Alþýðublaðið - 13.12.1989, Side 3

Miðvikudagur 13. des. 1989
3
Verkamannafélagid Hlíf:
Kaupmáttur verkamannalauna
veroi aukinn og tryggður
tekna hefur haft í för með sér á
framfærslu heimila verkafólks.
Fundurinn leggur áherslu á að í
komandi kjarasamningum verði
þessi vandi lagfærður með því að
auka verulega kaupmátt verka-
mannalauna og tryggja stöðuga at-
vinnu, betur en hingað til.
Verkalýðshreyfingin hefur ávallt
metiö lækkun framfærslukostnaðar
til kjarabóta og myndi niðurfelling
virðisaukaskatts á brýnustu lífs-
nauðsynjar vega þar þungt.
Hægt er að hugsa sér kjarasamn-
inga til 2ja ára þar sem auknum
kaupmætti væri náð í áföngum og
kaupmáttarhrapið þannig leiðrétt á
samningstímanum. Ófrávíkjanlegt
skilyrði fyrir slíkum samningum
eru, að í þeim verði trygging um-
samins kaupmáttar og opnunar-
ákvæði ef launahlutföll í landinu
raskast verkafólki í óhag.
Kaupmáttartrygging launa verka-
fólks og jöfnun lífskjara í landinu
eru samtengd og hafa aldrei verið
orsök verðbólgu og atvinnuleysis
eins og atvinnurekendur og stjórn-
völd halda gjarnan fram, heldur er
verðbólguhvatinn fyrst og fremst í
þeirra eigin gegndarlausu fjárfest-
ingum.
Fundurinn telur að verkafólk
verði að ná fram kaupmáttaraukn-
ingu, takist það ekki með góðu móti
eigi verkalýðsfélögin ekki annarra
kosta völ en að beita hörðum að-
gerðum til að knýja fram sanngjarn-
ar kjarabætur.
Fundur í Verkamannafélaginu
Hlíf, mánudaginn 11. desember
1989, mótmælir minnkandi raun-
gildi persónuafsláttar í staðgreiðslu-
kerfi skatta, sem leiðir af sér sí-
aukna skattbyrði á lægri tekjur.
Fundurinn skorar á stjórnvöld að
snúa þessari öfugþróun við og létta
með því undir með lágtekjufólki, í
stað þess að þyngja á því byrðarnar."
Próun framfœrsluvísitölunnar:
30% verðbólguhraði
Kauplagsnefnd hefur reiknað
vísitölu framfærslukostnaðar
miðað við verðlag í desember-
byrjun 1989. Vísitalan í desem-
ber reyndist vera 138,6 stig eða
2,2% hærri en í nóvember.
Verð á áfengi hækkaði um 5,8%
og tókbaki um 6,4% 29. nóvember
sl. og olli það alls 0,2% hækkun á
vísitölunni. Verð á bensíni hækkaöi
um 3,6% 1. desember sl. og hafði
það í för með sér 0,2% vísitölu-
hækkun. Af öðrum verðhækkunum
má nefna að 2,5% hækkun á fatnaði
olli um 0,2% hækkun, 1,8% hækk-
un á húsnæðiskostnaði olli um 0,2%
hækkun og 1,9% hækkun á mat- og
drykkjarvörum olli um 0,4% hækk-
un. Verðhækkun ýmissa annarra
vöru- og þjónustuliða olli alls um
1,0% hækkun á vísitölu framfærslu-
kostnaðar.
Síðastliðna tólf mánuði hefur vísi-
tala framfærslukostnaðar hækkað
um 25,2%. Undanfarna þrjá mánuði
hefur vísitalan hækkað um 5,7% og
jafngildir sú hækkun um 24,9%
verðbólgu á heilu ári. Þessi eins
mánaðar hækkun samsvarar hins
vegar um 29% verðbólgu á ári.
Hlíf vítir stjórnina fyrir að standa ekki við loforð
í verðlagsmálum
Verkamannafélagið Hlíf í
Hafnarfirði leggur höfuðáherslu
á aukinn kaupmátt, kaupmáttar-
tryggingu, jöfnun lífskjara og
lækkun á skattbyrði lágtekju-
fólks.
„Fundur haldinn í Verkamannafé-
laginu Hlíf, mánudaginn 11. desem-
Stefna Vinnuveitendasambandsins:
Ár án breyt
inga á kaupi
Vinnuveitendasambandið
gengur út frá þeirri gangkröfu
sinni í yfirstandandi kjaravið-
ræðum að engar breytingar
verði á kaupi. Þetta kemur með-
al annars fram í leiðara frétta-
blaðs VSÍ, hvers ritstjóri og
ábyrgðarmaður er Þórarinn V.
Þórarinsson framkvæmdastjóri
VSÍ.
I leiðaranum eru tíndar til hinar
ýmsu ástæður fyrir kjarasamning-
um án kaupbreytinga; rýrnandi
þjóðartekjur og tekjur fyrirtækja.
atvinnustigið og fleira. „Við þessar
aðstæður er því aðeins ein leið, sú
að samningar á vinnumarkaöi mið-
ist við að lágmarka verðbólguna og
þau skaðlegu áhrif sem af henni
stafa. Kjarasamninga ber því að
endurnýja fyrir næsta ár án kaup-
breytinga. I því er fólgin besta
mögulega trygging launþega fyrir
því, að samdrátturinn verði sem
allra sársaukaminnstur. Allt annað
er verðbólgufroða, sem kæfir skuld-
sett fólk og fyrirtæki."
ber 1989 vítir ríkisstjórnina fyrir aö
standa ekki við loforð sín í verðlags-
málum sem hún gaf verkalýðshreyf-
ingunni við gerð síðustu kjarasamn-
inga og auka með þvi þann fjárhags-
vanda sem samdráttur atvinnu-
AÐ HAFA TÍMA
*
g þekkti eitt sinn mann
sem hafði tíma til alls.
Deyja líka. Það er ekki svo
langt síðan ég fylgdi honum til
grafar ásamt nokkrum sem höfðu
þekkt hann og metið. Sjaldan var
margmenni í kring um þennan
mann, hann var nefnilega fremur
fáskiptinn, en það breytti engu um
það að ef einhver ávarpaði hann,
nam hann staðar og beið eftir
framhaldi.
Eitt sinn mætti ég honum, bauð
góðan dag og spurði svo nánast út
í bláinn hvernig hann hefði það.
Síðan hélt ég áfram göngu minni
framhjá honum og ég man ekki að
ég hafi dottið úr takti. En mér til
undrunar nam þessi maður staðar,
sneri sér við á eftir mér og sagði:
— Jú þakka þér fyrir, væni, ég segi
bara allt gott. Eg svaf að vísu ekki
nógu vel, það gerir nú reynar gref-
ilsmjöðmin á mér, þetta er að
verða ræfill.
Ég nam staðar og sneri mér
undrandi að honum. Eitthvað
varð ég nú að segja við svona ræð-
inn mann sem var að svara spurn-
ingu sem ég bar fram án þess í
raun að vilja vita svarið.
Eftir þetta fór ég að taka eftir
ávarpsorðum fólks sem mætist á
göngum eða götum. Jú, menn
segja eða tauta eitthvað alveg út í
bláinn og halda áfram ferðinni og
biða ekki eftir svari. Ég velti því
fyrir mér hvað ylli þessu. Verðum
við óróleg þegar við mætum ein-
hverjum, til dæmis á vinnustað og
eigum í raun ekkert vantalað við?
Erum við hrædd að mætast og
heilsa með augnaráði?
✓
g held að það komi með
aldrinum að hafa tíma. Þá
fer sálin að stillast, verður
eins og tær vatnspollur á kyrrlátri
heiði og teygja sig nokkur strá upp
úr eins og forvitnir barnsfingur
sem vilja fá eitthvaö í lófa.
Þegar maður er ungur og tölu-
vert fram eftir aldri liggur manni
svo mikið á að lifa tímann að mað-
ur skynjar hann ekki nema stund-
um. Þó eru auðvitað undantekn-
ingar. Mann man ég áttræðan sem
þoldi ekki að missa af strætó. Ef
þannig stóð á klukku og hann var
seinn fyrir, sem var sjaldan, tók
hann á rás yfir götu og þá stóðu
allir sem þekktu hann á öndinni
þar til hann var kominn yfir og í
vagninn. Fyrir nú utan það að allir
óttuðust að hjartað í honum færi í
verkfall en sjálfur hafði hann eng-
ar áhyggjur af því.
Tíminn er ekki bara á klukku.
Ein mínúta getur verið bæði stutt
og ógnarlöng og stundum stendur
tíminn kyrr og stundum á maður
þá ósk eina að hann standi kyrr að
eilífu því maður er að lifa eitthvert
augnablik sem er svo fagurt, svo
gleðilegt, að mann langar alls ekki
til að halda áfram að láta tímann
tifa manni nýja lifun.
Ég er byrjaður að æfa mig á því
að ávarpa fólk sem ég mæti og
bíða eftir svari. Ég er að reyna að
heilsa fólki með augunum frekar
en að góna til jarðar eins og ég sé
brotlegur við þann sem ég mæti.
Mér gengur það misvel. Svo er
feimni líka dálítið smitandi.
Einhver versta líðan er þó þegar
maður lendir í lyftu með einhverj-
um og fer hátt upp eða langt niður.
Og þá tekur tíminn þátt í að kvelja
manns eigin veilu; að þola ekki
þessa nánd við ókunnan og þurfa
að þegja með honum nokkrar sek-
úndur sem verða að löngum
óskráðum tíma. Takið bara eftir
því hvernig tveir menn sem ekki
þekkjast eru í lyftu á ferð. Maður
finnur svo óþægilega vel návist-
ina, manni dettur ekkert í hug aö
segja, en frekar en ekkert hugsar
maður: Skárri er þaö nú íýlupok-
inn! Ég vildi ekki vera að fara 100
hæðir með honum þessum.
Nú fer þó að nálgast sá tími
þegar mönnum fer að líða
betur í návist. Síðustu daga
fyrir jól fer fólk að brosa og horfast
í augu og ávarpa hvert annað og
bjóða gleði hverjum sem heyra
vill. Það er eftirvænting barnsins
sem í okkur býr. Barnsins sem við
byrjum snemma að reka til að
verða fullorðið og þegar það ger-
ist byrjum við að vonast eftir
kraftaverki; að við verðum barnið
á ný.
Eigum við ekki öll aö bíða eftir
svari þegar við höfum sent spurn-
ingu af skotpalli hugans: Hvernig
hefurðu það? Vitneskja um líðan
fólks og hvernig það heldur áfram
að vera til, getur hjálpað okkur.
Svo er aldrei að vita nema sak-
laust ávarp verði upphaf langra
Ijúfra kynna sem leiða til þess að
okkur verði aldrei sama um svör-
in.

Jónas Jónasson < .