Tíminn - 18.05.1968, Blaðsíða 9

(}] </■; M
(.V.| t i 1
)! J' 1') ■): (' J' J > J' 11
LAUGARDAGUR 18. maí 1968
TIMINN
21
Meö
morgun
kaffinu
Óskar heitinn Halldórsson
sat í strætisvagni, og var vagn
inn þéttsetinn, en margir stóðu.
Meðal þeirra, sem ekki höfðu
sæti, var fullorðin kona, en
gegnt Óskari sat strákihnokki.
— Stattu upp, strákur, svo
að frúin þarna geti sezt.
— Stattu upp sjálfur, svo að
allir geti sezt.
Hann segist vera að finna fallegri leið — en ég veit að við
höfum villzt
Tveir gamlir skólafélagar
mættust. — Og hvða gerir þú,
sagði annar. Ég lifi á kvenfólki.
Ég læt þær vinna eins og
þræla, ég svelti þær, ég tek
peningana þeirra, og þegar þær
eru aðeins orðnar skuggi þess,
sem þær voru, sendi ég þær
heim.
— Og hér stendur þú og
hælir þér af þessu, sagði þá
hinn.
— Alls ekki. Ég stjórna fegr
unarstofu.
Nemandi í Menntaskólanum
hafði sett hrútshorn undir set
una á kennarastólnum hjá
Boga heitnum Ólafsson.
Þá varð honum að orði.
— Hér hefur einhver hlaupið
af sér hornin.
Halldór á Skriðuklaustri átti
gjafvaxta dóttur.
Ungur maður í nágrenninu
var að draga sig eftir henni, en
ekki var Halldóri um það.
Einu sinni kom maður þessi
að Klaustri, og hlupu þá hund
arnir inn.
Halldór kemur til dyra og
segir:
— Það er merkilegt með þig
— ekki vilja einu sinni hund
arnir þýðast þig.
Þorkell bóndi var í smala
* ferð og varð þá fyrir því óhappi
að hestur steyptist með hann
niður í jarðfall, en þó sakaði
hvorugan.
Þegar bóndi var kominn á
bak aftur, varð honum að
orði.
— Heppinn var ég að háls
brjóta ekki sjálfan mig og
merina. . . Þá hefði ég orðið
að fara gangandi heim.
Oddur Oddsson ritlhöfundur á
Eyrarbakka var gófumaður, og
hnyttinn var hann í tilsvörum,
sérstaklega ef hann var kennd
ur. en vín þótti honum gott,
þó að hann drykki ekki að
staðaldri.
Einu sinnd sat maður með
Oddi við skál. Hann drakk all-
ósleitilega, svo að maðurinn
segir við hann-
— Ég er eiginlega hissa á
því, hvað þú drekkur hraust
lega, gamall maðurinn.
Þá segir Oddur.
— Ég er eins og gömlu klár
arnir, frændi sæll. Ég þarf að
velta mér einstaka sinnum.
Þá er hér létt skákþraut:
Hvítur leikur og vinnur.
Lausnin er þannig:
1. e7, Ke8
2. Ra6, Kd7
3. Rc5, Kc8
4. Re6, Kd7
5. Rg7 og vinnur.
Skýrmgar:
Lárétt: 1 Krókur 5 Leiði 7 Ut-
ast 9 Svik 11 Líta 12 Sagður 13
Sjór 15 Fomafn 16 Ekki marga.
18 göng.
Krossgáta
Nr. 24
Lóðrétt: 1 Trygging 2 Op
3 Varðandi 4 Farða 6 Skor
dýr 8 Konungur 10 Maður
14 Þjálfa 15 Trémylsna 17
Utan.
Ráðning á gátu nr. 23.
Lárétt: 1 Æðurin 5 Lón
7 111 9 Not 11 Ná 12 Ku 13
Gný 15 Eil 16 Sói 18 Vaskra
Lóðrétt: 1 Æringi 2 Ull
3 Ró 4 Inn 6 Stukla 8 Lán
10 Oki 14 Ýsa 15 Bik 17
Ós.
58
Andstyg.gilegt, andstyggilegt!
Ég fer . . .
Þetta fcvikindi!
Á miorgun fer ég, það er afráð
ið.
23. KAPÍTULI.
Sjóbað.
Jæja. En það er þýðiingarlaust
Æ, hann var kominn á undan.
Það var sama og ekkert yrði
úr minni baðferð — en hvað þetta
var líkt honum.
Reiðin við hann sáuðraftur uþp
í mér. Ég þreif baðkápu'na og bað
skóna, sem ég hafði lagt frá mér
á klettinin, Ég œtlaði.'að láta hann
einráðan á vígveilinum. Ef til vill
gat ég baðað rnig í næstu rík,
fyrir neðan klettinn, þar sem tré-
að sitja hér uppi og hafa áhyggj- i fconajn stóð á verði. 1
ur á svio yndislegum degi eins og. En í sömu avifuni og 'ég sljer-i
þessum. mér á braut, barst htjóð utan af
Ég ætla e.kki að fara alls á mis víkinni; Hjartað í .méf . stóð kýrrt.
r-agna þess. j Það var hálfkæft hrón á hjálp.
Og þar sem ég ætla burt frá; — Nancy! Hér! Hingað!
ölilu á morgun — sjónum, sól-j Þetta gat ekki hafa staðið eirns
skininu og fjöllunum — þá ætia I lengi og mér fannst. Nei.
ég a'ð njóta þess í dag, eins og. Menn geta ekki haMlð rro long.
hægt er. Auk þess neyðist ég til ■ niðri í sér andanum, Svo kom
til þess að fara niður fýrr i það upþ aftur, Sundmaðurirm
eða seinna. ' hafði kastað sér á bakið og flaut.
Svo er líka von á þessu fólfci — | Og ég —- án þess áð vita hvað
hvað sem það inú er — í dag.' ég gerði, hlýt.,ég..að hafa kastað
Ég neyðist víst tl þess að koma i frá mér baðkápunni og vaðið í
niður í te. Ég hefi ekkert á móti; geg.num löðrið, því að nú siynti
því a'ð koma honum í vandrœði: ég út, með löngum tökum, út út,
með því að fcoma ekki í ljós fyrr burt frá ströndinni.
en ég hefi látið niður í ferðatösk-, Ég vissi alls ekki hVernig ég
urnar, og er tillbúin að fara með i lagði af stað eða hvers vegna. Eg
litlu lestinmi til Hiolyhead, en það j vissi ekkert annað ' eri að hér var
an get ég haldið áfram með Eus- ■ rnaður í lífsh.áska, sem ég varð
ton-lestinni. E.n ég verð að taka einhvefn veginn að 'fcóma til
tilil.it ti.l móður hams, sem hefir | bjargar. Ég hugsaði alls ekki um,
verið svo góð við mig allan tím- hýer það var. Ég ér'viss um, að
ann. Ég skil ek.ki bvernig hún,iþað var ekki végna þessa_ hálf
hefir getað eignazt slíka-n son?, bæfða óps:
Nancy! — Ég er
Faðirinn hlýtur að hafa ver- viss um, að á því auginiabliki hugs-
ið hræðilegur, og ha.nn sver sig í aði ég ekki um, að það yar Wat-
ættina til hans, því að telpurn-. ers, sem þurfti að bjargamÞað y.ati
ar eru almeririilegar. ’’ j aðeius mannleg ,v.era, ,sem kallaði
Þarna fara þau niður eftir veg- a hjálp-mína. Það var -tii hennar,
inum til járnbrautarstöðvarinnar, sem e" syn,tl utan mlg f.
Theo, berhöfðuð og berfætt eins, hræðslu um, að eg kœmi ekki
og venjulega, sveiflandi körfu.! n,®Sn snemma a staðmn. þar sem
Þær eru víst að fara ti'l að kauoa hann.flaut a bakinu.
marmelaði ofan á tebrauðið ES ™nd! osjálfrett nokkrar
handa gestunum. Blanche heldur re'Slur' ,sem sundken.narmn hafði
á bréfum í hendinni. Ég heyrði! kennt,ekkur 1 s^>11fn“m' EghZf'
fótatafcið hans á stéttinni ^r > vtó sjaK« að það v^œttó-
utan. fyrir tíu mínútum Frú WaH .“. ^iættulegí. að j10™ °f
ers liggur alltaf fyrir inni á her- nærrl haodum drukknandi manns.
bergi sínu til klukkan þrjú. Það; Þær myndu gnpa i mann, og bæði
er þess vegna enginn á ströndinni j myn^ sökkva tild*>tnS
a 11- S r r', —Haltu þer fyrir aftan hann,
Ætti eg ekki að fara ut og fa> . r •*
mér bað? Ég gat það ekkí I morg-! “ jf j? Jj£ hanm' -
nn. M til vill geta svalar barurm! égPhefðrekki þurft að hugsa
ar 1 firðmum hjalpað mer tu a8jum að° forðasf tök hans. Þegar
gleyma. Mer fmnst næstum þvif heyrði ég, að hamn'
lengra útSm eni særmorgun. Þeg; miklu rélegri en ég var sjálf. j
ax ég kom með telpunum mður, _ fo fongið sinadtön, _!
SrVæfaíg” a'ð glnga’Í hönd' hann'segja. - Nú kem-j
um f vatninu gOg hann lallaði: - i' f f yðar U!
Halló, er ekki gaman að lifa á | lands.^Kunmð þer baksund?
degi eins og í dag? - um leið ; Hvort sem é at það eða ekki.
og hanm kom upp ur. Hann v.ar ’ • þá ,þssi ég) að ég varð.
Þess vegná lagðist ég á bakið j
um, fyrir okkur bæði — fyrir m'g
og Iþennan klunna, sem ég varð
— varð að komast í land með.
Mér hrá, þegar hann rykkti sétr
allt í einu til og breytti um stefnu.
— Þér stefnið beint á rifið, —
sagði hann. — Nú skal ég s-týra
-— þér þurfið ekki a'ð fara svorna
hratt.
Ég heyrði, að ég saup hveljúr.
Verið þér bara róleg,
NanCy!
—'Naney! Já á þessu augna-
bliki rann það upp fyrir mér, fyr-
ir hvern ég barðist eims og ég ætti
lífið að leysa. Líf hams var í hönd
um mér — í mínum höndum, sem
f.yrr stundu hefði vdljað drepa
hann. Og nú átti ég að bjarga
honum ... — Það er gott á
hann — hugsaði ég æst, og synti
afram. — Ágætt, ég skal kenna
honum að kyssa mig ekki í nœsta
skipti.
Það er ekki ómögulegt, að ég
hafi muldrað þetta uppihátt. Marg-
ar raddir suðuðu í eyrum mér —
ein þeirra var rödd hans, sem
ég hafði heyrt í gær — Er ekki
dásamlegt að lifa? Er það ekki
d'ásamlegt?
En svo gat ég ekki meira. —
Ó! — stundd ég.
Það, sem nú gerðist var mér
mikið un’drunarefni. Ég fann allt
í einu að herðar mípar rákust í
mjiúkan sandimn.
Við vorum komin að landi.
Ég hlýt að hafa synt í eina eða
tvær mínútur, án þess að taka eft-
ir hxta.aukrdngu.nni -í sjónum, sem
smám saman grynimtist. . ■„ ,■
Við vorum komin — við vorum
heil á húfi. Og hvað nú?
Það vissi ég ekki.
Ég lá nokkur augnafolik og gat
ekki stáðið upp eða mœlt eitt orð.
Ég hélt handlegginum fyrir aug
um mér. Þá tók ég eftir því, að
hann hafði fært sig að hlið mér.
Hann beygði sig yfir mig og sagði
eitthvað, sem ég vax allt of utan
vtö mig til að skilja.
Ég kærði mig_ heldur ekki um
að heyra það. Ég vildi helzt, að
hann segði efcki neitt. Hann mátti
ekki halda, að ég hafi ætlað að
bjarga lífi hans. Hann mátti ekki
halda, að þessi leiðinlegi atburð-
ur. gerði nokkurn mismun. Þessi
morgunn stóð enn á milli okkar.
Og það myndi hann alltaf gera.
Þetta gerði engan mismun. Eng-
an. AHs engan.
Ég stóð upp og gekk í áttina
bláum sundbol. vatnið draup
honurn og úr gljáandi hárinu. ,þreif undir sterka handleggi
Handleggxr hans og axhr vo.ru! hnng
eins slétt og fíngerð og okkar,'
..... .. . , , í Og svo hófst baráttan fytúr að
en eðhlega morgum sinnum sterkj pá imi að ströndinni.
ar Í -.t , TT' ... ... ' Guði sé lof fyrir að nú var
.Ar siðan! Hve allt var pðru þ ,að gð faW að Það var ekki
visi þa. Hve ég hafði hugsað mér erfitt á meðan við vorum úti {
hann oðruvisi. djúpa vatninu. En nú komum við
Ja þetta verður vist siðasta sjo þangað) sem hárurnar byrjuðu að
brotna. Vindur stóð af landi og
baðið í sumar: það er bezt að
njóta þess ei,ms og hægt er. , þiés ioðrinu fram, og ég var hálf-
Eg afklœddi mig í snatri, fór j blinduð af þessari froðu, sem sí-
í svört baðföt úr siilki og batt I felít gaf yfir höfuð mór og fyllti
gulu bandi um hár mér. Ég vildi1 öll vit.
ekki setja upp þessar gúmmíhett-| Ég stundi og blés . . .
ur, sem margar ungar stúlkur' — Hvílið yður litla stund, _
nota. Þær fara illa, eru eins og mælti hanm. — Það er ástæðu-
gorkúlur — maður vill ekki vera, laust að erfiða þannig. Aðfallið
eins og fuglahræða, þótt það sé í
sjó.
Jú, mér til mikillar gremju sá
ég, að einhver var í víkinni fyrr
ber okkur a'ð landi.
En strax og ég hafði náð andam-
um, barðist ég áfram á ný.
Aftur saup ég, spýtti og ræsk-ti
neðan sumarhúsin. Þarna úti'mig.
gljáði á slétt höfuð, sem virtist — Svona, svona, farið þér ró-
dökkt 1 skærri síðdegissólir.ni: og lega, — sagði röddin við hlið mér
regluleg sundtök, sem ég kanmað En ég gat ekkert tillit tekið til
is± (,-iíí hennar — ét> syiati af ölj.uxn kröfi
1 DAG
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 18 maí '
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádegis
útvarp 13.00 Óskalög sjúklinga
15.00 Fréttir. 15.15 Á grænu
ljósi Pétur
Sveinbjam-
arson flytur
fræðsluþátt um umferðarmál. 15.
25 Laugardagssyrpa í Umsjá
Jónasar Jónssonar. 17.15 Á nótum
æskunnar 17.45 Lestrarstund fyr
ir litlu bömin. 18.00 Söngvar í
léttum tón. 18.20 Tilkynningar
18.45 Veðurfregnir. 1900 Fréttir
1930 Daglegt líf. Ámi Gunnars
son fréttamaður sér um þáttinn.
20.00 Kórsöngur í útvarpssal:
Kennaraskólakórinn syngur. Söng
stjóri: Jón Ásgeirsson. 20.40 Leik
rit: „Stúllkumar frá Viterbo“
eftir Giinther Eich Þýðandi;
Bríet Héðinsdóttir. Leikstjóri
Sveinn Einarsson. -22.00 Fréttir
og veðurfregnir. 2215 Danslög
23.55 Fréttir í stuttu máli. Dag
skrárlok