Alþýðublaðið - 12.01.1990, Side 5

Föstudagur 12. jan. 1990
5
FÖSTUDAGSSPJALL
llppgjöf fyrir lýðræðinu
Stjálfstæöisflokkurinn í Reykjavík hefur gefist upp fyrir
lýöræðinu. Hann ætlar ekki að hafa prófkjör fyrir borgar-
stjórnarkosningar, heldur uppstillingu. Þar með á fámenn
nefnd vísra manna að koma í staðinn fyrir allt atið og arga-
þrasið sem fylgir þegar fjöldinn er að bögglast við að gera
upp hug sinn til frambjóðenda.
Úrvalið skal ráða
Þessi hugmynd um nefnd hinna
vísu manna hefur víða verið reynd
í gegnum tíðina. Hún hefur ekki
alltaf þótt gefast vel og þeir hafa
verið að hafna henni í Austur-
Þýskalandi, Tékkóslóvakíu og
Rúmeníu.
Þeim finnst nefnilega svoleiðis
nefndir bögglast fyrir lýðræðinu
líka, en á annan hátt en íhaldinu í
Reykjavík.
Það verður í fljótu bragði ekki
séð af hverju Davið Oddsson vill
ekki lengur leyfa hinum almenna
flokksmanni sínum að ráða. Sjálf-
ur hófst Davíð til vegs og virðingar
með þeim aðferðum, sem sóma-
kærum sjálfstæðismönnum finnst
nú ógilda prófkjörin, þ.e. áróðri,
atgangi og athafnasemi.
Það ætti reyndar að teljast próf-
kjörum til gildis að hafa síað úr
meðalmennskusúpunni þetta
grjón, Davíð Oddsson, sem óneit-
anlega er stærra og bragðmeira en
hin grjónin i pottinum.
Prjófkjör skulu ráða
Prófkjör eru vandmeðfarin eins
og allt sem er gott og hollt. Þau
eru erfið í framkvæmd hjá litlum
flokkum og hreyfingum og þar er
alltaf hætta á því að einhvers kon-
ar óskráðar leikreglur séu brotnar,
t.d. með fjöldainnrásum hryðju-
verkamanna.
En Sjálfstæðisflokkurinn i
Reykjavík er svo lánsamur að
hafa, kannski einn flokka, stærð
og styrk til þess að láta fara fram
almennilegt, stórt prófkjör, með
fjöldaþátttöku.
Slíku fylgir auðvitað ýmislegt.
Það verða átök milli manna og
fylkinga. Það fer á flot mikil aug-
lýsingaherferð og bræður berjast
um stund. Allt er þetta auðvitað
ósköp óþægilegt en lýðræðið er
nú einu sinni óþægilegt. Og auð-
vitað er margreynt, að það er kol-
ómöguleg stjórnunaraðferð. En
eins og Churcill sagði: Við höfum
enga betri.
Þeir eru búnir að komast að því
i Austur-Evrópu, að uppstillinga-
nefndirnar eru ekki betri.
Erfingi krúnunnar
Davíð Oddsson er á leiðinni út
úr borgarmálapólitíkinni. Sjálf-
stæðismenn bíða erfingjans og
innreiðar hans í borgina. Röð
manna á listanum við næstu kosn-
ingar hlýtur að gefa þar sterka vís-
bendingu.
Vísu mennirnir í flokknum hafa
ákveðið að láta skrílinn ekki
stjórna því með prófkjöri, heldur
ætla þeir trúlega að velja einhvern
verðugan.
Við bíðum og sjáum hvort upp-
stillinganefnd finnur eitthvert
grjón i ihaldssúpunni, sem ekki
liggur á botninum og brennur við.
„Það verður i fljótu bragði ekki séö af hverju Davið Oddsson vill ekki lengur leyfa hinum almenna flokksmanni sinum aö ráða. Sjálfur hófst Davið til
vegs og virðingar með þeim aðferöum, sem sómakærum sjálfstæðismönnum finnst nú ógilda prófkjórin, þ.e. áróðri, atgangi og athafnasemi."
Gudmundur
Einarsson skrifar
Minning
Baldur Jónsson
Fallinn er frá fyrir aldur fram,
Baldur Jónsson varðstjóri i
Slökkviliði Hafnarfjarðar. Með
honum er genginn gegn og góður
drengur, traustur starfsmaður
Hafnarfjarðarbæjar um áratuga
skeið og síðast en ekki síst elskað-
ur fjölskyldufaðir.
Sorgin er sár hjá fjölskyldu og
vinum. Samstarfsmenn sakna
einnig vinar í stað.
Það verður öðruvísi hér eftir að
líta við á Slökkvistöðinni og finna
þar ekki til staðar lengur hressan
og kátan Baldur Jónsson. Við átt-
varðstjóri
um oft ágæt samtöl um landsins
gagn og nauðsynjar, einkanlega
þó bæjarmálin, sem hann var
áhugasamur um. Og Baldur hafði
afdráttarlausar skoðanir á mönn-
um og málefnum; var gagnrýninn
ef svo bar undir en umfram allt
réttsýnn og jákvæður. Vildi að
jöfnuður og bræðralag ríkti
manna á meðal. Hann talaði ekki
í hálfkveðnum vísum, heldur var
hann kjarnyrtur og kallaði hlutina
sínum réttu nöfnum. Var ekki að
skafa utan af skoðunum sínum.
Þetta gerði Baldur þó aldrei með
neikvæðum formerkjum, heldur
með framsýni og sterka réttlætis-
kennd að leiðarljósi. Ósjálfrátt
varð maður sjálfur endurnærður
eftir spjall við Baldur Jónsson um
lífið og tilveruna. Svo hressilegur
andblær fylgdi honum.
Baldur var traustur og farsæll
starfsmaður Hafnarfjarðarbæjar
hjá slökkviliðinu um áratuga
skeið. Var í föstu starfi frá árinu
1964 fram á síðasta dag, en frá
1955 hafði hann þó verið viðloð-
andi slökkviliðið; verið þar afleys-
ingamaður og komið til hjálpar
liðinu eftir þörfum. Hann var því
aðeins 19 ára gamall, þegar leiðir
hans og slökkviliðs Hafnarfjarðar
lágu saman. Og margir eru þeir
sem eiga Baldri og samstarfs-
mönnum hans að þakka líf og
heiisu vegna aðstoðar sem þeir
hafa veitt við erfið slökkvistörf
eða sjúkraflutninga.
Og það er ekki ofsagt að traust
samstarfsmanna Baldurs á reynslu
hans, þekkingu og mannkostum
var mikið. Og sem yfirmaður;
varðstjóri og staðgengill slökkvi-
liðsstjóra og varaslökkviliðsstjóra,
naut hann virðingar undirmanna
en ekki síður vinskapar þeirra. Og
svo var þetta frá fyrstu tíð í
slökkviliðinu; gagnkvæmt trúnað-
artraust ríkti milli Baldurs og sam-
starfsmanna. I því sambandi er t.d.
fróðlegt að skoða umsókn Baldurs
til bæjarráðs Hafnarfjarðar frá ár-
inu 1964, þegar hann var ráðinn
sem fastur maður í liðið. Þá lét
hann þess getið í umsókninni að
væri þess óskað gæti hann lagt
fram meðmæli allra þeirra starfs-
manna sem i starfi voru hjá
slökkviliðinu í Hafnarfirði á þeim
tíma. Og þannig var Baldur; sam-
ferðamenn hlutu að taka eftir hon-
um, þykja vænt um og virða.
það er sérstök ástæða til að
þakka fyrir langt og gifturíkt starf
Baldurs Jónssonar hjá slökkviliði
Hafnarfjarðar. Það skarð sem
hann skilur eftir sig þar verður
vandfyllt.
Eftirlifandi eiginkonu, Ásdísi Ól-
afsdóttur, fjölskyldu og vinum
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Megi góður Guð veita
þeim styrk og stuðning í sárri sorg.
Guð blessi minningu Baldurs
Jónssonar.
Guðmundur Árni Stefánsson