Alþýðublaðið - 26.09.1990, Blaðsíða 4

4
VIÐHORF
Miðvikudagur 26. sept. 1990
MMUELABIfl
Ármúli 36 Simi 681866
Utgefandi:
Framkvæmdastjóri:
Ritstjóri:
Fréttastjóri:
Auglýsingastjóri:
Dreifingarstjóri:
Setning og umbrot:
Prentun:
Blaö hf.
Flákon rlákonarson
Ingólfur Margeirsson
Jón Birgir Pétursson
Hinrik Gunnar Hilmarsson
Siguröur Jónsson
Leturval, Ármúla 36
Oddi hf.
Áskriftarsíminn er 681866
Áskriftargjald 1000 kr. á mánuöi innanlands.í lausasölu 75 kr. eintakið
ATHYGLISVERÐ RÆÐA
UTANRÍKISRÁÐHERRA
Jón Baldvin Hannibalsson utanríkisráðherra upplýsti í ræðu
sinni á allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna síðastliðinn mánu-
dag, að íslendingar myndu leggja til á allsherjarþinginu, að sér-
fræðingum á vegum Sameinuðu þjóðanna verði falið að kanna
þær hættur sem umhverfi hafsins kynni að stafa af slysum í
tengslum við kjarnakljúfa á sjó. Utanríkisráðherra hefur þar með
tekið veigamikið frumkvæði til að vekja alþjóðlegan skilning á
stöðu okkar sem eyríkis, sem er staðsett á hernaðarlega mikil-
vægu hafsvæði milli stórveldanna, og þörf íslendinga fyrir
verndun gegn hugsanlegum kjarnorkuslysum í sjó. Jón Baldvin
Hannibalsson hefur haft forystu um það á alþjóðavettvangi að
vekja umræðu um afvopnun í höfunum. Ræða Jóns Baldvins á
allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna hefur vakið mikla alþjóð-
lega athygli og er ómetanlegur stuðningur við sérstöðu íslend-
inga sem norrænnar eyþjóðar sem byggir tilveru sína að stærst-
um hluta af sjávarútvegi.
Hin heimskunna fréttastofa Reuters fjallaði sérstaklega um
ræðu Jóns Baldvins Hannibalssonar utanríkisráðherra á allsherj-
arþingi Sameinuðu þjóðanna í fréttaskeyti í gær. Það vakti sér-
staka athygli fréttaritara Reuters hjá Sameinuðu þjóðunum, að
íslenski utanríkisráðherrann lýsti sig hlynntan því, að sjálfstæði
Eystrasaltsríkjanna verði viðurkennt að fullu og að ríkjunum verði
veittur réttur til áheyrnar á Ráðstefnunni um öryggi og samvinnu
í Evrópu. Það er allrar athygli vert, að ísland kemst í heimsfréttirn-
ar fyrir það að berjast fyrir sjálfstæði Eystrasaltsríkjanna og rétti
þeirra til að taka þátt í fjölþjóðlegri ráðstefnu um samvinnu og ör-
yggismál nýrrar Evrópu. Ræða Jóns Baldvins á allsherjarþingi
Sameinuðu þjóðanna er gott dæmi um að rödd smáþjóðar verð-
ur máttug um heim allan þegar fulltrúar hennar þora að setja
fram sjálfstæðar skoðanir en hverfa ekki í skoðanakjölfar stór-
þjóðanna.
RADDIR
Hundalíf
Nú höfum við fengið nýtt
mál til að rífast um. Það
snertir hundaeigendur og
er ekki í fyrsta sinn að rifist er um
þá blessaða skepnu. Raddir hafa
hvíslað blænum að verið sé að
gera úr stórum hundum vopn til
,.að ráðast með á menn ef þurfa
þykir.
Fyrir nokkru var í fréttum að
einhver hundeigandi fyrir norðan
hefði sigað stórum úlfhundi á lög-
regluþjón þegar sá ætlaði að taka
eigandann fyrir ólæti og kjaft við
gesti á veitingastað. Er ekki að
spyrja, nema • hundurinn hlýddi
eiganda sínum og herra og þaut í
lögguna og beit. Skömmu eftir að
hundurinn hafði gert eins og hon-
um var skipað, var hann að laun-
um dreginn fyrir aftökusveit og
sendur inn í eilífðina. Vildu sumir
meina að rangur aðili hefði farið
þá ferð.
Hundaræktunarfélagið vill nú
að í tauma sé tekið, áður en annar
hver hundur í landinu sé orðinn
hættulegur fólki og lái því félagi
hver sem vill. Það er hins vegar
gamla sagan af boðum og bönn-
um hérlendis, ekkert má af því
sem annars staðar er talið sjálf-
sagt.Má ég nefna sem dæmi þegar
okkur var bannað með lögum að
æfa og iðka hnefaleika. Thorolf
heitinn Smith, minn góði kunningi
og samstarfsmaður, byrjaði að
skrifa á móti þessu. Menn óttuðust
að þeir sem lærðu box myndu not-
færa sér það með barsmíðum á
saklausum vegfarendum, það
væri heilsuspillandi og hættulegt
og gæti hæglega drepið menn.
Allt er það rétt, en svo er um
margt annað sem stundað er. Ekk-
ert hefur samt dregið úr þeirri ár-
áttu manna að lemja aðra, og eru
það ekki allt lærðir boxarar sem
hana hafa.
Byssur eru stórhættulegar.
Menn nota þær tii að drepa
en líka sér til gamans að
hitta í mark. Sjálfur er ég með
ástríðu til bangsaskífunnar í Tívolí
í Kaupmannahöfn. Það fyrsta sem
ég geri þegar ég kem til Hafnar og
Tívolí er opið, er að kaupa mér
Ijósriffil og ólmast í að skjóta
bangsana niður úr trjánum og mér
hleypur kapp í kinn og ég er fyrir
löngu orðin EXPERT. En skepnu
hef ég aldrei skotið, aldrei hiaupið
á fjöll að elta gæsina eða rjúpuna
eða hreindýrið. Ég neitaði góðvini
mínum á Austurlandi þegar hann
bauð mér árum saman í veiðiferð
á hausti. Hann fór með nokkrum
öðrum, vel vopnum búinn og vist-
um, til fjalla og þar undu þeir sér
við veiðar, tjaldbúðalíf og drykkju
á kvöldin, eftir að hafa sett bráð-
ina í snjóskafl til heimferðarinnar,
sem varð þegar brennivínið var
búið. Þegar ég spurði hvort þetta
væri virkilega gaman, þurfti hann
ekki að svara mér orðuim svipur-
inn sagði nautnasögu. Ég vissi
aldrei til að þessi vinur minn mið-
aði byssu sinni á annan mann.
Hundar eru stórhættulegir und-
ir stjórn vitleysinga. En það eru
grimm örlög og heimskuleg að
drepa hund fyrir það að hlýða hús-
bónda sínum.
A
g á vinahjón í stórborg á
vesturströnd Bandaríkj-
anna. Ég heimsótti þau dag
nokkurn í desember og gisti. A
heimilinu var þýskur úlfhundur,
stæðilegur og ógnvekjandi í blíðu
sinni. Hann var elskur að þeim
hjónum. Þau bjuggu í stóru húsi í
virðulegu hverfi, en allt um kring
voru hættulegir glæpamenn sem
horfðu löngunaraugum til hús-
anna sem sýndu auð og völd. Yfir
hverfinu sveimaði lögregluþyrla.
Það hljóð var ónotalegt og ógn-
vekjandi í sjálfu sér.
Þegar ég kom til þeirra þurfti dá-
litla kynningarathöfn. Þau kynntu
mig fyrir hundinum á ensku,
sögðu mig gamlan vin og ég yrði
hjá þeim. Síðan kom löng þögn en
hundurinn horfði á mig rannsak-
andi, augun dimm og rök, greind-
arleg og glögg. Loks slakaði hann
á, gekk til mín og sleikti hönd
mína. Við urðum vinir. Um kvöld-
ið vildi hann vera inni hjá mér í
gestherberginu og kvöldið leið og
nótt og ég lá í rúminu og sagði
þýskum úlfhundi íslenskar
draugasögur og hann lá fram á
iappir sínar og fór um hann vægur
hrollur.
Þessi hundur var ekki bara vin-
ur hjónanna heldur vörður. Á dag-
inn var hann í garðinum og hafði
fyrir sið að ganga í kring um húsið
öðru hverju og horfa inn í stofuna
hvort frúin væri þar, eða hann
horfði upp í eldhúsgluggann og
stóð kyrr þar til hún veifaði hon-
um. Dag nokkurn braust inn til
hennar Mexíkani. Hann kom eld-
húsmegin, vopnaður hnífi og
beindi honum að hálsi konunnar
og skipaði henni að ganga afturá-
bak inn í stofuna í áttina að sófan-
um. Hundurinn var hinum megin
ÚJti í garði og vissi hvorugur af hin-
um fyrr en hundurinn kom fram
hjá stofuglugganum og horfði inn
og sá mann ota hnífi að hálsi eig-
anda síns. Enginn var til að skipa
honum að ráðast á gestinn en
elska og verndarhugur lét hann
stökka í gegnum franska gluggann
og með karminn um hálsinn réðst
hann til atlögu við Mexíkanann af
mikilli heift svo að konan átti í erf-
iðleikum að verja manninn stór-
skaða eða bana. Hundurinn
hlýddi þó, konan hringdi á lögregl-
una meðan hundurinn stóð vörð
yfir manninum. Eftir þessi sögu-
lok var hundurinn samt látin lifa.
Hundar þarna úti eru notaðir til
að gæta húss og heimilismanna.
Þeir eru þjálfaðir vel og hlýða að-
eins eiganda eða gæslumanni og
það er undir þeim komið hvort
hundurinn er lífshættulegt vopn.
En gleymum því ekki að á heimil-
um eru margvísleg tól sem geta
orðið lífshættuleg vopn í höndum
fólks ef það þarf að verja sig.
Bann breytir ekki eðli mannsins.
Hann er það hættulegasta sem
gengur laust. Er ekki best að
banna hann?
MÍN SKODUN
Jónas Jónasson
skrífar
Á aö afnema lánskjaravísitöluna?
Hjörleifur Kristjánsson, 52 ára
veitingamaður:
„Já, alveg endilega. Vextir eru
orðnir allt of háir. Þetta eru okur-
vextir."
Guðmundur Guðbergsson, 53
ára þingvörður:
„Já, alveg absolút."
Jón Friðrik Arason, 42 ára rithöf-
undur:
„Já, ég mundi segja það. Ég
held að að myndi baeta stöðu
þeirra sem eru að koma þaki yfir
höfuðið."
Jónína Kristinsdóttir, 17 ára
nemi:
„Já, já, alveg eins. Eiginlega er
ég ekkert með á nótunum í þess-
um málum."
Pétur H. Blöndal, framkvæmda-
stjóri Kaupþings hf:
„Nei, alls ekki. Hún er það sem
viðheldur trausti almennings á
sparnaði."