Vísir - 03.03.1976, Side 2

Voru verkföllin til góös eöa ills?
Halldór B. Stefánsson, skrif-
stofumaöur: — Vafalaust til
góðs fyrir launþega. En þau
hafa hins vegar verið til skaða
fyrir þjóðarbúið. Verkföllunum
hefur fylgt framleiðslutap.
Bjarni Hermundarson, fyrrver-
andi sjómaöur: — Þau hafa ef-
laust verið hvort tveggja. Það
virðist svo sem menn fái ekki
það út sem þeir ætluðu i upp-
hafi, sem dæmi um það eru sjó-
menn.
Einar Knútsson, flugvirki: —
Ég held að verkföllin hafi verið
til litils góös. Kjarabæturnar
verða ekki raunverulegar.
Kauphækkuninni verður mætt
með verðhækkunum.
Sólmundur Jónsson, nemi: —
Ég tel að þau hafi oröið til góðs
að þvi leyti aö þau bættu úr
kjararýrnuninni. En þau verka
hins vegar iila á slæma stöðu
þjóðarbúsins, þar sem það verö-
ur fyrir framleiðslutapi,
samanber loðnuna.
Hugi Helgason: — Ég tel að það
hafi orðið til einskis að þvi leyti
að þvl fylgir engin raunveruleg
kjarabót. Það tekur fólk árið að
vinna upp I vinnutapið sem af
verkfallinu hlaust.
Gestur Hjaltason, nemi: — Þau
hafa tvimælalaust orðið til ills.
Kauphækkunin fer beint út i
verðlagið og v'erkföllunum fylg-
ir tap fyrir þjóðarbúið.
Það á ekki að ráðast á garðinn '
þarsem hann er lægstur, heldur ,
ná betri jöfnuði á milli þjóðfé-
lagshópa.
eða alla vega hækka þá ekki.
Að siðustu þarf að efla is-
lenskan iðnað stórkostlega og
flytja vörur út i stórum stil.
og fyrirtækishafar, sem lifa
kóngalifi. Þá mætti skattleggja
meira en gert hefur verið, en
lækka skatta hjá láglaunafólki,
Jón Þorgeir Guömundsson
skrifar:
,,Mig langar til að minnast
nokkrum orðum á verkföll og
fleira.
Mér finnst fáránlegt að bjóða
verkamönnum og láglauna-
stéttum 16% kauphækkun á
heilu ári i áföngum. Þetta er allt
of lágt.
Reynslan hefur verið sú á
undanförnum árum, að ef
verkamenn og láglaunastéttir I
þjóðfélaginu hafa fengið kaup-
hækkun upp á nokkur prósent,
þá hækkar vöruverö margfalt
meira strax á eftir og étur upp
kauphækkanirnar.
Það er tvennt sem menn ættu
frekar að setja á oddinn i kröfú-
gerð sinni. Það er i fyrsta lagi
fulla visitölu á allt kaup, sem
menn fengu fyrir nokkrum ár-
um eftir mikinn barning, en
rikisstjórnin kippti úr sambandi
með lagasetningu.
1 öðru lagi að verðbólgan
verði minnkuð. Það mætti
lækka söluskatt á ýmsum mat-
vörum t.d. landbúnaðarvörum.
En til þess að rikissjóður fái sitt,
þá mætti aftur á móti hækka
söluskatt á ónauðsynjavörum,
t.d. innfluttum vörum, kexi,
sælgæti, tertubotnum, vini,
sigarettum og öðru sliku.
Nú svo eru það þessir brask-
arar og ýmsir þjóðfélagshópar
Theodór Einarsson, Akranesi,
skrifar:
{ Það voru mikil gleöitíöindi
s/ fyrir þúfutittlingastofn Islands,
þegar einn háttvirtur ráðherra
s' lýsti þvi yfir á hinu háa Alþingi
' fyrir stuttu, að hann myndi
aldrei skjóta á þúfutittlinga.
Eru það vinsamleg tilmæli
allra þúfutittlingsunnenda Is-
lands, aö þeir kauöar sem enn
stunda þá iðju að skjóta á þessa
fugla, feti i fótspor þessa heiör-
aða ráðherra sem öllsnúa fram,
og hætti að skjóta á þúfutittl-
inga. Annars skulu þeir kauðar
heita og ekkert nema kauðar.
Þúfutittlingar þurfa ei
meir,
þegar einhver skýtur.
Alvarlegum augum
Geir
á þann verknað litur.
ljósaskilti þeirra tima.
I dag er sem betur fer bannað
samkvæmt Islenskum lögum að
kenna sig viö annað en sinn
eigin föður (eöa móður) og er
vel. En þeir sem höfðu náð að
skjóta rótum sinum svo-
nefndum ættarnöfnum, héldu
þeim.
Þetta finnst mér miður. Ct-
lendingum, sem gerast Islenskir
rikisborgarar, er gert skylt aö
taka upp fslensk nöfn, eða nöfn i
samræmi við islenskar málregl-
ur. Gildir það bæöi um skirnar-
nöfn þeirra og ættarnöfn.
A meðan vex hér upp sistækk-
andi hópur fólks meö erlend
ættarnöfn. I þessum hópi finnast
tæplega aðrir en góöir islend-
ingar. Það er vafasamt hvort
þeir sæju yfirhöfuð nokkuð at-
hugavert viö þaö, að mennta-
málaráðherra beitti sér fyrir
reglugerð, er færði nöfn þeirra
til samræmis við islenskan upp-
runa.
Karl B. Jónsson skrifar
Það hefur löngum verið nokk-
ur sérstaða okkar islendinga
hvernig við höfum kennt okkur
við fööur okkar. Meö þvi ein-
faldlega að skrifa föðurnafn og
auðkenna kyn okkar með son
eða dóttir.
Aö visu bar á þvi nokkuð og þá
sérstaklega á siðustu öld að is-
lensk nöfn hentuðu ekki og voru
þá fööurnöfnin „dönskuð” og
þótti fint.
Lágkúrulegt Þórarinsson (og
fleira) var stílfært „paa dansk”
og maðurinn var ekki lengur
fremstur meðal jafningja,
heldur af einhverjum öðrum
meiði.
Við sem fylgdumst með
Benoni og Rósu eftir Knud Ham
sun, munum sjálfsagt eftir hin-
um norska herra Hartvigsen og
siöan hinum alþjóðlega herra
Hartwick. Sami maöurinn i báð-
um þessum tilfellum. Neon-