Tíminn - 24.12.1968, Blaðsíða 5

ÞEffiiTOMGlIR 24. desember 1968.
TÍMINN
h
Jósefs. Þá horfðu tvö skær
drengsaugu í átt til fjallanna,
eem enn í dag umkringja bæ-
ion.
¥i@ skoðum okkur um eins
lengi og okfear nú um jólaleyt-
ið. Við sloðum ofekur um eins
lengi og ofefeur lystir í Naza-
ret og höldtun síðan af stað,
eins og Jósef og María fyrb
1968 áruim — í átt til Betle-
hem.
Beáðm Hggur um hina við-
hem er löng. Hún er það jafn
vei enn dag, er við þjótum
áfram eftir malbifeuðum þjóð-
vegL Berð Jósefs og Maríu var
■bwiR vegar fario við frumstæð
sfeilyrði. Hana var fótgangandi
og teymdi cnúldýrið, sem
María sat á. Hún var þunguð,
komin langt á leið að fyrsta
barni sínu. Samt sem áðux
urðu þau að fara í þessa ferð.
Keisarinn hafði fyrirskipað
þeirn að láta skrá sig á tnaon-
tai í Betlehem, ætthorg þeirra.
Þau fóru sfeammar dagleiðir,
og báðust gistingar hjá ætt-
ingjum eða í gistihúsum með-
fram veginum.
LeifSn Egigiir um hina við-
áttumiklu sléttu Jizre'el, síðan
verður vegurinn brattari, er
farið er um hin dimmu fjöll
Samaríu. Á þessum tíma voru
þama indæl, frjósöm héruð,
„Landið, þar sem mjólk og
hunang drýpur af hverju
strái“, eins og segir í biblí-
unnL AIls staðar sáust um-
merki um verík mannanna, iðn
ar hendur höfðu gert þetta
land frjósacnt og auðugt. Allt
amgaði af grósiku. Talið er, að
fyrir 2.000 árum hafi fimm
milijónix manna búið í ísrael,
og landið hafi gefið þeim
gnægð afurða. f þröngum göt-
um borganna gat að líta fjöl-
skrúðugt líf, önnum kafnir
handiðnaðarmenn sátu á verk-
stæðum sínum úti undir ber-
um himni innan um manngrú-
ann, og kaupmennirnir í búð-
um lofsungu hápm rómi gæði'
varnings síns. Á ökrum og í
víngörðum voru syngjandi
verkamenn, og eftir vegunum
fóru kaupmenn með húdsýr
sín og vagna hlaðin vörum.
Allt í einu heyrðist taktfast
fótatak. Byrstum rómi var veg
fwendum skipað að vikja til
hliðar, og höpar rómverskra
hermanna marséruðu framhjá.
Jósef og María hegðuðu sér
eins og hitt fólfeið á veginum,
en það leit ýmist undan eða
horfði hvert á annað í laumi
beizku augnaráði. Almenning-
ur gleymdi því aldrei, að hann
átti þetta land, fyrirheitna
landið, sem guð hafði gefið
þjóðinni. Einhvern tíma kæmi
að því, að hann reiddi upp
hnefann og ræki útlendingana
á braut, gerði sína útvöldu
þjóð að drottnurum yfir öll-
um heimi og Jerúsalem að mið
stöð veraldar.
Jósef og María komust á
leiðarenda. ag einn í desem-
I
ber gengu þau um götur Jeru-
salem og komust til staðar.
sem enn í dag ber nafnið Ram
at Rachel, 4—5 km fyrir sunn-
an borgina helgu. Hér er upp-
spretta, þar sem sagan segir,
að þau hafi hvílt sig. Ramat
'Raohel stendur hátt, og þaðan
er gott útsýni yfir fjöllin í
Júdeu og í átt til Dauðahafs-
ins. En það var tekið að
diimma af móttu, og þau létu
létu sér nægja að hoifa yfix
akrana í suðri. Þar fyrir hand-
an var áfangastaðuj þeirra,
hvít hús Betlehemborgar
glömpuðu í fjarska. Þau héldu
áfram síðasta spölinn. Og þeg
ar nóttin skall á, voru þau
komin til borgarinnar. En þau
fengu ekki húsaskjól, það var
aðeins rúm fyrir þau í hest-
húsi. Og þessa nótt breyttist
gangur mannkynssögunnar, er
María ól son sinn, og englarn-
ir sungu, eins og heilög ritn-
ig skýrir frá og sungið er um
í jólasálmunum.
Leiðin til Betlehem er löng.
Um jólin fyrir aðeins tveimur
árum var hún enn lengri en
nokkru sinni, er pflagrímur frá
norðlægu landi, sem þráði að
sjá staðinn, þar sem frelsar-
inn leit dagsins ljós, ferðaðist
þangað. Já, hann varð að sjálf
sögðu fyrst að ferðast 5.000
km til að komast til landsins.
En hann komst ekki alla leið,
enginn gat í það skipti fylgt
lengra í fótspor Jósefs og Mar-
íu en til uppsprettunnar Ram
at Rachel. Sfðustu fimm kfló-
metrarnir voru ófærir. Þar
varmaði gaddavír veg.ar, og
skothríð vofði yfir hverjum
þeim sem vogaði sér að ganga
þó ekki væri nema 10 skref-
um lengra .Landið helga var
klofið í tvö riki á enn áhrifa-
meiri hátt en járntjaldið skipt
ir Evrópu. Aðeins einu sinni á
jólum fengu nokkur hundruð
kristnir pflagrímar að halda
jólahátíð i í Fæðingarkirkjunni
Betlehem.
f dag er þetta breytt. Gadda
vírsgirðingamar hafa verið
teknar burt, auða svæðið á
landamærunum opnað. Ferða-
menn mæta ekki lengur grun-
semdaraugnaráði óhreinna lög
reglumanna, sem krefjast vega
bréfa og halda uþpi nákvæmu
eftirliti. Eftir að ísraelsmenn
hertóku allt Landið helga geta
' útlendingar ferðast óhindrað-
ir hvar sem þeir vilja. Því ræð
ég pflagrímum til að fara för
sína meðan emn er tími. Við
ökum áfram eftir veginum til
Betlehem og höldum jól við
vöggú kristninnar
Við munum að láta ósmekk-
legt skranið, sem einnig er
svo áberandi hér, fram hjá
okkur fara. Ljóta liti, and-
styggilega gifsmuni. Við greið-
um smápeningana, sem krafizt
er í inngangseyri, og látum þá
falla í framréttar hendur án
þess að horfa sérstaklega á
sorgarrendurnar undir nöglun
um. Fæðingarkirkjan er æva-
gömul. Fyrsti hluti hennar var
byggður fyrir 16—1700 árum
fyrir atbeina Helenu, móður
Konstantíns miklia, og síðan
hafa menn haldið áfram að
byggja kirkjuna um aldir. Við
göngum í gegnum ganga og
neðanjarðarhella, þar sem lágt
er til Lofts, og loks djúpt niðri
í hvelfingunni, sem er undir
kirkjunni, komum við að
sta'ðnum, þar sem hesthúsið
stóð endur fyrir löngu og Jes-
ús fæddist.
Þessi staður er sá eini í
Betlehem, sem er laus við ó-
scnekklegt glingur og skraut.
Dyr Fæðingarkirkjunnar eru
þröngar og svo lágar, að eng-
inn gengur þar inn án þess
að beygja sig djúpt næstum
skríða. Á því augnabliki finn-
ur sérhver ferðamaður hversu
raunsær og veraldlega sinnað-
ur sem hann kann að vera,
hvað jólin eru. Guð á himn-
um steig niður til mannanna
og gaf þeim frelsi.
Og sá, sem beygir sig, get-
ur gripið hönd guðs og haldið
jól.
\