Vísir - 04.09.1977, Síða 13

VISIR
Sunnudagur 4. september 1977
13
HELGARBLAÐIÐ HEIMSÆKIR REYKVISKA LEIGUBILSTJORA
Allir hafa heyrt sögur af þeim flestir hafa not
fært sér þjónustu þeirra — en ekki eins margir
velta þvi fyrir sér hvernig starf það i rauninni sé
að vera leigubilstjóri.
Vissan um það að starfið væri bæði viðburða-
rikt og einmanalegt á vixl og að bilstjórarnir
hefðu frá mörgu að segja, varð kveikjan að þvi að
við örkuðum af stað i þeim erindagjörðum að lýsa
með fáeinum orðum lifi og störfum þessara
manna.
Hvað gera þeir þegar þeir biða einir i bilum
sinum undir staur eftir kallinu? — hvernig far-
þegar erum við íslendingar? — slikar spurningar
vöknuðu og við urðum að leita svara.
Við tókum nokkra bílstjóra tali og látum svör
þeirra fylgja með hér á siðunum.
Þess má geta að samkvæmt tölum frá bifreiða-
stjórafélaginu Frama voru um siðustu áramót
rúmlega 600 bilstjórar starfandi i Reykjavik og
nágrenni á 5 stöðvum: Borgarbilastöðinni, BSR,
Bæjarleiðum, Hreyfli og Steindóri.
Þaö var mikiö aö gera á
skiptiborðinu i Hreyfilshúsinu
þegar blaðamaöur og ljósmynd-
ari Visis litu þar inn á dögunum
i þeim erindagjörðum að lýsa
lifi og starfi leigubilstjórans.
Við töldum að simastúlkurnar
gætu gefið okkur bestu upplýs-
ingarnar um það hvaða menn
helst væri að ræða viö, enda
þekkja þær bilstjórana betur en
aðrir.
A vaktinni voru Gréta
Garðarsdóttir á borði númer
átta og Sigriöur Kristjánsdóttir
á borði númer þrjú. Borðanúm-
erin eru annars festar við
manneskjurnar en ekki boröin,
þannig að á næstu vakt eru borð
númer tvö eða niu o.s.frv.
Gréta og Sigrlöur voru i þann
mund að fara í kaffi þegar okk-
ur bar að garöi. Þær töldu þó
ekki eftir sér að kalla á menn-
ina sem þeim leist best á fyrir
okkur.
**bað er best ég kalli á hann
Ingjald Stefánsson, hann er
einna elstur og skemmtileg-
astur” sagði „borð númer átta”
og svo var kallað i talstöðina.
En ekki náðist i Ingjald.
bær buðu okkur i kaffi á með-
an við biðum og okkur til sam-
lætis sat ' Elin Haraldsdóttir
skrifstofustúlka. ,,Ég sé m.a.
um að taka við uppgjörinu frá
bilstjóranum” sagði Elin og i
þann mund kom einn þeirra i
dyrnar að leita að henni til að
gera upp við stöðina.
Kaffið var ljómandi og ekki
sakaði bakkelsið sem einn bil-
stjóranna hafði verið svo rausn-
arlegur að gefa „stelpunum”.
beir voru heldur tregir til að
koma og rabba við okkur, en
þegar borvarður Guðmundsson
og sonur hans Stefán litu við i
kaffið hjá „simastelpunum”
vorum við ekki seinir tii að króa
þá af og „krefja” sagna.
Þorvarður sér um
félagsheimilið
borvarður er einskonar „alt--
mulig” maður á Hreyfli. Hann
er iðulega við simann, keyrir og
er umsjónarmaður hins
myndarlega félagsheimilis sem
Hreyfilsmenn hafa byggt sér.
bangað fórum við i fygld
þeirra feðga og settumst inn á
„lúbarinn” þar sem viö aðrar
kringumstæður er hægt að fá
keyptar ljúfar veitingar.
„Ég byrjaði að keyra hjá
Litlu-bilastöðinni fyrir 30 ár-
um” byrjaði borvarður, þegar
við vorum búnir að koma okkur
þægilega fyrir á barnum, en
blaðamaðurinn spurði að bragði
i undrunartón: „Litlu-bilastöð-
inni?”
„Litla-Bilastöðin átti húsið
inni á Hlemmi sem Hreyfili
flutti sig siðar i þegar þessar
stöðvar sameinuðust skömmu
eftir aðég byrjaði i þessu” sagði
borvaröur til skýringar. „bær
stöðvar sem i gangi voru þegar
ég byrjaði voru annars Litla-
bilastöðin, Aðalbilastöðin, BSR,
Bifröst, Bæjarbill, Hreyfill og
svo auðvitað Steindór sem er ein
elsta stöðin”.
„bað var allt annað að keyra i
gamla daga þegar bærinn var
allur fyrir innan Hringbraut.
Svo þurfti maður alltaf að vera
að fara inn á stöð, þvi ekki voru
talstöðvar i bilunum” sagði
borvarður, en hann ók á Ply-
mouth ’42 árgerðinni þegar
hann var að byrja, ba& var
einna algengasta leigubilateg-
undin.
Hátalarar úti
á plani
„bað var stundum mikið að
gera i þá daga, svo mikið að
varla var hægt að fá bil” sagði
borvarður, „begar annrikið var
mest voru hátalarar hafðir úti á
plani og svo þegar maður keyrði
framhjá var kallað á mann
hvert maður ætti aö fara og
þurfti þá ekki að fara inn á stöð-
ina til að fá upplýsingar um
það”.
„Um miðjan sjötta áratuginn
fór að minnka hjá okkur, enda
hóf þá einkabilisminn göngu
sina fyrir alvöru” sagði
borvarður ennfremur.
begar hér var komið sögu
vildi blaðamaður endilega fá aö
heyra einhvrjar krassandi sög-
ur úr starfinu;af nógu hlyti að
vera að taka, en borvarður
færðist undan öllu sliku.
„Sumir farþegar eru þó alveg
að drepa mann i kjaftagangi og
forvitni’j sagði hann.
Hvað gera leigubilstjórar
þegar þeir húka einir um miðjar
nætur undir staurum? spurði
blaðamaðurinn og borvarður
svaraði að bragði: „Lesa,
lesa”.
Ældi allan
bílinn út
„Annars get ég svo sem sagt
þér frá einni sögu þegar maður
fer að hugsa út i það”, sagði
borvarður, „en ég veit nú ekki
hversu „krasssandi” hún er.
Hún sýnir þó viðhorf sumra til
okkar bilstjóranna.
bað var eftir eitt af þessum
helgarböllum. Ég var að keyra
prúðbúin hjón frá Hótel Sögu og
inn i Alfheima. Einhversstaðar
á Suðurlandsbrautinni verður
konunni, sem var mikið ölvuð,
eitthvað illt og það skipti engum
togum að hún fór að kasta upp
þarna i aftursætinu.
Mér var sem gefur að skilja
ekki mikið um þetta svo ég
stöðva bilinn og bið manninn um
að opna afturhurðina svo hún
geti ælt út, en sóöi ekki allan
bilinn út.
En maðurinn var nú aldeilis
ekki á þvi og taldi þessa leigu-
bila ekki vera til annars brúk-
lega”.
Nú vildi Stefán komast að, en
hann var fótbrotinn og gat af
þeim sökum ekkert keyrt: „Við
vorum að leika okkur ég og
eldri bróöir minn með fótbolta
og ég datt svona illa” sagði
hann,
„En fyrst þið eruð farnir að
tala um þetta þá er það allt of
algengt að allskyns óreiðumenn
eru að villa á sér heimildir, láta
mann keyra sig en geta svo
kannski ekki borgað.
Einu sinni lenti ég i þvi að aka
með mann sem ég tók upp i mið-
bænum, alla leið suður i Garð-
inn og i Keflavik þar sem hann
ráfaði á milli húsa en gat svo að
lokum ekki borgað mér.
A leiðinni uppgötvaði ég það
meira að segja aö hann var bú-
inn að hirða af mér veskið?
Slíka menn fer maður auðvit-
að beint með til lögreglunnar”.
Náði í endann
á stríðinu
begar hingað var komið sögu
bættist heldur i liðsaflann.
bær Sigriður og Gréta virtust
standa sig vel i stykkinu.
Annar kvenbilstjórinn á
Hreyfli birtist i dyrunum, — hún
heitir Guðrún Jóna Sigurjóns-
dóttir, — ásamt þeim bórði
Eliassyni, formanni samvinnu-
félagsins Hreyfils, og Vagni
Kristjánssyni, bilstjóra.
Vagn er einn af eldri bilstjór-
um félagsins og byrjaði á
Hreyfli i janúar 1944.
„Ég náði rétt i endann á strið-
inu og man vel eftir þeim árum.
Bandarikjamennirnir höfðu
mjög rúm fjárráð, en það sama
varð ekki sagt um Bretana.
„bað var ágætt að keyra kan-
ann” sagði Vagn; „þeir voru
alltaf svo flottir i þessu öllu
saman
Stöðin var niður á Kalkofns-
vegi; það voru hátalarar uppi á
þaki og maður keyrði bara
Kalkofnsveginn þegar mikið
var að gera og siðan var kallað
á mann i gegnum hátalarana.”
Gréta Garðarsdóttir (borð númer átta) og Sigrlöur Kristjánsdóttir
(borð númer þrjú) á simavaktinni i Hreyfilshúsinu.