Vísir - 04.11.1978, Side 6

Laugardagur 4. nóvember 1978 VISIR
Lög frumskógarins

á)|
irr
\

/*?-4 ' «

ÍÉfe. 0

■
Indversk börn — hvort sem þau eru af æðri eða lægri stéttum þykja þau yfirleitt ljúflynd og hljóðlát og oft innilega glöð.
MGAR PVNWA
PÚTALf' HURFU
Hjálmarsson
endursagði
HARKWAR og KÚNTHI gengu í hjónaband áður-
en samanlagður aldur þeirra náði tíu árum. Slfkt
þótti engum tiðindum sæta á Indlandi í þá daga# og
svo væri sjálfsagt enn ef Mahatma Gandhi og Miss
Mayo heföu ekki komið til skjalanna.
Þau áttu heima í sínu þorpinu hvort viö rætur
Dúnagirí-f jalls og höfðu aldrei sést fyrren þann
mikla dag þegar þau klæddust fínustu fötunum og
voru miðdepill tilverunnar og máttu troða sig út af
púri og halva einsog þau framast þoldu í eina skipt-
ið á ævinni. Lengi mundu þau þennan dag. Og lengi
mundu feðurnir þann dag ekki síður, þvi þeir urðu
áð taka lán hjá blessuðum baníanum sem var
þeirra bjargvættur og umsjármaður í bliðu og
stríðu og tók ekki nema fimmtiu prósent vexti af
láninu! En með hjálp guðanna vonuðu þeir að þeir
gætu reitt fram féð, á tilsettum tima, þvi seinna
yrði að taka annað lán til að koma yngri börnunum í
hjónabandið.
Kúnthl fór heim til pabba og
mömmu þegar eftir vlgsludaginn
og sinnti þeim skyldum sem lagö-
ar eru á herftar barna meöal
fátæklinganna I jöörum
Himalaya. Ekki bar hún önnur
merki um hjónabandiö en þau aö
nú klæddist hún sem gift kona.
Þaö var viröulegt en ekki þægi-
legt fyrir æriö lágvaxna frú.
Svo liöu þessi fáu ár sem ung
stúlka þar um slóöir fær aö njóta
án mæöu og vanda uns sá dagur
rann upp aö hún þótti nógu gömul
til aö sameinast manni sínum.
Enn þurfti aö leita á náöir banl-
ans svo hún væri sæmilega búin
aö heiman um fatnaö, en mikil
var hryggöin og táraflóöiö þegar
hún yfirgaf bernskuheimiliö.
í rauninni breyttist Hf hennar
ekki neitt aö þvi undanskildu aö
nú vann hún fyrir tengdamóöur
sina en ekki móöur. Allir þurftu
aö hjálpa til. t morgunsklmunni
hjálpaöi hún til viö aö elda matinn
og svo fór hún einsog aörir út til
aö vinna ef einhverja vinnu var
aö fá.
Faöir Harkwars var múrari, og
Harkwar vildi feta i fótspor hans.
Um þetta leyti unnu þeir viö aö
reisa amerlska trúboösstöö. Enn-
þá var Harkwar einungis hand-
langari og fékk tvo anna I kaup
fyrir tíu tlma verk, þe. áttunda
part úr rúpiu. Kúnthí vann á ökr-
unum hjá þorpsstjóranum ásamt
tengdamömmu og mágkonum
sinum, einnig I tlu stundir, en fyr-
ir helmingi lægra kaup.
Um kvöldiö tindist fólkiö heim I
kofann sem fjölskyldan haföi
fengiö aö hrófa upp á landi þorp-
stjórans. og neytti einfaldrar
máltiöar I skininu af litlum eldi.
Annarskonar ljósfæri þekktist
ekki.
Svo kom nóttin — og svefninn.
Karlmenn höföu sitt svefnpláss i
kofanum, kvenþjóöin annaö.
Þegar Kúnthi var 16 ára og
Harkwar 18 fóru þau aö heiman
fyrir fullt og allt. Harkwar fékk
vinnu viö múrverk I Ranikhet.
Hann var nú múrari, en frúin
handlangari.
Þarna dvöldust þau I fjögur ár
og eignuöust tvö börn, Púnwa
sem oröinn var þriggja ára og
Pútali sem var tveggja.
En þá tók fyrir alla vinnu i
Ranikhet, og eftir nokkrar vanga-
veltur hurfu þau aö þvi ráöi aö
flytja búferlum til Kaladhungi þvi
Harkwar haföi veöur af aö þar
væri vinnu aö fá viö múrverk i
áveituframkvæmdum sem stóöu
fyrir dyrum.
Þetta var um haust. Vetur lagö-
ist snemma aö I jöörum fjallanna
þessu sinni. Litiö var um farar-
eyri og eigi nein gnægö af hlýjum
fötum. — Þau fóru fótgangandi og
báru börnin — og aleiguna.
t Kaladhúngi var þeim leyft aö
reisa kofa i skógarjaörinum rétt
viö basarinn. Harkwar réöst i
vinnu viö skuröina, en Kunthi kri-
aöi sér út heimild til aö snapa
uppi slægjur I skóginum og selja
heyiö i þorpinu. Þannig vann hún
sér inn þrjá anná á dag, en Hark-
war fékk átta (hálfa rúpiu).
Börnin voru I sjálfsmennsku aö
ööru leyti en þvi aö öldruö kona og
bækluö hét aö lita til þeirra og þá
meö þökkum smáræöi fyrir.
Aldrei höföu ungu hjónin lifaö
aöra eins sældardaga. Nú gátu
þau meira aö segja veitt sér eina
kjötmáltíö á mánuöi.
Flestir skógar i jöörum
Himalaya moruöu I þá daga af
villidýrum. Veiöimaöurinn frægi,
Jim Corbett, var ungur þegar
þessi saga geröist, og kveöur
hann skóginn hjá Kaladhungi sér-
deilis varasaman aö þessu leyti.
Þar höföust viö mk. fimm tigris-
dýr, og átta hlébaröar á litlu
svæöi auk allskonar kattardýra
annarra, bjarna, sjakala, refa og
grimmra maröa, og ekki vantaöi
heldur erni og hrægamma, eitur-
snáka og kyrkislöngur.
Svo var þaö á föstudegi þegar
nokkrar vikur voru liönar aö
Kúnthi flýtti sér heim úr skógin-
um óvenjulega snemma afþvi þá
var markaösdagur og færi á aö
veröa sér útum matvæli viö litlu
veröi. Hún keypti ma. pund af
geitakjöti, þvi þeim haföi gengiö
svo vel aö undanförnu.
Púnwa og Pútali biöu ekki viö
kofann aö taka á móti henni, og
hjá gömlu konunni haföi hún eng-
ar spurnir af börnunum, hún
haföi ekki séö þau siöan um miöj-
an dag, en taldi þau vera aö voka
kringum söluboöin á basarnum.
Harkwar var nú kominn og tók aö
sér aö svipast um eftir þeim.
Kunthi fór heim aö elda kvöld-
matinn.
Hvar sem Harkwar bar niöur
fannst ekki örmull af börnunum.
Um þetta leyti bárust fjöllunum
hærra um landiö þvert og endi-
langt sögur af þvi aö ránsmenn
snigluöust um vegu og heföu á
brott meö sér varnarlaus börn og
seldu fyrir drjúgan skilding fakir-
um 1 norövestur héruöunum.
Fékkst raunar aldrei úr þvi skor-
iö hvort sögur þessar væru á rök-
um reistar. En Harkwar kom til
baka til konu sinnar með þá flugu
aö börnunum heföi veriö stoliö.
Einhverjir höföu lætt þvi aö hon-
um. Og skelfingin nisti þau.
Kaladhungi er ekki stórt i sniö-
um, en þar er samt lögreglustöð
meö þremur lögregluþjónum.
Yifrlögregluþjóninn, vingjarn-
legur karl, tók þeim hjónum vel
og skráöi sögu þeirra vandlega.
Ekkert kvað hann þó unnt aö gera
um kvöldiö. Afturámóti skyldi
hann láta þorpskallarann fara um
öll þorp i héraöinu daginn eftir og
tilkynna hvarf barnanna, og best
væri ef hægt væri tilaðmynda, aö
heita 50 rúpium i verölaun þeim
sem gefiö gæti haldgóöar upp-
lýsingar.
Fimmtiu rúpiur! Þau svimaöi.
En sagan flaug út og einhver (vist
Jim Corbett sjálfur) bauöst til aö
leggja fram féö.
Þetta var skelfilegt kvöld, seint
etinn kvöldmatur, raunar komu
hjónin litlu niöur og sváfu illa.
Nóttin var helköld. Og hvar voru
börnin? Hvaö haföi komiö fyrir
þau. Af og til fóru þau úti myrkriö
og kölluöu. En .... ekkert svar.
A laugardagsmorgni ákváöu
hjónin aö fara nú sina leiðina
hvort um þá vegu þar sem barna-
þjófarnir væru taldir helst á ferð
og reyna aö hafa spurnir af grun-
samlegum mönnum ellegar
hverju sem leitt gæti á slóö barn-
anna. Og vist glöddust þeirra
döpru hjörtu þegar yfirlögreglu-
þjónninn tjáöi þeim aö hann heföi
skrifaö lögreglustjóranum i Hald-
wani og beiöst þess aö simskeyti
yröi sent til allra járnbrautar-
stööva nærlendis.
Um sólarlagsbil kom Kúnthi til
baka, og Harkwar nokkru seinna.
Hún haföi fariö til Haldwani,
hann til Ramnagar — allt fót-
gangandi, en árangurslaust, og á
lögreglustöðinni var ekkert að
frétta.
Þorpiö var i uppnámi, enginn