Vísir - 02.12.1978, Blaðsíða 11

11
VISIR Laugardagur 2. desember 1978
ÞA FJUKA
NÆSTUM
ÞÚSUND
SYNINGU!
Helgarblaðið kannar íslenska poppkornskúltúrinn
Hvar væru bíóin eiginlega án poppkornsins? Eða
þá poppkornið án bíóanna? Þetta tvennt er nefni-
lega næstum óaðskiljanlegt. Og ef svo hræðilega
vildi til að eitthvert poppkornshallæri yrði i landinu,
þá þorum við næstum að veðja að aðsóknin í kvik-
myndahúsin myndi detta niður. Fyrir suma er bíó-
ferðin hvorki meira né minna en ónýt, ef svo illa vill
til að ekkert popp er þar að finna.
Það er líka keppst við að poppa og poppa út um
allan bæ á hverjum degi. Fyrir utan það að poppað
er í potti á eldavélunum í heimahúsum þá er verið
að framleiða poppkorn i miklu magni fyrir bíóin og
sjoppur, af tíu eða tólf aðilum í Reykjavík og Kópa-
vogi svo eitthvað sé nefnt.
Og sú framleiðsla er stöðugt í gangi. Heitt og in-
dælt poppkornið er síðan flutt í kvikmyndahúsin
fyrir sýningar, og keypt upp um leið af popp-hungr-
uðum bíógestum. Það er hins vegar ekki alltaf neitt
sérlega indælt um að litast i kvikmyndahúsunum
seint að kvöldi eftir sýningar. Þá er poppkornið
dreift um öll gólf, og sjálfsagt litið spennandi að
hreinsa það. Og svo má ekki gleyma einu, og það er
óvinsæla hliðin á poppinu. Það er að segja déskot-
ans skráfið i pokunum linnulaust i gegnum allar
sýningar. Hreint óþolandi fyrir þá sem ekkert vilja
af poppinu vita.
30 hænur inn á gólf
Grétar Hjaltason forstöðu-
maður Ljugarásbiós kvaöst
hafa verið að velta þvi fyrir sér,
hvernig hann gæti nýtt popp-
kornið sem best. „Þú ættir að
koma hingað einhvern tima
snemma morguns” sagði hann,
og sjá hvernig poppkornið hefur
dreifst um allan sal. Mér hefur
stundum dottið i hug að hleypa
þrjátiu hænum inn i sal. Leyfa
þeim að vera þar yfir nðttina og
týna siðan eggin að morgni. Þá
gætum við sannarlega nýtt
poppkornið!”
,,Bióin grundvallast á sæl-
gætissölunni”, sagöi Grétar
einnig, „þvi miðaverðið er svo
lágt.” Fjögurhundruð tuttugu
og niu sæti eru t Laugarásbiói,
og Grétar sagöi að gera mætti
ráð fyrir að á einni sýningu þeg-
ar húsið er fullt, væri borðað
poppkorn úr næstum fimm
hundruð pokum.
En hann benti okkur lika á
annað: „Þaðeru konfektmyndir
sem viö köllum. Viss tegund af
fólki kaupir aðeins konfekt þeg-
ar það fer i bió. Það er fólkiö
sem kýs að sjá rómantiskar
myndir.”
„Aðallega er það unga fólkið
semkaupir sér poppkorn i bió.
En ég er þó kominn yfir fertugt,
og ég fæ mér stundum popp!”
Sumir kaupa þrjá
Grétar sagði aö sumir létu sér
nægja einn poka i bió, en aðrir
kaupa sér tvo og jafnvel þrjá.
Og sömu sögu sagði Friðfinnur
Ólafsson I Háskólabiói.
Háskólabóó tekur niu hundruð
og fimmtiu manns i sæti. Og sé
fullt hús og allir með poppkorn,
og sumir kannski með fleiri en
einn poka, þá lætur nærri að þar
fjúki næstum þúsund popp-
kornspokar á einni sýningu.
Skyldu nokkrir aðrir gera það
betur i poppkornsáti en við
Islendingar?
En hvað kostar svo dýrðin?
Hundrað krónur pokinn i bióum.
Við fengum svo þær upplýsingar
i verslun Sláturfélags Suðurland
i Glæsibæ, að einn poki af mais
kostar hundraö og sautján krón-
ur. Ekki það að við viljum gera
„poppara” atvinnulausa. Bara
smá ábending til þeirra sem
alltaf eru að horfa i krónuna og
kynnu að kjósa áð poppa sitt
popp sjálfir áður en farið er i
bió. En þá er kannski lika allur
sjarminn rokinn út i veður óg
vind. —EA
Sjó nœstu síðu
Texti: Edda Andrésdóttir Myndir: GVA — JA