Vísir - 20.12.1980, Blaðsíða 7

Laugardagur 20. desember 1980
vtsm
.7
Lögreglumenn fyrir utan hús Gerard-hjónanna.
Var þetta sjálfsmorð eða morð?
eðlilegu kynlifi og til hvers hún
væri þá eiginlega að lifa”. Hann
bætti þvi við að hún hefði leitað
bæði til lækna og sálfræðinga en
þeir ekki talið að þetta væri mjög
alvarlegt vandamál.
„Nógu alvarlegt, fyrst það gat
leitt til þessa” sagði þá lögreglu-
maðurinn samúðarfullur” en
segðu mér nú nánar hvað eigin-
lega gerðist”.
Gerard sagðist svo frá að þau
hefðu rétt lokið að snæða hádegis-
verð og þar sem að það var
sunnudagur hefðu þau lagt sig
eftir matinn. Hann hefði vaknað
þegar það hefði verið orðið nokk-
uð áliðið dags og gengið fram i
stofu og kveikt á sjónvarpinu.
Meðan hann sat og horfði á sjón-
varpið fannst honum hann heyra
ekkasog og niðurbældan grát inn-
an úr svefnherberginu en sinnti
þvi ekki. Skyndilega heyrði hann
einkennilegan þyt og siðan ógur-
legt sársaukavein. Hann spratt á
fætur og þaut inn i svefnher-
bergið. Það var þá þegar fullt af
eldi og reyk. Marie-France lá á
rúminu sem stóð i ljósum logum
og engdist sundur og saman.
Hann hafði ekki hugmynd um
hvað hefði gerst en greip konu
sina þegar i fangið^þaut með hana
logandi og hljóðandi inn i stofu.
Þar lagði hann hana á gólfið og
vafði gólfteppinu um hana og
hljóp siðan með hana út úr hús-
inu, hrópaði til nágrannanna að
hringja á slökkviliðið og brunaði
siðan i bil sinum með
Marie-France á spitalann þvi að
hann vissi að eina vonin var að
hann kæmist þangað eins skjótt
og auðið yrði. Hún var þá þegar
orðin meðvitundarlaus.
Frásögn slökkviliðs-
manna
Næst hélt lögreglumaðurinn til
slökkviliðsins i Charleroi til þess
að fá skýrslu þeirra.
Þegar slökkviliðið kom á vett-
vang börðust nágrannar Gerard
hjónanna við eldinn i húsinu sem
var þá orðinn svo mikill að það
tók slökkviliðið 25 minútur að
ráða niðurlögum hans. Verulegar
skemmdir höfðu þá orðið á hús-
næðinu og innanstokksmunum.
Varðstjóra sagðist svo frá að
um bensinikveikju hefði verið að
ræða. Hann taldi jafnframt að um
ikveikju að yfirlögðu ráði hefði
verið að ræða. A svefnherbergis-
gólfinu hefði legið 10 gallona
bensinbrúsi tappalaus og galtóm-
ur. Þó svo að hellst hefði úr hon-
um af slysni þá væri torvelt að sjá
hvaða erindi brúsinn hefði yfir-
leitt átt inn i svefnherbergið. öll
frásögn slökkviliðsmannanna var
nokkuð á sama veg og Marcels.
Frásögn nágrannanna
Lögreglumaðurinn sneri sér
næst að vettvangsrannsókn.
Meðal annars sem hann leitaði
var gólfteppið sem Marcel
sagðist hafa notaötil þess að kæfa
eldinn i klæðum konu sinnar. Það
hafði ekki fundist á sjúkrahúsinu
og hvernig sem leitað var fannst
það ekki heldur i ibúðinni.
Lögreglumaðurinn hóf að
spyrja nágrannana um atburða-
rásina og einnig hvort þeir vissu
nokkuð um afdrif teppisins. Eng-
inn hafði séð teppið. En nú kom
eitt og annað fram sem ekki kom
heim og saman við frásögn Mar-
cels. Marie-France hafði ekki æpt
einu sinni eða tvisvar heldur ótal
sinnum og ópin höfðu staðið yfir i
u.þ.b. 10 minútur. Fyrst höfðu
heyrst reiðiöskur siðan
skelfingaróp og að lokum kvala-
vein.
Nú var lögreglumanninum
brugðið. Hvergi kom það fram i
frásögn Marcels aö það hefði tek-
ið hann 10 minútur aö koma konu
sinni til hjálpar. Það var sama
við hvern nágrannanna hann
ræddi, allar frásagnirnar voru
samhljóða.
Frásögn vinnufélag-
anna
Morguninn eftir andaðist
Marie-France án þess að komast
til meðvitundar. Hefði hún gert
tilraun til sjálfsmorðs, þá hafði
hún hlotið fyrir það hroðalega
refsingu i lifanda lifi. En nú var
lögreglan farin að efast um að hér
væri um sjálfsmorð að ræða.
Engar upplýsingar var að fá frá
ættingjum eða vinum hjónanna
um sambúð þeirra. Vini áttu þau
enga og virtust hafa verið sérlega
fámál um fjölskyldulif sitt. Það
var helst að Marcel hefði einstaka
sinnum látið orð falla við vinnu-
félaga sina um konu sina.
Þær fáu setningar urðu félög-
unum þó minnisstæðar þvi annað
eins höfðu þeir aldrei heyrt nokk-
urn giftan mann segja. Marcel
hafði kvartað undan þvi að i þau 9
ár sem hann hefði verið giftur
hefði hann aðeins einu sinni sam-
rekkt konu sinni. Svo virtist sem
Marie-France hefði fengið slikan
viðbjóð á samförum þeirra að hún
hefði aldrei fengist til þess að
endurtaka þær. Þegar svo nær
vitstola eiginmaður hennar hefði
siðar reynt að fá hana til við sig,
hefði hún brugðist svo ótrúlega
barnalega við að lýsa þvi yfir að
hann væri búinn ,,að fá það”.
Eiginmaðurinn breytir
fyrri framburði
Þetta var of ótrúleg saga til
þess að geta verið tilbúningur.
Svo að lögreglumaðurinn hélt
þegar á fund Marcels sagði hon-
um hvers hann hefði orðið
áskynja og að Marcel væri ekki
lengur frjáls ferða sinna.
Marcel fór að hágráta og játaði
að hafa orðið konu sinni að bana,
en það hefði verið óviljaverk.
Þegar hann hafði jafnað sig hóf
hann að segja frá atburðum
sunnudagsins, en nú á nokkuð
annan hátt en áður.
Það sem hann hafði sagt vinnu-
félögum sinum var sannleikanum
samkvæmt. Þau hjónin höfðu
aldrei átt saman samfarir þegar
brúðkaupsnóttin var undanskilin.
Hvernig sem hann reyndi að
sannfæra konu sina um að gift
fólk gerði þetta reglulega varð
henni ekki haggað. Þrátt fyrir að
hún segðist elska hann var há-
mark atlota þeirra að hann fékk
að kyssa hana á kinnina. Það að
þau sváfu i sama rúmi varð til
þess að auka enn á sálarkvalir
Marcels en hann var of hrifinn af
konu sinni til þess að geta farið
fram á skilnað.
Umræddan sunnudag hafði
hann enn einu sinni reynt til við
konu sina en hún brugðist við á
sama hátt og venjulega. Þá varð
hann gripinn einhverju stundar-
æði. Hann rauk fram i eldhús,
náði þar i bensinbrúsann bar
hann inn i svefnherbergið og
hellti úr honum yfir hjónarúmið
þar sem Marie-Fránce lá. Siðan
kveikti hann á eldspýtu og ógnaði
konu sinni i von um að hann gæti
fengið hana til þess að eiga við sig
samfarir. Það varð fljótlega ljóst
hvoru Marie-France stóð meiri
skelfing af, eldinum eða atlotum
eiginmannsins.
Marcel varð að viðurkenna
ósigur sinn en þegar hann ætlaði
að blása á eldspýtuna missti hann
hana niður á hjónarúmið og
á svipstundu varð herbergið al-
elda. Hann greip konu sina i
fangið og hljóp með hana inn i
stofuna og vaföi hana inn i gólf-
teppið.
Siðari hluti játningarinnar var
siðan samhljóða fyrri frásögn
Marcels.
Sannleikurinn kemur i
Ijós
Ekki var lögreglan allkostar
ánægð með þessa játningu og ná-
kvæm rannsókn á ibúðinni leiddi
ýmislegt i ijós, m.a. að sagan um
hvernig Marcel hafði slökkt eld-
inn i klæðum konu sinnar með
gólfteppinu i stofunni var hreinn
uppspuni. Það hafði aldrei verið
neitt gólfteppi i stofunni. Þetta
kom fram i skýrslu lögreglunnar
við réttarhöldin yfir Marcel Ger-
ard. Hann stóð aftur á móti fast
við fyrriframburðsinnoghélt þvi
fram aðteppinu hefði verið stolið.
Marcel endurtók að hann játaði
að vera valdur að dauða konu
sinnar en ekki hefði verið um
ásetning að ræða af sinni hálfu.
Enginn varð þó til þess að trúa
sögu hans eftir að lögreglu-
maðurinn sem hafði stjórn rann-
sóknar málsins með höndum
hafði lagt fram niðurstöður rann-
sóknar sinnar.
Lögreglumaðurinn benti á að i
framburði hins ákærða kæmi
skýrt fram að dyr svefnher-
bergisins hefðu staðið opnar þeg-
ar atvikið átti sér stað. Dyrnar
opnuðust inn i herbergið og hefðu
þvi átt að vera sviðnar beggja
megin en þær eru aðeins sviðnar
að innanverðu. Allt bendir þvi til
þess að þær hafi verið lokaðar,
jafnvel læstar til þess að koma i
veg fyrir að fórnarlambið kæmist
undan eldinum.
„Að lokum vil ég fá að leggja
fram hér i réttinum ljósmyndir
sem rannsóknardeildin tók i
svefnherberginu og eiga að geta
fært sönnur á mál mitt”.
Ljósmyndirnar voru lagðar
fram og þar gaf að lita kolbrunn-
ar svefnherbergisdyrnar en ofar-
lega á svörtum fletinum mátti
greina tvo ljósari fleti. Útglenntir
fingur tveggja handa.
Marie-France lokuð inni i
svefnherberginu þar sem bensin-
eldurinn eirði engu hafði barið
með hnúunum á dyrnar og að lok-
um þrýst höndunum i ör-
væntingarfullri tilraun til þess að
þrýsta sér út úr þessu logandi
viti.
A meðan sat eiginmaður henn-
ar hinn rólegasti fyrir utan læstar
dyrnar og beið þess að ópin
hljóönuðu svo hann gæti hafið
sviðsetningu björgunarafreksins.
Þó svo Marcel Gerard héldi
alltaf fram sakleysi sinu var hann
dæmdur i æfilangt fangelsi.
sérstœð sakamal