Vísir - 20.12.1980, Blaðsíða 6

6
VtSIR
Laugardagur 20. desember 1980
DULARFUL
Brennur hafa löngum þótt hagkvæm aðferð til
þess að koma fólki fyrir kattamef. Menn brenndu
gjarnan ofan af andstæðingum sinum og þá með ef
tækifæri gafst. í styr jöldum hafa borgir og byggðar-
lög verið eydd með eldi. Þessar brennur flokkast að
sjálfsögðu undir ólöglegt athæfi en aftökur manna á
báli hafa þó i eina tið talist góðar og gildar. í Evrópu
ber auðvitað hæst spánska rannsóknarréttinn og
galdrabrennuraar, þar sem gifurlegur fjöldi fólks lét
lifið i eldi og ekki var lögð veruleg áhersla á að láta
aftökuna ganga fljótt fyrir sig.
Smátt og smátt lagðist þessi siður af og brennur
lifandi fólks urðu fátiðar. Þvi kemur það mjög á
óvart að á undanföraum árum hefur brennur manna
æ oftar borið á góma i fréttum fjölmiðla. Fram-
kvæmd brennanna er þó oftast með nokkuð öðrum
hætti en áður var. Hér er um að ræða sjálfseyðingu
þ.e. fórnarlambið brennir sig sjálft til bana og notar
i flestum tilfellum til þess bensín.
Þetta verður að kallast einkennileg öfugþróun þó
svo hún sé e.t.v. að einhverju leyti tákn vorra tima.
Aftaka með eldi sem fóraarlömb fyrri tima óttuðust
öðrum dauðdögum frekar er nú framkvæmd af
fórnarlömbunum sjálfum.
Vist verður að taka tillit til þess að bálfarar fyrri
tima höfðu ekki bensin við hendina til þess að flýta
fyrir athöfninni né heldur nutu þeir ágætrar að-
stoðar fjölmiðla til útbreiðslu fréttarinnar af dáðinni
eða ódæðinu og var það alit til þess að gera athöfnina
litt áhugaverða.
Hann fór fyrst til Marie-France
en gat lítið annað gert en virða
hana fyrir sér og þó varla það þvi
hún var vafin sáraumbúðum ;frá
hvirfli til ilja,sem voru baðaðar i
vökva. Augu konunnar voru opin
og þóttist lögreglumaðurinn geta
lesið úr þeim ómælda skelfingu og
kvöl. útilokað var að ná sam-
bandi við hana. Hjúkrunarkonan
sem annaðist Marie-France sagði
að hún veinaði og styndi af og til
en ekkert skiljanlegt orð hefði enn
komið yfir varir hennar.
Lögreglumaðurinn hafði varla
jafnað sig eftir hina óhugnanlegu
sjón þegar hann skömmu siðar
gekk inn i sjúkrastofuna þar sem
Marcel Gerard lá.
Frásögn eiginmannsins
Það var nokkrum erfiðleikum
bundið að taka skýrslu af eigin-
manninum. Hvað eftir annað
varð lögreglumaðurinn að gera
hlé á spurningum sinum vegna
þess að Marcel brast i grát. Hann
hafði eftir þvi sem best varð séð
verið mjög hrifinn af eiginkonu
sinni og þegar honum hafði verið
tilkynnt að þrátt fyrir hetjulega
tilraun hans til þess að bjarga lifi
konu sinnar, þá yrði henni ekki
lifs auðið, var eins og honum væri
öllum lokið.
Hann sagði lögreglumanninum
að þau hjónin hefðu verið mjög
samrýmd og i alla staði farið
mjög vel á með þeim. Aðeins eitt
hefði náð að skyggja á hjóna-
bandssæluna en það var að henni
hefði verið ómögulegt að fá full-
nægingu þegar þau hjónin hefðu
haft samfarir. Henni hefði fundist
hún vera minni kona fyrir vikið.
Hún hefði lagst i þunglyndi af
þessum sökum og það jafnvel
gengið svo langt að hún hefði haft
orb,á þvi að fremja sjálfsmorð.
Gerard bætti þvi við að þó svo
aþ þau hefðu verið gift i 9 ár hefðu
þáu ekki átt nein börn cg heíðu
þau kúmið sér saman um að láta
það biða þar sem þau hefðu hrein-
lega ekki haft efni á þvi að ala upp
börn. Þaðhefði að öllum likindum
verið misráðið hjá þeim, þvi
hefðu þau átt börn hefðu þau trú-
lega getað dreift áhyggjum
Marie-France og þessi voðalegi
atburður e.t.v. aldrei átt sér stáð.
Lögreglumaðurinn spurði nú
hvort Marie-France hefði oft haft
orð á þvi að fyrirfara sér.
„Alveg frá þvi á brúðkaups-
nóttina” svaraði Gerard. Þetta
fannst lögreglumanninum ein-
kennilegt svar og vildi fá nánari
útskýringu.
„Hún talaði að visu ekki beint
um sjálfsmorð” sagði þá Gerard
,,en hún sagðist hafa átt ham-
ingjusnauða æsku og nú kæmi i
ljós að hún gæti ekki heldur lifað
Sú sjálfseyðingarathöfn sem hér
veröur fjallað um virðist ekki
hafá verið framkvæmd af neinni
köllun eða i nafni neins sérstaks
málstaðar. Eingöngu ósk um að
fá að yfirgefa þennan táradal.
Það að brottfararstundin yrði svo
langdregin og kvalafull virðist
ekki hafa hvarflað að fórnar-
lambinu.
Ekki var samt hægt að halda
þvi fram að hin þrituga
Marie-France Gerard væri
heimsk kona. Hún hafði að visu
verið óhamingjusöm i æsku. Kom
frá barnmargri fjölskyldu og
þurfti snemma að taka þátt i að
vinna fyrir heimilinu og átti þvi
stutta skólagöngu.
Hvað sem liður öllumwanga/
veltum um ástæðurnarwar þib
samt staðreynd að á gjörgæslu^
deifdinni i Lovertal sjúkrahúsinu
i Charleroi i Belgiu lá
Marie-France nú og liktist meir
sviðnum viðarbút en þeirri lag-
legu ungu konu sem hún hafði
verið.
Eiginmaður hennar Marcel
Gerard sem hafði brennst illa við
björgun konu sinnar lá á annarri
stofu i sama sjúkrahúsi.
Þvi miður er það nú einu sinni
svo aðsum slysatilfelli eru svo al-
varleg að jafnvel fullkomustu
sjúkrahús geta ekki orðið að
nokkru liði. Svo var i slysi
Marie-France. Þvi hringdi yfir-
læknir gjörgæsludeildarinnar til
aðalstöðva lögreglunnar i Char-
leroi og tilkynnti að konan ætti i
mesta lagi tvo sólarhringa eftir
ólifaða. Hún hefði hlotið alvar-
legan þriðjugráðu bruna um allan
likamann.
Lögregluforinginn vildi fá upp-
lýsingar um hvort hér væri um
sjálfsmorðstilraun að ræða og
hvort tekin hefði verið skýrsla af
konunni. Læknirinn sagði honum
að konan hefði verið með-
vitundarlaus þegar komið hefði
verið með hana og hún hefði ekki
enn komist til meðvitundar. Hún
væri undir áhrifum mjög sterkra
deyfilyfja,svo sterkra að likurnar
á þvi aö fá nokkrar upplýsingar
væru mjög takmarkaðar. Ef að
dregiö yrði úr deyfingunni myndi
sjúklingurinn varla gera annað
en æpa af kvölum. Hún væri
meira að segja mjög kvalin nú
þrátt fyrir deyfinguna.
Sjálfsmorðsyfirlýsingin var þvi
eingöngu studd frásögn eigin-
mannsins og lögregluforinginn
vildi fá að vita hversu illa hann
væri haldinn. Læknirinn sagði
hann vera illa brenndan og yrði
hann aö dveljast að minnsta kosti
eina viku á spitalanum.
Lögreglumaöur var nú sendur
til sjúkrahússins til að freista
þess að yfirheyra málsaðila.
Marcel Gerard brenndist illa þegar hann að eigin sögn reyndi að forða konu sinni undan eldinum.