Morgunblaðið - 15.01.2004, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 15. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Hún systir mín er
dáin, elst af 7 systrum,
elst af 13 systkinum.
Þegar mér verður
hugsað til baka þá var
hún alltaf til staðar eiginlega frá því
ég fæddist. Hún var 13 ára þegar ég
kom í þennan heim, ég var skírð
þegar hún fermdist og hélt hún á
mér undir skírn. Hún kenndi mér að
sauma út öll sporin: flatsaum, kont-
órsaum, mislöng spor, krossspor,
harðangur, klaustur og gatasaum.
Hún kenndi mér að stoppa í sokka
svo varla sæist og við sátum oft
saman og saumuðum þegar hún átti
heima uppi á lofti í Fjarðarlundi 18
á Ísafirði, þar sem við ólumst upp.
Ó, Guð minn góður, ég man líka
þegar hún átti fyrsta og eina son
sinn. Ég var niðri með yngsta bróð-
ur minn í fanginu og sat á rúminu
hans með harðar bríkur klemmdar
upp í lærin á mér, þá losaði ég úr
fléttunum og lét hárið falla um-
hverfis höfuðið á honum svo að hann
myndi sofna í myrkrinu. Hulda
systir mín var mjög veik þá og var
ekki hugað líf. Mig minnir að mað-
urinn hennar hafi verið úti á sjó,
mamma og ljósmóðirin uppi í svefn-
herbergi en þá kemur faðir minn af
sjó í stígvélum og hnusar út í loftið,
veður síðan út og nær í Kjartan Jó-
hannsson lækni og segir að hann
viti hvað þetta sé, hann þekki þessa
lykt og hann verði að bjarga dóttur
sinni, sem hann og gerði. Hún lifði í
rúm 60 ár í viðbót. Þetta var á
stríðsárunum og ég 7–8 ára gömul.
Það var margt í heimili og þetta var
svolítið samkrull hjá elstu dóttur og
móður minni. Ég man þegar hún
kom með manninn sinn til Ísafjarð-
ar, mér fannst hann voða fallegur
með ljósar krullur í hárinu, svo
skemmtilegur og alltaf til í að leika
við okkur krakkana.
Kæra systir mín, þegar ég hugsa
til baka, þá varst þú mér alltaf stoð
og stytta í lífinu. Þú saumaðir bæði
HULDA
AGNARSDÓTTIR
✝ Hulda Agnars-dóttir fæddist í
Súgandafirði 2. apríl
1921. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík
30. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Keflavíkurkirkju 8.
janúar.
fyrir mig fermingar-
kjólinn og kápuna, svo
man ég líka þegar þú
varst að lesa fyrir okk-
ur upp úr bókum á
kvöldin þegar komin
var ró á mannskapinn.
Sumar sögurnar voru
svo sorglegar að ég
skreið undir borð sem
dúkur huldi og grét
fögrum tárum yfir sög-
unum.
Eftir að ég fer frá
Ísafirði, er búin að
gifta mig og eignast
börn, man ég allar þær
fallegu gjafir sem þú bjóst til bæði
fyrir drengina mína og stúlkur. Þú
varst alveg einstök handavinnu-
kona, hvort sem það var að prjóna,
hekla, sauma út eða á saumavél.
Hulda missti manninn sinn alltof
fljótt en þá voru þau flutt til Kefla-
víkur. Þau keyptu hús á Kirkjuteigi
7 ásamt syni sínum og hans fjöl-
skyldu og voru bara búin að vera
þar í 5 ár þegar hann dó, rétt eftir
áramótin 1970–1971. Deginum áður
hafði verið skírnarveisla þar sem
verið var að skíra barnabarn þeirra,
dóttur Agnesar Margrétar, sem lát-
in var heita Hulda í höfuðið á ömmu
sinni. Fjölskyldan mætti á gleði-
stund og hamingjusamastur var
húsbóndinn, en skjótt skipast veður
í lofti. Hann fer til vinnu sinnar
morguninn eftir en kemur heim í
kaffitíma og segist ekki líða vel.
Þegar konan hans fer svo að huga
að honum er hann dáinn. Viku
seinna er aftur stund, en núna sorg-
arstund, að Kirkjuteigi 7. Ég lét son
minn heita eftir Gunnari Erni
manninum hennar Huldu systur.
Nú eru farin 5 af 13 systkinum.
Hulda og Gunnar tóku kjördóttur
frá fæðingu, Gunnhildi, sem er dótt-
ir systur hennar, sem er andlega
fötluð eftir veikindi sem hún fékk
mjög ung. Það sýnir hvernig allt er í
þessum heimi ákveðið, því hún
kaupir hús næst Kirkjuteigi 7 og
hugsaði og vakti yfir henni eftir að
sjúkdómur hennar fór að koma í
ljós.
Þegar ég kom síðast til systur
minnar í Víðihlíð sá ég að hún átti
stutt eftir í þessari jarðvist og bað
til Guðs að hún hefði það af fram yf-
ir hátíðar, sem hún gerði.
Elsku Hulda mín, ég veit að það
var tekið vel á móti þér því það er
langt síðan það var byrjað að und-
irbúa komu þína. Við hjónin biðjum
Guð að blessa þig, kæra systir mín,
börnin þín og fjölskyldur þeirra.
Erna Agnarsdóttir.
Elsku Hulda systir.
Það er sárt að sjá á eftir þér yfir
móðuna miklu. Samt er huggun í því
að vita að hann Gunni þinn og hann
Bensi sonarsonur þinn og pabbi og
mamma eru til staðar og taka á móti
þér ásamt mörgum öðrum ættingj-
um. Ég efast ekki um það að hún
mamma okkar er þar og tekur á
móti þér með sínu blíða brosi og
þegar ég skrifa þessi fátæklegu orð
flýgur hugurinn 50 ár aftur í tímann
og ég er staddur í borðstofunni
heima að Fjarðarstræti 18 á Ísa-
firði. Ég sé þig svo ljóslifandi þar
sem þú situr við borðstofuborðið og
ert að lesa fyrir pabba og mömmu
og okkur strákana upp úr Dalalífi
eftir Guðrúnu frá Lundi. Ég sé hvar
pabbi er búinn að strengja línuefnið
úr eldhúsinu, gegnum borðstofuna
og í stofuhurðina. Ég sé gamla
manninn bregða taumum á ásinn og
okkur krakkana hamast við að
hnýta öngla á taumana. Mamma
blessunin situr og prjónar sokk eða
vettling og lítur yfir gleraugun og
fylgist með elstu dóttur sinni sem
flytur okkur söguna svo listilega vel
að unun er á að hlýða. Það er alveg
ótrúlegt hvað þessi mynd hefur
stimplað sig inn í hug 10 ára drengs,
og þó ekki, þú systir góð varst mér
alltaf kær enda hafðir þú stundum
orð á því að við værum svo lík og
fannst mér það mjög gott. Þó að
leiðir skildu eftir að ég flyt norður á
Ólafsfjörð og hef minn búskap þar,
var afskaplega gott að vita þig svo
nálægt mömmu og pabba því að þar
sem þú varst voru hlutirnir í lagi.
Það vita allir að þú reyndist pabba
og mömmu afskaplega vel alla tíð.
Ég held að ég halli ekki á neinn
þegar ég segi að þú hafir verið stolt
okkar og styrkur.
Þú varst elst okkar 13 systkin-
anna sem náðum fullorðinsaldri. Þú
giftist Gunnari Helgasyni 1942 og
hófuð þið ykkar búskap í Fjarðar-
stræti 18 þar sem Ossi ykkar fæðist
ásamt Öggu Möggu. Þið flytjið síð-
an í Fjarðarstræti 9 þar sem þið
takið Gunnhildi systurdóttur mína
að ykkur og alið upp sem ykkar eig-
ið barn. Það var alltaf stutt á milli
okkar Ossa og má segja að á tíma-
bili ólumst við upp sem bræður
enda bara árið á milli okkar og var
margt brallað á þeim árum og mörg
orustan háð. Á þessum árum er
Gunni þinn togarasjómaður, seinna
meir fer hann að róa með pabba og
þeir eignast sinn eigin bát og réru
mörg ár saman og fiskuðu vel. Þeg-
ar hér er komið við sögu er pabbi
farinn að eldast og árið 1966 selja
þeir bátinn sinn og flytja báðar fjöl-
skyldurnar suður til Keflavíkur þar
sem faðir minn kaupir litla íbúð við
Kirkjuveg en Hulda og Gunni festa
sér íbúð við Kirkjuteig og er
skemmst frá því að segja að það er
tiltölulega stutt á milli þeirra.
Hulda og Gunni undu sér prýðilega
vel á nýja staðnum og áttu yndisleg
ár saman. En þá kom reiðarslagið, á
nýbyrjuðu ári 1971 verður Gunnar
bráðkvaddur og það var mikil sorg
og söknuður við missi þessa öndveg-
is eiginmanns og föður, aðeins 50
ára. En ekki er ein báran stök eins
og segir einhvers staðar því 10 ár-
um síðar lendir Hulda mín í mjög al-
varlegu bílslysi á Reykjanesbraut
ásamt Svövu systur okkar, Gunn-
hildi dóttur sinni og Garðari mági
sínum og náði hún sér aldrei alveg
eftir það og hefur slysið örugglega
átt sinn þátt í þeim veikindum sem
að lokum slökktu á þeim stálvilja og
lífslöngun sem ætíð einkenndu
hana.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Guð blessi ykkur Ossi minn,
Agga, Magga og Gunnhildur og
megi blessun hvíla yfir fjölskyldum
ykkar. Þess biður Simbi bróðir.
Sigmundur Agnarsson.
Kær móðursystir mín, Hulda
Agnarsdóttir, kvaddi þennan heim
30. desember. Ég efast ekki um að
hún hafi fagnað þeirri ferð eftir erf-
ið veikindi.
Ég á margar góðar minningar um
þig, Hulda mín, ég man þegar ég
var að koma í heimsókn þegar ég
var lítil, þá var Gunnar, maður þinn,
enn á lífi, hann tók mig í fangið og
gantaðist, þú bauðst mér kandís.
Þið áttuð kött sem mér fannst vera
stór eins og lítið ljón. Það var gott
ykkur heim að sækja, heimilið ykk-
ar var fallegt og hlýlegt. Á efri hæð-
inni bjó Ossi sonur ykkar og Erna
kona hans með syni sína tvo, en
Gunnhildur ennþá heima, alltaf
gestagangur, allir velkomnir. Ég
man þegar Agga Magga var að láta
skíra dóttur sína 3. jan. ’71, það var
heima í stofunni ykkar. Pínulítil
stúlka, mér fannst hún eins og
dúkka. Hún var skírð Hulda, brosið
sem kom á andlitið á ykkur var svo
fallegt, mér fannst þetta allt svo há-
tíðlegt, þetta var í fyrsta skiptið
sem ég var viðstödd skírn.
Það var stutt á milli gleði og sorg-
ar, því daginn eftir varð Gunnar
maður þinn bráðkvaddur á heimili
ykkar, mér fannst allt svo kalt og
dimmt, fyrsta skiptið sem ég upp-
lifði sorg.
Mamma og pabbi buðu þér oft
með sér ef eitthvað átti að fara eða
eithvað stóð til, þeim var það mikið í
mun að þér liði vel í sálinni eftir að
þú misstir hann Gunna þinn.
Þú og mamma áttuð verzlun sam-
an, barnafatabúð. Ég kom næstum
daglega í heimsókn til ykkar þang-
að, mér fannst það gaman, ég fékk
að brjóta saman og setja í hillurnar
ef þurfti eitthvað að taka til, þú
bentir mér á „ákveðin“ að það þyrfti
að vera fallega brotið saman, það
fór ekki fram hjá neinum að þú
varst mjög ákveðin kona. Ég réð
mig í vist hjá Ossa, syni þínum,
passa Bensa, þetta var eitthvað sem
ég fann mig ekki í, ég vildi frekar
vera að smíða kofa, þú sagðir við
mig „átt þú ekki bara að vera að
gera eitthvað annað“. Mér var sagt
upp, en mér létti. Ég var pínulítið
hrædd að koma í heimsókn eftir
það, ég hélt þú yrðir svoldið grimm,
en það varst þú ekki, það var eins
og þú skildir mig.
Þú varst alltaf að prjóna, prjón-
aðir fallegar peysur á marga, ég
man að þú gafst mér peysusett,
grænblátt, mjög fallegt sem ég var
mikið í. Þú varst alltaf stórhuga,
gafst mér margar fallegar gjafir, á
afmælum, jólum, þegar ég gifti mig
og þegar ég eignaðist son minn,
hann var svo fallegur þegar hann
var kominn í það sem þú hafðir
prjónað. Eftir að hann var orðin
fullorðinn spurðir þú alltaf um
hann, hann varð 25 ára á dánardegi
þínum.
Þú varst alltaf svo dugleg, mikið
fyrir göngur, hugsaðir vel um garð-
inn og allt annað sem í kringum þig
var. Ég man þegar þú varst einu
sinni að laga húsið að utanverðu, að
ég hugsaði, hún deyr aldrei ráða-
laus hún Hulda, þú varst ein af fyr-
irmyndum mínum.
Þegar ég var orðin eldri kom ég
ekki eins oft í heimsókn, en við hitt-
umst oft, þú tókst alltaf vel á móti
mér þú sagðir mér fréttir af börnum
þínum og barnabörnum, þú varst
alltaf stolt af þeim, enda allt saman
sómafólk, sem er alltaf gott og ynd-
islegt að hitta. Það hafa mörg áföll
orðið í fjölskyldu okkar, oftast í
kringum jól og áramót, það hefur
gefið okkur það að við erum öll með
þörf fyrir að vera í góðu sambandi
og mikill kærleikur á milli okkar
allra, en svona er lífið, það gefur og
tekur. Einn veturinn varð slys á
Reykjanesbrautinni, þú slasaðist
mikið, foreldrar mínir og Gunnhild-
ur sluppu vel, það var kraftaverk að
þú náðir þér, þú varst ótrúlega
sterk, þetta tók mikið á foreldra
mína.
Akkúrat núna á meðan ég er að
skrifa þér kveðjuorðin er ég að spila
jólalög, jólalagið sem er á fóninum
hjá mér núna er „Silent Night“ með
Mahalian Jackson sem svo oft var á
fóninum þegar þið systurnar voru
heima í stofu hjá mömmu á jólun-
um, það var alltaf svo glatt á hjalla
enda þið systurnar svo skemmtileg-
ar, alltaf svo hressar, þið slóguð
okkur ungu frænkurnar alveg út.
En, Hulda mín, nú kveð ég þig, ég
þakka þér fyrir svo margt það var
gott að vera í kringum þig, það var
gott að vera í kringum konu sem
sagði akkúrat það sem hún meinti
en ekki eitthvað annað, sagði mein-
ingu sína en ekki eitthvað sem mað-
ur vissi ekki hvað þýddi, en í senn
hlý. Það er það sem ég kann best að
meta hreinskilni, heiðarleika og
hlýju.
Ég bið Guð að geyma þig.
Kveðja
Agnes frænka.
Reykjavík er fjöl-
skrúðug, litrík og lif-
andi borg. Hún er að-
dráttarafl, einsog aðrar
menningarborgir,
geymir myndbrot, og
sækir reynslu og hugmyndir úr lífi
þeirra sem þar kjósa að heyja sína
lífsbaráttu. Sumir hafa aldrei hleypt
heimdraganum en aðrir, kannski
flestir, eiga rætur úr öðru umhverfi,
til sjávar eða sveita. En hér lenda
þeir.
ÞORSTEINN
JAKOBSSON
✝ Þorsteinn Jak-obsson fæddist á
Akureyri 12. nóvem-
ber 1930. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 29. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Bústaðakirkju 9. jan-
úar.
Með konu sinni, Ás-
gerði Bjarnadóttur frá
Ísafirði, sem nú er lát-
in, stofnaði Þorsteinn,
eða Steini, heimili í
Reykjavík, þar sem
börnin, fjölskyldan,
voru ávallt í öndvegi.
Reynsluna, myndbrot-
in, styrkinn sótti Steini
í æskustöðvar sínar,
Hrísey, með sitt sam-
henta samfélag,
Innbæinn á Akureyri,
með sína ríkulegu sögu,
stóra fjölskyldu og
harðduglega, en um-
fram allt, íslenska sjávarþorpið.
Þetta leggur hann til. Hann stundar
sjómennsku frá unga aldri, með
bræðrum sínum og föður, síldarbát-
ar, dragnót, saltfiskur til Brasilíu,
siglingar til Evrópu. Hann er dugn-
aðarforkur, ósérhlífinn, barmar sér
ekki. Hann sækir Sjómannaskólann,
gerist stýrimaður á Heklunni, siglir
ströndina, kynnist mörgum kynleg-
um kvistum, þekkir hvern fjörð,
hverja vík, öll annnesi – er farsæll í
sínu starfi – lýkur svo sínum störfum
í landi sem hafnarvörður, aldrei
fjarri sjónum, skipum, sjómanninum.
Sá Steini sem ég kynntist var ein-
staklega hlýr, tilfinninganæmur og
glettinn, stundum ekkert alltof nú-
tímalegur eða sveigjanlegur, en allt-
af til staðar. Skilyrðislaus trúnaður
og fórnfýsi fyrir fjölskyldu sína, var
lífsmynstur, ekki kvöð. Fyrir sam-
henta fjölskyldu var hann eitt – hann
fékk pensil til að bletta og hann mál-
aði allt húsið. Upplagið og reynslan
gáfu honum lífshamingju og auð;
hann gat gefið fjölskyldu sinni og
börnum ríkulegt veganesti. Ég var
lánsamur að hafa kynnst Steina,
hann var oft mín heimahöfn, þótt
myndbrot okkar og reynsla væru
ólík.
Síðustu ævidögum sínum eyddi
Steini á Hrafnistu þar sem hann naut
góðrar umönnunar starfsfólks.
Hvíl þú í friði, Steini minn.
Björn Lárus.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum).
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina