Morgunblaðið - 12.02.2004, Qupperneq 48

MINNINGAR
48 FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Viðar Óskarsonfæddist í Reykja-
vík 22. ágúst 1940.
Hann lést 2. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Óskar Gunnlaugsson
og Sveinsína Bald-
vinsdóttir og eru þau
bæði látin. Systkini
Viðars eru Sigmar,
Soffía, Margrét, sem
er látin, Ragnar,
Gunnlaugur og Hjör-
dís.
Viðar kvæntist 20.
sept. 1964 Sigríði
Friðþjófsdóttur, f. 17. janúar 1943.
Byggðu þau sér hús í Glæsibæ 14
og hafa búið þar síðan 1970. For-
eldrar Sigríðar voru Friðþjófur
Björnsson og Ingibjörg Marels-
dóttir og eru þau bæði látin. Börn
Viðars og Sigríðar eru: 1) Þórir
Dan, f. 18. febrúar 1969, kvæntur
Jóhönnu Stellu Baldvinsdóttur, f.
7. mars 1966. Sonur
Þóris er Þorlákur
Dan og dóttir Jó-
hönnu Stellu er
Soffía Lára. 2) Bryn-
dís Dan, f. 29. ágúst
1972. Hennar sonur
er Viðar Marel.
Viðar lærði plötu-
og ketilsmíði í Land-
smiðjunni og vann
þar um áratug eða
þar til hann fór að
vinna hjá Strætis-
vögnum Reykjavíkur
í nokkur ár. Hann
stofnaði Vélsmiðju
Viðars og Eiríks ásamt félaga sín-
um Eiríki Þorvaldssyni árið 1971
og rak hana til ársins 1989 en fór
þá að vinna hjá Steinbock-þjónust-
unni og var þar til 1997, er hann
varð að hætta vegna veikinda.
Útför Viðars fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Á einni ævi verða á vegi manns
margir ógleymanlegir menn. Menn
sem maður hefur gaman af að segja
frá. Þeir hafa þannig skapgerð að
maður dregst að þeim og nýtur ná-
vistar þeirra. Viðar Óskarsson,
mágur minn og vinur, var einn
þeirra, en hann lést 2. febrúar sl.
langt fyrir aldur fram.
Eftir að hann fluttist inn á heimili
okkar í Heiðargerðinu, snemma á
sjötta áratugnum – nýtrúlofaður
Siggu systur – var ég ekki samur
maður á eftir. Þarna var kominn
einn af þessum köllum. Ég hændist
að honum strax, enda höfðum við
báðir gaman af allskyns vitleysu.
Viðar var vel lesinn og hafði gaman
af að vitna í Kiljan, Stein, Bólu-
Hjálmar o.fl. og var nokkuð glúrinn
að finna skondnar tilvitnanir eftir
þá, í bundnu og óbundnu máli. Af
nógu var að taka. Og þessu deildi
hann með mér. Hann var nefnilega
bestur þegar hann hafði góðan
hlustanda. Hann sagði mér sögur af
alls kyns skrítnu fólki sem hafði lent
í hinu og þessu, og ef honum fannst
sagan ekki nógu góð, þá bætti hann
bara í – og ég trúði hverju orði. Já,
hann sagði „sögur af einkennilegum
mönnum“. Ef einhvern tíma verða
skrifaðar sögur af skemmtilegum
mönnum, þá á Viðar þar heima.
Hann sjálfur hafði gaman af að
yrkja og var nokkuð góður í því. Tók
hann þá fyrir menn og málefni líð-
andi stundar og alltaf fengu menn
það sem þeir áttu skilið. Það er
meira að segja komin út ljóðabók
eftir hann – að vísu aðeins í einu ein-
taki – og þannig er honum rétt lýst.
Ég hafði gaman af þessum kveðskap
hans og fékk, á unga aldri, hjá hon-
um leiðsögn í að yrkja. Oft leitaði ég
til hans þegar vantaði mergjuð rím-
orð – og aldrei stóð á svari frá hon-
um.
Eftir 40 ára kynni af Viðari er erf-
itt að lýsa hans manngerð í einni
minningargrein. Helst myndi ég
segja að hann væri blanda af Jóni
Hreggviðssyni, Bjarti í Sumarhús-
um og Jóni í Gullna hliðinu, já, og
jafnvel séra Jóni Prímus. Þarf að
segja meir?
Viðar og Sigga voru alltaf góð
heim að sækja og þegar gest bar að
garði var kveðja Viðars ávallt sú
sama: „Sæll vertu“, og þegar kvatt
var: „Vertu sæll“.
Um leið og við Elísabet sendum
Siggu og fjölskyldu samúðarkveðjur
segjum við: Vertu sæll.
Ei sjónarsviðið verður nú
með sama sniði, er ég smeykur,
en Gullna hliðið getur þú,
gengið, Viðar, alveg keikur.
Sverrir Friðþjófsson.
Okkur hjónin langar til að minn-
ast hans Viðars svila og mágs en
hann lést af slysförum hinn 2. febr-
úar síðastliðinn.
Það eru liðin hartnær 40 ár síðan
við gengum saman í það heilaga, þau
Sigga og Viðar og við undirrituð,
nánar tiltekið 20. september 1964.
Hægt væri að skrifa heila bók um
undirbúning og brúðkaupið, hug-
myndir hans og uppátæki, en verður
að bíða betri tíma.
Í kringum Viðar var sjaldan logn-
molla, ávallt stutt í glens og hnyttin
svör og góðan skáldskap en Viðar
átti mjög gott með að setja saman
vísur. Viðar átti mörg áhugamál svo
sem að spila bridge, við bridge-
borðið gat hann setið tímunum sam-
an, hann var afar flinkur spilamað-
ur. Einnig var stangveiði í miklu
uppáhaldi og fórum við nokkrar
ferðir saman upp á Arnarvatnsheiði
og voru það hinar mestu svaðilfarir.
Alltaf var Viðar jafn fengsæll og út-
haldsgóður með stöngina. Áhugi
hans á veiði hélst fram á síðasta dag.
Á þorrablóti sem haldið var að sjálf-
sögðu í Glæsibæ þann 31. janúar
sagði hann okkur að hann ætlaði að
fara í veiðitúra næsta sumar með
Guðna Marels en þeir fóru oft sam-
an til veiða. Ekki er hægt að gleyma
áhuga hans á knattspyrnu, en hann
var mikill og sannur Framari þó svo
að hann hafi haldið með Fylki síð-
ustu árin sem sínu hverfisliði.
Viðar nam plötu– og ketilsmíði
hjá Landssmiðjunni. Var hann á
þeirra vegum mikið við störf fjarri
heimili sínu við tankasmíði meðal
annars á Austfjörðum. Einnig vann
hann við virkjanaframkvæmdir við
Þórisós. Seinna hóf hann sjálfstæð-
an atvinnurekstur ásamt kunningja
sínum Eiríki Þorvaldssyni og unnu
þeir saman að járnsmíði í mörg ár
eða þar til Eiríkur lést.
Árið 1964 fengu Viðar og Sigga
úthlutað lóð í Glæsibæ 14 og hófst
þá lífsbaráttan fyrir alvöru, stofna
fjölskyldu og byggja. Var ekki linnt
látum fyrr en höllin var risin. Þau
fluttu inn í byrjun árs 1970. Þetta
tókst með mikilli vinnu og aðstoð
góðra félaga og vina en þau hjónin
eiga marga og góða vini sem haldið
hafa hópinn frá unglingsárum.
Viðar var afar góður verkmaður
og var nærri sama hvað hann tók sér
fyrir hendur, hann lauk því með
miklum sóma. Ber heimili þeirra og
þá sérstaklega garðurinn þess
merki að þarna fór maður sem hafði
gaman af því sem hann gerði og var
stoltur af.
Sigga og Viðar tóku að sér að ann-
ast flestar veislu sem halda þurfti í
stórfjölskyldunni úr Heiðargerði
eins og jólaboð, þorrablót og þau
önnur tækifæri sem gáfust til að
gera sér glaðan dag eða fagna ein-
hverju. Höfðu þau mikið yndi af að
gera það sem best úr garði, t.d. lög-
uðu þau sinn eigin þorramat.
Að leiðarlokum viljum við hjónin
þakka þér, vinur, fyrir samfylgdina
og sendum þér, elsku Sigga, börnum
og barnabörnum og systkinum Við-
ars og öðrum aðstandendum inni-
legustu samúðarkveðjur okkar.
Kristjana og Ingólfur.
Lífsleiðin er misjöfn hjá fólki,
sumir þjóta hjá en aðrir staldra við,
þó mislengi. Það er gæfa hvers og
eins að umgangast og njóta sam-
verustunda með góðu fólki.
Hún Sigga frænka var heppin að
eiga svona mann eins og þig. Frá því
ég man eftir mér hef ég ekki hugsað
um þig öðruvísi en Viðar frænda.
Þegar maður kom við í Glæsibæ 14
þar sem þið Sigga höfðuð komið upp
fallegu heimili var vel tekið á móti
manni og ávallt var maður velkom-
inn. Þarna var maður, sem var bæði
ljúfur og góður og sannur vinur vina
sinna. Hláturinn, brosið og húmor-
inn var ávallt nærri, hvar sem mað-
ur hitti þig voru alltaf sömu móttök-
urnar. Þú áttir auðvelt með að
yrkja, sem þú og gerðir um mig þeg-
ar ég var lítil. Sjaldan varstu verk-
efnalaus, ef þú varst ekki með eitt-
hvað milli handanna sem þurfti að
laga eða endurbæta þá ákvaðstu að
smíða eitthvað nýtt, bara til að hafa
eitthvað fyrir stafni, sem sagt þús-
undþjalasmiður. Svo var það fallegi
garðurinn ykkar þar sem þið Sigga
nutuð ykkar að grúska í moldinni í
stuttbuxum og njóta sólarinnar.
Síðastliðin tíu ár höfum við Heið-
argerðis-fjölskyldan komið saman í
Glæsibæ á þrettándanum og einnig
á þorrablóti til að styrkja böndin og
alltaf varst þú til staðar. Ekki er
hætta á öðru en að þú verðir með
okkur áfram, þó við sjáum þig ekki ,
því þú ert ofarlega í huga margra.
Síðustu árin hefur þú lifað með þín
veikindi en ekki látið þau hafa áhrif
á lífið.
Ég og Ingólfur Örn kveðjum þig
með söknuði.
Elsku Viðar, þakka þér fyrir allt,
megir þú hvíla í friði.
Elsku Sigga, Þórir, Bryndís og
aðrir aðstandendur.
Ég votta ykkur öllum mína
dýpstu samúð.
Hlín Ingólfsdóttir.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Hávamál.)
Okkar kæri og elskulegi vinur
hann Viðar er látinn. Við munum
ekki framar heyra rödd hans og
göngulagið hefur hljóðnað, við mun-
um sakna þess.
Við þurfum að fara meira en hálfa
öld aftur í tímann til að rifja upp
fyrstu kynnin, en það er ekki ýkja
erfitt, því Viðar festi þau kynni í
bundið mál. Hann átti auðvelt með
að setja saman smellnar vísur. Það
var hans aðall að vera skemmtilegur
og hnyttinn í leik með orð en líka
ljúfur og tryggur vinur.
Það var algjör tilviljun og án sam-
ráðs að við opinberuðum trúlofun
okkar sama dag og Viðar og Sigga
hinn 26. október 1962 en við gerðum
okkur dagamun af tilefninu saman
þá og oft síðan, Sigga og Kolla
æskuvinkonur úr gagnfræðaskóla
og Viðar og Þorsteinn æskuvinir úr
Laugarnesinu.
Árin liðu við húsbyggingar, að
koma sér upp heimili og samgang-
urinn var mikill, við vorum í ýmsum
félagsskap saman, spiluðum bridge,
fengum okkur stundum í staupinu
og fórum saman í ferðalög. Á Arn-
arvatnsheiðina voru þá farnar
margar skemmtilegar og gjöfular
veiðiferðir og ýmislegt var brallað.
Við hjón fluttum út á land, bjugg-
um á Reyðarfirði og síðan í Stykk-
ishólmi í ellefu ár og samverustund-
unum fækkaði en vináttan minnkaði
ekki. Viðar setti upp einka-dreif-
býlisþjónustu fyrir okkur þegar við
þurftum að láta erinda eitthvað fyrir
okkur í höfuðborginni. Viðar var í
eðli sínu afskaplega greiðvikinn
maður og hafði þann háttinn á, ef
hann var beðinn um greiða eða
hjálp, að láta sem það væri ekkert
mál, sama hvort það var stórmál eða
ekki. Þau komu í heimsókn en við þó
oftar til Reykjavíkur og alltaf var
heimili Siggu og Viðars í Glæsibæ
opið og oft gerðu þau ráðstafanir til
að smala þangað sameiginlegum
vinum til að hitta okkur. Þau voru
samhent hjón, ekki síst hvað varðaði
gestrisni og allt það sem laut að
heimili þeirra.
Heimilið í Glæsibæ 14 hefur
reyndar oft líkst einskonar umferð-
armiðstöð fyrir vini og vandamenn
þeirra hjóna sem margir hafa verið
og eru búsettir úti um allt land.
Ef mann bar að garði frá því
snemma að vori til síðla hausts brást
varla að hjónin voru að sýsla í garð-
inum, ef ekki við venjulega umhirðu
þá umbyltingu. Þau höfðu unun og
ánægju af garðinum og umhverfi
sínu og Viðar var einstaklega laginn
og vinnufús. Allt hefur hann byggt
sjálfur, húsið, heita pottinn, stétt-
ina, pallana, gróðurhúsið. Jafnvel
eftir að heilsan var farin að bila
verulega byggði hann nýjan pall bak
við húsið. Hann fékk eflaust stund-
um hjálp við þessi verk því hann var
vinmargur.
Við höfum átt margar yndislegar
stundir í þessum garði og pottinum
heita með okkar góðu vinum og það
er gott að eiga þær minningar.
Öllum brá í brún þegar Viðar
greindist með illvígan sjúkdóm fyrir
nokkrum árum, honum voru jafnvel
ekki ætlaðir langir lífdagar þá. En
það fékk ekki bugað karlmennsku-
lund og með hjálp góðra lækna og
ekki síst elskulegrar eiginkonu sem
hefur staðið eins og klettur með
honum tókst að snúa á örlögin og við
erum þakklát fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við höfðingjann Við-
ar nokkur ár til viðbótar.
Elskulega vinkona, Sigga, elsku
Þórir, Bryndís og fjölskyldur, góður
Guð styrki ykkur fram á veginn.
Megi minningin um Viðar orna ykk-
ur ávallt.
Kolfinna og Þorsteinn.
Það voru þung spor fyrir mig 11
ára gamlan, nýfluttan í Laugarnes-
ið, að standa í fyrsta sinn inni í
kennslustofu í Laugarnesskólanum.
Þekkja engan og leita að sæti. Þá
var kallað til mín: „Þú mátt sitja hjá
mér. það er laust sæti.“ Þetta voru
mín fyrstu kynni af Viðari Óskars-
syni, „Tífa“, og mín gæfuspor, því
Viðar reyndist mér traustur vinur
og félagi alla tíð síðan.
Það var margt skemmtilegt brall-
að og mörg voru prakkarastrikin á
unglingsárunum. Þar var Viðar oft-
ast fremstur í flokki í hópi okkar
strákanna. Viðar átt létt með að
segja frá og gat með orðskrúði sínu
kryddað frásagnir sínar á skemmti-
legan hátt og meðal annars átti hann
það til að skíra allt og alla, þar með
sjálfan sig hinum ýmsu skrítnu
nöfnum og þótti það ekki tiltökumál
að nota þau óspart, því alltaf var
stutt í léttleikann og grínið.
Viðar var kraftmikill, ósérhlífinn,
bóngóður og vinur vina sinna. Hann
var smiður góður, bæði á járn og tré,
og var hugur hans mikið við smíðar
á alls kyns munum seinni árin. Hann
átti við veikindi að stríða sem háðu
honum mikið, en hann bar þau ekki
á torg. Eitt sinn er ég spurði hvern-
ig hann hefði það svaraði hann: „Ég
hef það fínt, nú er ég húsvörður í
Glæsibæ 14.“
Kæri vinur, í huga mínum verður
þú alltaf stjarna sem skín skært. Þín
verður sárt saknað. „Neminn“
þakkar góðar stundir.
Elsku Sigga, við hjónin vottum
þér og fjölskyldu þinni okkar dýpstu
samúð. Guð veri með ykkur.
Gunnar Jón Árnason.
Það var fyrir rúmri hálfri öld að
vinskapur okkar Viðars Óskarsson-
ar hófst og hefur staðið alla stund
síðan. Þau vinabönd sem þá voru
bundin hafa aldrei slitnað. Kannski
tognaði aðeins á þeim fyrst eftir að
ég flutti til Reyðarfjarðar. Viðar var
eins og flestir strákarnir í hverfinu
lífsglaður ungur maður. Margt var
nú brallað. Á yngri árum var verið í
fótbolta frá morgni til kvölds. Í
hléum var stundum sest niður og
var þá Viðar oftar en ekki hrókur
alls fagnaðar en hann varð snemma
sögumaður góður. Ýmislegt annað
var líka dundað við sem yrði of langt
upp að telja upp hér, enda bauð
Laugarneshverfið á þessum tíma
upp á ótal möguleika fyrir unga og
athafnasama stráka. Margt af því
sem þar var baukað er bæði bannað
og stórhættulegt í dag. Um 1960 hóf
Viðar nám hjá Landssmiðjunni í
ketil– og plötusmíði og áttum við þar
saman nokkur góð ár. Meðal annars
vorum við sendir austur á Reyðar-
fjörð til að byggja síldarverksmiðju.
Það var góður tími. Þar var vel tekið
eftir þessum ungu mönnum og því
til sönnunar birtist í Bakþönkum
Fréttablaðsins í október síðastliðn-
um lítil saga, kannski ekki alveg
sönn en góð samt, þar var Viðar var í
aðalhlutverki.
Árið 1964 giftist Viðar eftirlifandi
konu sinni Sigríði Friðþjófsdóttur
og byggðu þau sér hús í Glæsibæ 14
og bjuggu þar æ síðan. Það heimili
er stundum líkara félagsmiðstöð en
venjulegu heimili og alltaf gott að
koma þar. Við áttum nokkra góða
daga saman þegar Viðar heimsótti
mig síðastliðið haust. Fórum við
víða um Austurland og meðal ann-
ars að Kárahnjúkum og höfðum
báðir mikla ánægju af. Viðar fylgd-
ist vel með þeim framkvæmdum
sem hafnar eru hér eystra og var
mikill stuðningsmaður þeirra.
Ég kveð Viðar með miklum sökn-
uði og þakka þessa löngu og traustu
vináttu sem á milli okkar var. Elsku
Sigga, Bryndís, Þórir, tengdadóttir
og barnabörn, ég vona að guð styrki
ykkur í þeirri miklu sorg og erfið-
leikum sem nú hafa knúið dyra í
Glæsibænum.
Kristján Kristjánsson.
Fallegur maður
vekur eftirvæntingu
sem orð staðfesta.
Á máli sést best
hvernig mennirnir eru
og allt líf þeirra.
(Gunnar Dal.)
Já, hann Viðar var bæði fallegur
maður og vel máli farinn. Ég leit
hann fyrst augum sumarið ’62 þar
sem hann fór fremstur meðal jafn-
ingja í hópi félaga sinna úr Lands-
smiðjunni. Margir voru camelpakk-
arnir, coke og prinspólóin sem fóru
yfir afgreiðsluborðið í kaupfélaginu
það sumar, en þarna varð upphafið
að vináttu sem aldrei bar skugga á
og er ómetanlegt að eignast slík
tryggðatröll. Margar ljúfar minn-
ingar koma upp í hugann við þessi
tímamót að kveðja Viðar en upp úr
stendur yndisleg ferð sem við Krist-
ján fórum ásamt honum og Siggu
1993 til Frakklands og Ítalíu. Oft
hefur Glæsibærinn verið fyrsti við-
komustaður okkar í Reykjavík ef við
höfum komið akandi en það var
nokkuð öruggt að „húsvörðurinn“
væri heima en það kallaði hann sig
gjarnan eftir að vera hættur störf-
um vegna heilsuleysis. Aldrei man
ég eftir Viðari bjóða okkur velkomin
öðruvísi en með glettnisglampa í
augum og bros á vör, og ekki
skemmdi ef húsfreyjan var heima en
gjarnan eru þau nefnd í sama orð-
inu.
Ástin er auður
hún er hinn sanni auður
hún er upphaf alls
Stúlka í skógi
hún ber vorblóm í höndum
horfir til sólar
Konan er bjargið
djúp án þess að hugleiða
vitur án lærdóms
(Gunnar Dal.)
Elsku Sigga, þú varst vorblómið
hans Viðars og síðar bjargið í lífi
hans. Guð blessi þig og fjölskyldu
ykkar.
Álfheiður (Heiða).
Frá því að ég fyrst leit dagsins
ljós hafa Viðar og Sigga, eða „Svið-
ar“ eins og við segjum stundum,
verið stór partur af mínu lífi og
minnar fjölskyldu. Á kveðjustundu
koma upp minningar um þennan
góða fjölskylduvin sem ég get tengt
fyrstu minningar úr lífi mínu. Fyrir
hlýju, vináttu og samferð vil ég
þakka.
Það hefur alltaf verið mikill sam-
gangur og sterk tengsl milli pabba
og mömmu, Siggu og Viðars. Alltaf
svo gaman, alltaf svo mikið hlegið.
Viðar var auðvitað einstakur í sínum
frásögnum og ekki fáar stundirnar
sem maður hefur grátið úr hlátri yf-
VIÐAR
ÓSKARSSON