Pressan - 02.08.1990, Síða 23

Fimmtudagur 2. ágúst 1990
23
Á 39. hæö á hinu nýja Marriott-hóteli í San Francisco.
vinnunni og brá mér til London á fund Dunlop og fékk umboð
fyrir þá á Islandi." Það umboð hefur hann enn, en segir þó að
stærsti þátturinn í rekstri fyrirtækisins séu sjúkrahússvörur,
auk þess sem Austurbakki hefur umboð fyrir þekktar íþrótta-
vörur.
Stofnandi Handknattleikssambands
íslands
En Árni er þekktur fyrir fleira en fyrirtæki sitt. Hann hefur
átt drjúgan þátt í uppbyggingu íslenska handboltans og segir
það algjöra tilviljun að hann hafi lent þar. „Það var árið 1954
sem formaður Víkings bað mig að mæta á fund hjá Hand-
knattleiksráðinu úti í Valsheimili. Ég reiknaði ekki með að
þekkja nokkurn mann þar, en þegar ég fór út af fundinum var
ég orðinn formaður Handknattleiksráðsins! Ég hafði keppt í
handbolta með Víkingi á árunum 1940—1946 og liðið varð
bæði Reykjavíkur- og íslandsmeistarar. Hallur Símonarson
blaðamaður var með mér í liðinu, sem og Bjarni Guðnason
prófessor, Jóhann Gíslason lögfræðingur Landsbankans og
Hjörtur Hjartarson lögfræðingur hjá Reykjavíkurborg. I
markinu var Sveinbjörn Dagfinnsson ráðuneytisstjóri, svo
þetta var hörkulið."
Starfssvið Handknattleiksráðsins var á þessum tíma að reka
og skipuleggja alla handknattleiki á landinu því þá var ekkert
sérsamband til. „Þegar ég hafði komið skipulagi á Handknatt-
leiksráðið fór ég í það að stofna Handknattleikssamband ís-
lands og var fyrsti formaður þess árið 1957. Það má þvi segja
að þetta sé allt mér að kenna!" segir hann brosandi. — Árni var
jafnframt í stjórn HSÍ, stjórn Víkings, gjaldkeri HSÍ um tveggja
ára skeið og sat í varastjórn ÍSÍ
Árni og Guðrún eiga þrjú börn, Árna Þór, Þórhildi og Guð-
jón Inga og barnabörnin eru orðin níu.
„Nei, strákarnir hafa ekkert verið í handbolta," svarar Árni
aðspurður. „Sennilega hafa þeir fengið nóg af að sjá pabba
sinn helga handboltanum allan sinn frítíma. Árni Þór hefur
hins vegar verið í varastjórn ÍSÍogstarfað með Víkingi. Ég held
að hans hugsun hafi verið eins og mín: að starfa þar sem mað-
ur getur látið gott af sér leiða. Árni Þór dreif upp badminton-
deildina hjá Víkingi með góðra manna hjálp eins og alltaf er.
Það gerir enginn neitt einn."
Þau hjónin kynntust árið 1946 og byrjuðu búskap fjórum ár-
um síðar á neðri hæð hússins sem foreldrar Árna áttu. Guðrún
getur nú ekki stillt sig um að skjóta inn í einni setningu: „Það
Guðrún og Arni hafa aðgang að þessari sundlaug í „Leis-
ure Town" í Vacaville. Mun betri kostur en að annast hirð-
ingu á eigin laugi
var yndislegt að búa með tengdaforeldrunum," segir hún. „Sú
vinátta entist í þau tíu ár sem þau lifðu eftir að við giftum okk-
ur.“
Til Bandaríkjanna
Það var árið 1982 sem þau hjónin ákváðu að flytjast til
Bandaríkjanna. í Vacaville hefur móðursystir Guðrúnar, Ingi-
björg Johnson. búið í tugi ára og þannig kynntust þau þess-
um friðsæla bæ. Þau búa í fallegu húsi i svokölluðum „Leisure
Town“. Þar býr eingöngu fullorðið fólk og þau Guðrún og Árni
hafa aðgang að sundlaug, tennisvelli, golfvelli og samkomu-
húsi. Síðari hluta þessa föstudags vörðum við í að synda i tærri
lauginni, meðal annars með fyrrum blaðamönnum af hinu
þekkta stórblaði San Francisco Chronicle, skoða golfvöllinn
og bæinn. Öll húsin eru á einni hæð, nema hvað eitt er upp á
þrjár hæðir. Hverfið er óvenjulega hreint, enda segja þau að
hver íbúi greiði ákveðna upphæð í hverri viku fyrir þrif á öllum
götum og gangstéttum. Þau segjast ekki beinlínis hafa ráðgert
að setjast að í Vacaville; aðstæður hafi þróast þannig.
„Við feðgarnir, ég og Árni Þór, vinnum saman í Austur-
bakka," segir Árni. „Árni Þór leiðir fyrirtækið í dag og ég styð
við bakið á honum. Það hefur marga kosti i för með sér að vera
staðsettur hér,“ segir hann.
Áður en þau fluttu út höfðu þau margoft sótt ráðstefnur í
Bandaríkjunum á vegum fyrirtækisins. Það var á einni slíkri
sem þau hittu sjálfan Ronald Reagan Bandaríkjaforseta, sem
þá var reyndar ekki orðinn forseti heldur fyrirlesari á ráð-
stefnu í San Francisco. Þau vilja ekkert um þetta mál tala, en
í albúmum sem þau höfðu leyft mér aðgang að kvöldinu áður
rakst ég á ýmislegt forvitnilegt. Til dæmis mynd af þeim hjón-
unum með Charlton Heston leikara, Esther Williams sund-
drottningu ogöðrum þekktum leikurum eins og Ray úr Dallas,
sem ekkert okkar man reyndar hvað heitir í raunveruleikan-
um! í einu ajbúmanna er einnig að finna persónuleg bréf frá
mönnum eins og Dan Quale. Hvernig í ósköpunum lentu þau
í hringiðu þekkta fólksins?
Þau segja það allt tilviljunum háð og hafi byrjaö á ráðstefn-
unni í San Francisco þegar Reagan var þar ræðumaður. „Við
vorum mætt snemma á hóteliö jjar sem ráðstefnan var haldin
og þá var Ronald Reagan líka mættur," segir Árni. „Guðrún fór
að spjalla við hann og spurði hvort hún mætti ekki fá Holly-
woodbros á eina mynd. Þá mynd sendum við honum síðar og
þannig lentum við einhvern veginn á gestalista Hvíta húss-
ins! Við höfum þó aðeins tvívegis þegið slík boð. í annað skipt-
ið var það þegar kvikmyndaleikarar héldu veislu til heiðurs
Ronald Reagan og i fyrra var okkur boðið til kvöldverðar í
Washington. Þá var haldið kokteilboð heima hjá Dan Quale
áður."
Bandaríkjamenn snillingar
í allri sviðsetningu
Lokaspurningunni, hvort þau ætli að koma heim aftur er
fljótsvarað: „Auðvitað komum við aftur heim. Við ætlum ör-
ugglega ekki að verða gömul í Bandaríkjunum. Slíkt hlutverk
er ekki öfundsvert. Bandaríkin eru hvorki staður til að verða
gamall á né staður til að ala upp börn. Hér má ekki líta af börn-
um í eina mínútu. Bandaríkjamenn eru snillingar í allri svið-
setningu, hvort heldur það er að koma upp stórsýningum á
litlu sviði, aka um á limósínu þegar þörf þykir eða byggja falleg
hús sem raunverulega reynast svo ekki peninganna virði eins
og kom fram í jarðskjálftanum. Húsin í San Francisco hrundu
og húsin í Texas fjúka í hvirfilvindi! Hér er allt gert svo lokk-
andi að manni finnst maður ekki geta verið án hlutanna.
Heima á íslandi var maður án þeirra og saknaði þess ekki. Það
eina sem við vitum fyrir víst á þessari stundu er að ellinni eyð-
um við ekki í Ameríku."