Pressan - 19.11.1992, Qupperneq 8

B 8
FIMMTUDAGUR PRESSAN 19. NÓVEMBER 1992
HEITASTA BAND
LANDSINS
JETBLACKJOE
JETBLACKJOE
STEINAR, 1992
★★★
^^^■Ef þýska táningablaðið
Bravo væri gert út frá ís-
WSBlandi mundi plakat af
hljómsveitinni Jet Black Joe fylgja
með hverju blaði. Sveitin hefur
valdið meiri usla í heilabúum ís-
Ienskra unglinga en öll önnur ný-
leg dæmi. Kverkatak Jet Black Joe
á íslenskri æsku minnir einna
helst á Bubbaæðið og Bjöggaæðið
þar á undan. Það hefur líka lengi
verið skortur á frískum ungum
rokkurum. Vinsælustu bönd
landsins hafa verið að eldast.
Stjórnin, Sálin, Sólin — allt er
þetta fólk um og yfir þrítugt — og
ungæðislegt rokk Jet Black Joe því
á margan hátt ferkur gustur og
löngu tímabær. Þeir eru á bilinu
18 til 20 ára og eru því að spila fyr-
ir jafnaldra sína og krakka litlu
yngri.
Þegar þetta birtist verður fyrsta
plata sveitarinnar líklega að skríða
yfir gullplötumarkið (3.000 ein-
tök) og enn er langt til jóla. Tím-
ann mun sveitin nota til að kynna
plötuna, spila vítt og breitt, bæði á
böllum og tónleikum, rafmagnað
og órafmagnað, svo það er í nógu
að snúast. Páll Rósinkranz söngv-
ari og Gunnar Bjarni gítarleikari
gáfu sér þó tíma til að spjalla eilít-
ið við PRESSUNA, en ekki lengi,
því þeir þurftu að drífa sig á fúnd
leikstjórans Júlíusar Kemp sem
gerir myndband við lagið „Fall-
ing“.
„Við ákváðum í fýrra að hætta í
skóla og vinnu til að einbeita okk-
ur að tónlistinni. Þetta hefur redd-
ast vel, við erum farnir að þéna
ágætlega núna og getum drukkið
Jim eða Jack í staðinn fyrir brenni-
vín,“ segja félagarnir kotrosknir
og reykja Lucky Strike stíft —
„enda ódýrast og best“ — og Páll
fær sér rándýra samloku á kaffi-
húsinu þar sem við sitjum.
„Þetta er að verða algjör
draumur,“ segir hann, „við spil-
um þá tónlist sem við ffium sjálfir
og þetta þrælgengur í fólkið.“
„Við fórum líka nýjar leiðir við
að kynna okkur,“ segir Gunnar
Bjarni, „spiluðum með Sálinni og
jafnvel Stjórninni — alls staðar
þar sem mikið af fólki var saman
komið.“
íslenskan og frægðin
„Ef ég ætti að gagnrýna plötuna
sjálfúr mundi ég segja að hún væri
ekki nógu heilsteypt," segir Gunn-
ar Bjarni. „Þetta var jú í fyrsta
skipti sem við fórum í stúdíó og
allir vildu fá sitt ffarn. Kannski var
það okkar lán að stúdíóið er lítið
(Stúdíó Gnýr — 16 rásir), við
höfðum ekkert til að fikta í!“
„Ég er stoltur og ánægður með
þessa plötu,“ segir Páll, bítur í lok-
una og sveiflar rauðu faxinu, „og
ég held að við séum það allir.“
En hvað d það að þýða að vera
með allt d ensku?
„Við höfúm nú eiginlega ekkert
eitt svar við þessu. Málið er bara
að 99 prósent af íslenskum popp-
urum dreymir um að slá í gegn í
útlöndum og við erum engin und-
antekning. Með fúllri virðingu, þá
hefur enski framburðurinn hjá
þeim böndum sem eru að reyna
fyrir sér úti verið hálfslappur. Við
stefnum á útlönd og fannst meira
orginal að hafa enska texta með
frá byrjun. Þannig venjum við
okkur á enskuna sem við stefnum
hvort eð er að að nota. Við lifúm í
einum stórum heimi!“
Páll, hvemigfer það með egóið
að vera valintt kynþokkafyllsti
ungi maðurinn á landinu (sjá
PRESSUNA 29. okt.)?
„Æi, það er búið að skjóta svo
mikið á mann út af þessu,“ dæsir
Páll en glottir síðan við tönn, „ég
held að þetta hafi haft miklu meiri
áhrif á stelpurnar.“
„Hann var helvíti flottur daginn
eftir í Rósenberg- kjallaranum,
með sex stelpur í kringum sig,“
segir Gunnar Bjarni. „Ég er nú
samt alltaf að segja honum að það
sé ekki allt satt sem stendur í
PRESSUNNI!"
„Ja, ég tók þetta með miklum
fýrirvara þegar ég sá líka einhvem
gamlingja, forstjóra ÁTVR eða
eitthvað, á þessum lista. Ég vona
að það komi aldrei neinn stjörnu-
fflingur upp hjá okkur. Það eina
sem við stefnum að er að geta lifað
af tónlistinni.“
Og það er nóg að gera hjá ykkur
á öllum sviðum?
„Já já, þetta gengur upp og nið-
ur, he he!“
Platan
í heild mega allir aðstandendur
vera mjög ánægðir með fyrstu
plötu Jet Black Joe. Hún er hæfi-
lega löng fyrir aðdáendahópinn
— krakkar eru óþolinmóðir og
nenna ekki að hanga yfir langlok-
um. öll lögin ganga líka vel upp.
Sem byrjandaverk er þessi plata
mjög þétt, hefur að geyma
skemmtileg lög og Páll Rósin-
kranz er skemmtilegur söngvari,
einn albesti nýgræðingurinn.
Áhrifin koma víða að. Það er
smáhippafflingur í þeim (móðu-
leg hammond-orgel, sýrumettað-
ar stemmur), en fyrst og ffemst er
Jet Black Joe melódískt rokkband
og það er langt síðan jafngóð
rokklög og „Take Me Away“,
„Stepping Stone“ og „Chicks in
the House“ hafa heyrst á íslenskri
plötu. Drengirnir hafa fýlgst vel
með; þeir eru meðvitaðir um vin-
sælar stefnur og áhrif ffá sveitum
eins og Red Hot Chili Peppers og
Pearl Jam skjóta upp kollinum.
Ég átti von á rólegri plötu mið-
að við lög þeirra á „Bandalögum
5“ í sumar. Þau lög eru á plötunni
og standa fýrir sínu og „Falling" er
líka fin ballaða sem Eyþór Arnalds
lyftir vel með angurværu selló-
spili. Auk þess að taka upp plöt-
una semur Eyþór eitt lag, „Listen
to the Wind“, sem er gott rokk og
grípandi.
Platan er öll á ensku, sem er
auðvitað galli — skemmtilegra
hefði verið að heyra hana á ís-
lensku og tiltölulega auðvelt hefði
verið fýrir bandið að snúa textun-
um eftir á. En aðdáendum Jet
Black Joe er nákvæmlega sama.
Þeir mundu líklega ffla bandið
þótt það syngi á hebresku.
HÍjómsveitin hefur ekki enn
fundið sinn sanna tón; hún er enn
að leita, en ég heyri ekki betur en
stutt sé í þann tón. Platan þeirra er
ein besta frumsmíð sem heyrst
hefur lengi í íslensku rokki og vin-
sældirnar eiga þeir fýllilega skild-
ar. Jet Black Joe er einfaldlega
skemmtileg hljómsveit. Þessi plata
er góð, en sú næsta gæti orðið enn
betri og jafnvel komið sveitinni á
erlend rokklandakort.
Gunnar Hjálmarsson
Popparar
Þóttjólin séu aðal-
útgáfutími poppar-
anna eru þó margir
sem ekkertgefa út
fyrir þessijól.
Tvær plötur voru komnar á
lokastig hjá Skífunni en var svo
kippt af jólalistanum og eru nú
í salti. Magnús Kjartansson
vartilbúinn með dinnermúsík-
plötuna „Á mála hjá sála" og
Gunnar Þórðarson var að fín-
i nýja sólóplötu.
|essar plötur líta
væntanlega
dagsins Ijós
á næsta ári.
Valgeir Guðjónsson gaf út ný-
aldarplötuna „Gaja" í fyrra en
fyrir þessi jól heyrist ekki múkk
frá honum. „Þegar maðurer
lengi ífremstu víglínu frýs
maður á tánum," sagði Valgeir í
gær og bætti við að þó væri til
nóg af efni sem vildi fá útrás.
Valgeir berst nú af hörku fyrir
tónlistarhúsi og í þeirri baráttu
frýs varla undan honum því
stríðið fer að mestu fram inni í
upphituðum opinberum bygg-
ingum.
í pásu
Frekar lítið hefur heyrst frá Síðan skein sól á árinu en
eftir jól verður breyting þar á. Hljómsveitin vinnur nú
náið með útgáfufyrirtækinu DEVA Records sem gefið
hefur út sveitirnar Daisy Chainsaw og Sunshot. Þessar
hljómsveitir spila hráa og kraftmikla tónlistog eru nú
báðar komnar á mála hjá stærri fyrirtækjum. Sólin er að
taka upp plötu sem kemur út snemma á næsta ári og
verður í senn bæði hrárri og Ijúfari en fyrri plötur að
sögn Helga Björnssonar. Sólin kallar sig SS Sól erlendis
og er um þessar mundir á Englandi að leggja línurnar
og halda nokkra tónleika.
En Sólin hefur fleiri járn í eldinum; þeir ætla að gefa út
blað um næstu mánaðamót sem heita mun SS Sól og
hefur að geyma fróðleik tengdan sveitinni auk efnis
eftir unga listamenn; Ijósmyndara og rithöfunda.
Tveggja laga smágeisli með nýju efni frá Sólinni fyigir í
kaupbæti.
Langt er síðan
meistari
Hallbjörn
Hjartarson lét
heyra frá sér síðast
með hinni frá-
bæru „Kántrý 6v.
Hallbjörn heldur.
sig á Skagastrond,
rekur Kántrýb^;*
sem verðurofJÍnri
eftir pöntunu'
veturna, og h
núopnað
kántrýútvarp.
Hvenær kemur
Kántrý7?!
Bráðlifandifólk
ogóvenjuleg
saga
FRIÐRIK ERLINGSSON
BENJAMlN DÚFA
VAKA-HELGAFELL, 1992
★★★
••••••••••••••••••••••••••••
#||^^Þetta er bókin sem fékk
n, \ *fslensku bamabókaverð-
launin í ár og höfúndur-
inn er vel að þeim kominn. Sagan
fjallar um uppátæki nokkurra
drengja eins og svo margar aðrar
en hún sker sig ffá þeim flestum í
því að vera ekki safn af litlum
skondnum sögum sem gætu þess
vegna haldið áfram endalaust en
lýkur á ein-
hverju spenn-
andi ævintýri
undir lokin.
Benjamín dúfa
er miklu mark-
vissari. Hún
hefst þegar
drengur flytur í
hverfið með
nýjar riddara- Friðrik
legar hug- Erlingsson:
myndir sem Vannlslensku
hafa áhrif á barnabóka-
vinahópinn verðlauninfyrir
sem fýrir er og Benjamín dúfu.
hennt lýkur
þegar röð atvika sem af þessu
spinnast endar með ósköpum.
Margir barnabókahöfundar eru
veikir fyrir klisjum, sem er að
sumu ieyti skiljanlegt en frekar
þreytandi fýrir okkur sem vöxum
ekki upp úr barnabókum. í Benj-
amín dúfu er að finna nokkrar
þekktar persónur; hrekkjusvínið,
gömlu hressu kerlinguna sem er
vinkona bamanna, óvinaflokkinn
og auðvitað nýja strákinn í hverf-
inu. En Friðrik gerir úr þessum
efnivið bráðlifandi fólk og sjálf
sagan er óvenjuleg og spennandi.
Mannlífið er svolítið fegrað í bók-
inni, sérstaklega hvað varðar aU
menna samstöðu með þeim sem
verða illa úti, en það er kannski
nauðsynlegt mótvægi við sorgleg-
an endi. Riddarastefið og endirinn
minna á Bróður minn Ljóns-
hjarta, sem er hreint ekki leiðum
að líkjast. Textinn er ágætlega
skrifaður, stundum að vísu fúllhá-
fleygur fýrir minn smekk. Dóttur
minni finnst þetta ff ábær bók.
Jón Hallur Stefánsson
Hriflu-Jónas
endurmetinn
] ó n a s
Jónsson frá
Hriflu er
býsna fýrir-
ferðarmikill
á bóka-
markaðn-
um núna
fyrir jólin.
Fyrst er
auðvitað að
telja annað bindi ævisögu
hans, sem Guðjón Friðriks-
son hefur ritað. I lok fyrra
bindis stóð Jónas á tímamót-
um, hann var að taka við ráð-
herraembætti, svo nú fer
leikurinn væntanlega að æs-
ast í kringum hann. En Jón-
asar sér víðar stað. Hann er
ein aðalpersónan í mikilli
ævisögu Jóns Þorlákssonar
forsætisráðherra og borgar-
stjóra sem Hannes Hólm-
steinn Gissurarsson ritar.
Þeir áttu löngum í illvígum
deilum Jónas og Jón og fer
ýmsum sögum af skapferli
Jónasar íbók Hannesar.
Við útkomu þessara
tveggja bóka er máski óhætt
að fúllyrða að sagnfræðingar
og stjórnmálafræðingar hafi
lagt í ákveðið endurmat á
ferli og persónu þessa um-
deilda og áhrifamikla stjórn-
málaforingja.