Vísir Sunnudagsblað - 03.03.1940, Blaðsíða 8

8
VISIR SUNNUÐAGSBLAÐ
DAGFARI og NÁTTFARI.
FeröafDættir fró Irlandi.
Frh.
Svo leggjum við út í myrlcrið,
og lmgsurn til þess með lirolli
og tiíhlökkun i senn, að eiga
það nú framundan að fara nátt-
fari um þetta land. En það er
nú neinu sinni skoðun mín, að
lil þess að kynnast landi, þurfi
maður Iíka að ferðasl um það
að nóttu til. Og það er ekki
laust við, að minningarnar frá
næturferðum um Schwábische
Alh og Luneborgerheiði fyrir
fjórum árum varpi æfintýra-
ljóma á það áform okkar að
halda nú áfram út í óvissuna
og myrkrið.
En það er ískyggilega dimt,
þegar út á veginn kemur. Þó
höfum við einhverja óljósa hug-
mynd um, hvar himinn og jörð
mætast.
A D-lO-fl-4
¥ D-G-2
♦ D-G-7-6
♦ 5-4
1+ hsl.
Ás-D-3
¥ Ás-10-7-5
♦ K-D-5
♦ 9-3-2
31/2 bsl.
I
i
Svar í nýjum lit við
þriggjasögn.
Svara má þriggjasögn i láglit
með þremur i hálit með 1 hsl.
og fimmlit. — Dæmi: Byrjun-
arsögn 3 lauf — svar 3 spaðar:
4 D-G-l 0-8-7
¥ 9-2
♦ K-G-9-2
♦ 8-7
1+ hsl.
Öll önnur svör i nýjum lit
gefa til kynna minst 2V2 hsl. og
fjórlit eða lengri lit, með ás og
kóng, eða ás og drotningu, eða
kóng og drotningu í litnum.
Dæmi: Byrjunarsögn 3 hjörtu
-—- svar 4 tíglar:
▲ Ás-G-10
¥ D-9-2
♦ K-D-10-3
♦ K-8-3
3+ hsl.
Sé þriggjasögn í láglit er
svarað með 4 hjörtum eða spöð-
um, gefur það til kynna rakinn
langlit (minst sexlit) með
hæstu háspilunum í litnum. —
Dæmi: Byrjunarsögn 3 líglar —
svar 4 spaðar:
a Ás-Iv-D-G-8-3-2
¥ K-9-6
♦ 10
♦ 9-2
Eftir
KNÚT
ARNGRÍMSSON.
Einhver óvera af tungli er
víst að laumast bak við skýin.
En við látum okkur nægja
glætuna sem „dynamo“-ljósið
á hjólinu varpar fram iá veginn.
Landslagið þarna höfum við
séð á veslurleið frá vegi, sem
liggur nokkurum mílum norð-
ar. Við vitum það mæta vel, að
þegar við erum komin framhjá
Kildare, hggur vegurinn yfir
Curragh-vellina, þar sem Dýfl-
innarbúar og fleiri æfa veð-
x-eiðahesta sina, og oft liafa ver-
ið hafðar heræfingar. Þar er
meira að segja hlið á veginum,
sem þarf að opna og loka alveg
eins og maður væri lcominn
heim á ísland. Svo kemur
skógur, svo glittir í ljós frá
nokkurum búgörðum, svo kem-
ur aftur skógur, og svo sést aft-
ur upplýstur bær skamt fram
undan.
En hvað er nú þetta? í bjarm-
anum af „dýnamo“-ljósinu mót-
ar fyrir einhverju á veginum
skamt framundan. Gangandi
maður? Nei, það færir sig
snögglega í veg fyrir hjól-
ið! Þetta tekur engum togum.
Eg verð að nema staðar. Og
náttúrlega brúnamyrkur um
leið, því „dýnamo“-ljósið skín
aðeins, meðan lijólið er á lireyf-
ingu. Stendur þá ekki svo sem
Lvö fótmiál fýrir framan mig
dökkgrár asni, og' hreyfir sig
hvergi. „Bölvaður asninn!“ var
hrokkið fram úr mér fyrr en
mig varði og án þess að eg gerði
mér grein fyrir þvi fyrr en eftir
á, að þarna hafði uppálialds-
skammai-yrði mitt og svo
margra annara komið niður
bókstaflega á réttum stað. Og
glöð yfir því „að lá við slysi en
varð ekki af“, höldum við svo
inn í bæjarkrýli eiLt, sem heitir
Newbridge.
Það er komið fram yfir mið-
nætti, en á aðaltorgi bæjarins
stendur fjöldi manns. Áætlun-
arbillinn frá Naas bíður þar
tómur með dottandi bílstjóra i
framsætinu. En út frá liúsi einu
við torgið glymur liljómlist.
Gluggarnir á því Iiúsi eru eins
og á gotneskri kirkju og upp úr
öðrum enda þess teygir sig turn
einn mikill eitthvað upp í þok-
una og náttmyrkrið. „Það er
skárri aftansöngurinn hjá þeim
hérna,“ verður mér fyrst að
órði, þvi eg er svo sem ekki í
vafa um að þetla sé kirkja. En
i næstu andránni heyri eg, að
það er svellandi danslag, sem
verið er að leika „Why did I
kiss that girl?“, gamall og nýr
slagari, glymur þarna inni
með öllum sinum ringjum og
rykkjum. Það hvin í básúnum
og brakar i bumbum, lilátur og
sköll hveða við. Utan við dyrnar
standa tröllefldir lögregluþjón-
ar, og hvorki dettur af þeim né
drýpur. En í anddyrinu er þyrp-
ing af strákum. Þeim þyldr gam-
an, strákunum, það leynir sér
ekki. Eitthvað mjallhvítt er að
brjóiast gegnum strákaþvöguna.
Reynist þetta að vera mær ein í
drifhvitum kjól, útsláttarmikl-
um í sniði. Eg sé hana nokkrum
mínútum siðar við bíl úti við
torgið. Tveir ungir menn sitja
þar undir henni til slciftis. Sjálf
ir silja þeir á „skítbrettinu“ á
bílnum.
Nú var það ekki á ferðaáætlun
okkar að bregða oklcur þarna á
smábæjarskrall, enda þótt þess
hefði líklega verið kostur, og
meira að segja, þótt það væri
haldið í húsi, sem var alveg eins
og gotnesk kirlcja í laginu. Og
eftir stutta viðdvöl þarna við
torgið, leggjum við aftur af
stað, út á þjóðveginn, þar sem
brátt sést engin glæta af manna-
bygð. Næst bænum kemur það
hvað eftir annað fyrir, að bilar,
sem þjóta framhjá, koma flatt
upp á samstæður, sem eru á
gangi á vegarkantinum eða sitja
á grjótgarðinum meðfram veg-
inum með eitthvað minna bil á
milli sin en þær myndu eftir
atvikum hafa haft um hábjart-
an dag. Þetta stendur sennilega
í einhverju sambandi við dans-
leikinn i Newbridge, og hvað
getur maður þó fullyrt um það?
Nóttin er mild og myrlc, og loft-
ið er lilaðið af frumöflum
skeðra og óskeðra æfintýra, og
þetla er alt eittlivað svo sjálf-
sagt og eðlilegt, að manni ligg-
ur við að kalla til piltsins og
stúlkunnar, sem lirökkva við og
losa armlögin snögglega, þegar
híll ekur fram lijá þéiin, að þessi
ólikindalæli gætu þau alveg
sparað sér, því hver myndi svo
sem fara að gera sér einhverja
rellu út af því að þau kysstust?
En brátt verður all-einmana-
legt á veginnm. Dimmir skógar
á báðar hendur. Einhversstaðar
þarna förum við að lieyra eitt-
livert skrölt á veginum fram-
undan okkur. Það færist nær, ef
við hröðum ferðinni, en fjar-
lægist ef við hægjum á okkur.
Við teljum ekki óliklegt, að
þetta sé hjólandi maður Ijós-
laus. En undarlegt er það þó, að
aldrei tekst okkur að ná hon-
um. Við lieyrum skröltið, en
sjáum aldrei neitt. það er engu
líkara en þessi náungi flýti sér
bara því meir, sem við reynum
að nálgast hann. Svona gengur
það sjálfsagt ekki skemur en
tvær mílur. Og þar sem áhugi
okkar fyrir því að fá ráðningu
á þessari gátu gat tæpast talist
brennandi, hættum við að hugsa
um þelta frekar, en þá bar svo
kynlega við, að skröltið hætti
alt í einu. Enginn hliðarvegur
var þarna sjáanlegur á löngu
bili og skógur á báðar hendur,
og þegar það dróst, að skröltið
heyrðist aftur, skal eg játa það
hreinskilnislega, að mér varð
ekki um sel. Hafði þessi ósýni-
legi ferðafélagi okkar læðst út
af veginum án þess við yrðum
þess vör, af því að hann vildi
ekki láta okkur ná sér? Og
liafði liann falið sig einhvers-
staðar rétt við vegarbrúnina,
meðan við fórum framhjá hon-
um? Eða var hér „eitthvað ó-
hreint“ á ferðinni? Hjólandi
afturganga! — Hafði hér ein-
hverntíma verið ekið yfir hjól-
andi mann, og það orðið hans
bani? Var svipur lians enn hér á
sveimi, viltur andi, sem hvorki
vissi í þennan heim né annan,
en heldur áfram að hjóla ljós-
laus um dimman slcóg allar
nætur — allar dinnnar nætur?
Eru yfirleitl nokkur takmörk
fyrir því, h’ve tilveran getur ver-
ið voðaleg?
í aðra röndina til að jafna
okkur eftir þetta „dularfulla
fyrirbrigði“ og jafnframt til að
halda á okkur hita, stigum við
nú af hjólinu og gengum dálít-
inn spöl. Þá var það, að bifreið,
sem kom á eftir okkur, nam
staðar, og út úr henni stökk
maður. Hann kallaði til okkar
og spurði, hvort noklcuð liefði
bilað lijá okkur. Kvaðst hann
hafa haldið það, af því að við
gengum. Við svöruðum, að við
liefðum gengið spölkoi-]i lil þess
að hafa úr okkur hrollinn.
Bauðst liann þá til að taka okk-
ur í bílinn og skila okkur til
Dýflinnar. Þótti oklcur það boð
höfðinglegt og þökkuðum hug-
ulsemina, en sögðum, að við
yrðum því miður að hafna því,
þar sem það væri metnaðar-
mál okkar að fara þessa ferð
alla án hílhjálpar. Maðurinn og
bílfélagar hans, sem einnig
lögðu orð í belg, ítrekuðu samt
boð sitt og sögðust vel geta
bundið hjólið aftan á bílinn. En
við. sátum við okkar keip, og
tóku þeir þá afsökun okkar
gilda.
(Niðurl. næst.)