Vísir Sunnudagsblað - 09.06.1940, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
— Smágrein þessi er kafli úr
greinaflokki all-Iöngum, er höf.
nefnir: „Við lifum eitt sumar.“
Sto.Lvicióh. Síg.uhisjOK
Dagur er löngu risinn og sól
og andvari hafa fyrir löngu
þurkað burt þokuna, þegar eg
yfirgef draumheima og ris á.
fætur.
Nú skríður skipið fram með
hinni lirikalegu strandlengju
Vestfjarða. — Ferð okkar er nú
heitið til Þingeyrar í Dýrafirði.
Þangað komum við kl. 3 e. li.
Eg hefi einu sinni komið þar
áður að kvöldlagi. Þá var myrk-
ur og rigning og mér fanst að
þarna hlyti að vera hundleiðin-
legt.
En nú er svipur þessa gamla
vestfirska þorps annar; sólhýr
og bjartur. — Umlukt tign
blárra fjalla, með hvitblik jök-
ulsins í fjarska, fanst mór það
þennan dag eitt af fallegustu
íslensku þorpunum, sem eg hefi
séð, og eru þau þó mörg falleg,
— Hornafjörður, Stykkishólm-
ur, Húsavílc og Dalvík, svo örfá
nöfn séu nefnd, að ógleymdri
Alcureyri, sem flestum öðrum
en mér þykir svo óvenjulega
fallegur bær.
Eg gleymi ekki þessum
morgni, þegar eg horfði yfir
litla vestfirska þorpið, sem
breiddi úr sér undir hvanngræn-
um sólglitrandi hlíðum. —Var
þetta ekki ofurlítil sólfriðuð
Paradís? Það greip mig óvið-
ráðanleg löngun til að lilaupa
Upp úr skipinu inn i þetta ó-
kunna þorp, upp í hrekkurnar
og lirópa út yfir blikandi fjörð-
inn: „Hér verð eg eftir!“
Einu sinni fyrir mörgum ár-
um í litlu, hvítu, rauðu og
grænu þorpi, suður i Belgíu, þar
sem lestin, sem eg sat í á leið lil
Parísar, staðnæmdist, hafði hin
sama máttuga dularfulla þrá
gripið mig. Eg varð að taka á
allri minni ró, til að sól-logandi
lilaskrautið hhndaði mig ekki,
og knýja skynsemina til að
kafa inn í gráan veruleikann að
haki þessara dýrlegu leiktjalda.
— Og liinn félausi förumaður
jarðarhaf frá hernaðarsjónar-
miði. Meðfram ströndinni er
alt tilbúið fyrir vélbyssuhreið-
ur, en þar sem aðdýpi er meira
og stór skip gæti hæglega selt
lið á land, er komið fyrir stór-
um fallbyssum.
Dansað í Dýrafirði.
kveikti sér í sigarettu, drakk
noklcur staup af ódýru koníaki
og hélt áfram til Parísar.
--------Og á morgun held eg
áfram til Siglufjarðar eða eitt-
hvað annað, tautaði eg og hypj-
aði mig inn i „Kabyssuna“ og
snikti mér kaffi hjá kokkn-
um.........
Og Dýrafjörðurinn sjálfur er
fallegur. Þegar við í sólskininu
daginn eftir sigldum út eftir
honum, fram hjá Núpi, Hauka-
dal og hvað þeir nú annars heita
allir þessir fögru staðir, sem
blasa víð á hæði horð, fanst
mér hann dásamlegur. Og sami
fögnuður vakti i liug mínum
eins og á sigling út eða inn
Eyjafjörð, sem óneitanlega er
ein fegursta fjarðarleið landsins.
......En sólskin og sumar-
dýrð gerir lika alt fagurt. —
Þegar haust eða vetur, með
brimum, myrkri eða kulda, fyll-
ir þarna hvem vog og vik og
sópar hlíðarnar með hvítgráum
vængjum dauðans, býst eg varla
við að mig hefði getað dreymt
um fegurð Reykjarfjarðar.
En nú vorum við lagstir
við bryggju i íslenku sjóþorpi.
Það voru brosandi, sólheit
æskuandlit, sem fyltu hryggj-
una <>a skipið. með lif.sþrá og
starfsgleði. Vagnamir æða upp
og fram bryggjuna, sldpið tæm-
ist óðum og strákarnir fylla
sldpið. —
Um kvöldið fer svo að berast
hljóðskraf um skipið. Sólin er
gengin að fjallabaki og vorblá-
ir slcuggarnir leggja slæðu sína
yfir fjöllin. Þá hefst hljoðskraf-
ið um horð og uppi á bryggj-
unni. Það er livíslast á í smá-
hópum. — Tveir ungir skip-
verjar lcorna til mín, þar sem
eg liamast við kolann.
„Stelpurnar eru að biðja
okkur að slá upp balli í kvöld.
— Ertu með ?“
„Stelpurnar! — Allar?“
„Þessi ljóshærða og þessi ..
66
„Eg er með.“
Og svo er tekið til óspiltra
málanna. — Það er gengið um
skipið. Hverjir vilja „splæsa“ í
húsið ? Það vilja allir. Jafnvel
gamli sjóvíldngurinn minn feiti,
með veðurharða andlilið. Ekki
svo að skilja, þá ætlar hann að
hypja sig í kojuna, -— en hann
vill endilega vera með að horga
brúsann og meira að segja tvö-
falt gjald. — Svo eru einhverjir
blankir, en hann og skipstjór-
inn sjá um þá. Fregnin er lát-
Hjá Þingeyri
Tiö DýrafjörS.
in berast um þorpið, smástrák-
ar úr landi útvega harmoniku-
leikarann. Húsið er keypt. Alt
gengur eins og í sögu. I háseta-
klefanum og káetunni skröltir
og fræsir í þvottaskálum og rak-
vélum, brilhantin-angan og
hróp og köll. Káti kyndarinn
hefur upp raust sína og vorloftið
fyllist í kvöldkyrðinni tónum úr
hans undursamlega harka.
Eg og 1. vélstjóri förum með
þeim síðustu frá borði. — Þá
er orðið svo áliðið, að „ballið“
á að vera byrjað fyrir löngu,
samkvæmt boðunartímanum.
—Við röltum í hægðum okkar
suður þorpið til skólahússins.
— Þegar lieimundir það dregur
berst dunandi harmonikumúsik
í fangið á oklcur. Og nokkrum
augnablikum síðar eruin við
staddir inni i salnum, þar sem
æfintýri kvöldsins eiga að byrja
og .... enda. En á sama augna-
hliki, sem við stigum inn fyr-
ir þrepslcjöldinn verður okkur
ljóst, að liér er ekki alt með
feldu. — I einu horninu situr
„spilarinn“ og teygir draggarg-
anið sundur og saman með
ryklcjum og hnykkjum, kóf-
sveittur og brosandi. Annars er
þarna ekki nokkur sál, nema
skipsfélagarnir okkar i smá-
Ljóð.
Það rigndi um daginn á Reykjum,
er rendi minn bíll í hlað;
sólskin var enn fyrir sunnan, —
svo ekki meira um það.
— Lágnættisdöggin hún laugar
laufskóg og smárablaS.
Er kvöldmóða á brúnunum hvíldi
og kyrt var um giljanna drög,
þá heyrði eg hóglega sungið
í hamrinum töfrandi lög.--
Og auganu opnaðist bergið,
við elfunnar tæpasta vað,
og ljósgular fjörlagðar fléttur,
sem féllu í mittisstað.
— Lágnættisdöggin hún laugar
laufskóg og smárablað.
Ennþá ringdi á Reykjum,
þótt renni minn bíll af stað,
sólin er suður á nesjum,
silfrar þar stéttir og hlað,
og dalanna bláklæddu dætur,
þær dreymir um sólskinsbað.
— Lágnættisdöggin hún Iaugar
laufskóg og smárablað.
Dósóþeus Tímóteusson.
(Stytt).