Vísir Sunnudagsblað - 16.06.1940, Blaðsíða 7

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
Jo Hanns Rösler:
Hárvatnið.
EKKIÐ þér ekki konuna
mína, hana Kitty? Það er
yndisleg kona. Eg er heppinn
að hafa náð í hana. Eg vildi
helst búa með henni í hundrað,
nei þúsund ár. Hún er góðlynd
og léttlynd og hún getur ekki
elst. Við erum húin að vera
rúmar sex vikur i hjónaband-
inu og eg sé ekki nokkurn mun
á henni ennþá. Og eg hef held-
ur ekki séð neina ókosti við
hana, hvernig sem, eg hefi leit-
að. Samt er sagt, að gallalaust
fólk sé ekki til, og t. d. lítur
helst út fyrir, að eg sé saman-
settur af eintómum göllum, eft-
ir þvi sem tengdamóðir mín
segir og frænkur hennar Kitty.
En Kitly er betri manneskja,
hún er alveg gallalaus, en hún
á til svolítinn veikleika.
Það liefir hvort okkar sitt
þvottaborð i svefnherberginu.
Það eru eiginlega einu þægind-
in sem við höfum veitt okkur.
Við vorum svo hagsýn, að kaupa
ekki nema eitt rúm, en hins-
vegar vildum við bæði hafa
þvottaborð. Þá liefir hvort okk-
ar sina sápu, skæri, bursta,
er mín skoðun og vafalaust
margra annara. En nú er kom-
ið sem komið er, og verður lík-
lega eklci aftur tekið.
Eg vil geta þess að lokum,
að eg hefi reynt Þ. Sv. að mikl-
um mannkostum og óvenjuleg-
um skilningi á högum og kjör-
um annara, og þó einkum
þeirra, sem undir hafa orðið í
striði lífsins og borið skarðan
hlut frá borði. Veit eg með
vissu, að hann hefir reynst
mörgum mikill drengur, þó að
elcki hafi verið hátt um það haf t.
Hann miðar ekki alla hluti við
stundarhag, því að hann er
langsýnn og framsýnn og veit,
að „í eilífð sín leikslok á maður
og siður.“
Þórður prófessor Sveinsson
hefir nú sest í helgan stein, sem
svo er kallað. Eg þakka honum
fyrir læknisstörfin og þá ekki
síður fyrir allan góðleikann og
góðverkin, sem hann hefir unn-
ið í leyni og þeir einir jjekkja
og kunna að meta, sem notið
hafa.
Sigurjón Pétursson,
Álafossi.
greiður og önnur snyrtitæki.
Þetta er veigamikið atriði, því
að i hjónabandinu minu sið-
asta hafði öll fjölskyldan ekki
nema eina greiðu — og það
lijónaband varð ekld gott. En
núna hefir hver sitt og það væri
á allan liátt dásamlegt, ef Kitty
liefði ekki þenna eina veikleika
til að bera.
Iíitty hafði nefnilega þann
leiðinlega veikleika, að hún
þurfti endilega að reyna alt nýtt,
prófa það, og bragða á því, ef
um mat var að ræða. Þegar við
borðuðum i matsöluliúsi og hún
fékk svínakjöt en eg sleikta lif-
ur, þurfti hún endilega að
bragða á lifrinni minni. Drykki
eg te en hún kaffi, spurði liún:
„Er það gott? Má eg vita hvern-
ig það er á bragðið?“ Þannig
var það jafnvel með bækur,
sem eg var að lesa. En allra
verst var það þó með ilmvötn
og hárvötn, sem eg notaði.
Eg mátti aldrei láta svo hár-
vatnsflösku á borðið lijá mér,
að Kitty væri ekki búin að hella
úr henni yfir liið gullfallega hár
sitt. Það var sama við hvaða lit
það hentaði og sama hvaða ilm
það liafði. Annars var eg ekki
vanur að kaupa önnur hárvötn
en kínín eða birkisafa, en samt
var það engan veginn örugt fyr-
ir Kitty. Hún þurfti að prófa
það og prófa, og þeirri prófun
var venjulega ekki lokið fyrr
en búið var úr flöskunum. Eg
gerði örvæntingarfullar tilraun-
ir. Eg faldi hárvatnið á bak við
spegilinn, stakk því inn í ofn-
ínn eða upp á skáp. Kitty fann
alt. Þá gafst eg upp. Eg lét mér
nægja að stinga höfðinu undir
vatnskranann og skrúfa frá. Eg
hafði ekki efni á öðru. En einu
sinni-------------
Eg kom heim seint um kvöld
og hugði eftir fljótandi lími,
sem eg átti á glasi, því eg þurfti
að líma saman stólfót. í gær
kom tengdamamma til okkar
og við urðum ekki alveg sam-
mála um einhvern hlut. Á með-
an á þessu stóð hafði eg gleymt
stólfætinum í hendinni, og nú
þurfti eg að líma liann saman,
úr þvi eg trassaði það í gær-
kvöldi. En það var sama livar*
eg leitaði, mér var lífsins ó-
mögulegt að finna límglasið. Eg
mundi vel, að eg hafði hald-
ið á þvi i hendinni í gærkveldi,
að eg hafði tekið það út úr
skápnum, og farið með það inn
í vinnustofuna mína, en hvar
eg hafði svo látið það ----—
jú, nú mundi eg það. Eg hafði
lálið glasið á þvottaborðið i
svefnherberginu mínu. Eg' flýtti
mér þangað, en þar var ekkert
límglas að sjá. Það stóð að vísu
glas á þvottaborðinu, sem svip-
aði til þess, en það var tómt.
Límglasið átti að vera fult. Áð-
ur en eg komst lengra í leit
minni, kom Kitty inn. Hún var
jafn yndisleg og hún var vön.
Hún var vist á leiðinni út, þvi
hún var búin að setja á sig hatt,
dimmbláan með rauðum borða.
Iiatturinn sat skáhalt á höfðinu
á henni, og mig undpaði að liann
skyldi ekki detta af. Eg þrýsti
henni í faðm mér og hvíslaði
að henni ástarorðum. En svo
mátti eg ekki vera að þessum,
fjanda lengur. Eg þurfli að leita
að líminu.
„Kitty, þú hefir vænti eg ekki
séð glas hérna á þvottaborðinu
mínu?“ spurði eg.
„Jú, það stendur þarna mað-
ur!“ sagði hún og benti á tóma
glasið.
„Nei, það er eklci þetta. Glas-
ið sem eg er að leita að, átti að
vera fult.“
Kitty þrýsti sér upp að mér.
„Ertu nokkuð reiður við mig,
Ilans ?“
„Eg reiður! Af liverju ætti
eg svo sem að reiðast?“
„Eg notaði hárvatnið þitt í
morgun.“
„Hvaða hárvatn?“ hrópaði eg
og fór að gruna margt.
Kitty benti á tóma glasið. —
„Þetta þarna!“
Eg starði á hana sem steini
lostinn. — „Heyrðu mig, Kitty!
Það var ekki liárvatn í glasinu.“
„Ekki?“
„Nei.“
„Hvað var það þá?“
„Það var fljótandi lím.“
„Lím ? Lím ?“
„Já.“
Kitty liljóðaði upp yfir sig og
hné aftur á bak niður á stól. —
. „Nú skil eg!“ andvarpaði hún.
„Nú skil eg!“
„Hvað þá ?“
„Að mér er ómögulegt að ná
hattinum af mér, livernig sem
eg reyni!“
— Hva'S hefir þú nú hugsa'ð þér
a'S verða, drengur minn, þegar þú
ert orðinn stór?
— KlæSskeri!
— Hvers vegna?
— Vegna þess, a'S hann pabbi er
dauðhræddur vi'S alla klæðskera!
Fossinn minn.
Þú gamli foss í gljúfraþröng,
sem geijmir tign og fegnrð mesta,
að hlíða á þinn sæta söng
var sálu minni gndið besta.
Þú stegpist háum stalli af,
svo sterkur, frjáls í mætti þínum.
Þinn róminn skæra guð þjer gaf
til gleði jarðarbörnum sínum.
Eg sé í anda bergið blátt,
þar barn eg starði á fegurð þina,
og lofa drottins mikla mátt,
að mjer sú dásemd náði skína.
Eg sat í háum hamrasal,
og hlgddi sæl á óminn þgða,
í hinum víði vaxna dal,
í vernd og skjóli grænna hliða.
Hjá þér eg sannrar sælu naut,
og sönginn þinn í hjaria gegmi.
Hann Ijóma slær á lífsins braut,
uns leggst eg nár í þessum heimi.
Ó, að sú bæn mér grði veitt,
á æfi síðsta degi mínum,
að mætti eg hneigja höfuð þregtt
og hljóta hvíld í faðmi þínum.
Elínb o r g Björnsdóttir.