Vísir Sunnudagsblað - 14.07.1940, Side 3
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Þorsteinn Jónsson á Úifsstöðum:
föQilatoðl ÍCULL^
Þorsteinn Jónsson er bóndi uppi í Borgarf jarðardölum. Hann er óvenju
skarpgáfaður maður, en hefir lítillar mentunar notið. Síðastliðinn vet-
ur kom út bók eftir Þorstein, er hann nefnir „Samtöl um íslenska
heimspeki". Að þessu sinni gefst lesendum Vísis koslur á að kynnast
hinu óvenjulega táknræna hugarflugi, málsnild og stíl þessa sérstæða
borgfirska rithöfundar.
G leita að sjálfum mér í
öðriim, en ódauðleiki
minn er að finna mér Iwergi
stað nema í sjálfum mér.
Finni harmur minn ekki
streng á annara hörpum, verð-
ur hann að nýjum streng á
minni eigin hörpu.
Að drckkja Ijósi sínu í
myrkri jarðarinnar, það er
fögnuður himinsins. En þegar
hún skilar aftur Ijósgjöfum
lians, verða þær að þunguni
skýjum.
Þar voru sortabákn, sem sól-
ir skópust, og aðeins úr þung-
um skýjum brenna þrumu-
leif tur.
Vegna skýjahjúps síns, er
Venus hvít á að líta, en sá
skýjahjúpur er eigið svartsýni
hennar.
Öll Ijóð eru kveinstafir frá
hörpustrengjum ástarinnar.
Bros þ jáningarinnar eru
blóm, og listin er að kenna lwöl
sinni að dansa.
Það lýsir af brandinum, sem
brennur, en ekki björkinni, sem
grær.
Einungis sá, sem er lýsandi,
getur fundið, hve myrkur ei-
lífðarinnar er djúpt.
Að eiga réttirm til hamingju,
er að eiga frelsi andans, en það
verður stundum að fórna liam-
ingjunni fyrir þann rétt.
Það sé mér ekki aðalatriði,
hvað ég hefi gert eða látið ó-
gert, heldur það, hvernig eg tek
afleiðingum þess.
Syng burtu sorg þína; en
léttu ekki á samvisku þinni
með orðum, heldur með dáð.
Sótin skín æfinlega af öllum
mætti sínum; annars væri hún
ekki sól.
Líf lwers er máttur hans og
sú byrði, sem honum ber.
Hin eina, sanna hamingja er
að gera aðra liamingjusama;
en verðir hamingjunnar eru
aðeins þeir, sem maður gerir
hamingjusama, mest með því
að gera sjátfan sig hamingju-
saman.
Það, sem Ijósinu ber, er að
skína, en ekki að hugsa um
það, hverjir verðskuldi að skíni
á þá og hverjir ekki.
Maður vitkast stundum af
því að fara vilt, en þó þvi að-
eins, að hann fari ekki vitandi
vilt.
Viskan deyr af því, að vilja
varðveita sjátfa sig á kostnað
ástarinnar.
Leiðin fram er að sjá til allra
hliða og finna sannleilc í öll-
um hlutum; en þeim verður
erfiðara í heimi öfugstreymis-
ins, sem eru á þeirri leið.
Alhæfni veldur einstæði og
þorsta eftir mótvægi og sjálfs-
glötun.
ÞORSTEINN JÓNSSON,
IJlfsstöðum.
Sérhver einmani er sem nótt
án stjarna eða stjarna, sem
ekki finnur nótt.
Ástin leysir, en viljinn einn
megnar aðeins að brjóta.
Viðfangsefni hins guðlega er
að skilja andskotann niður í
grnnninn.
Elslca skaltu drottinn guð
þinn eins og sjálfan þig, en
aðra svo, að þú gleymir sjálf-
um þér.
Það eru ekki guðir, sem elska
nema niður fyrir sig.
Sammál af þekkingu væri
hin besta undirstaða þess, að
geta orðið sérstætt skapandi.
Það verður aldrei neitt fall-
ega sagt, nema sannleikurinn.
Það gerir enginn neitt snild-
arlega lengur en honum er að
fara fram.
Iiið drengilegasta hefir jafn-
an verið unnið með minstri
von um sigur eða árangur.
Þeir stefna eklci fram, sem
ævinlega reyna að halda opn-
um leiðum til baka.
Þorsteinn Jónsson
á Úlfsstöðum.