Vísir Sunnudagsblað - 28.07.1940, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Útsýni er undurfagurt frá Múlakoti. ÞaÖan blasir Þórsmörkin og
Eyjafjallajökull vit5, en bærinn stendur á sléttri grasgrund undir litlu
og fögru hamrabelti. Á myndinni sést limskrúð' einnar reyniviðarhrisl-
unnar í Múlakotsgarðinum, en undir því sér i Stóra Dimon.
kórs og framkirkju, og með
þessu er garðurinn girtur, og
líður nú ekki langur tími þar til
vegfarendur taka að veita litla
garðinum athygli, enda er slíkt
mjög fátítt i þá daga. Líða nú
svo nokkur ár, og í tómstundum
sínum annast Guðbjörg garð-
inn með mestu kostgæfni,
litlu trjáplönturnar eru nú orðn-
ar að laglegum hríslum og auk
þess hefir Guðhjörg fengið ribs-
við, sem þegar gerist heldur
rúmfrekur, og þar sem svo er
orðið þröngt um fósturbörnin,
finnur hún hjá sér hrýna nauð-
syn til þess að færa út kvíarnar.
En á þeim tímum er langt frá
því að slíkt sé talið til neinna
nauðsyna, þó fer svo, að Guð-
björg fær garðinn stækkaðan
um helming. Enn líða nokkur
ár, uns aftur fer að gerast full-
þröngt um trén, sem farin eru
að bera fullþroskaða ávexti.
Guðbjörg fer að leita nýrra
plantna, og kemst loks að raun
um, að í garðinum er alt krókt
af reyni, birki, ribs og víðiplönt-
um, og veitti þessi uppgötvun
henni mikla gleði. Hún útbýr sér
lítið beð, sem hún nefnir Vöggu,
og þangað flytur hún litlu plönt-
urnar, sem ekki ná að þrosk-
ast undir skuggasælu laufþaki
trjánna. Árin hða livert af öðru,
og trén og blómin stækka og
þroskast. Guðbjörg sér, að enn
er garðurinn of litill fyrir hinn
kröftuga gróður, sem þar er,
hún biður þá manninn sinn að
láta sér eftir alian garðinn, sem
er framundan húsinu jæirra og
verður hann við bón hennar.
Matjurtagarð gerir hann sér
annarsstaðar, til þess að upp-
skeran þurfi ekki að minka.
Guðhjörg hefir eignast 20 kr. í
peningum, sem hún sendir til
Reykjavíkur og fær fyrir þær
vírnet, sem nægir til þess að
girða garðinn með. Það er ekki
lítið verk, sem Guðbjörg á fyr-
ir höndum, — sjálf liefir hún
nú eignast 4 börn, heimilið er
stórt og þarf á kröftum ötullar
húsmóður að halda, en hún er þá
þegar farin að kenna þess sjúk-
dóms, sem hún alla tíð síðan
liefir átt við að stríða, en sem þó
ekki, þótt næsta undarlegt megi
virðast, liefir tekist að lama hið
mikla starfsþrek hennar svo, að
hún hafi þurft að láta af skyldu-
störfum sínum. Við, sem lienni
erum kunnug, undrumst það lík-
amsþrek, sem laún hefir til að
bera, þegar þess er gætt, hve lít-
illar fæðu hún liefir getað neytt
í öll þessi ár. Guðhjörg hefir með
aðstoð mannsins síns að mestu
komið garðinum upp á eigin
kostnað, og lítils styrks notið af
opinberu fé. Menntunar í garð-
rækt hefir Guðbjörg ekki notið
utan þeirrar, sem reynslan liefir
látið henni í té. — Útlit og frá-
gangur garðsins ber þess ljósan
vott, að margar muni þær stund-
irnar, sem unnið hefir verið að
fegrun og aðhlynningu gróðurs-
ins þar, enda voru þau mörg
sumarkvöldin, sem Guðbjörg
vann þar alt fram á nótt, þegar
alhr aðrir á heimilinu voru lagsl-
ir til hvíldar.
Og nú er svo komið að Múla-
kotsgarðurinn er orðinn kunnur
flestum landsmönnum og á
sumri liverju koma þangað
mörg hundruð manns til þess að
skoða hann og allir Ijúka á hann
mesta lofsorði. Elstu trén eru nú
orðin 7—8 metrar á hæð og þeg-
ar inn í garðinn kemur, lykja
þau hinum þéttu og fögru Iauf-
krónum sínum hátt yfir höfði
manns, — þessi tré munu nú
eiga margan efnilegan afkom-
andann víðsvegar um landið,
ekki er ólíklegt, að þeir skifti
orðið þúsundum. Trjátegundir
þær, sem nú eru í Múlakotsgarð-
inum, munu vera um 10, má
þar af nefna reyni, björk, víði,
ribs og furu, og ennfremur eru
þar þróttmiklir burknar, ilm-
andi mjaðurt, glæst keisara-
króna og fjöldi annarra blóma-
tegunda, innlendra og út-
lendra, sem eg kann ekki
að nefna. — Ilmurinn er un-
aðslegur og litimir margvís-
legir, og þegar dimma tekur á
haustin, eru tendruð marglit
rafmagnsljós innan um trjálimið
og ekki dregur það úr aðdrátt-
arafli garðsins. Garðurinn hefir
nú verið vandlega girtur, og fyi'-
ir nolckrum árum var þar reist
lítið og snoturt hús, sem skreytt
er fjölda blómategunda. Annars-
vegar við skrúðgarðinn er all-
stór matjurtagarður, sem Guð-
björg einnig annast með prýði,
en hinsvegar er annar trjágarð-
ur, sem tilheyrir austurbænum
(í Múlakoti er tvíbýli) og er
hann einnig mjög fallegur. í vor
kom Guðbjörg upp litlu vermi-
húsi, hituðu með rafmagnsljós-
um, þar gerir hún tilraun til
þess að rækta tómata, vinvíð og
jarðarber, en kuldar hafa verið
svo miklir í sumar, að enn er
óvíst hver árangur verður af
þeirri tilraun.
Gömlu hjónin Guðbjörg og
Túbal hafa nú brugðið búi og
einkasonur þeirra, Ólafur, tekið
við, og eru þau til heimilis hjá
honum. — Enn heldur Guðbjörg
vel andlegu atgjörfi sínu og
starfsþreki, enn gengur hún til
vinnu sinnar innanhúss og utan,
þótt heilsunni hraki smátt og
smátt, og enn hlúir hún, með
umhyggjusemi, að fósturbörn-
unum sínum í garðinum. —
Guðbjörg á miklar þakldr skihð
fyrir sitt vel unna starf og fyrir
þann áhuga, sem hún með starfi
sínu hefir vakið meðal almenn-
ings um það að klæða landið
skógi og fögrum gróðri. Nú orð-
ið er það ekki óvíða, sem snotr-
um trjágörðum liefir verið kom-
ið upp, og er þess að vær.ta, að
ekki verði langt að bíða þess, að
laglegir trjá- og blómagarðar
verði við hvern bæ og hvert hús
á landinu, — en það yrðu þau
laun, sem Guðbjörgu myndu
dýrmætust fyrir viðleitnina í þá
átt að sltrýða landið og mun liún
ávalt verða tahn fremst í flokki
meðal brautryðjenda á þvi sviði.
Fyrir mánuði síðan kom eg að
Múlakoti seint um kvöld. Guð-
björg var þá enn úti við. Hafði
hún allan eftirmiðdaginn verið
að hreinsa garðinn sinn, sem ó-
skaplegur stormur hafði farið
mjög illa með tveim nóttum áð-
ur. Lauf trjánna hafði fallið í
hrönnum, stönglar brotnað og
blómknappar fokið. „Garðurinn
minn htur ekki betur út nú, en
venjulega í septemberlok“ sagði
Guðbjörg, og i svip hennar
kendi nokkurs sársauka. Morg-
uninn efhr fór Guðbjörg á fætur
fyrir allar aldir og liélt áfram að
lireinsa garðinn, þar til útlit
hans var orðið svo gott, sem
verða mátti.
Guðbjörg hefir alla tíð verið
afar vinsæl og notið óskiftrar
aðdáunar allra þeirra, sem kynst
henni hafa, enda er hún góð og
göfuglynd kona, sem lætur lítið
á sér bera, og heimili hennar
hefir jafnan verið orðlagt fyrir
myndarskap og rausn, sem ef hl
vill hefir hjálpað til þess „að
gera garðinn frægan." —- Á sjö-
tugsafmæli þessarar merlds-
konu, munu allir hennar kunn-
ingjar og vinir senda lienni sín-
ar bestu árnaðaróskir, og vona
að guð muni gefa henni bjart og
fagurt ævikvöld, og að hún fái
sem lengst að njóta þeirra
krafta, sem hún þarfnast til þess
að hlúa að fósturbörnunum sín-
um, sem liafa dafnað svo ein-
staklega vel Undir liandarjaðri
hennar.
Síðasta ósk glæpamannsins
Francis Marion Black, sem ný-
lega var dæmdur til dauða í
Ameríku, var að mega hlusta
síðasta sólarhringinn á útvarp. f
tuttugu og átta klukkustundir
hlustaði liann á útvarpið, og það
síðasta sem liann heyrði, var að
dauðadómi hans hafði verið
breytt í ævilangt fangelsi. — Þá
var útvarpinu lokað.