Vísir Sunnudagsblað - 15.09.1940, Blaðsíða 2

VÍSIK SUNNUDAGSBLAÐ
5
gerðir. Þeir eru opinskáir, ljúf-
ir og iaðandi menn ef þeir mæta
velvild og skilningi. En á bak
við búa svo luildir leyndardóm-
ar, sem Indverjum eru áskapað-
ir og engir fá skilið nema þeir
einir.
Þegar maður er viðstaddur
knattleikskepni þár sem mörg
bundrúð ungar stúlkur í
hvítum, gulum, grænum, gulln-
um eða silfurgljáandi sloppum
horfa aðdáunaraugum á uppá-
haldshetjuna sína — og þetta
út af fyrir sig er yndisleg sjón
undir bláum, sólrikum himni
Indlands — þá er ekki hægt að
gera sér í hugarlund hve stór-
brotnir harmleikir eiga sér stað
i sálum þessa unga fólks.
Eg á indverskan vin, þrítug-
an að aldri, og dag nokkurn
spurði eg liann, hversvegna
hann, í þessum efnum sem hann
væri, kvæntist ekki. Þessa
spurningu er alment ekki hægt
að leggja fyrir Indverja, jafnvel
ekki vini sína, en þessi maður
bauð af sér þann þokka, að eg
gat sagt alt við hann sem eg
vildi. Hann lifir einsetulífi eins
og munkur, og hann sagði mér
óstæðuna fyrir því. Hann er af-
komandi æfagamals og guð-
hrædds ættleggs — félagsættar,
ef svo mætti að orði komast,
ættar sem myndaði heild út af
fyrir sig og á ekki náin mök
við óskylt fólk. Meðal annars
má það ekki lcvænast nema inn-
an ættarinnar. Allur ættleggur-
inn á heima í litlu sveitaþorpi
norðarlega í landinu, og vegna
þess að Indverjanum, frændan-
um eina, sem fæddist og ólst
upp í iðu stórborgarlífsins gast
ekki að dætrum frænda sinna
uppi í sveitinni, gat hann yfir
höfuð ekki kvænst.
„En ef að þér kvænist góðri
stúlku af góðum ættum, ó-
skyldri yður?” spurði eg.
„Þá yrði eg útskúfaður úr
ætt minni. Mér yrði að vísu
borgaður arfur út í hönd, en
það væru lika síðustu skifti mín
við foreldra mína, systkini eða
aðra ættingja. Slíka útskúfun
fær enginn sannur Indverji af-
borið.“
Þetta sterka ættarvald á Ind-
landi orsakar m. a. það, að þessi
ungi maður kvænist ekki. Sum-
ir myndu að vísu brjóta gegn
ættinni og gefa sig ástinni á
vald. En allir þeir sem hugmynd
mynd ha,fa um ættarvöld á Ind-
landi og áhrif þeirra Innbyrðis,
hljóta að efast um,að ástarkvon-
fang geti að fullu bætt útskúfun
ættarinnar. — En svo eg viki að
vini mínum aftur, þá er hann
— og það mun mörgum þykja
undarlegt — kvikmyndaleikari,
einn af þektustu kvikmynda-
leikurum Indlands, sem ungar
stúlkur og konur víðsvegar um
heim dá, dreyma um og þrá.
Völd ættliðanna eru allajafna
lítil út á við, en þeim mun meiri
eru þau innbyrðis, og þar eru
þau raunverulega óskráð lög,
sem ekki má brjóta. Hér slcal
eitl dæmi nefnt: Einhverstaðar
uppi í sveit í námunda við
Poona er katlasmiðaætt. Fáein-
ar ungar stúlkur af þessari ætt
hafa með elju og dugnaði brot-
ist til náms og hlotið háskóla-
menlun. En þar með eru þær
dæmdar lil að pipra alt silt líf.
Katlasmiðirnir í sveitinni álíta
að konur með hóskólamentun
lienli ekki fyrir sig, og þeir eru
—- ef til villekki að ástæðulausu
— alveg logandi liræddir við
þær. En menn af æðri ættum
geta ekki kvænst þeim heldur.
Bæði eru þeir bundnir böndum
ættar sinnar og svo vilja þeir
eklci heldur kvænast niður fyrir
sig. Ýmsir meðlimir lægstu
stéttanna og ættanna á Indlandi
eru mentamenn og áhrifamenn,
þeir eru vísindamenn, háskóla-
kennarar, stjórnmálamenn og
lögfræðingar. En þeir geta held-
ur ekki kvænst nema ættingjum
sinum, og í flestum tilfellum
myndast óbrúanlegt djúp á milli
mentamanns i góðri stöðu og
dóttur kamarmokara, götusóp-
ara, eða fisksala, enda þótt ætt-
leggurinn sé sá sami.
En auk þessa koma viðhorf
ekkna til greina, einkum ungra
elckna, sem í bernsku hafa verið
gefnar öldruðum mönnum.
Vitaskuld verða þær ekki fram-
ar brendar á báli, og það var
aldrei gert i þeim mæli sem
alment var álitið liér í álfu.
Þessar ekknabrennur fóru aðal-
lega fram við konunga- eða
furstahirðir á stríðstímuin,
þegar konungurinn féll og
kvennabúrið var í hættu. En
framtíð og örlög þessara kvenna
eru þrátt fyrir þetta mjög átak-
anleg. Nauðrakaðar á höfði og
með öllu huldar i hvítan eða
rauðan serk, verða þær að eyða
æfi sinni innan veggja lieimilis
síns. Þær mega ekki matast
nema einu sinni á dag, þær
mega helst ekld koma út fyrir
liúsdyr nema í þau skiftin sem
þær fara í musterið og úr þvi,
og þær cru útilokaðar frá öllum
mannfagnaði, veisluhöldum og
hátíðahöldum, því að nærvera
þeirra táknar ógæfu. Að vísu eru
gamlar og ríkar ekkjur mjög
valdamiklar og næstum ein-
valdar á heimilum sínum — en
það kemur naumast eða. alls
PANDÉ D. NEHRU,
einn af kunnustu leiðtogum indverskra þjóðernissinna.
ekki fyrir að ekkja, hversu ung
og fögur sem hún'er, giftist í
annað sinn. Jafnvel Hindúa-
stúdentar, evrópiskir og byll-
ingasinnaðir í anda, myndu ekki
dirfast að kvænast elckju. Það
er að eins til ein leið — ákaflega
erfið — fyrir ekkju að giftast.
Og þessi eina leið er fólgin í því
að láta af trúnni og taka kristni.
En í augum Indverja er það svo
ólýsanlega mikil niðurlæging, að
það þarf yfirmannlegan mátt til
að brjóta þannig af sér alla virð-
ingu og vináttu, alt traust og
álit vina sinna og ættmenna.
Trúskifti eru í augum Indverja,
dýpsta smán og niðurlæging
sem bægt er að drýgja.
En svo ramt lcveður að fast-
lieldni og ihaldssemi í þessum
efnum, að fólk sömu stéttar
getur oft og einatt ekki kvænst
vegna einhvers lítilsháttar mis-
munar í atvinnugreinum. Eg
veit t. d. um tvær leirkera-
smiðaættir en á milli beggja
ættstofnanna er slaðfest regin-
djúp vegna þess að önnur ættin
snýr leirnum frá liægri til
vinstri, en hin aftur á móti frá
vinstri til hægri. Af þessum
ástæðum er heldur enganveginn
hægt að slofna til hjónabands á
milli þessara tveggja kynkvísla,
néma því að eins að útskúfa
börnunum að eilífu úr ættun-
um. Og þar sem strangleikinn
er mestur, nægir það ekki einu
sinni að útskúfa börnunum,
heldur verða feðurnir einnig
látnir gjalda synda barnanna,
og þeir vei-ða ekki fyr teknir
í sátt, en þeir hafa drukkið
hreinsunardrykk — en það er
þvag úr heilagri kú — og gefið
sáttaveislu, sem öll ættkvíslin
tekur þátt í.
Enn einn örðugleiki verður á
vegi indverskra elskenda. Það
er brúðkaupið sjálft. Koslnað-
urinn við það er venjulega svo
mikill, að hann einn getur teflt
fjárreiðum aðslandenda í tví-
sýnu. Fjölskylda í bæjum og
þorpurn til sveita verður að
borga 7—8 þúsund krónur til
brúðkaups hvers barns, ef virð-
ingu liennar á ekki að verða
misboðið. Auðugra fólk verður
að eyða niildu meira, eða 25—
35 þúsund krónum í hverja
brúðkaupsveislu. Ættinni er
allri boðið, svo langt sem hún
verður rakin, og hvort sem ein-
stakir ættingjar eru staddir
fjær eða nær. Boðsgestirnir í
veislunni skifta allajafna hundr-
uðum, stundum þúsundum og
veislan stendur dögum saman.
Sýningar og ferðalög á hestum
og fílum eru óhjákvæmilegur
þáttur í veislufagnaðinum.
Hvað þetfa þýðir í dætramörg-
um fjölskyldum, sem ekki eru
miljónaeigendur, liggur í hlut-
arins eðli. Það er óhjákvæmi-
legt einlífi.
Það er vitað mál, að yngri
kjmslóðirnar í Indlandi, eink-
um þær sem orðið hafa fyrir
erlendum áhrifum, berjast með
oddi og egg fyrir frelsi úr fjötr-
uiii þessa æfagamla afturhalds.
En það er lika vitað, að allar
umbætur á hjónabandsvenjum
mæla harðvítugri mótspyrnu
eldri kynslóðarinnar, og enn
sem komið er, er t. d. ómögu-
legl fyrir hindúalijón að skilja.
Það er erfitt fyrir fólk að skilja
þessa fastheldni, nema fvrir það
sem dvalið hefir meðál Indverja
í Indlandi sjálfu. Indverjar eru
alveg sérstaklega lepruleg þjóð.
Þar verður, jafnvel meðal vina,
ekki rætt um ýms málefni sem
daglega eru rædd opinberlega
hjá Norðurálfuþjóðum. í Ind-
verskum kvikmyndum mó fólk
ekki kyssast, elskhugarnir
mega ekki einu sinni snerta
hvorn annan, að eins talast við.
Eg sá hérna undur fallega kvik-
mynd, „Adnis“, er lýsir sögu og
afdrifum Vændiskonu einnar.
En hvernig að hfi þessarar
vændiskonu var lýst í kvik-