Vísir Sunnudagsblað - 26.01.1941, Blaðsíða 5

VISIK SUNNUDAGSBLAÐ
5
fleiri ménn. Þeir eru fimmtán
til tuttugu feta langir, flatbotn-
aðir, en með stóru þilfari, svo
að þeir fara vel á vatni. Ef ein-
hvern langar í skemmtiför um
vatnið með konum sínum eða
vinum, fær liann leigðan einn
af þessum bátum, sem eru full-
húnir með horðum, stólum og
öðru, er þarf til veizluhalda.
Yfir bátnum er flatt þilfar, og
standa bátsmennirnir þar og
stjaka lionum áfram. Undir
þiljum er báturinn skreyttur
myndum, máluðum í hressandi
litum. Allt í kring eru gluggar,
sem hægt er að opna, svo að
borðsgestirnir geti notið liins
fagra og marghrevtilega útsýn-
is til beggja hliða.
Slikar skemmtiferðir eftir
vatninu eru til miklu meiri hug-
arléttis en nokkur afþreying í
landi. Til annarrar handar er
borgin i allri sinni stærð. Bát-
verjarnir geta virt fyrir sér feg-
urð borgarinnar og hrikaleik
með óteljandi höllum, muster-
um, klaustrum og aldingörð-
um með liáum Irjám, sem ganga
alveg fram að vatninu. Á vatninu
er ætíð fjölmargir slíkir hátar,
fullir af glöðu skemmtiferða-
fólki. Hafa I)orgarhúar hina
mestu skemmtun af að dvelja á
vatninu í bátum þessum, þegar
kvölda tekur og erfiði dagsins
ei- lokið. Bregða menn sér þá
þangað með frændkonum Sín-
um og öðrum konum, sem
minna eru virtar. Þá er einnig
mjög gaman að aka um borgina
i vagni.
Um vagnana verð eg líka
að fai'a nokkurum orðum. Við
mætum þeim i endalausum
röðum á höfuðgötum horgar-
innar. Það eru langir, yfirhyggð-
ir vagnar, húnir áhreiðum og
sætum fyrir sex menn. Þeir eru
injög notaðir af körlum og kon-
um í skemmtiferðir. Er þá
venjan að aka út í einlivern ald-
ingarðinn og dveljast þar í lauf-
skálum, sem byggðir eru í
þeim tilgangi. Þar skemmta
inenn sér allan guðslangan dag-
inn með fylgikonum sínum og
aka heim að kvöldi i sama
vagni.“
Marco Polo lýkur frásögn
sinni um þessa fögru, lífs-
glöðu borg með lýsingu á
skrauthöllinni, þar sem síðasti
einvaldurinn af Sung-ættinni
bjó, þessari fáguðu, en veik-
gerðu konungsætt, er varð að
lúta i lægra haldi fyrir Tartara-
drottnaranum, Kublai khan. —
Höll þessi er hin stærsta i
heimi, og verður lesandinn að
hafa það í huga, að liún er tiu
milur að unimáli og umkringd
Glókollur
Á kollinuin glóði lians gullhjarta hár,
hann grét en var þó ekki feiminn.
í vöggunni lá hann nú Ijúfurinn smár,
og langað’ að sjá út í heiminn.
Hann viss’ ekki að flest sem að veröldin bauð
í vonunum einum er hundið.
Og maðurinn viðsjáll, og menningin snauð,
og misjafnt að ávaxta pundið.
0 ‘ • G ’ ‘ i,
Hann þekkt’ ekki muninn á sandi og sjó
eða svelli, að því er virtist.
Hann viss’ ekki er ljósið á lampanum dó,
ef Ijóminn af sólunni birtist.
Svo hætt’ ’ann að gráta liann glókollur minn,
þó gengi mér illa að hugg’ ’ann;
því lierbergið var allur heimurinn,
en hamingjan utan við gluggann.
Guðm. Þórðarson,
’ ‘
frá Jónsseli.
liáum \drkismúrum. Innan múr-
anna eru fegurstu aldingarðar
með ágætum ávaxtatrjám, gos-
hrunnum og tjörnum, sem eru
fullar af fiski. í miðjunni stend-
ur sjálf höllin, skrauthýsi mik-
ið með tuttugu fögrum sölum.
Allt er flúrað með gulli og mál-
verkum af fuglum og dýrum,
riddurum og tignum konum og
ýmsum öðrum dásemdum.
Ákveðna hátíðadaga ár hvert
efndi facfurinn til mikillar hirð-
veizlu fvrir tignustu aðalsmenn
sína, hirðmenn og auðuga
kaupipenn í horginni. Við slik
tækifæri var yfrið nóg rúm i
hallarsölunum fyrir tíu þúsund-
ir manna, sem sátu undir horð-
um. Stóðu hirðveizlur þessar
tíu til tólf daga. Þar mátti lita
mikilfenglega og ótrúlega sjón.
Skrautið har af öllu. Gestirnir
voru klæddir silki og gullskrúða
og háru svo mikið af gimstein-
um, að undrum sætti, og keppti
hver við annan um ihurðar-
mesla búninginn.
Marco Polo lýsir því næst
mjög nákvæmlega hallarskip-
uninni og einkaherbergjum
konungs og drottningar, völ-
undarhúsi því af görðum,
laufskálum og súlnagöngum,
sem ldnverskar hallir eru van-
ar að vera. í höllinni eru tuttugu
lokaðir garðar með súlnagöng-
um, og í liverjum garði eru sex-
tíu herbergi, og fylgir þeim öll-
um sérstakur garður. í her-
bergjum þessum hjuggu þúsund
ungar konur, sem voru drottn-
ingunni til þjónustu.
Súlnagöng lágu frá þess-
um liluta hallarinnar niður
að hökkum vatns eins. Kon-
ungurinn fór oft í smáferð-
ir með fylgikonum sínum til
einlivers musteris á vatns-
hakkanum, og var þá farið i
silkifóðruðum bátum. Stundum
var ekið eða riðið út í skrúð-
görðum innan hallarmúranna,
þar sem alll var fullt af veiði-
dýrum, svo sem rádýrum, anti-
lópum, hjörtum og hérum. Með-
an á þessum fepðum stóð, hafði
enginn karlmaður leyfi til þess
að koma inn í garðinn. Ungu
konurnar skemmtu sér við að
veiða dýrin og beittu þau hund-
um. Þegar þær voru orðnar
þreyttar á þeim leik, hurfu þær
inn í einhvern laufskálann á
ströndinni, klæddust úr hverri
spjör, steyptu sér í vatnið og
syntu glaðar umhverfis, en kon-
ungurinn skemmti sér við að
horfa á þær. Stundum har það
við, að konungurinn lét fram-
reiða miðdegisverð úli í lundum
þessum og neytti hans í forsælu
þéttra laufkróna hárra trjáa, en
umhverfis voru þjónustusamar,
ungar og fagrar konur.
„Þannig leið ævin hjá kon-
unginum,“ svo lýkur Marco
Polo lýsingu sinni á siðasta kon-
unginum i Manzi, liugdeigum
og nautnasjúkum manni. „Hann
eyddi henni í endalausan hé-
góina og kvennadaður, en liafði
enga hugmynd um, hvað vopna-
burður var.
Afleiðingin af þessu veiklyndi
hans og kvenhollustu var sú, að
liann missti ríki sitt í hendur
stórkhaninum á þann smánar-
lega liátt, sem fyrr er frá greint.
Auðugur kaupmaður í Kinsay
skýrði mér frá þessu öllu sam-
an, meðan eg dvaldi i borginni.
Hann var þá orðinn háaldraður
maður, en hafði verið trúnaðar-
þjónn facfursins og gagnkunn-
ugur við liirð hans. Hann hafðj,
séð liöllina í allri sinni dýrð og
Ijóma. Gamli maðurinn liafði
mjög gaman af að vera leið-
sögumaður minn um salakynn-
in. Nú var höllin hústaður lands-
stjóra stórkhansins. Megin
byggingin stóð enn óbreytt, en
salir liirðmeyjanna voru lirund-
ir, svo að ekki sá stein yfir
steini. Sama máli gegndi um
hallarmúrinn og trén, og dýrin
voru öll horfin,