Vísir Sunnudagsblað - 23.02.1941, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
lónmundur var orSinn injög
sliröur og þjakaður. Það var
bezt að láta skeika að sköpnðu,
úr þvi sem komið vai', og livil-
ast. En briátt sótti á liann svefn.
Gegn þeirri löngun að sofna
varð hann að Iierjast, þvi ósýnt
i var hvort hann mundi þá
nokkurntima vakna framar.
Honum kólnaði fljótlega i
freðbrynjunni. Á göngunni
hafði hann lialdið á sér hita og
var að líkindum enn óskemmd-
ur af kali. Á hnjánum voru ut-
anyfir fötin sprungin i sundur
og skein í nærhrókina.
Nei, svona mátti hann ekki
sitja, ef hér átti ekki að verða
lians liinnsti hvilustaður. Hann
stóð upp og horfði til skiptist út
í sortann og á þunga snjólamda
byrði sína. Nýi fiskurinn í soðið
og glaðnmgurinn lianda litlu
tátunum hans heima. Fjörutíu
isuspyrður er enginn léttingur.
Eftir nokkra umhugsun tók
liann byrðina og lagði á öxl sér,
iniðaði gaumgæfilega er hann
hugði rétta átt og hélt af stað
þungum skrefum út i sortann.
Hin sterka þrautseigja Geisla-
dalsbóndans, var ekki enn
hej7gð. Kannske yrði þetla síð-
asta för lians, en þá var þó fall-
Ið með sæmd.
Þreyta, hungur og kuldi svarf
smám saman fastara að Jón-
mundi, en áfram reikaði hann
á meðan hann gat staðið upp-
réttur. Hríðin dansaði, smó og
ýlfraði mnhverfis þessa einu
lifanéti veru, þarna á heiðum
uppi.
Og það voru páskarnir.
Loksíns rofaði dálítið i sort-
ann, það var vist líka farið að
byrja að grána af morgni. Það
hámaði það vel til um stund, að
Jónmundur sá til fjalla. Það
voru Geisladalsfjöllin. Ham-
ingjunni sé lof! Hann var á
réttri leið.
Brátt var hin illræmda heiði
á enda, hann var kominn neð-
arlega i heiðai'taglið. Hin nýja
vissa gaf Jónmundi aukinn
þrótt. Nú lieyrði hann lágan nið
Geisladalsárinnar. Og innan
litillar stundar var liann kom-
inn að lienni. Dálitið isklambur
var við bakkana, annars var áin
auð. Eini kosturinn að komast
yfir,-var að vaða. Og Jónmund-
ur vílaði það ekki fyrir sér.
Hann leitaði að grunnu broti
og óð yfirum. Áin var rúmlega
í hné,' en breið.
Vatnið leysti i sundur mestu
gaddskelina af fótabúnaði Jón-
mundar, og seyttlaði nausturs-
kalt inn að berum fætinum.
Hvað gerði það til úr því hann
komst yfrum? Litli bærinn
hans beið fyrir handan.
Hann hraðaði sér sem mest
hann mátti upp Geisladalseyr-
arnar; það var vatn i sporum
hans, en brátt færði frostið það
i síná fjötra.
Þegar inn i dalinn kom batn-
aði veðrið stórum. Hér var byl-
urinn elvld nema skafrennings-
kóf.
Birta liins upprennandi morg-
uns rak skuggavöldin á flólta.
Þrautir villu og myi’kurs voru
umliðnar. En að hinu leytinu
var þol Jónmundar stöðugt að
þverra. Hann fann litið til fót-
anna, ef til vill hafði hann ekki
mátt við því ,að vaða í annað
sinn. Yfir honum hvíldi nú ein-
liver undarlegur sljóleiki og
sinnuleysi.
Með erfiðismunum dróst Jón-
raundur áfram. Guðrún min!
Guðrún min og litlu telpurnar
mínar. Þessi orð sveimuðu óaf-
látanlega í liuga hans.
Nú sá, hann heim að bænum,
sem kéirði mjalldrifiiin þarna
upp við fjallshlíðina; lágreistur
en vinalegur. En að komast
þennan spöl; það var nærri eins
og eiga aðra heiði framundan.
Á meðan hann megnaði að
hera hvorn fótinn fram fyrir
annan, þokaðist þó i áttina.
Uppi skyldi hann standa á
meðan nokkur kostur væri að
halda Iikamanum í lóðréttu á-
sigkomulagi. Síðan mátti skríða.
Jónmundur vissi eiginlega
aldrei hvernig hann komst
þennan síðasta áfanga lieim.
Hann hrökk við að hevra háa,
hvella rödd:
„Er það sem mér sýnist, ert
það þú, Jónmundur?“
Það var Þórður vetrarmaður,
frá Búð; hann var að Iiára
morgungjöfinni á lambhúsið.
„Hvað er að sjá þig, maður!
Þú ert náfölur og riðar á fótun-
um,“ mælti Þórður með skelf-
ingu eins og hann tryði því ekki
enn, að þarna andspænis lion-
um stæði mennskur maður.
„Eg lief gengið úti i nótt. Það
var þrælbölvað veður.“
„Ha, í alla nótt?“
„Já, i nótt. Nú er eg kominn
lieim eins og eg ætlaði mér.“
Jónmundur stóð kyr í sömu
sporum og starði blóðsprengd-
um en sljóum augum eitthvað
út í bláinn.
„Á eg ekki að reyna að hjálpa
þér hejm, þú ert aðframkom-
inn?“
„Taktu heldur við fiskbyrð-
unum og pokasjattanum, eg get
staulast sjálfur." Nú varpaði
Jónmundur loks af sér hyrði
sinni.
„Draslið má liggja, en reyndu
að komast í bæinn,“ og Þórð-
ur ætlaði að taka undir liandlegg
Jónmundar.
„Slíkt segðirðu » ekki, ef þú
liefðir sjálfur borið þennan létt-
ing í alla nótt. Taktu dótið, en
láttu mig einan,“ mælti Jón-
mundur næstum skipandi.
Þórður hlýddi og tók byrðina.
Jónmundur staulaðist heim
túnið. Aldrei lief eg þó þurft
að skriða, tautaði hann fyrir
niunni sér.
Loks var liinu langþráða tak-
marki náð. Jónmundur stóð á
bæjardýrahellunni heima i
Geisladal.
„()! Vinur minn, þú ert kom-
inn,“ livíslaði Guðrún liálfhátt
og hljóp í klökugt fang hans.
„Já, eg er kominn — heim“.
Sliíli
Tefld í Moskva 1908.
Hvílt: Aljechine.
Svart: W. Rosanoff.
t. e4, b(>; 2. d4, Bb7; 3. Rc3,
e(>; 4. Rf3, d5 (Betra er Bb4 og
síðan d6 og Rd7 og Re7) 5.
Bb5+, c6; 6. Bd3, Rf6 (Skárra
var 6..pxp og síðan Rf6) 7.
e5, Rfd7; 8. Rg5! (hótar 9.
Rxe6, fxR; 10. Dh5+ og síðan
Bg5+ o. s. frv.) Be7; (Ef 8.
h6 þá 9. Rxe6, fxR; 10. Dh5+.
Ke7; 11. Dh4+ og vinnur) 9.
Dg4, Rf8; 10. Rxh7!, IIxR; 11.
BxH, RxB; 12. Dxg7, Rf8;
13. h4! (Byrjun á „combina-
tiön“, sem leiðir til þess að
svartur ípissir drottninguna)
Bxli4; 14. HxB!, DxH; 15. Bg5!,
Dhl +; 16. Kd2, Dxg2; 17. Df6,
DxB+; 18. DxD, Rg6; 19. f4,
Re7; 20. Hhl, Rd7; 21. Rdl,
Rf8; 22. Re3, Bc8; 23. Rg4, Bd7;
24. Hh8, Rg6; 25. Rf6+, Kd8;
26. DxR!, gefið. Hvilur verður
með slétlan hrók yfir.
— Þú fleygir ekki skolpinu,
Valdi minn, þegar þú ert búinn
að þvo þér, heldur lætur mig fá
þaö, því aö eg er aö veröa blek-
laus!
Knaltspyrna er í miklum liávegum höfð í S.-Ameriku. Myndin er af argenlinskum markverði,
sem gert hefir verið mark hjá. Hann kastaði sér niður og beit í grasið á vellinum af gremju. —
Félag hans sigraði þó í leiknum að lokum.