Vísir Sunnudagsblað - 08.06.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ

Ameríkumenn eru þekktir
fyrir það, að keppa í öllum
mögiilegum — og ómögulegum
— greinum. Ein nýjasta meist-
arakeppni í Ameríku er um
lygasoguburð. Keppnin átti scr
stað í Chieago á dögunum og
sigurvegari varð Jim Jordan
frá Chicago, sem sagði dóm-
nefndinni mjög sorglega sögu
um litla mús, sem beið bana af
því að kvikasilfurssúlan lækk-
aði.
Hann sagði, að hitamælir
manns nokkurs iiefði skemmst
og kvikasilfrið hefði lækkað
skyndilega. Vegna þessa lækk-
aði auðvitað hitinn skyndilega
og litil mús, sem hljóp fram
með veggnum, fraus í hel, áður
en hún komst í holuna sína.
Önnur verðlaun fékk kepp-
andi, sejn sagði, að á leiðinni i
keppnina hefði hann orðið að
stöðva bílinn hvað eftir annað,
því hann hafi farið svo hratt að
liann fór fram úr ljósunum á
bilnum sinum og hefði hann þá
ekkert séð í myrkrinu.
Þátttakendur í þessari merki-
legu keppni voru um 5000 og
var frá lienni slcýrt í útvarpinu.
Utan keppni fengu tveir Mar-
seille-búar og einn Neapel-mað-
ur verðlaun.
•
Fyrir iþróttamenn er eftir-
farandi athyglisvert: Við ná-
kvæman samánburð á afrekum
íþróttamanna í ýmsum löndum
hefir komið í Ijós, að kricket-
leikarar Iiafa náð beztum ár-
angri 30 ára gamlir, keiluleik-
arar sömuleiðis þrítugir, golf-
leikarar 35 ára, spretthlaupar-
ar 23 ára, spjótkastarar 26 ára,
aflraunamenn 30 ára, lang-
stöfkvarar 23 ára, grindahlaup-
arar og hástökkvarar 24 ára,
stangarstökkvarar, kúluvarpar-
ar og þolhlauparar 25 ára,
sleggjukastarar 31 árs, Imefa-
leikarar 21 árs, glimumenn 22
ára, knattspyrnumenn 23 ára,
hockeyleikarar 27 ára, tennis-
leikarar 28 ára, en pólóleikarar
aftur ú móti ekki fyrr en urn
finnntugsaldur.
Um þetta gildir þó ekki nein
algild regla, því algengt er að
þrítugir menn standa sextugum
að haki, og eins hitt, að margir
íþróttamannanna hafa náð sín-
um bezta árangi’i á öðru aldurs-
Undir rernd AlþÍDgfis.
'Fuglar hér í
Rvílc eru yfir-
leitt spakir, og
það er vegna
þess, aö þéir eru
ekki fældir og
ekki hrekkjaSir.
I vor hafa fugl-
ar víöa verþt
í gluggakistum
húsa, þ. á m. í
sjálfu Alþingis-
húsinu. — Hér á
myndinni sjást
gapandi goggar
þrastarunganna -
sem njóta vernd-
ar hins háttvirta
Alþingis. ÞaS er
auöséð, aö þeir
eru aö biöja um
eitthvaö------en
þeir eru nú svo margir, sem fara bónarveg til Alþingis, og
allir, sem fá óskir sínar uppfylltar.
ekki
skeiði en hér er tilgreint. — í-
þróttamenn vorir þurfa því ekki
að leggja árar í bát, þó þeir séu
komnir yfir umrætt aldurs-
skeið.
•
Af þvi að Iran, öðru nafni
Persía, er lalsvert á dagslaá
þessa dagana í sambandi við at-
burðina við austanvert Miðjarð-
arbaf, má geta þess lil gamans,
að nýlega liélt þekklur brezkur
vísindamaður, dr. H. Field að
nafni, fyrirlestur í Englandi um
nýjan hvílan kynflokk, er hann
þóttist fundið Iiafa austur i
Persíu.
Einkenni þessa kynflokks
væri grannur líkamsvöxtur,
brúnleitur hörundslitur, döklc.
jarpt liðað hár, löng liöfuðkúpa
og toginleitt andlit með brún-
um augnalit, stóru og breiðu
kónganefi, kinnbeinaberir og
með útstandandi hölcu.
Dr. Field heldur því fram, að
hér sé um kynflokk að ræða,
sem öldum saman liefir lifað ó-
blandaður, en sé hinsvegar
frumstofn að mörgum öðrum
kynflokkum, þ. á. m. gyðinga
þeirra sem búa í Suðvestur-
Asíu.
•
Nokkuru fyrir striðið sem nú
geysar, ók enskur verksmiðju-
eigandi i einkabifreið sinni eftir
götum Liverpoolborgar. Hann
braðaði sér mjög því honum lá
á að komast á skrifstofur sínar.
Alveg sérstaklega gramdist
honum, að rétt á undan honum
ók bifreið mjög hægt og byrgði
honum alla frekari yfirsýn yfir
götuna. Þegar liann sá sér færi
að komast fi'am úr, jók hann
ferðina, ók fram með bifreiðinni
og, ætlaði fram fyrir hana, en i
sömu andi'á kom maður hlaup-
andi þvert yfir götuna og lenti
undir bifreið verksmiðjuéigand-
ans. Hann særðist þó ekki meir
en svo, að hann gat risið hjálp-
arlaust á fætur aftui’. En hversu
undrandi varð verksmiðjueig-
andinn ekki þegar lxann sá, að
maðurinn sem Iiafði orðið und-
ir bifreiðinni hans, var enginn
annar en gjaldkerinn í verk-
smiðjunni hans, sem fyrir
nokkrum mánuðum bafði
hlaupið á brott með nokkra tugi
þúsunda sterhngspunda, og ekki
fundist þnátt fyrir ákáfa leit
lögreglunnar.
Nú var það verksmiðjueig-
andinn sjálfur senx hafði upp a
þjófnum vegna þessa einkenni-
lega- bifreiðarslyss.
•
Ýmsar uppgötvanir sem nú
eru taldar sjálfsagður hlutur
í hversdagsleikaniim hafa orðið
til fyrir tilviljanir.
Þannig er t. d. talað um að
stifir flibbar hafi orðið til með
þeim hætti, að skósmiðskona
ein, sem fannst maðurinn sinn
ólireinka skyrtuna sína um of,
spretti lcraganum frá skyrtunni
og þvoði hann þegar henni
fannst þess þörf. En kraginn
toldi illa við skyrtuna, svo hún
fann upp á því að stífa kragann,
og eftir það toldi hann ágætlega.
Maður einn, sem fékk vitneskju
um þetta, sá strax að hér var
bugmynd á ferðinni sem unnt
var að hagnýta sér til fjár, og
skömmu síðar komu fyrstu
stifuðu flibbarnir á markaðinn.
•
Að þerripappírínn uppgötv-
aðist var vegna þess, að grófur
pappír fauk til á skrifborði eins
iðnaðarmanns og lenti á ný-
skrifuðu og blekvotu blaði á
bórðinu. Maðurinn bjóst við
öllu hinu versta, og að liann
yrði að afrita allt bréfið, en sér
til undruriar sá hann að grófa
bréfið hafði sogið blekið i sig
án þess að klessa hið minnsta.
•
Húðun leirkera uppgötvaðist
vegna gleymsku. Stúlka sem átli
að sjóða saltvatn í leirkeri,
gleymdi kerinu á eldinum, en
þegar lpks var komið að því,
hafði soðið upp úr, og allsstaðar
þar sem vatnið hafði hellst yfir
barminn sat glerhúð eftir.
•
Prestur einn í Massachusetts
græddi milljónir króna af þvi
að hann var að leika sér við
veikt bam sem hann átti, og festi
grúmmíteygju við litla brúðu
sem það átti, svo brúðan fór að
hoppa. Hann sýndi þessa upp-
finningu í leikfangaverksmiðju
einni og fékk fyrir hana 2 þús.
dali vikulega í 15 ár.
•
Árið 1738 andaðist í Leyden
læknir sá og gi'asafræðingur
sem Hermann Boi’haave hét.
Hann var þjóðkunnur maður
fyrir visindi sín og lækningar.
Þegar hann dó, lét lidtfn eftir
sig böggul einn mikinn inn-
siglaðann, sem á var leti’að:
„Lykillinn að veigamestu leynd-
ardómum læknisfræðinnar“.
Þessi böggull varð mikið for-
vitnisefni öðrum læknum og
vísindamönnum þvi allir vildu
eignast lykilinn að veigamestu
leyndardómum læknisfræðinn-
ar. Böggullinn var samkvæmt
ósk hi'ns látna seldur á opinberu
uppboði og þar seldist hann fyrir
hvorki meira né minna en 20
þúsund gyllini. Það var enskur
læknir sem hlaut hamingju-
hnossið, en lionum brá nokkuð
i bi’ún er hann hafði brotið inn-
siglið og svipast um í pakkan-
um. Þar gaf ekki annað að lita
en eitt lítið saman brotið blað,
og ú því stóð: „Lykillinn að
veigamestu levndai’dómum
læknisfræðinnar er í því fólginn
að lialda höfðiiiu á sér köldu,
láta loft leika um líkamann og'
bafa nægan bita á fótunum.“
Þetta var óneitanlega dýrt
læknisnáð, en þó munu þau vera
til enn dýrari. Þegar konungur-
inn í Síam fékk bót augnameina
sinna, greiddi hann lækni sín-
um upphæð, sem jafngildir þó
nokki-u á aðra milljón króna.