Vísir Sunnudagsblað - 20.07.1941, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
þvi að úlfaldar urðu að láta
lifið?
Eu síðla næsta dags slotaði
veðrinu og sandflugið fór
minnkandi. Við skimuðuni i
kringum okkur áhyggjufullir
og komum auga á noklcra
dökka dila langt i burtu —
flöggin! Bifreiðin snéri baki að
þeim! Hvílík heppni, að við
skyldum hafa numið staðar, áð-
ur en við týndum þeim alveg.
Við tókum tjaldið niður, lét-
um það í bifreiðina og ókum
af stað. En við komumst brátt
að raun um það, að það Var
orðið of skuggsýnt til þess að
við gætum séð og varazt mjúku
sandblettina, svo að við kom-
'umst Iítt áfranx. Tókunx vió
þess vegna það ráð að tjalda á
nýjan leik og biða morguns.
Við lögðum upp í dögun, en
höfðum ekki verið á ferð i
meira en hálfa klukkustund,
þegar tók að syrta að og sand-
urinn tók að feykjast upp með
annarlegu suði, sem sífellt varð
hærra. Langt franxundan virt-
ist vera klettabelti eitt og flýtti
eg nxér að athuga áttavitann, til
að sjá í hvaða stefnu það væri,
áður en sandfokið byrgði alla
útsýn.
Þótl skvggni væri ekkerl, á-
kváðum við að skynsamlegast
væri að lialda áfram, og félagi
nxinn reynidi þvi að ganga á
undan til að vísa leiðina, dúðað-
ur um höfuð og hendur til þess
að sandurinn skyldi ekki særa
hann. En hann lconxst brátt að
raun unx það, að það væri ó-
gei’legt að hallda beinni stefixu.
Eg held, að nxesti hraði okk-
ar hafi verið 5 niílur (8 km.)
i fyrsta „gíril og eg sá vart fram
fyrir kælinn. Sandfokið varð
þykkara og þykkara, og það
tók á taugarnar að leita að
klettunum. ■
Alll’ i einu naixx vagnimx stað-
ar, eins og við hefðunx ekið á
hi’úgu af nxadressum. Við stig-
unx út úr til þess að athuga
hváð að væri og sáunx þá, að
við höfðuixx strandað á líki af
úlfalda — einu af íxxörguixi
fórnaiidýruixx þessarar ægilegu
eyðimei’kur.
Við koixxumst af stað aftur,
en nú fór að heyrast liátl blíst-
urshljóð frá vélinni, eins og
þegar stormur hvín í í-eiða a
skipi. Eg veit ekki hvernig vél-
in liélzt í gangi. Hún hlýtur að
hafa verið orðin hálffull af
saixdi, eix ekki þorði eg að at-
huga það.
Skyndilega fór titrlngur unx
bílinn og afturlijólin sukku upp
að öxli í sandinn. Jafnframt
reif afskapleg vindhviða þakið
af bílnum, svo að það sveif á
brott og livarf út í buskann!
Það var auðsjáanlega ómögu-
legt að fara lengra. Við gátum
ekki annað exx tjaldað og gei’ð-
unx það þannig, að framhluti
vagnsins var inni í tjaldinu, til
þess að skýla hreyflinum.
En áður en langt unx leið var
þessi kyrrð félaga mínum ó-
bærileg. Hann varð að gera eitt-
hvað. Lét hann sér á sanxa
standa, þótt xili væri vitlaust
rok, skreið úl úr tjaldinu og
fór að lilaða einskonar „brim-
brjót“ fyrir framan bílinn úr
hnullungum, senx virtust vera
úr hrauni.
Mér fannst þetta vera óþarfi
af honuiii og reyndi að fá liann
til að koma inn í tjaldið og
hvíla sig. Þá varð hann reiður
og ásakaði mig fyrir rag-
mennsku og að eg ætlaði að láta
Jxerast sofanSdi að feigðarósi. Eg
svaraði ekki og liann liélt á-
franx vei’k sínu, þangað til hann
tók eftir þvi, að sandurinn safn-
aðisl alls ekki fyrir framan bíl-
ixxn, lieldur fyrix; áf tan hann, og
var það vafalaust einhverjum
kenjum vindsins að kenna.
Klukkustundir liðu þangað
til veðrinu hafði slotað og
skyggni batnað svo, að viðlit
var að hugsa til ferðar. En þeg-
ar allt var tilbúið og eg sté á
„startarann“, gerðist ekkert!
Eg lierti þá upp hugann til þess
að skoaa hreyfilinn, og þá kom
í Ijós, að hann var á kafi i
sanldi. Þegar húið var að moka
því mesta á brott, varð eg að
taka blöndunginn i sundur og
það var enginn hægðarleikur.
Eg nolaði þá aðferð, að vinna
undir teppi meðan félagi minn
liafði gætur á næsta sandskýi.
Þegar það nálgaðist, rak félagi
minn upp aðvörunaróp. Þá lok-
aði eg vélarhúsinu i snali-i, kasí-
aði teppinu upp í bilinn og
lagðist á grúfu í hann, meðan
hviðan fór framlxjá.
Þegar við í’isum á fætur eftir
eina af þessum hvildum, gátunx
við vart trúað því, sem við sá-
um. Þrír úlfalídar komu á lxarða
stökki í áttina til okkar. Ytri
dýrununi í’iðu Touaregar nxeð
svartar blæjur fyrir andliti og
liéldu þeir i laumana á þi’iðja
úlfaldanum, senx kona virtist
sitja. Yið konxunxst aldrei á
snoðir um, livort þeir voru að
hjálpa lienni, eða hvort hún var
fangi þeirra, því að jafnskjótt
og þeir komu auga á okkur,
greikkuðu þeir sporið og hurfu
bi’átt sjónunx okkar.
Loksins gátunx við þó konxið
hreyflinum af slað og með því
að stinga vírnetununx unldir
hjólin, tókst okkur að komast
upp úr ófærunni.
He]xpnin var með okkur, þvi
að við komumst von bi’áðar til
klettabeltisins, senx eg hafði séð
um morguninn. En við voruiii
varla komnir þangað, er færð-
in versnaði unx allan helming
og vorunx við svo lieppnir að
komast í dálítið skjól við kletta.
Við létum fara eins vel um
okluir og liægt var, eix leið samt
ekki vel, því að tjaldið var rif-
ið og ekkert þak til á bilnum.
Vatnsbirgðir okkar gálu enzt i
einn dag enn, ef sparlega væri
á haldið. Við lögðum tjaldið yf-
ir bilinn og þyngdunx það með
grjóti, lögðumst svo niður und-
ir þvi og reyndum að fá olckur
matai’bita. Svo sofnuðunx við.
Þegar eg vaknaði í dögun,
var kyrrðin svo mikil, að það
mátti „lieyra liana“. En eftir
nokkur andartök heyrði eg
greinilega í kirkjuklukkunx!
Þegar eg nefndi þetta við félaga
minn, sagði hann, að þetta væri
vitleysa — hann gæti heyrt
hanagal!
Báðir liöfðu auðsjáanlega á
í-öngu að stanlda, þegar tekið er
tillit til þess, að við vorum
staddir á miðri stærstu eyði-
nxörk lxeims, sem var ta’par 8
millj. ferknx. á stærð. Við ski’ið-
unx þvi úr bæli okkar til að
virða umhverfið fyi’ir okkur.
Veðrinu liafði slotað, sólin
skein í lxeiði og unilivei’fið var
állt annað en þegar við sáurn
það siðast.
Röð sandhóla, senx vei’ið
hafði i austurátt, var horfin, en
aðrir liöfðu myndast í norðui’-
Lögi-eglan í New Jersey ætlaði að gei’a húsrannsókn í „villu“ einni við Eclxo Lake (Berg-
málsvatn), en þá var hafin skothríð á liana og tókst lögreglunni ekki að handsama þá, senx
voru í liúsjnu fyrri en eftir 5 klst. Voru það tveir 14 ára di’engir, seni sjást hér á hxynd-
inni. Þeir höfðu byssurnar, sem einnig sjást á myndinni og 500 skot.