Vísir Sunnudagsblað - 08.03.1942, Blaðsíða 2

2 ' VISIR SUNNUDAGSBLAÐ [j
..11 ......11,1.1,1 IIBl,ífcl" i "inii"iii'iT»B" mM
Skógarstígurinn
Nmá§ag:a eftir Thomas Krag:
Þegar eg lít í anda gamla
lieimilið okkar, kemur mér oft-
ast ofnhlífin í liug, hin frábær-
lega vel saumaða lilíf, með rauða
páfagauknum, sem skáblíndi
perluaugunum niður frá hringn-
uin sínum og hámaði í sig syk-
ur ....
En uppi vfir slaghörpunni
héngu sex gamlar, litskreyttar
myndir, og eftir þeiin, nnpi eg
ennþá betur. Eg ætla því heldur
að ræða um þær. í tilbrigðum
þeirra var unaðslegur fölvi og
sagan, sem þær greindu frá,
hljómar ennþá í liuga mínum
eins og gömul vísa, ein af þeim,
sem ömmur okkar sungu í æsku
sinni og glömruðu undir á lútu.
Þessi undirleikur var ekki öllu
hærri en mýflugnasuða.
Eg ætla nú að reyna að Iol'a
ykkur að heyra söguna, sem
gömlu myndirnar tjáðu mér . ..
I
I.
Skógarstígurinn lá í bugðum
og hvarf inn milli nýlaufgaðra
trjánna.
Eftir þessum stíg kom gömul
hefðarkona gangandi. Já, sann-
arlega var hún mjög gömul og
næstum þvi blind. í fylgd með
henni var ung stúlka, sem studdi
liana af mestu nákvæmni.
„Nú erum við víst bráðhm
komnar að bekknum,“ sagði
gamla konan.
„Já .... hérna er bekkurinn,
ungfrú Kaas .... “
„Það er gott. Þá held eg að eg
ætti að hvíla mig ofurlítið. Eg
er verulega þreytt.“
ra að yður verði þá ekki
aií ungfrú Kaas ....“
„Nei, það verður eklci, sól-
skinið er svo heitt í dag.“
„En við skulum breiða ofan
á yður svanadúnsábreiðuna til
öryggis.“
„Við getum gert það, góða
mín. Það sakar 'ékki að vera
varkár.“
Gamla konan setlist niður. Og
unga stúlkan vafði hlýrri svana-
dúnsábreiðunni mjög vandlega
utan um hana. Aulc þess breiddi
hún ofan á hana þunnt ullarsjal.
Gamla konan sat þvi mjög vel
varin fyrir kuldagustinum, sem
ennþá var í loftinu, þrátt fyrir
bjart vorsólskinið. Hún sat
hreyfingarlaus og dró að sér
hressandi angan jarðarinnar,
sem á hverju vori töfrar hug
allra manna. Hún heyrði greini-
lega, að unga stúlkan, sem sat
við hlið hennar, var eitthvað að
raula .... og þetla raul var líka
eins og kveðja frá vorinu.
„Jæja, kæra Helena,“ muldr-
aði liún. „Þú ert glöð 1 dag.“
„Já, eg er það, ungfrú Kaas.“
GamJa konan kinkaði kolli:
„Nú er faðir þinn ef til vill að
byrja að verða eftirlátur?“
spurði hún.
Unga stúlkan brosti ánægju-
lega.
„Eg held það, ungfrú Kaas.
.... Eg held, að mér verði leyft
að eiga Nikulás.“
„Nú, svo að þú færð það,
Helena?“
„Já, en nú verður hann að
fara í burtu .... og koma sér
vel áfram .... Að því loknu
kemur hann aftur .. i. og svo
giftum við okkur.“
Gamla konan kinkaði kolli.
„Já, já, þetta er nú allt gotl
og blessað. Faðir þinn .... hann
bárðist víst kröftuglega á móti
þessu?“
„Ojá. Nikulás er snotur, en
hann er ekki duglegur, sagði
faðir ininn. En svo lét liann loks-
ins undan. Ó, livílík gleði, ung-
frú Kaas
Ungfrú Kaas kinkaði ennþá
kolli, án þess nokkur gleðimerki
sæjust á andliti hennar. „Já, já
.... já, já .... .“ muldraði hún
aðeins.
Unga stúlkan horfði á liana.
Hún vænti þess, að hún brosti,
samsinnti, óskaði henni til ham-
ingju. En það varð ekki. Andlit
gömlu konunnar var fölt og
liart, og augun voru hálflokuð
og störðu langt út í fjarskann,
eins og i rústir' hálfgleymdra
minninga.
Hrollur fór um ungu stúlk-
una. (
„Þér sitjið þarna svo undar-
lega föl og ströng, ungfrú
Kaas!“ lirópaði hún. „Þegar eg
sé, hve alvarleg j>ér eruð, fer
liryllingur um mig. Það er eins
og þér hefðuð í huga að segja,
að allar mínar vonir séu liégómi
og heimska.... Ó, segið það
ekki!“
„Eg segi ekkert um það,“
sagði gamla konan hæglátlega.
„Eg veit bara það, að þeir eru
margir, sem láta fegurð lífsins
fara gálauslega fram hjá sér.
Þeir bíða .... bíða eftir hinu
eina, hinu dásamlega, vilja ekki
kannast við staðreyndirnar —
og á meðan missa þeir af mörg-
um dýrmætum gjöfum,.“
Gamla konan starði fölum
augunum bcint framundan sér
og muldraði, svo varla lieyrðist:
„Eg skil hik föður yðar. Hinn
elskaði Nikulás yðar ætlar að
fara út í heiminn, til þess að
reyna að brjóta sér braut. Og
þér verðið að sitja liér og bíða
^... Hve lengi? Og þekkið þér
hina löngu, drepandi daga?“
Helena leit upp, ofurlitið
smeik.
„Hina löngu, drepandi daga?
.... Hafið þér þeklct þá, ungfrú
Kaas ?“
„Já, eg hefi gert það. Eg var
ung, eins og þú ert nú. Og eg
liafði gefið ungum, manni ást
mína.... Ef eg hefði svo verið
honum trú út í æsar, hefði eg
viljað standa við lilið hans í lífs-
baráttunni og fylgjast með hon-
um við,erfið lífskjör..... En það
gat eg ekki. .. . Hann varð fyrst
að verða að manni, svo hann
ga^ti orðið mér samboðinn ....
Og hann fór af landi burt ....
var mörg ár að heiman .... Og
eg beið .... “
„Kom hann svo aftur, ungfrú
Kaas ?“
„Já, það gerði hann. ..... En þá
var það of seint.“
„Var það of seinl?“
„Já.“
Gamla konan þagnaði. Því
næst sagði hún:
„Já, það var of seint. Hann*
hafði reynt* margt á, hinum*
löngu árumL....... Hann var ekki
lengur unglingurinn,. sem eg,
hafði þekkt.V
Hún þagnaði. Svo varð léngi
hljótt. Þá sagði gamla konan:
„Lífernið úti í lxeiminum er
margoft spillt og illt. Þar gerist
ýmislegt .... sem þú berð ekki
skynbragð á.... Og svo kemur
tíminn _____ tíminn, þegar setið
er og vonað .... vetur, sumar,
vor og haust, árum saman ....
þar til vaknað er upp við það*
allt i einu, að ellin er komin....
Sjáðu til, þá kemur lirellingin..
Þá skilst manni, að þetta, sem*.
maður hefir borið tryggð til, er
aðeins draumur, hættuspil........
Og að maður hefir verið ótrúr
sjálfu lífinu — hinu eina dýr-
mæta lifi.“
Eitt augnablik. liafðii hún:
brýnt raustina.Þvijnæst lækkaði.
hún aflur róminn og sagðk
þreytulega::
„Ójá, þetta átti svona að fara’
.... það var víst fyrirfram á'r-
kveðið, eins og presturinn segir'
.... já, já .... Hvað ætlar svo>
Nikulás þinn að gera þarna í
Vesturheimi?“
„Hann ætlar að starfa sem
verkfræðingur í nokkrum hér-
Á nýársdag ár livert er haldinn rósadagur í borginni Pasadena-
í Kaliforniu. Hér sjást stúlluirnar sem voru fulltrúar N.- og S.-
Ameríku síðast.