Vísir Sunnudagsblað - 22.03.1942, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
að fjúka Jítið eitt og skíðafæri
því ekki sem bezt; þess vegna
var ekki leyft fyllsta aðrennsli,
og af því leiddi styttri stökk en
ella. Lengsta stökkið þennan dag
var 71 metri.
Brautin var nú tilbúin og mót-
ið sett. Skíðamennirnir runnu
fram bver af öðrum, og auðscð
var á lengd stökkvanna og stíln-
um, að hér voru engir viðvan-
ingar að verki. Við jaðar braut-
arinnar stóðu menn, m'eð langar
bambusstengur; þeir merktu við
livar hver kom niður. Sumir
duttu, og var þá idé meðan
brautin var lagfærð.
Við Hannes vorum lengst af
niðri á vatninu; þaðan sást vel
yfir stökkbrautina, og var lengd
stökkvanna ávalt tilkynnt með
stórum stöfum uppi við pallinn.
Við komum skiðunum okkar
fyrir í bjálkakofa spölkorn frá
vatninu og gengum upp að
stökkpallinum; þaðan var gott
útsýni yfir vatnið og nálægar
Jiæðir, svo langt sem sást fyrir
fjúkinu. Stökkpallurinn var
fremur lágur, tveir til þrír metr-
ar á að gizka, næsti spölut- fram-
undan lialla lítill, en siðan snar-
brött Jjrelika. Skíðamennirnir
runnu liver af öðrum niður að-
rennslið, svifu fram af stökk-
pallinum, liurfu nokkrar sek-
úndur, en þutu síðan fram á
vatnið langl fyrir neðan. Mönn-
um brá ónotalega, þegar einn
af skiðamönnunum snerist við í
loftinu og kom niður á bakið.
Hann meiddi sig furðu lítið, sem
er þó undarlegt, við svona ógur-
lcga byltu.
Þegar mótinu lauk, var komin
þéttings drífa og margir af á-
borfendunum farnir. Okkur var
orðið liálf lcalt að standa þarna
hreyfingarlausir; fundum það
bezt þegar stökkin voru búin, og
hugsuðum golt til skíðanna í
kofanum. Þegar þangað kom,
var auðséð að einhver óboðinn
gestur hafði komið þangað. •—
Skíðin lágu i hrúgu á gólfinu,
en eitt þeirra hafði lent milli
rimla í gólfinu (gólfið var úr
grönnum trjábolum) og þver-
kubbast. „Hérna hafa einhverj-
ir helvítis fylliraftar komið“,
sögðum við svo að segja sam-
timis. Eins og fyr er getið, var
það mitt skíði, sem brotnaði.
Þetta er i eina skiptið, sem eg
hefi liorft á skíðastökk í stórri
skíðabraut, og tign o^ mikil-
fengleikur þessarar fögru íþrótt-
ar geymist í minningunni um
þennan dag við NarakoIIen.
FLÓTTINN
Eg var frá öndverðu þeirrar
skoðunar, að það væri ekkert
nema hraður flótli, sem gæti
bjargað einum manni, ef ein-
hver kvenpersóna hefir ákveðið
að giflast honum. En jafnvel
flótti er ekki alltaf fullnægjandi,
þvi að einhverntíma tók einn
vinur minn það til bragðs, til að
forðast Iiramma ástleitinnar
koiíu, að flýja undan henni út
í skip og sigla á því í heilt ár um-
hverfis jörðina. En svo hraður
var flótlinn, að hann gat ekki
tekið annan farangur með sér,
en ejnn tannbursta. Að jjessu
eina ári liðnu, taldi hann sig úr
hættu (konur eru hverflyndar,
var hann vanur að segja, og eng-
in konuást er svo djúp, að hún
gleymist ekki á tólf mánuðum);
en það fyrsta, sem vinur minn
sá, þegar hann kom í land aftur,
var þessi kvensnift, sem hann
hafði flúið. Eg hefi ekki þekkt
nema einn einasla karlmann,
sem hefir tckizt að losna undan
ástleitni kvenmanns. Hann hét
Roger Charing, og var kominn
af æskuárunum, þegar hann
varð ástfanginn af Ruth Barlow.
Roger var maður það reyndur,
að hann hefði átt að gæta sín,
en Ruth Barlow var þeim gáf-
um gædd (eða réttara sagt hæfi-
leikum), að ræna menn við-
námsþrótti, og henni heppnaðist
að ná því valdi yfir Roger, að
skynsemi lians, aðgætni og lífs-
reynsla kom honum ekki að
neinu gagni. Hann fauk um koll
eins og visið sinustrá á haust-
degi. En þelta var mál tilfinn-
inga, en ekki skynseminnar.
Frú Barlow var ekkja i annað
sinn, hún hafði dökk, dásamleg
augu, einhver bliðlyndustu
augu, sem eg hefi nokkuru sinni
séð. Það var líkast því, sem tár
væru ávallt að brjótazt fram i
þeim, og þau komu manni á þá
skoðun, að hún ætti ákaflega
bágt, auminginn, og að sálar-
kvalir hennar væru dýpri en
nokkur mannleg sála fengi af-
borið. Maður eins og Roger
Charing, hraustur, gáfaður ná-
ungi, og auk þess auðugur að fé,
gat ekki komizt hjá þvi að hugsa
með sjálfum sér, að á milli til-
viljana lífsins og þessarar varn-
arlausu en yndislegu konu yrði
bann að skipa sér. Og hve dá-
samlegt hlutverk hlaut það ekki
að vera, að reka á braut hryggð-
ina úr þessum stóru, dásamlegu
augum! Að því er Roger sagði
mér, höfðu allir verið ákaflega
vondir við frú Barlow og allir
misskilið hana. Giftist hún, þá
barði eiginmaðurinn hana, ætti
hún mök við kaupsýslumenn
prettuðu þeir hana, réði hún til
sín eldabuzku, eldaði hún sang-
an graut og drakk sig fulla. Hún
hafði enn ekki eignazt neitt
barn, en það mátti svo sem
ganga út frá því sem vísu, að
hefði hún átt barn, myndi það
hafa dáið.
Þegar Roger skýrði mér frá
þvi, að honum hefði loksins tek-
izt að fá jáyrði bjá frú Barlow,
óskaði eg honum allra lieilla.
„Eg vona, að þið verðið góðir
vinir,“ sagði hann. „Ilún er hálf
smeyk við þig, skal eg segja þér.
Hún heldur, að þú sért tilfinn-
ingalaus“.
„Hjálpi mér bamingjan! —-
Hvernig getur manneskjunni
dottið annað eins í hug?“
„Þér fellur hún vel í geð, er
það ekki?“
„Prýðilega.“
„Hún hefir átt ákaflega bágt,
auminginn. Eg kenni i brjósti
um hana.“
„Já“, sagði eg.
Fáorðari gat eg ekki verið.
Eg vissi, að hún var heimsk, og
bjóst við að liún væri að leggja
fyrir hann beitu. Fyrir mitt leyti
var eg sannfærður um, að hún
væri harðbrjósta og köld eins
og blágrýti. Þegar eg sá liana í
fyrsta sinn, spiluðum, við bridge
saman, og sem meðspilari minn
trompaði hún tvívegis beztu
spilin mín. Eg hagaði mér gagn-
vart henni eins og engill, en hitt
verð eg að játa, að tárin, sem
brutust fram við þetta tækifæri,
hefðu átt að koma úr mínum
augum en ekki liennar. Og þeg-
ar hún að loknu spilinu um
kvöldið, ákvað að gefa mér á-
vísun fyrir þeirri upphæð, sem
eg hafði grætt af lienni — sem
hún reyndar sveikst um — gat
eg ekki komizt hjá að hugsa til
þess, næsta skipti, er við hitt-
umst, að það væri eg en ekki
hún, sem þurft hefði að setja
upp þjáningarsvipinn.
Roger kynnti hana vinurn
sinum. Hann gaf henni dásam-
lega skartgripi. Hann fór með
henni þangað, liann fór með
henni hingað, hann fór með
henni, hvert sem hún æskti.
Hjónavígslan var ákveðin mestu
daga. Roger var rnjög ham-
ingjusamur. Hann var að gera
góðverk og hann gerði það jafn-
framt fyrir sjálfan sig. Það er
ákaflega sjaldgæft, sem slikt fer
saman, og það er því kannske
ekki að undra, þótt hann hafi
verið ofurlítið ánægðari með
sjálfan sig en góðu hófi gegndi.
En alll í einu slokknaði ástin
í brjósti hans. Eg vissi ekki af
hverju. Ástæðan getur naumast
verið sú, að hann hafi verið orð-
inn leiður á að rökræða viðliana,
því hún rökræddi yfir höfuð
ekki neitt. Ef til vill var hið við-
kvæma augnaráð hennar hætt
að tala lil hjarta ,hans. Augu
bans opnuðust, og hin lífsreynda
sjón hans vaknaði að nýju.
Hann var sér þess meðvitandi,
að Ruth Barlow hafði tekið þá
ákvörðún að giftast honum, og
um leið sór hann þess dýran
eið, að Ruth Barlow skyldi ald-
rei að eilifu giftast sér. En hann
var í illri klípu. Núna, Jiegar
liann sá hlutina aftur í Ijósi
raunsærrar skynsemi, varð hon-
um Ijóst, hverskonar mann liún
liafði að geyma, konan, sem.
hann hafði ætlað að kvænast.
Ilann gekk þess heldur ekki dul-
inn, að ef hann bæði hana um
lausn, krefðist hún þvílikrar
fjárfúlgu, að liann stæði snauð-
ur uppi. Ilinsvegar væxú það ó-
drenglyndi og svíðingsháttur að
segja stúlkunni upp — það
inyndi enginn maður treysla
honum og enginn béi’a virðingu
fyrir honum fiamar.
Roger lét skoðanir sínar ekki
uppi. Það var ekki nokkur leið
að gi-eina það, hvoi’ki á orðum
né framkomu Rogei-s, að tilfinn-
ingar lians hefðu breytzt í gai’ð
Ruth Barlow’s. Hann tók allar
óskir hennar til greina, sem
ekkert hefði í skoi’izt, þau boi’ð-
uðu saman á veitingahúsum,
þau fói’U saman í leikhús, hann
sendi henni blóm; hann lók þátt
í sorgum, hennar og áhyggjum,
og var henni jafn eftii’látur og
góður sem áður. Þau höfðu á-
kveðið að giftast sli’ax og þau
höfðu fengið húsnæði, sem jieim
likaði. Þau bjuggu bæði i leigu-
íbúðum og ákváðu að kaupa sér
gott og þægilegt hús. Þau fóru
þegar á stúfana i leit að þessu
húsi. Fasteignasalar sendu Rog-
er langa lista með tilboðum og
Roger tók Rutli með sér til að
skoða öll þau býsn af húsum,
MAUGHAM
EFTIR W. SOMMERSET