Vísir Sunnudagsblað - 19.04.1942, Síða 1

1942
Sunnudagínn 19. apríl
9. blað
Hefnd drottnmgarinnar
r-
„— en er hann áttaSi sig á þvi, aS hann hafSi hvílt hjá drottningnnni
kraup hann á kné.“
Undantekningarlítið verður
sú reyndin, að þeir, sem beita
aðra kúgun og ofbeldi, fá að
súpa seyðið af því fyrr eða síðar,
því að hatrið er þeir tendra í
sálum manna, vekur hefndar-
löngun, sem fyrr eða siðar kem-
ur kúgurunum i koll. Frásögn
þessi fjallar um Alboin lconung
Langbarða, er uppi var á 6. öld
eftir Krists burð, og Rósamundu
drottningu liina fögru, raunir
hennar og hefndir.En hér er þess
að geta þegar í upphafi, að þar
sem ræðir um Langbarða er
ekki átt við ibúaLangbarðalands
í Norður-Ítalíu, heldur eina
kynkvísl Húna, sem óðu yfir
Tyrol, Austurríki, Ungverja-
land og önnur nálæg lönd, en á
öllu þessu svæði, allt frá Þýzka-
landi til Adriahafs, var vargöld
og víga, er saga þessi gerðist.
Arið 566 var orusta háð milli
Langbarða og manna af gotn-
eskri kynkvísl er Gepidae-ar
nefndust. Fyrir hvorumtveggja
hernum var konungur. Lang-
barðakonungurinn nefndist
Audoin og reið með honum til
orustunnar sonur hans, Alboin
að nafni, uijgur maður og hug-
rakkur, en ófyrirleitinn að sama
skapi. Var honum ríkt í hug að
afla sér fremdar og metorða og
sveifst hann aldrei neins til þess
að niá settu marki.
Fyrirliði Gota var aldraður
konungur, er Turisund nefndist,
„Þegar Rósamunda bar bikarinn
aS vörum sér, var hún föl sem
nár —“
og synir lians tveir börðust þar
með honum. Áttust þeir við
hinn yngri sonur konungs Gota
og Alboin, sem banaði honum
með lensu sinni.
Sá var siður hjá Langbörðum,
að stofna til hófs að unnum
sigri, en engum konungasyni
var lejdt að sitja við liáborð
konungs og riddara hans, sem
eigi liafði orðið þess heiðurs að-
njótandi að vera sleginn til ridd-
ara af erlendum konungi. Nú
hafði Alboin gengið svo vasklega
fram í bardaganum, að ýmsir
fræknustu riddarar föður hans,
lögðu til, að undanþága væri
ger, og Alboin leyft að sitja við
liáborðið, en konungur þver-
neitaði öllum slikum tilmælum.
Alboin, sem var dramblyndur
og bráður, reiddist mjög, og
strengdi þess heit, að afla sér
þegar í stað þeirra réttinda, sem
áður var um getið.
Reið liann nú og 40 riddarar,
sem allir voru lionum vinhollir,
áleiðis til lands Turisunds kon-
ungs, og er að landamærunum
kom, lýsti hann yfir því, að
liann kæmi friðsamlegra erinda.
Og er á lconungsfund kom mælt-
ist hann til, að hann slægi sig til
riddara, en samkvæmt gamalli
liefð var slíkum tilmælum aldr-
ei neitað, jafnvel þótt fullur
fjandskapur hefði ríkt þeirra i
milli, ei' hlut áttu að máli.
Geta má nærri hversu þung-
bært það var hinum aldna kon-
ungi, er bann þannig var til
neyddur að bjóða veganda son-
ar sins sæti hans.
Á aðra hönd Alboin við kon-
ungsborð sat Cunimund, eldri
sonur konungs, riddari mikill
vexti og vigamannalegur, hálf-
fimmtugur að aldri, og' var hon-
um skapi næst að ráðast á Al-
boin þegar og snúa hann úr háls-
liðunum. Við konungsborð sal
og mær fögur, sem bar heiftar-
hug í brjósti til Alboins, og var
það Rósamunda, dóttir Cuni-
munds. Alboin veitti henni þeg-
ar nána athygli og þótti mærin
svo fögur og tiguleg, að hún
væri til þess borin að bera
drottningarkórónu. Hafði hann
ekki af henni augun meðan sel-
ið var yfir borðum.
Allir viðstaddir tóku liinn
aldna konung sér til fyrirmynd-
ar og voru stilltir vel, enda fór
allt vel fram, þar lil undir
veizlulok. *En livort heldur var,
að vínið liafði örvað Cunimund
eða þolinmæði hans var þrotin,
gat hann eigi stillt sig um að
segja liáðtíðlega:
„Langbarðar hafa vaxtarlag
líkt og hryssur vorar og leggur
af þeim daun eigi ósvipaðan!“
Þessu reiddist Alboin og ridd-
arar hans og tók einn þeirra til
máls og sagði:
„Þegar munuð þið, Gotar,
fundið hafa, af liverju afli þær
slá frá sér. Far þú nú, Cuni-
mund, og leita beina bróður
þíns í valnum, þar sem þau
morkna undir úldnum hræj-
um!“
Menn spruttu á fætur, jafnt
Gotar sem Langbarðar, og gripu
uin sverðshjöltu sín, en hinn
aldni konungur stillti til friðar
og var nú Alboin sleginn til
riddara með venjulegri viðhöfn,
og hélt hann svo heim í riki
föður síns, drembnari en nokk-
uru sinni, og þóttist liafa unnið
afrek mikið, en liatur Gota á
Langbörðum jókst nú um allan
Iielming.
Leið nú nokkur tími og hugðu
Gotar á hefndir og bjuggust
livorirtveggja undir styrjöld.
Gömlu konungarnir voru nú
dánir og Clotsuilda, kona Cuni-
munds, sem nú var konungur
orðinn, var og látin. En Alboin,
sem nú var frjáls gerða sinna,
og aldrei hafði gleymt hinní
fögru Rósamundu, gerði út
menn á fund hennar, til þess að
færa henni ríkulegar gjafir og
biðja hennar sér lil handa. En
hún hafnaði gjöfum hans og
bónorði og kvaðst liafa hina
megnustu fyrirlitningu á hon-
um.
En hann hafði fengið ofurást
á henni og þrátt fyi’ir napurt
svar liennar bað haíth hennar af
nýju. Rar það eigi meiri árangur
en hið fyrra sinni.
Alboin varð nú æfur af reiði
og ákvað að herja á Gebidae-ætt-
kvíslina og eyða henni. Gerði