Vísir Sunnudagsblað - 21.06.1942, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
það kostaði! Það var ekki leng-
ur mögulegt að ræna forsetan-
um, þar eð allt land sUnnan
Washington var í höndum
Norðurríkjanna. Nú var aðeins
ein leið fær og engin önnur....
Hann sá sjálfan sig i anda
sem þann mann, er forlögin
hefði valið til að ráða fjand-
mann föðurlandsins af dögum.
Það varð líka að reka þá frá
völdum, sem höfðu verið nán-
ustu stuðningsmenn Lincolns.
Grant, Seward, Johnson — þeir'
urðu allir að fara. Hann óskaði
þess, að hann hcfði heila sveit
hermanna, til þess að senda
fram gegn þeim í stað þessara
fáu samsærismanna sinna.
Paine- var sá eini þeirra, er
var hæði óragur og tryggur. En
Booth hafði lílca trú á John Sur-
ratt, sem var að vísu ennþá
kornungur, en hafði þó flutt
mikilvæg bréf og boð milli
Richmond og Montreal fyrir
stjórn Suðurrikjanna. Móðir
Surratts var ekkja og hún var
svo eldheitur fylgjandi mál-
slaðar Suðurríkjanna, að hún
hafði fúslega leyft þeim að gera
heimili sitt —• hún leigði út hús-
næði og seldi fæði -— að aðal-
bækistöð samsærisins.
Surratl hafði sagt honum, að
Iiann g'æti fengið stuðning nokk-
urra ónefndra manna í þjónustu
ríkisstjórnarinnar, sem væri
hlyntir Suðurríkjunum, enda
þótt þeir þyrði ekki að láta skoð-
anir sínar i Ijós opinberlega.
Þessir menn höfðu lofað aðstoð
sinni við hið fyrirhugaða rán á
forselanum. Þeir ætluðu að sjá
um það, að símalínurnar yrði
rofnar, svo að erfiðara yrði um
eftirförina.
Tveir aðrir samsærismann-
anna voru raunverulega mestu
kjánar, sem höfðu gaman af að
líta á sjálfa sig eins og einhverja
voða menn. Annar þeirra, David
Herold, atvinnulaus "Wasliing-
ton-piltur, var fús til að gera
Iivað sem Booth sagði honum,
en liann var ekki sem áreiðan-
legastur. Hinn hét George At-
zerodt, af þýzkum ættum, og
var vagnasmiður frá Suður-
Maryland. Hann var hugleysingi
og drykkjurútur, og hafði aðeins
verið tekinn með i samsærið,
vegna þess að hann þekkti Polo-
macána og umhverfi hennar, og
átti flatbotnaðan bát, sem liæg't
var að nota sem ferju vf-ir til
Virginia-fvlkis.
Þetta voru liðsmenn Booths.
Hann vissi eklci hvenær timi
kæmi til þess að láta iil skarar
skríða, en honum var ljóst að
ekkert mátti hindra verkið.
Föstudaginn 14. apríl.
leikhúsi Fords við 10.
stræti, nokkrar húsaraðir
frá Hvíta húsinu, var verið að
halda morgunæfingu. Það hafði
borizt til eyiaia leikhússtjórn-
inni, að Grant hershöfðingi
mundi verða viðsladdur leiksýn-
inguna um kveldið. Leikararnir
í leikflokki Láru Iíeene fóru í
snatri í gegnum hlutverk sín, án
þess að skipta um föt.
Frammi í saliram sat John
Wilkes Booth og las bréf frá
Jolm Surratt, skrifað í Mont-
real. Booth liafði komið til leilc-
hússins til þess að nálgast bréf,
sem hann átti þar. Þegar hann
kom að miðasölunni hat'ði hon-
um verið sögð sii fregn, að Lin-
coln mundi einnig verða við-
sladdur sýninguna um kveldið.
Booth gat ekki um annað
hugsað en þetla. Surratt var
væntanlegur til Washingfon
þenna sama dag. Hinir menn
hans voru tilbúnir. Þetta gat
ekki orðið á betra stað, hugsaði
Bootli. Það yrði hægðarleikur
fyrir liann að stökkva ofan úr
slúku forsetans ofan á leiksvið-
ið, tiu fetum neðar og komast
úl um bakdyrnar. Hlutverk, sem
liann liafði leikið, liöfðu ofl
krafizt þess, að hann tæki meiri
og hættulegri stöklc.
Þar við bættist, að hann gal
unnið vei’kið fyrir augunum á
fjökla áhorfenda, er sæi hann
vinna heimssögulegt verk. Enda
þólt liann væri ekki eins þekkt-
ur leikari og Edwin bróðir lians,
þá vann hann sér þó inn um
tuttugu þúsundir dollara á ári
og liann hafði alltaf haft yndi
af því að vera hylllur sem góður
leikari. Og síðasta afrek lians á
amerísku leiksviði vrði ekki
sízt! Hann mundi síðan flýja til
Mexico eða Spánar, sem höfðu
engan samning við Bandaríkin
um að afhenda afbrotamenn.
Booth lagði fljótlega á ráðin
um það, hvernig hann ælti að
haga sér í þessu. IJann ætlaði að
nola hinn veikgeðja Atzerodt
gegn Jolinson varaforseta, því
að hann var minnstur maður-
inn af þeim, sem liann ætlaði að
koma fyrir kattarnef. Paine
ætlaði liann áð senda gegn Se-
ward, utanrílcisráðherra, sem
var rúmfastur, kjálkabrolinn
eftir óhapp i ökuferð. Davy
Herold átti að fara með Painc,
til þess að gæla hests hans og
leiðheina honum út úr horginni.
14ooth ætlaði að Iáta Surralt
Iijálpa sér í leikhúsinu, því að
Grant álti að vera í stúkunni
hjá Lincoln.
Þegar Booth undirbjó verkið
fannst honum hann verða að rita
nokkur orð til þess að réttlæla
það. Það varð að gera öllum
ljóst, að liann væri ekki að gera
þetta sjálfs sín vegna, heldur
vegna Suðurrikjanna. Booth
hafði að vísu ekki farið lil víg-
vallanna, en hann hafði þó gert
það, sem hann gat til þess að
hjálpa þeim. Hann hafði oft
flutt mikilvæg skilaboð, er hann
ferðaðist milli borga, og hann
hafði líka útvegað mikið af
nauðsynlegu kínini, sem Norð-
urrikin reyndu hð hindra að
ílyttist til Suðurríkjanna. Ilann
hafði stofnað sér i miklar hætt-
ur með þessu mþti.
Hann rei'ð til Grover-leikhúss-
ins og í skrifstofu forstjórans
ritaði hann ávarp sill lil heims-
ins: Hann færði þau rök fyrir
þessu verki sínu, að það eitt
gæli gefið Suðurríkjunum tæki-
færi til þess að vinna frelsi sitt
á nýjan leik. Hann kvaðst búasl
við því að verða að sæla ámæli
fyrir það, en þegar mönnum
væri rokin reiðin mundi 'fram-
tíðin sjá, að liann haf'ði gert
rétl. Síðan undirritaði hann
bréfið á eftirfarandi liátt, án
þess að ráðgast um það við fé-
laga sína: „Menn, sem elska
land sitt meira en gull eða lífið
J. W. Booth — Paine —
Atzerodt — Herold.“ Hann
sleppti nafni Surratts til þess að
lilífa móður hans. Er hann liafði
lokið við að rita bréfið, fékk
hann það leikara að nafni Jolin
Matthews og bað hann að af-
henda það ritstjóra blaðsins The
National Intelligencer næsta
morgun. -
Um ldukkan fimm um daginn
komst Booth á snoðir um það,
að Granl hershöfðingi mundi
ekki verða viðstaddur leiksýn-
inguna um kvöldið, þar eð hann
ætlaði með kveldlestinni til
Filadelfiu. Hann leitaði þvi
Surratt uppi í snatri og taldi
liann á að fara með sömu lest
og Grant.
Föstudaginn 14. apríl, að kveldi.
ooth hafði setið að sumhli
og drulckið fast. Hann
hafði kynnzt þvi fyrir löngu, að
áfengisviman gerði hann jafn-
an óragan og vissan um sigur.
Hann opnaði fatalcistu sína og
tók upp úr henni litla slcamm-
byssu. Honum óx ásmegin, cr
liann tók byssuna i hönd sér.
Er hann kæmi vi'ð gikkinn á
hinu rétta augnablilci, mundi
liann koma óargadýrinu Lin-
coln fyrir kattarnef og þa'ð slcot
hlaut að heyrasl um víða veröld.
Þessi litla byssa átli að vinna
meira verlc en allar fallbyssurn-
ar, sem höfðu þrumað undán-
farin fjögur ár. Þetta eina skot,
sem liann ætlaði að Jhleypa af,
mundi velcja þær lil starfa á
nýjan leilc. Hann mundi breyla
ósigri í sigurl einu vetfangi. ..
Hann heyrði í anda, hvernig
allir Suðurríkjamenn mundu
Þessi náungi heitir Abe Simon og vegur 248 pund. Fyrir rúm-
lega einu ári barðist liann við Joe Louis, sem sló hann niður i 13
lotu. Abe liafði hnigið fjór'um sinnum niður fyrir andstæðing
sínum, en ávallt risið aftur á fætur, þangað til í fimmta slciptið,
þá var hann horinn út. —