Vísir Sunnudagsblað - 20.09.1942, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
anna .... allskonar glæpir og
ótrúlegustu syndir, sem hann
hafði drýgt og síðan hafði hann
fi-elsazt fyrir atbeina einhvers
spámanns og var nú syndlaus
og sannheilagur fyrir hans náð.
Gat meira að segja gert krafta-
verk, ef honum bauð svo við að
horfa.
Þessu um syndirnar og glæp-
ina hafði nú Eyjólfur ósköp vel
getað trúað, — þótti jafnvel
ekki ótrúlegt að hann drægi þar
eitthvað undan; maðurinn leit
þannig út, og allt gat skeð i
Ameríku. En frelsunin og spá-
maðurinn og heilagleikinn og
allt það .... Já, og þegar hann
nefndi kraftaverkin hafði Eyj-
ólfur tekið að hlæja, ekki aðeins
i hljóði, heldur upphátt, og gott
ef hann skellti ekki á lærið um
leið. Jú, það liafði hann ein-
mitt gert.... Og þegar Gudda
í Grímskoti leit til hans með
umvöndunarsvip, þá hafði hann
bara hert hláturinn, þar til
Jakobína hnippti i liann. Hún
var vön að gera það, ef henni
fannst hann haga sér öðruvísi
en hún vildi á mannamótum,
svo að hann áleit það ekkert at-
hyglisvert í þetta skiptið frekar
en endranær.... Ekki þá.
En nú skildi hann það svo
sem, ■— nú eftir allt sem á hafði
gengið síðustu dagana. Eyjólfur
sleppti öxinni, settist utan í
bátshliðina, horfðj á uppröng-
ina, sem hann hafði verið að
ganga frá og hugsaði ráð sitt.
Nei, hann var ekki jafn mein-
laus og hann leit út fyrir, þessi
spjátrungur, ef dæma skyldi
eftir þeim gný og ölduróti, sem
hann hafði þegar komið af stað
í þorpinu, — já, meira að .segja
á heimili Eyjólfs sjálfs.
Þegar fyrstu samkomunni var
lokið, spurði trúboðinn á skolla-
frönsku sinni, hvort enginn vildi
verða eftir og taka jiátt í leyndri
bæn. Allir samkomugestir risu
þá þegar úr sætum. sínum, en
enginn bjóst þó til útgöngu, —
alla fýsti að vita hvort nokkur
yrði eftir. Trúboðinn endurtók
spurningu sína og brosti
smeðjulega, svo að glampa sló
ú tanngullið. .. . Þá tók Gudda
i Grimskoti sig út úr áheyr-
endahópnum og gekk hægt og
álút inn að ræðustólnum. Trú-
boðinn tók henni tveim hönd-
um og brosti hálfu meira en
áður. Gudda snökkti, en trú-
boðinn féll á kné og lofaði spá-
raann sinn hárri raustu. Hinir
áhejTendurnir litu hver til ann-
ars og það lá við að þeir væru
hálf skömmustulegir á svipinn.
Þeir tóku að hraða sér á dyr.
I>eim virtist meira en nóg boðið.
Arla npesta morguns yar
l
Gudda komin á kreik. Hún gekk
hús úr húsi og lofaði trúboðann
og miklaði gæzku spámannsins
mikla i Ameríkunni. Hún var
svo sæl og sæl og algerlega laus
við giktina í bakinu. Hana hafði
trúboðinn tekið úr henni um
leið og hann tók úr henni allar
bannsettar syndirnar. Og Gudda
hljóp út að Hamraenda, létl á
ser eins og unglamb, og jataði
fyrir Sigríði, að húnJtefði hnupl-
að tveim rófum. úr f járhúsgarð-
inum þar fyrir tíu árum, —
sama sumarið og bann Siggi
gamli einbúi hengdi sig. . . .
Þorpsbúar gláptu á eftir
Guddu göpilu, hvert sem hún
fór. Allir undruðust og skildu
pkk,i rieitt í neinu. Allir töluðu
um trúboðann og spámanninn
í Ameríku. Á samkomunni þá
um kvöldið frelsuðust fimm
manneskjur, þar af fjórar kon-
ur. Það var engu líkara en þsér
skildu spámanninn og sendiboða
hans öllu betur en karlmenn-
irnir.
'Síðan höfðu samkomur verið
haldnar á hvcyju kveldi og stöð-
ugt jókst skari hinna frelsuðu,
sem á daginn gengu á milli húsa
og vitnuðu um sælu sína. Sumir
læknuðust af þrálátum kvill-
um. Gunna Jóns kastaði hækj-
unni sinni og haltraði um án
hennar, Sigriði batnaði tann-
pínan, Rúna á Hjalla fann ekki
lengur til meinsemdarinnar,
sem hún' hafði gengið með fyrir
hjartanu um fimmtán ára skeið
og sjö læknar og helmingi fleiri
skottulæknar og grasakerlingar
liöfðu gefizt upp við að lækna.
Steini gamli í Króknum var
hættur að taka í nefið, — sór
og sárt við lagði að sér flygi ekki
neftóbak í þanka. Og allt þetta
fólk varð auðvitað þár að auki
syndlaust fyrir atbeina trúboð-
ans og spámannsins.
Fyrstu samkomuna liafði Eyj-
ólfur sótt fyrir forvitnisakir.
Þegar heim kom fór hann háðu-
legustu orðum um trúboðann og
spámanninn. Kona hans tók lítt
undir það, en Halla dóttir þein'a,
tvítug stúlka og trúlofuð mynd-
ar formanni þar í þorpinu, hló
hjartanlega að orðum föður sins.
Á næstu samkomu fór enginn
frá haris heimili, en svo hafði
Sigriður komið, kveldið eftir að
hún sjálf frelsaðist, og náði hún
Jakobínu með sér. í fyrrakveld
frelsaðist Jakobína og heimilis-
lífið tók þegar á sig annan svip,
að mimista kosti varð framkoma
hennar við bóndann allt önnur
en hún hafði áður verið. Að
visu hafði henni ekki pnn fund-
izt ómaksins vert að segja hon-
um nónar frá hinni óumræði-
Jegu sælri, seip henni var í skaut
..................... t
fallin og ekki hafði hún heldur
minnzt á trúboðann eða spá-
manninn í Ameríku, sennilega
taldi hún slíkt ekki heppilegt
umræðuefni við Eyjólf, eins og
máluni. var nú komið. Hann
hafði lieldur ekki á þá minnzt
.... ekki enn. En liann hafði
bölvað allhressilega í áheyrn
hennar, aðeins til þess að láta
hana verða þess vara, að enn
hefðu syndirnar .ekki verið úr
lionum teknar. Þá hafði hún
litið undan og andvarpað. Þann-
ig hlaut framkoma englanna að
vera i garð syndugra manna.
Létt og hratt fótatak vakti
Eyjólf af dvala hugsananna.
Fótatakið færðist nær ....
sennilega var einhver hinna
frelsuðu þar á ferð, þeir voru
svo léttstígir. Ej'jólfur ákvað að
Iíta ekki upp.
— Sæll, Eyjólfur. Þú ert þungt
hugsandi, sé eg. Það var Egill,
unnusti Höllu, sem talaði.
Eyjólfur leit upp. — O —
jæja. Maður liefir nú ef til vill
nokkra ástæðu til þess. Það lá
við, að feginshreims gætti i
röddu hans, þrátt fyrir allt.
— Já, það finnst mér, svaraði
Egill. Rödd hans var ekki laus
við nokkurn óstyrk. Eyjólfur
leit til lians og sá að svipur hans
var æstur og órólegur.
— Og ^g er nú að vona að
þetta sé aðeins stundarvitleysa,
sagði Eyjólfur. — Jakobina er
enginn skynskiptingur, þrátt
fyrir allt. Og þetta breytir engu
á milli ykkar Höllu. Hún Halla
litla gætir sín.
—Þú virðist að minnsta kosti
hafa treyst því. Rómur Eyjólfs
var harður og ásakandi.
— Ha? .... við livað áttu?
.... Allt í einu minntist Eyj-
ólfup þess, að Halla hafði farið
út í gærkveldi. Gat verið, að
hún....?
— Halla var ein þeirra, sem
frelsuðust á samkomunni i
gærkveldi, svaraði Egill lágt og
með þunga.
— Jæja, sagði Eyjólfur. Ann-
að gat liann ekki sagt. Þetta
kom honum svo algerlega á ó-
vart. Stríddi meira að segja gegn
öllum hans hugboðum.
— Hún kom heim, til mín
fyrir stundu síðan, hélt Egill á-
fram í lægra róm. — Hún tal-
aði um sælu sína og kvað allt
vera búið okkar á milli, nema
því aðeins .... að eg gengi í
flokkinn. Eg þekki hana ekki
fyrir sömu manneskju. Það var
því likast, sem henni væri ekki
sjálfrátt, — að hún gengi í
leiðslu, eða hver déskotinn það
er kallað. Hún kvaðst meira að
segja ganga með sjúkdóm, —
banvænan sjukdóm,,,,
— Ætli hún liafi ekki átt við
syndina, eða eitthvað þesshátt-
ar, sagði Eyjólfur til þess að
segja eitthvað. Enn hafði hann
ekki jafnað sig svo, að hann
, skildi þetta til fulls.
— Syndina, nei, hún var nú
sæmilega laus við hana. Nei,
hún kvað þetta sjúkdóm, sem
hann einn gæti læknað, fyrir
kraft spámannsins í Ameríku.
— Hvern fjandann sjálfan á
maður til bragðs að taka, —
sagði Eyjólfur, frekar við sjálf-
an sig, en að hann spyrði Egil
ráða. Hann var því óvanastur
að leita til annara um aðstoð
og ráð, hann Eyjólfur í Norsku-
búð, en að þessu sinni var hanni
of dasaður, andlega, til þess að
hann gæti einbeitt hugsun sinni.
Þegar Jakobina frelsaðist, ja,
-— þá olli það honum grefyju
og leiðindum. En honum, fannst
þá, sem þetta frelsunaræði væri
einna líkas\ óþægilegri og leiðri
farsótt, sem helzt tíndi upp stút-
ungskerlingar og annað eldra
kvenfólk. — Nú, eftir dálítinn
tíma, þá liði þetta eflaust hjá
og kerlingunum batnaði og þær
yrðu aftur syndugar eins og
hverri manneskju var eðlilegt.
En, að hún Halla litla, yndið
hans og augasteinninn, — að
hún skyldi einnig reynast næm
fyrir þessum faraldri! Á sama
augnabltiki og Eyjólfur frétti
það, óx faraldurinn fyrir hug-
skotssjónum hans úr leiðum
kvilla , bráðdrepandi pest.
— Eg fer ekki i þenna bölv-
aða flokk, — mælti Egill'harka-
lega. — Eg kæri mig ekki um að
eiga félagsskap um Höllu með
einhverju syndlausu kvikindl,
— það er af og frá. Og snúir
þú ekki þennan trúboðaræfil úr
hálsliðnum, þá geri eg það sjálf-
ur. -— Og Egill tólc á rás austur
fjöruna, og án þess að kveðja
sinn fyrverandi tilvonandi
tengdaföður.
Eyjólfur horfði á eftir hon-
um. Myndarmaður, hann Egill,
og svo þessi heppnisformaður.
Skapmikill var hann og óvæg-
inn, — eins og karlmenn áttu
að vera. Þar var ekki um neitt
kyrrstætt smeðjubros að ræða.
Eýjólfur brá fingrum í rautt og
strítt vangaskeggið. Eitthvað
varð hann til bragðs að taka.
Annars var heill og hamingja
einkadóttur hans í veði .... já,
— eiginlega var Halla litla hon-
um dauð, eða verra en dauð,
ef ....
Höskuldur littli, sonur hans.
strákpatti á ellefta ári, kom
labbandi niður kambinn. Hann
hafði báðar hendur í buxnavös-
unum og gekk álútur, líkt og
banri yærj ejnnig þungt hugsi,