Vísir Sunnudagsblað - 25.10.1942, Blaðsíða 7

VlSIR 8UNNUDAGSÐLAÐ
7
hernaðar- og sigurfrægð þeh-ra
Belisariusar og Naress varpaði
frægðarljóma á hersveitir keis-
arans.
Justiníanus lét á ýmsan hátt
treysta varnir ríkisins, þannig
lét hann gera við og byggja að
nýju 500 vígstöðvar í Daciu,
Eperus, Theraciu, Macadoniu og
Thessaloniu, voru stöðvar þess-
ar byggðar til þess, að fólkið í
þessum löndum gæti flúið í þær
með fénað sinn, og forðað sér
undan herhlaupum og ránuni
hinna herskáu þjóðflokka er
alltaf voru á sveimi meðfram
landamærunum, og stöðug
hætta stóð af. Voru þeir oft svo
nærgöngulir, að jafnvel skraut-
hallir höfðingjanna urðu fyrir
áhlaupum þessara rángjörnu
þjóðflokka, enda var þar til
mests herfangs að vinna. Þessir
síherjandi ræningjaflokkar
þrengdu svo að borginni, að
keisarinn sá ekki annað fært, en
láta byggja 70 milna (enskar
mílur) langan múrvegg þvert
yfir skagann, til varnar höllum
og aldingörðum aðals- og auð-
manna, er höfðu aðsetur kring-
um borgina. Þessi garður var
47 mílur vestur frá borginni og
náði frá Marmarahafinu yfir í
Svartahafið, og þótti mannvirki
mikið á þeirri tíð.
Uppgangur borgarinnar á fyrri
hluta miðaldanna.
Þrátt fyrir stöðug herhlaup
hinna barbarisku þjóða á ríkið,
liafði þó keisurunum til þessa
heppnast að verja landamærin
og lialda saman öllu hinu aust-
urrómverska ríki að meslu, eins
og það var á dögum Konstantín-
usar hins milda.
Jústiníanus keisari hafði jafn-
vel aukið rikið, með þvi að
leggja undir sig nokkra nýlend-
ur, en sú aukning varð skamm-
vinn. Hérumbil 100 árum eftir
lians daga höfðu hinir arabisku
kalifar lagt undir sig flest allar
nýlendur og skattlönd ríkisins í
Asiu, svo sem Sýrland, Egipta-
land og mestmegnis alla norð-
urströnd Afriku, og árið 668
sneru þeir hersveitum sínum í
fyrsta skipti móti sjálfri Kon-
stantínópel. Þá voru hinir sterku
múrar borgarinnar reyndir i
fyrsta skipti gegn áhlaupum út-
lendra hersveita. Múrarnir
reyndust vel og stóðu óskemmd-
ir fyrir hinum ofsafengnu á-
hlaupum.Tyrkja, sem þeir héldu
látlaust uppi í sjö sumur sam-
fleytt. Hamingja og vegur hinna
gömlu og frægu borgar var
enn mikill. Tyrkir urðu frá afi
hverfa, og gerðu þeir engar frek-
ari árásir á borgina um langt
skeið.
Allt fram á miðja níundu öld
skin veldi og vegur hins forna
ríkis í sínum fortiðar ljóma, og
um nokkurra ára skeið náði liið
Byzantiskaríki frá upptök-
um Tigris-fljóts allt vestur á
Italíu; en er leið á tíundu öldina
fer veg ríkisins mjög að hnigna.
Germanir og ýmsir barbarískir
þjóðflokkar, er bjuggu fyrir
norðan fjöll, höfðu um langt
skeið verið að leggja undir sig
leifarnar af vestur-rómverska
rikinu, og að austan lögðu Tyrk-
ir undir sig, næstum allar land-
eignir keisarans í Asíu, svo að i
lok elleftu aldar var svo komið,
að ekkert annað var eftir af hinu
volduga og víðlenda rómverska
riki nema skaginn, sem Kon-
stantínópel stendur á, hluti af
Litlu-Asíu og eyjarnar Cyprus,
Bliodus og Krít.
Þrátt fyrir það, þó ríkið væri
svona af sér gengið og sundur-
molað, var þó keisarinn i Kon-
stantínópel ennþá voldugastur
allra þjóðhöfðingja í hinum
kristnu löndum. Hann réði enn-
þá, þrátt fyrir hina miklu hrörn-
un rikisins, yfir fjölbyggðari og
blómlegri löndum, en nokkur
konungur i Vestur-Evrópu, og
höfuðborgin Konstantínópel var
ennþá drottning allraborga,liins
siðmenntaða heim. Rómaborg
var í rústum, Paris og London
voru i þeirri tið óálitleg þox-p,
borin saman við Konstantínópel,
með mjóum, krókóttum götum
fullum allskonar óþverra. Bygg-
ingai-nar, mestmegnis smekk-
lausar timburbyggingai*, sem
var bæði illa og ói-eglulega f^n’ir
komið. Konstantínópel bar svo
langt af öllum borgum i Evrópu
á þein'i tíð, óg það svo að engin
líking átti sér stað, bæði að feg-
urð borgarstæðisins, skrautleg-
um byggingum, auð og allskyns
prýði, og siðfágun, að minnsta
kosti á yfirboi'ðinU, að enginn
samanbux'ður var mögulegur við
aði’ar kristnai' borgir. Það ein-
kennilega var, að þeim mun
minna, sem umfang rikisins
varð, þeim mun rneir jókst höf-
uðborgin að auð og ibúum. Á-
stæðan fyrir þvi var sú, að til
borgarinnar flúði fiöldi ríkis-
manna frá Sýrlandi, Egiptalandi
og A'friku, er TyTkir lögðu þau
lönd undir sig.
Með þessu flóttafólki barst ó-
grynni auðæfa til boi'garinnar,
og auk þess hin mikla verzlun,
sem vei'ið hafði öldum saman i
A’e^andrfu. hvarf nú að mestu
til Konstantinópel.
Kontrakt-Bridge
Eftir Kristínu Norömann
Mai’gir góðir spilamenn hafa ar að vera gagnkunnugir hvor
mikla ánægju og skemmtun af öðrum til þess að mega liætta
gabbsögnum (,,bluff“) og nota sér út á þá hálu braut. Stund-
þær óspart í tíma og ótínxa. um takast þær prýðilega og má
Gabbsagnir geta verið segja, að vel takist, þegar liægt
skemmtilegar, en rnjög við- er að hræða mótspilara fi'á að
sjái'vei’ðai', og þurfa samspilai'- segja slemsagnir, eins og hér.
A K-G-8
¥ 10-8-7-6
♦ Ás-Iv-D-3-2
♦ 8
A 2
¥ Ás-K-9-5-4-2
♦ 4
* K-G-l 0-7-5
A 10-7-5-3
V
♦ 10-9-8-7-6-5
* D-4
A Ás-D-9-6-1
¥ D-G-3
♦
* Ás-9-6-3-2
Noi'ður gefur. Norður og suður hafa 20.
Báðir í stubb. hættu. Báðir eiga Austur og vestur hafa 90. Sagnir voru þannig:
Norður: Austur: Suður: Vestur:
pass 1 lijarta 2 lauf 2 spaðar
3 grönd pass 4 tiglar 4 hjöi'tu
5 tíglar pass pass doblar
reboblar pass pass pass
Norður byrjaði sögn og sagði
pass, þótt hann hefði 3+ hsl.
Báðir voru í liættu og bóðir
höfðu stubb, en Austur og Yest-
ur stóðu ólíkt betur að vígi íxieð
90. Kaus Noi'ður þvi að þegja,
og hugsar hinuxn þegjandi
þörfina nxeð því að liggja á
spilunum. Austur segir nátt-
úrlega eitt lxjarta, en Suður,
senx býst við stólpaspilunx hjó
Austri og Vesti'i, hugsar nxeð
sér, að nú riði á, að gei'a jxeinx
lífið dálítið ei-fitt og segir því
tvö lauf. Eftir á er auðvelt fyrir
hann að flýja í tígulsögnina.
Vestur var i íxiikluixx vaixda.
Átti hann að dobla laufin eða
segja spaðann? Hann tók þann
kostinn að segja spaðann, og
með þvi misstu Austur og Vest-
ur mai'ks i þessu spili. En
íxxunduð þið ekki liafa gert það
saixxa og Vestur?
Eftir laufasögn Suðurs og
spaðasögn Vesturs hvggur
Norður að freista gæfunnar og
reyna þrjú grönd. Austur verð-
ur þi’imxu lostinn og þorir sig
ekki að hreyfa eftir það. Býst
hann við liálaufinu hjá Suði'i, og
er hans eigið lauf þá hai'la lítils
virði. Suður vill náttúi'lega ekíd
spila grand og segir fjói'a tígla,
Vestur þá fjögur hjörtu, en
Norður finxm tigla, sem Vestur
doblar, en Norður redoblar.
Hugsið ykkur nú upplitið á
Austri og Vestri eftirá, þegar
þeir uppgötvuðu að þeir lxöfðu
verið með alslem bæði í Iijarta
og laufi, og lxugsið ykkur hve
dýrt spilið varð þeim!
Sagt og skrifað kostaði það
Austur og Vestur 3110! Vinning-
ur fyx'ir sjö hjörtu, seixx þeinx
hefði vei-ið í lófa Iagið að vinna,
er 2210+900, seixx Norður og
Suður fengu fyrir að vinna
fimm tigla doblaða og redobl-
aða!
í síðasta blaði var rætt unx
liina veiku fjórliti, sem nú cr
heinxilt að segja á.
Exx jxessir veiku litir eru því
aðeins sagnfærir, að annar sagxx-
litur sé á liendi, og nefnast þeir
háðir sagnlitii'.
T. d.:
A K-10-8-3
¥ As-8-2
♦ Ás-D-9-6
* K-7-4
Hér er spaði og tigull livort-
tveggja sagnlitur, en i eftii'far-
andi dærni hjarta og tigull.
A D-G-5
¥ 10-9-6-5-2
♦ Ás-K-10-4
* D-G-4
í síðustu linu í siðasta blaði
hefir slæðst villa, sem lesendur
eru beðnir að atliuga. Átti að
standa einn laufslag i stað tvo
laufslagi.