Vísir Sunnudagsblað - 03.10.1943, Blaðsíða 8

«ÍI»A\
Það var einhverju sinni á öld-
inni sem leið að Reyknesingar í
Breiðafirði voru á heimleið úr
Flatey, en það voru þá taldar
fimm vikur sjávar upp að Stað.
Veður var gott og lilýtt i veðri
og mun þeim cr sátu undir ár-
um liafa verið ómótt. Eigi er
getið manna á bátnum nemg
Jóns Guðmundssonar sem síð-
ar var hóndi á Miðjanesi og svo
prests nokkurs sem stritaði við
að sitja aftur á búlkanum, og
hefir senniléga þótt liægur skrið-
ur á hátnum. Jón hefir líklega
setið á öftustu þóftu er prestur
liefst uppúr eins manns hljóði
og sejþr: „Ertu sofnaður Jón?“
Jón þegir um slund og svarar
síðan: „Já, eg sofnaði. Og mig
dreymdi.“ „Og hvað dreymdi
þig?‘‘ spyr prestur. „Að eg væri
prestur og sæti aftur á,“ svaraði
Jón.
★
Barnfóstran: „Barnið var allt
i einu horfið.“
Húsfreyjan: „Því í ósköpun-
um leitaðir þú ekki til lögreglu-
þjóns?“
Barnfóstran: „Nú, eg var lijá
einum allan tímann.“
★
Bóndi nokkur kom austan yfir
fjall og hitti velbúinn Reykvík-
ing í Austurstx-æti. Virtist hon-
um maðurinn nokkuð yfirlæt-
ismikill, en herti þó upp hug-
an, ávarpaði hann og mælti:
„IJvaða hús er nú þetta?‘‘
„Það er póstiiúsið?“ svaraðí
hinn reigingslega.
„Og hvað k'ostar það nú?“
spurði bóndi.
„Þaþ veit eg ekki!“ svaraði sá
fíni snubbótt.
„En hvaða hús er þetta?“
spurði bóndi.
„Gamli Landsbankinn,‘‘ svai--
aði hinn.
„Og hvað koslar hann nú?“
„Veit ekki,“ svaraði bæjar-
maðui'.
„En livaða hús eru þarna?“
spurði bóndi.
„Þinghúsið og dómkirkjan?“
„Og hvað kosta þau?“
„Veit ekld, — hvað haldið þér
að eg viti um. það?“ sagði bæj-
armaður.
„Nú, eigið þér þau ekki?“
spui-ði bóndi, — mér sýndist á
yður, að þér ættuð öll húsin
hérna.“
Hinn gekk’ burt.
VÍSIB SUNNUDAGSBLAÖ
„Raunveruleg“ list.
Málari nokkur sýndi myndir
sínar og kom þangað listdómari
nokkui’, athugar mynd, sem
Jieitir „Hrétviðri“ og segir:
„Það fer hrollur um mig all-
an þegar eg skoða þessa mynd.
Hún er máluð af sannri „raun-
verulegri Iist.“
„Já,“ sagði málarinn dapur-
lega, „cg liefi nú fengið að kenna
á því. í gær meðan eg vék mér
burtu kom liingað maður og leit
á myndina; Jiann þreif loðkáp-
una mína, dreif sig í Jiana og
liefir eldd sézl síðan.“
★
„Gefa læknarnir yður nokkra
von viðvíkjandi honum ríka
frænda yðar?“
Erfinginn: „Nei, þeir segja, að
liann geti lifað mörg ár ennþá.“
★
A. : „Hversvegna liefir þú
svona langt munnstykki?“
B. : „Það er af þvi, að lækn-
irinn sagði, að eg ætti að haldn
mig sem lengst frá tóbaldnu.“
★
Einu sinni þá.er tíðarætt varð
um ættarnöfn sagði drengur
nokkur í Reykjavík: „Eg vil
Jielzt vera kallaður eftir lienni
mömmu minni og heita Mamm-
on.“
★
Bóndi nokkur sagði við prest,
þá er hann fermdi síðasta barn
hans: „Þakka yður nú kærlega
fyi'ir öll börnin, prestur minn.
Eg verð svo stórfeginn, að þau
eru nú lolísins komin undan
guðs og manna fótum.“
★
Öldruð ógift kona: „Það er
hræðilegt, hváð öllu er stolið og
í'ænt nú á dögum. ÖIIu hafa
lieir rænt ruplað frá mér, en mig
— mig sjálfa hafa þeir skilið
eftii'.“
• ★
Þegar glæpamannafélagi einu
i Sán Francisco fannst sem
hótunai'bi’éf þau, er það sendi
til auðugra manna þar í borg,
Jiæri ekki nógan árangui’, ákvað
glæpamannaforinginn ,að látá
„vex'kin tala“ til að sýna boi'g-
urunum, að hér væri ekki um
grin, heldur um alvöru að ræða,
Fórnarlambið, sem fyrir valinu
varð, var auðugur verksmiðju-
eigandi, sem ekki hafði tekizt
að pressa peninga út úr, þrátt
fyrir ítrekuð hótunarbréf. Auð-
kýfingur þessi bjó í höll i út-
hvci'fi horgarinnai'. Eitt sinn er
glæpamennirnir vissu að eng-
inn var heima í höllinni, ákváðu
þeir að framkvæma áætlun
sína og bj’utust inn í kjallarann
með sprengju. Sprengjuna settu
þeir í samband við rafmagns-
þráðinn að Ij.ósaútbúnaðinum í
MfaUir.
Sumstaðar er það siður til sveita aö mjólka kýrnar utan túns og
undir beru lofti, annarsstaSar eru kýr mjólkaSar í fjósum og haffiar
inni að nóttunni. Á þessari mynd fara mjaltirnar fram undir beru
lofti, en nú eru kýr yfirleitt komnar i hús a. m. k. að næturlagi og
sumstaöar konmar á gjöf.
setustofu auðkyfingsins. Þegar
kveikt yrði ljós í stofunni átti
sprengjan að spi’inga og höllin
ásamt auðkýfingnum að fljúga
áleiðis til himna.
Glæpamennii'nir unnu' að
þessu verki dyggilega og notuð-
ust við vasaljós á meðan.
„Búið,“ sagði einn þeirra, en
þá hrökk sá þeirra, sem hélt á
vasaljósinu, svo mjög við, að
hann missti það niður á gólfið
og um leið slokknaði á því. Inni
varð dimint.
„Fífl,“ isagði annar og ósjálf-
rátt þi’eifaði hann eftir kveikj-
aranum, kveikti og á sömu
stund flaug húsið i loft upp,
en ekk'ijneð auðkýfinginn, held-
ur með glæpamennina, sem
ætluðu að stytta honum aldur.
Sér grefur gröf þótt grafi.
★
Sumar manneskjur eru ákaf-
lega viðutan, og einkum. eru
það prófessorar, sem hafa feng-
ið orð fyi’ir að vei'a það. En
þetta getur fleiri lient og hér
er saga — auðvitað sönn — um
stúlku, sem var mjög viðutan.
Þessi stúlka elskaði ungan
mann og svo ber til einn góðan
veðurdag, að ungi maðurinn,
sem siúlkan elskaði,býður henni
að drekka með sér kaffi á fjöl-
sóttum veitingastað.
Stúlkan var nærri búin að fá
hjartaslag af einskæri’i ham-
ingju. Hún hitti unga manninn
í veitingahúsinu, þau heilsast
og hann hjálpar henni úr káp-
unni, en þá fóru hálsar lcaffi-
hússgestanna heldur en ekki að
Iengjast. Allir störðu á ungu
stúlkpna, sumir voru jafnvel
svo dónalegir að benda á hana,
aðrir hvísluðust á eða hlógu.
Hún komst ekki hjá því að taka
eftir þessu, henni varð litið á
klæðnaðinn sinn og rak upp óp
örvæntingar og blygðunar. Hún
stóð á nærklæðunum einum —
hafði gleymt að fara í kjólinn.
★
Eftirfarandi atburður skeði i
Iíaupmannahöfn.
Tryggi ngars tofnun ein í borg-
inni efndi til fyrirlestrahalds til
að kenna fólki allskonar varúð-
ari’áðstafanir gegn íkviknunum
og eldsvoðum. Meðal áheyrend-
anna var maður, Olsen að nafni,
sem hafði mikinn áliuga fyrir
hinu þarfa og ágæta málefni.
Áður en hann lagði af stað,
þvoði hann sér og rakaði, fór í
sin betri föt og pressaði bux-
urnar sínar — því það gerði
liann sjálfur. Hann hlýddi með
athygli á fyrirlestrana og undr-
aðist stórlega hvað fólk gat ver-
ið óaðgætið með eld og fai'ið ó-
vai-lega með liann. Annars
fannst lionum hann hafa vitað
þetta allt áður og ekki þurfa að
hafa hlustað á þetta skvaldur.
Að erindinu loknu hélt hann
rakleitt lieim til sín. Það fyrsta
sem liann sá, er út kom, var
hans eigið hús í björtu báli. —
Daginn eftir vai’ð það upplýst að
kviknað liafði út frá straujárni
i íbúð Olsens. Hann hafði gleymt
að lak'a slraujái-nið úr sambandi
er bann fór að hlusta á fyrir-
lestrana um það, livernig fara
ætti að þvi að foi'ðast eldsvoða.
Það eru ekki allar ferðir til
fjár.
★
Fi’úin: „Þér skilduð við
manninn i fyrra og nú eruð þið
tekin saman aftur.“
Matreiðslukonan: „Já, nú er-
um viði upphituðu hjónabandi.“