Nýja dagblaðið - 24.12.1933, Blaðsíða 3

24. des. 1933
N Ý J A
DA6BLAÐIÐ

ÞÓRUNN MAGNÚSDÓTTIR:
Svona fev það siundum.
J ólasaga
Það sem ég nú ætla að segja
frá, gerðist veturinn, sem ég'
las heima.
Heill vetur var það nú raun-
ar ekki, því að eftir liátíðar
fór ég suður.
Mikil skelfileg viðbrigði voru
það, að hafa lifað veturinn áð-
ur í glaum og gleði höfuðstað-
arins, en vera nú í fásinni og
einræningsskap sveitalífsins.
Eina huggunin mín, fyrir
utan bækurnar, var kærastan
mín, þ. e. pípan, því að hana
stundaði ég óspart, hvað sem
söng í gamlingunum um dýr-
tíð og tóbakseitrun.
Ekki segi ég það nú, að ekki
væri gaman að bregða sér til
næsta bæjar og sjá hana Siggu,
sérstaklega í ljósaskiptunum,
því að það er nú einu sinni
svona með blessað rökkrið, að
það er vinur og hjálparhella
allra elskenda. En ekki samt
svo að skilja, að við Sigga
værum elskendur, síður en svo.
Við rifumst oft eins og grimm-
ir kettir, og flugumst á, ekki
beint í illu þó, en á eftir var
stormahlé, þá vorum við beztu
vinir og vildum í hverju orði
og verki þóknast hinu. Þó að
Sigga væri í rauninni ágæt
stelpa, þá var nú þó sumt í
fari hennar, sem var með öllu
óþolandi eins og t. d. það, að
hún bar ekki minnsta snefil af
virðingu fyrir skólahúfunni
mihni, sem ég var svo hreyk-
inn af. Þegar ég kom í fyrsta
sinni með hana á höfðina að
Gili, þá sagði hún reglulega
ósvífnislega:
— Hvaða pottlok ertu nú
kominn með? Þykir þetta fínt
í Reykjavík? En þér færi miklu
betur hattur, hann gerði þig
miklu mannborlegri. — — —
Það leið að jólum, þá fór nú
fyrst að grána gamanið svo
að um munaði. Stórhríðarveð-
ur dag eftir dag, og þegar upp
stytti umbrotaófærð.
Nú var ekki lengur neitt,
sem hét að bregða sér, því að
öll ferðalög tóku að minnsta
kosti helmingi lengri tíma en
áður. Ég var líka bundinn yfir
bókum mínum, nú dugði ekki
lengur að slæpast ef vel átti að
fara, en stúdentsprófið var
draumur, sem fyrir alla muni
varð að rætast. Það var nú
líka þetta með hana Siggu,
angaskiimið, það var hálfgerð
synd að vera að hleypa henni
í bál og blossa, sem auðvitað
mundi hljótast af því að við
værum mikið saman.
Því að það er svei mér á
fárra manna færi, að stand-
ast bráðlaglegan, komungan
menntamann.
En maður, sem búizt getur
við, að komast í hálaunuð em-
bætti, eða jafnvel æðstu tignar-
stöður í landinu, má alvarlega
vara sig á því, að fara að
binda trúss við hálfvaxna
sveitastelpu. Hver veit líka
hvað fyrir kann að koma.
Mægðir geta verið mikilsverð-
ar! En þessi umhyggja fyrir 1
sálarheilsu Siggu tók meira en !
lítið á mig. Það er ekki heigl- !
um hent að sýna aðra eins j
sjálfsafneitun. En þá bættist |
eitt við, og það var tóbaksleys- 1
ið, það tók nú út yfir allan
þjófabálk. Að biðja pabba karl- i
inn um tóbak, var eins og að
klappa á harðan stein. Því að
eins og hann sagði: — Með
harðneskjunni hafa menn það,
og með illu skai illt út reka.
Og hann hafði nú einu sinni
ásett sér að venja mig af að
reykja.
Jólaannríkið flæddi yfir, og
eins og vant er var ég alstað-
ar fyrir.
Á Þorláksmessu kastaði þó
fyrst tólfunum, þá var ekki
verandi í bænum fyrir brælu
og pilsvargaskap.
Ég ráfaði út á túnið í öng-
um mínum. Hiti var í loftinu,
og snjórinn byrjaður að þiðna,
svo að ekki var skíðafærið til
að gleðjast yfir.
Ég var að brjóta heilann um,
hvað ég ætti að gera mér til
dægrastyttingar, þegar ég kom
auga á Geira.
Hann var að koma frá hross-
unum, klæði hans báru þess
ljósan vott.
Það var nú kannske ekki
svo fráleitt að taka sér dálitla
kjaftatörn með Geira.
— Jæja lasm, sagði ég við
hann. Hvað er títt? Hefurðu
hitt einhverja afbæjar í morg-
un?
Hann spýtti mórauðu.
— Ekki örgrant, og kannske
þá líka einhverja, sem þér
hefði ekki þótt bráðónýtt að
hitta.
Mér datt strax Sigga í hug.
— Heyrðu hefirðu farið
fram að Gili í morgunn?
— Ónei, ekki nú svo sem
það.
Hann var laundrjúgur í mál-
rómnum.
— En mér er nú svona hálf-
partinn að detta í hug, að það
kunni að fjölga ferðunum mín-
um þangað, og þætti engum
mikið.
Hvað var karlinn eiginlega
að þvæla?
— Svo að þú ert að hugsa
um að fara að ferðast meira
en þú hefir gert. Ég hélt ein-
mitt, að þú ætlaðir að fara að
staðfesta ráð þitt, og setjast í
helgan stein.
— Kann að vera, kunningi,
en það kostar nú allt umstang
og amstur. Mér hefir nú ann-
ars dottið í hug, að þú gætir
verið mér hjálplegur. Þú skait
ekki hafa verra af því, sem ég
er, og heiti Sigurgeir.
Ég skildi hvorki upp né nið-
ur.
Það er svo sem hjartanlega
STÆRSTA JÓLATRÉÐ
Það er nú sjálfsagt einhversstaðar í Ameríku, því að þar er
allt stærst eins og kunnugt er. — Myndin hér að ofan er bara
af stærsta jólatré á Norðurlöndum. í Kaupmannahöfn hefir
það lengi verið venja, að höggva upp stóreflis grenitré úti í
skógi og reisa upp fyrir framan ráðhús borgarinnar, búið
ljósum og öðru jólaskrauti, eins og myndin glögglega sýnir.
velkomið að ég verði svaramað-
ur, sagði ég til að sýna, að ég
hefði þó eitthvert vit á þess-
um málum.
— Það bíður nú síns tíma.
Og hérna okkar á milli sagt,
þá held ég, að konuefnið ímtt
sé varla komið á löglegan gift-
ingaraldur.
Mig fór að gruna margt, því
að allt af var Sigga efst í
huga mínum.
— Þú ætlar þó ekki að fara
að eiga eitthvert blessað barn-
ið, sagði ég með hæfilegri fyr-
irlitningu.
— ójú, svo er nú til ætlast.
Það er allra hluta vegna bezt,
að konan sé yngri en maður-
inn, og; þær standa þó til bóta,
þessar ungu, sem kerlingar-
skrukkurnar gera ekki.
Mig langaði til að koma karl-
inum í klípu.
Já, en góði, ég hélt að þú
ættir vingott við hana ólöfu
héma.
Hann varð skömmustulegur
og klóraði sér vandræðalega í
höfðinu.
— Það er nú svona, það er
ekki gott að standa í illdeilum
við þjónustuna sína, það er
betra að vera inn undir hjá
henni, eins og þú munt skilja
með öllum þínum skólalærdómi.
En ég hef nú hugsað mér, að
eiga aðra, sem betri er á bragð-
ið, sem sé hana Siggu héma
á Gili.
Þó að ég hefði hálfvegis bú-
izt við að hann ætti við Siggu,
þá var þó eins og mér væri
rekinn löðrungur þegar hann
nefndi hana. Ég renndi augun-
um eftir honum, og aldrei hef-
ir mér þótt hann leiðinlegri
ásýndum og pokalegri en þá.
Og svo hélt þessi loðinbarði að
yndisleg stúlka eins og Sigga
vildi líta við honum. Ég reyndi
að sigrast á óbbeit minni.
— Mér finnst þetta í alla
staði óhyggilegt af þér, Geiri
minn, þú ert roskinn og ráð-
deildarsamur, en Sigga er hálf-
gerður krakki, og ég hef litið
svo til, að hún væri nokkuð
baldin.
— O, sei, sei, ekki hræðist
ég það, að ekki megi laga hana
með góðum aga. Þessa ung-
linga má móta eins og vax í
höndunum á sér.
Ójá, mér var sem ég sæi
þann mann, sem hefði Siggu
alveg í hendi sér.
— Og svo er að líta á efnin
og ástæðurnar, hélt hann
áfram. Hvar þekkirðu betra
haglendi, hér um slóðir en á
Gili? Og þá eru ekki engjam-
ar sérlega slorlegar. Eða for-
ustuféð hans Bjaraa. Það em
þær alfallegustu skepnur, sem
ég hefi séð. Ég hefi oft beðið
hann um að selja mér gimbur
undan henni Goltu hans, þess-
ari, sem bjargaði fénu héma
um árið, en það er eins og að
biðja satan um sálu manns. En
ég hefi svona heldur grun um
það, að hann færi ekki að neita
tengdasyni sínum um svoleiðis
smágreiða. Ja, ég meina auð-
vitað, að hann léti fylgja stelp-
unni nokkrar rollur, svo sem
eins og í heimanmund. Þá
væri heldur ekki amalegt að
fá kvígu undan henni Skjöldu,
þetta skínandi afbragðs mjólk-
urkyn. Svo eru húsakynnin á
Gili svo skrambi góð, ég hefi
hugsað mér, að við Sigga hefð-
um vesturhúsið, en létum sofa
í miðbaðstofunni ef við hefð-
um vinnumann, eða eitthvert
aukafólk. Ég stöðvaði bunu- :
ganginn í karlinum, með því j
að spyrja:
— Hefirðu nokkuð nefnt
þetta við stúlkuna?
Þar kom ég við kaunin.
Hann klóraði sér lengi og
ítarlega í hnakkanum og bak
við hægra eyrað.
— Það er nú þrautin þyngri,
Sigga er eins og fiðrildi, og ,
ómögulegt að hafa hendur í
hári hennar. Ég hefi hugsað
/
mér, að þú yrðir mér hjálp-
legur við það.
— Ég!!! sagði ég með slík-
um krafti að karlinn hrökk ’
við. Ég held að þú sért orðinn
bandhringlandi vitlaus, ef þér
dettur í hug að ég fari að
hjálpa þér til að ná í Siggu.
— Nú, nú, skárri er það nú
ofsinn. Ég ætlaðist nú svo sem
ekki til þess, að þú tefðir þig
mikið við það. En hitt er ann-
að mál, að þú gætir komið því
svo fyrir með góðu lagi, að ég
fengi tækifæri til að tala við
hana.
— Nei, fjandinn fjarri mér!
— Ég- held að þú sért ekki
almennilegur drengur. Er tó-
baksleysið búið að gera þig
svona? Ég skal trúa því, það
fer ekki vel með sálina og
sansana. En það er nú kann-
ske einhver leið til að bæta úr
því.
Ég greip um handlegginn á
Geira.
— Þú átt þó ekki ...
— Skyldi ekki vera, karl
minn. Ég þóttist vita, að þér
fyndist þú vera of fínn til að
reykja baðtóbak, svo að ég
pantaði fyrsta flokks tóbak
utan af Eyri. Ég var einmitt
að fá það rétt áðan. Segðu nú,
að það séu ekki góðar taugar
í þínum gamla vini. Hann dró
tóbaksbréf upp úr vasa sínum.
Ég ætlaði að þrífa það til mín,
en Geiri hélt fast í.
— Hægan! sagði hann, og ég
horfði með blóðugum augum á,
að hann lét það aftur ofan í
vasa sinn.
— Hvað er þetta, Geiri
minn? spurði ég í bljúgum
róm, en ekki alveg eins bljúg-
ur í hjarta. Ég hélt að þú ætl-
aðir að láta mig hafa þetta.
— Já. Það er nú líka það,
sem ég ætla að gera, en þá
verður þú að gera mér smá-
greiða í staðinn.
Tóbakslöngunin læsti sig
um mig allan, svo ég svarað:
— Sjálfsagt, Geiri minn, en
hvað er það þá, sem að þú vilt
að ég geri?
Hann ræskti sig, og bjó sig
vandlega undir að taka til
máls.
— Það er nú svoleiðis mál
með vexti, að á annan í jól-
um á að vera samkoma á
Bakka, og auðvitað fer Sigga
á Gili þangað. Ég er búinn að
minnast á það við hana, að við,
þú og ég, komum þangað og
tökum hana með, og svo fylgj-
um við henni náttúrlega heim
um nóttina. Og þá ætla ég að
láta til skarar skríða. Ég kann
nú lagið á stúlkunum, skal ég
segja þér. Beztar em þær í
dansvímu og tunglsljósi, eitt-
hvað svo mildar og mjúkar,
svona í hæfilegu rökkri.
— Já, ég skil það, svo að
þær sjái ekki á þér smettið,
sagði ég í huganum. En upp-
hátt sagði ég: — Ég skil ekki,
hvaða afskipti ég á að hafa af
þessu.
— Jú, sjáðu nú til, þú átt
að sjá um það, að við verðum
ekki trufluð.
— 0, svei því öllu, sagði ég,
en sá mig um hönd. Ég var
eins og Fúsi, sem aldrei hafði
flotinu neitað. Ég gat ekki
misst af tóbakinu, svo að ég
gekk að skilmálum Geira. Svo
fannst mér líka, að það mundu
ekki detta neinir gullhringar
af Siggu, þó að hún gengi með
honum vegarspotta.
V-