Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1964, Blaðsíða 3

w
sauma, var henni þar samtíða
Elísabet Þorsteinsdóttir, systir
Hannesar þjóðskjalavarðar. Dag
einn, er þær sátu að saumun,
varð þeim rætt um Símon
og höfðu yfir vísur hans, og með-
al annars fór Þorkatla með fyrr-
nefnda vísu um Sigríði. Þá segir
Elísabet:
„Hvernig stendur á því, að þú
skulir kunna þessa vísu?“
Þorkatla kvað hana vera um
stúlku á næsta bæ og sagði til-
drög vísunnar.
„En þessa vísu orti Símon um
mig“, sagði Elísabet.
Þessa vísur kunni Ingibjörg eft-
ir hann um heimafólk í Stóra-
Botni, og gætu þær hafa orðið til
í sömu ferð:
Glöð og fjörg, sem gáfur ber,
gerir beima að kæta
Ingibjörg í Botni er
blómleg heimasæta.
Hýr á brá hin blómfagra,
blíðu glæðir ljósin,
nú á ári níunda,
nett er klæðarósin.
Ingibjörg er búin mörgum
snilldum,
kjarkinn bæði og feiknafjör
falleg klæða hefur vör.
Glæðir yndi geðs um far
Gísli minn í Botni,
þessi bindur bækurnar,
baldur lindarstjörnunnar.
Þorkatla á móti mér
mikið fer að vinna,
bráðum verður — satt ég
sver —
Símons ektakvinna.
Gísli yngri Gíslason
gæfu öðlast brýna,
Friðfríði hann fær að kvon,
fagra dóttur mina.
Símon kvað um heimilisfólk á
Draghálsi (það mun hafa verið
nálægt aldamótum síðustu):
Prýddur gæðum prúðmenni
Pétur getinn Jóni,
sem að græðir sæmd og fé:
sjálfseign ræður Draghálsi.
Hans er fríðust hringaslóð
Halldóra Jónsdóttir
reifuð prýði, glöð og góð,
græðir tíðum hrós af þjóð.
Herdís granna hefur sanna
prýði,
systkinanna elzt hún er,
auðarnanna góð í sér.
Helga mærin, hörundsskær og
fögur,
bóknáms lærir listinar,
likt og kæru systurnar.
Fögrum Ijómar lífs í blóma
sínum
þráðaeyjan, þýð og fjörg,
þriðja meyjan Ingibjörg.
Fjórða er Steinunn, fríð og
hrein í vöngum,
gengur beina gæfuslóð,
geðjast sveina hýrri þjóð.
Símon Bjarnason Dalaskáld.
Litli Þorbjörn snilldarsnar
snotur þykir piltur,
gengur sporin gæfunnar
glæstu á vori æskunnar.
Hann Jón vafinn æsku er
ærið skærum blóma,
föðurafa heitið hér
hringastafur fríður ber.
Er Sigríður broshýr, blíð,
bóndans systir kæra,
geðjast lýðum lífs um tíð
lindarósin skæra.
Er mín þessi brennheit bón:
búsæld meður rara
drottinn blessi Draghálshjón
og dýran barnaskara.
Allar vísur Símonar hér að
framan eru skrifaðar eftir minni
þeirra, sem heyrðu hann fara með
þær sjálfan, en eru hvergi til á
bók. Heimildarmenn fyrir þeim
eru, auk Ingibjargar Gísladóttur
Margrét Ólafsdóttir og foreldrar
mnir, Beinteinn Einarsson og
Helga Pétursdóttir.
Að lokum set ég hér tvær vísur,
sem munu vera í bókum Símonar,
en hafa sézt nýlega á prenti í
óskiljanlegri afbökun. En eins og
Símon skildi við þær, eru þær gott
dæmi um það, hve hann gat með
kennimyndum náð skemmtilegum
tvíleik í beztu gamanvísum sínum.
Af því nú er komið kvöld
og kærstur liðinn dagur,
rennur undir rekkjutjöld
röðull klæða fagur.
Sál min brynni af sjafnareld
sæl um njólustundir,
ef hjá mér rynni hýr í kveld
hringasólin undir.
Símon mun varla hafa fatazt
með kenningar, væri rétt haft eft-
ir, enda hans aðalíþrótt, ásamt
ríminu. Hann orti dægurlög síns
tíma og skemmti alþýðunni, enda
víðast hvar aufúsugestur. Nú höf-
um við eignazt nýtt dægurlagamál
svo áhrifamikið, að fæst okkar
skilja lengur orðaleiki Símonar.
En þótt Símon væri þekktur af
hverju mannsbarni á íslandi um
sína daga, þá auðnaðist honum
ekki að láta eftir sig eina einustu
klassíska húsgangsvísu, og enginn
annar ómakaði sig til að syngja
ljóð hans, utan hvað rímur hans
voru fluttar í leikhúsi baðstofunn
ar. Lausavísur hans voru mest-
an part gerðar eftir sömu for-
múlu, þær voru diplómatísk ávörp
til gestgjafa hans og viðskipta-
vina.
List hans tilheyrði líðandi
stund, en snart enga dýpri
strengi, þessi dáði fimleikasnill-
ingur var víst meiri skemmtunar-
maður en skáld.
Þó eru enn nokkrir ofar moldu,
sem muna ómana af hörpu hans.
★
IlMlNN - SUNNUDAGSBLAÐ
483