Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1964, Blaðsíða 22

Farandskáld við Breiðaf jörð —
þeir svo af stað norður. Þeir fóru
lengi, lengi, og því lengra sem þeir
komust, þeim mun betur leizt syn-
inum á landið.
Þeir ferðuðust og ferðuðust, og
faðirinn hafði aldrei áður farið svo
langt að heiman. En eftir því sem
á sumarið leið, varð myndin af
heimabyggðinni skýrari í huga hans.
Hann þráði hana ákaft, og á end-
anum hætti hann að geta sofið. A
morgnana, þegar sólin kom upp,
þurfti hann alltaf að vera vakandi
til að sjá, hvort sólaruppkoman hér
væri jafnfalleg og heima. En alltaf
byrgðu fjöllin útsýn, og þess vegna
sá hann aldrei fyrsta skæra morgun-
roðann.
Lengi vel vildi gamli maðurinn
ekki tala neitt um þetta við son
sinn, en loks varð honum ofraun að
bera þrá sína einn, og þess vegna
sagði hann:
„Nú skuium við snúa heim, annars
dey ég!“
Það var mjög erfitt fyrir soninn
að hlýða, því að honum fannst strönd
in æ fallegri og fallegri. En orð
gamla mannsins hljómuðu stöðugt í
eyrum hans, og þess vegna sneri hann
við og tók stefnuna suður.
En þó að þeir væru nú á heim-
leið, fór gamla manninum stöðugt
versnandi. Hann svaf aldrei, og þeg-
ar sonurinn vaknaði á morgnana, var
faðirinn alltaf kominn á stjá og far-
inn að rölta kringum tjaldið. Þeir
héldu nú áfram ferðinni. og loks
náðu þeir heim til sín.
Eldsnemma morguninn eftir vakn
aði sonurinn við, að faðir hans sagði:
„Það er ekki erfitt að skilja, að
maður skuli ekki viija fara frá Alúk.
Sjáðu bara þessa voldugu sól, þegar
bún rís upp úr hafinu og geislar
hennar brotna á iökultindunum í
fjarska!"
Hann heyrði gamla manninn hrópa
hátt af gleði hvað eftir annað, en
svo varð allt hljótt þarna fyrir utan.
Sonurinn hlustaði lengi, og þegar
hann heyrði enn ekkert til föður
slns, sem verið hafði rétt við tjaldið,
lyfti hann skörinni. Og sjá — gamli
maðurinn lá endilangur á jörðinni
og sneri andlitinu móti sólinni. Og
þegar sonurinn tók hann í fangið,
var hann örendur.
Þannig fór það, þegar veiðimaður-
inn gamli sá aftur sólaruppkomuna í
heimabyggð sinni. Gleðin. varð svo
mikil, að hjarta hans brast. Og son-
urinn, sem syrgði hann mjög
Og fannst, að hann ætti honum skuld
að gjalda, bjó honum hinztu hvílu
hátt uppi á fjallstindi, þar sem hann
hafði það útsýni, sem hann hafði
unnað mest meðan hann lifði.
Svo segir gamalt fólk, að sonurinn
hafi líkzt föður sínum æ meira með
árunum. Aldrei fór hann neitt að
heiman eftir þetta, og í Alúk bar
hann beinin.
Framhald af 486. síðu.
Þarf hann að vera nokkuð þrár,
þangað til hún segir já,
þá er verkið unnið.
Síðan lízt mér svo fjörlega á aug-
un hans
að hann muni langa til að fjölga
mannkyninu
eins og móðir þín og faðir þinn
. hérna hér.
Ekki er það meining mín
að taka hana frá foreldrunum.
Svo kom blessunin, oftast með upp
lyftum höndum:
Drottinn blessi þau bæði tvö,
svo þau eignist börnin sjö,
óska ég þeim til lukku og blessun-
ar,
þessum ungu kærustupörum, amen.
„Þetta er ekki kveðskapur, Kol-
beinn“, er haft eftir djöfsa, og myndi
honum þá hafa fundizt fátt um „kveð
skap“ Hagalíns. Guðmundur Haga-
lín fékk ekki kveðskap sinn útgef-
inn á prent eins og leirskáldin nú á
dögum. Og því síður dáðist neinn að
honum í alvöru, heldur til þess eins
að gleðja gamalmennið. Hann lék
sér að þessu eins og börnin að
leggjum sínum og skeljum í þá daga.
Það gladdi hann sjálfan, og hai
gladdi aðra með því-, af því þeir sáu
hann glaðan. „Sælir eru einfaldir."
Af lærðum ættbálki og embættis-
mönnum var hann kominn í móður-
ætt' og dugandi bændafólki í föður-
ætt. Og kannski hefur þessi van-
rækti og kalni kvistur verið
hamingjusamari en nokkur annar
ættmanna hans. Hann var af hjarta
ánægður með sín andlegu afrek og
stráði gleði og gáska í kringum sig,
hvar sem hann kom og fór. „Það
eru geislar, þó þeir skíni um nætur“.
Fyrir hálfri öld, og þó ekki sé leit-
að svo langt aftur í tímann, var koma
förumanns á afskekktan sveitabæ þó
nokkuð viðburður einkum ef göngu-
maðurinn var fréttafróður, að ég tali
nú ekki um, ef hann var skáld í
þokkabót, jafnvel þó skáldskapurinn
væri á borð við legg og skel. Guð-
mundur Hagalín var einn af þessum
farandmönnum, sá siðasti hér í þess-
ari sýslu. Að vissu leyti var hann,
þrátt fyrir einfeldni sína og fákunn-
áttu á flestum sviðum, velgerðamað-
ur samtíðar sinnar. Þegar hann
Lausn
17. krossgátu
komst þangað, sem ekkert misrétti
þrífst, að vona ég, að honum hafi
farið Iíkt og nafni okkar beggja á
Sandi kvað um Kristján ferjumann:
Konungurinn heiðum hári
horfði milt á þennan gest
slitinn af að ferja og fóðra
fyrir ekkert mann og lest
setti hann í sínu ríki
sólskinsmegin á hvítan hest.
Guðmundur J. Einarsson.
Þetta er kvikt og skríður
Sóknarpresturinn var kominn í
húsvitjun, og kerling bar á borð fyr-
ir hann kökur. Sýndist henni þá
eitthvað kvika á kökusneið, brá á
hana handarjaðrinum og enæltj í af-
sökunartón:
„Það er aldrei svo örgrannt, að
angrið skríði ekki á rnatinn".
Dágóður fískimaður
Sölvi Helgason var talinn sjálf-
hælnasti maður sinnar tíðar. Bar fátt
svo á góma, að Sölvi þættist þar ekki
flestum eða öllum fremri.
Á hans dögum var mikill siður, að
Norðlingar færu til sjóróðra suður
að Faxaflóa. Þótti mikið undir því
komið, að menn væru fisknir, og
spurðu útvegsbændurnir þá, sem föl-
uðust eftir skiprúmi, oftast fyrst um
það. Sölvi var sendur í ver á ungl-
ingsárum sinum, svo sem margir aðr-
ir, og þegar suður kom, var hann
spurður, hvort hann væri góður fiski
maður. Sölvi galt afdráttarlaus svör.
„Séu tveir fiskar í hennj Faxa-
bugt“, sagði hann, „skal ég að
minnsta kosti draga annan“.
502
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ