Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1964, Side 10

SigamaSurinn er þess albúinn aS fara fram. Hann er með stálhjálm á höfðl
sér til varnar, ef steinar hrynja ofan yfir hann. Ljósm.: Þorsteinn Jósepsson.
, athugasemdir, sem tala ótvíræðu
j máli: Hrapaði í bjargi — beið bana
; í grjótflugi — dó af steinkasti.
í Vestmannaeyjum einum hafa á
i milli sextiu og sjötíu menn farizt í
björgum eða beðið bana af hrapi
síðastliðna hálfa aðra öld. Af Horn-
ströndum er keimlíka sögu að segja,
j og að minnsta kosti þrír menn hafa
I farizt í Látrabjargi á þessari öld.
j Mikill fengur hefur verið dreginn í
j bú úr björgunum, en þar hefur mik-
j ið verið látið í staðinn.
Þeir eru líka margir, sem sloppið
hafa nauðulega í björgum. Af slíku
eru ýmsar sögur. í júnimánuði 1780
fóru Vestmanneyingar út í Elliðaey
til þess að rýja fé. Með í förinni var
tólf ára gamall drengur, Tómas að
nafni og varð síðar prestur í Holti í
Önundarfirði, sonur Sigurðar sýslu-
manns Sigurðssonar, sem kallaður
var skuggi. Þegar búið var að reka
féð að, fór drengurinn að hyggja að
eggjum í nöf þeirri, sem heitir Háa-
bæli. Sá hann þar á syllu mikið af
langviueggjum og flaug óðar í hug
að fara niður á hana. Það gekk þó
torveldlega. Loks komst hann samt
svo nærri hreiðrunum, að hann hélt
sig geta seilzt niður í þau. En þetta
var honum um megn. Hann missti
jafnvægið og steyptist fram af.
Fyrir neðan var gínandi hengiflug.
En svo vildi til, að um morguninn
hafði drengurinn verið færður í nýja
prjónapeysu, svo að hann héldi á sér
hita í eyjarferðinni. Sem hann nú
lann niður með berginu, festist peys-
an á nibbu og stöðvaðist við það,
fallið. Hékk hann nú þarna langa
hríð, dinglandi í lausu lofti, og gat
enga björg sér veitt. Það lætur að
líkum, að drengurinn æpti sem
mest hann mátti. En það kom fyrir
ekki, því að mennirnir heyrðu ekki
til hans. Loks veittu þeir því samt
athygli, að hann var horfinn, og þeg-
ar það dróst á langinn, að hann
skilaði sér, fóru þeir að huga að hon-
um. Heyrðu þeir þá loks í honum
hljóðin og urðu þess brátt áskynja,
hve nauðulega hann var staddur. Seig
einn þeirra niður til hans með laus-
an vað, og tókst með þeim hætti að
bjarga pilti.
Kunnari er þó sagan um Jón dynk,
sem hrapaði úr Hábarði í Elliðaey
við eggjaleit. Hann skall í sjó niður,
og var það firnahátt fall. Menn voru
á báti skammt frá og sáu ófarir Jóns,
og þóttust þeir vita, að hann myndi
ekki þurfa að binda um skeinu. Jón
hvarf auðvitað í sjóinn, er hann kom
niður, og leið nú drjúg stund, unz
honum skaut úr kafinu, rétt hjá
bátnum. Reru bátverjar þá að og
hugðust bjarga likinu. Brá þeim tals-
vert í brún, er Jón ávarpaði þá þess-
um frægu orðum í sama mund og
þeir renndu að honum:
„Heyrðuð þið ekki dynk, piltar?“
Það fylgir og þessari sögu, að Jóni
hafði orðið laus tóbaksbaukur sinn,
og flaut hann á sjónum. Jóni var kær
baukurinn og hafði þá líka sinnu á
því að biðja bátverja að seilast eftir
honum. Má af því ráða, að hann hef-
ur ekki ringlazt til muna við fallið,
enda varð honum ekkert meint af
þessu.
Annar maður, Davíð Guðmunds-
son frá Kirkjubæ, lifði af svipað at-
vik nálægt miðbiki nítjándu aldar.
Hann fór í Súlnasker til fuglaveiða,
staðnæmdist á bjargbrúninni og fór
að binda skóþveng sinn. Við það
hrapaði hann fram af og steyptist í
sjó niður, nálega hundrað metra.
Var sem fyrr, að menn voru fyrir
neðan á báti, og tókst þeim að ná
Davíð. En svo reyndist hann við fall-
ið, að hann lá um það bil hálft ár
rúmfastur, þó að hann næði sér að
mestu leyti um síðir.
Enn má drepa hér á eitt atvik af
svipuðu tagi. Hannes Jónsson, sem
síðar varð hafnsögumaður í Vestm.-
eyjum og mikill frægðarmaður á sjó,
fór sumarið 186'5 til lundaveiða í
Bjarnarey, þá þrettán ára að aldri.
Tókst þá svo illa til, að hann hrapaði
fram af brúninni. Hann hafði með-
ferðis lundanet, sem festist á snös
langt niðri í berginu, og vildi nú svo
til, að Hannes flæktist með annan
fótinn í netinu og stöðvaðist, er hann
hafði hrapað um þrjátíu metra. Missti
hann við þetta meðvitund, en þegar
hann raknaði við, hékk hann í lausu
490
1 I IH 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ