Tíminn Sunnudagsblað - 19.09.1965, Side 7

>--v\v-^yvr'v^-<. v ""V:"

:■ ' .;>
: •'.;:::-y
^ !

Teigur í Vopnafirði, Ijósmynd af felkningu eftir Barböru Árnason.
Ung að árum var ég send í fóstur
5ð Krossavík. Þar bjuggu þá hjónin
örgen Sigfússon oddviti og Margrét
(íunnarsdóttir, föðursystir Gunnars
Skálds Gunnarssonar. Mamma lét
öldoir krakkana stafa í röklkrinu, og
Jtrossavik var menningarheimili, þar
Sem ég lærði margt gott. En í skóla
rr ég aðeins einn vetur. Það var
unglingaskólann á Vopnafirði. Þeg-
ar ég var rúmlega tvítug, veiktist ég
gnögglega og var næstum dauð. Upp
úr þvi missti ég minnið, svo að ég
mundi efcld nema með höppum og
tólöppum, hvað ég var gömul. Við
pessi velkindi átti ég lengi að stríða,
(inz það kom í Ijós, að þau stöfuðu
áf áfalli, sem ég hafði fengið á
þarnsaldri. Þá var ég skorin upp og
Íagaðist.
17. maí árið 1917 flutti ég með
Valdimar Jóhannessyni inn að Bruna
Jivammi. Það var innsti byggður bær
í Vopnafirði á takmörkum fimm
Iheiða. Þaðan var tveggja tíma gang-
ur til næstu bæja, — enginn sími,
ekkert rafmagn, bílar enn ekki komn
ír.
Eini maturinn, sem ég hafði með
inn eftir, voru mjölpokar og kæfa
1 trogi. En svo fóru æmar að bera,
gg þá fengum við lambaleifarnar:
Ég gat soðið ábrystir. Á hvítasunn-
Unni fundum við álftaregg.
Sá var þó munurinn á mér og
Höllu í Heiðarhvammi, að ekkeit
bamið hafði ég f eftirdragi. Jarð
næði var ekki að fá niðri í sveitinni,
og auk þess vildum við gjarna vera
út af fyrir okkur. Því tókum við
heiðarbýlið á leigu. Við höfðum ekki
tfma til þess að gifta okkur fyrr en
um haustið.
— Þið hafið sem sagt búið saman
upp á sunnlenzku um sumarið?
— Ja, það var nú kannski aðal
lega sagt um sjómennina, sem komu
í verið á Vopnafirði. Með þeim komu
lagskonur þeirra af ýmsu tagi og
unnu sumar við fiskþvott fyrir verzl
anirnar. En ég þekkti mig betur inni
í heiðinni. Bærinn í Brunahvammi
var torfbær, en þiljaður. Við höfðum
loftbaðstofu, og undir henni var lítii,
þiljuð gestastofa en annars moldar-
gólf í bænum.
— Var gestkvæmt í heiðinni?
— Já, nú komu allir, sem áður
höfðu farið um Vesturárdal niður í
byggð, hina leiðina og gistu í Bruna
hvammi. Það var styttri leið og hag
kvæmari fyrir þá, sem komu af
Möðrudalsöræfum, Hólsfjöllum og úr
Jökuldalsheiðinni og af Jökuldalnum.
Leiðin um Vesturárdal lagðist niður.
Sumir dvöldust fleiri nætur en eina.
Veðrið og árnar skömmtuðu mönn
um áframhald.
— Þetta hefur aukið erfiði hús
freyjunnar, var það ekki?
— Mi-kil ósköp, það þurfti alltaf
að vera til eitthvað hreint á rúmin
og eitthvað gott með kaffi. Borgun
var sjaldan nefnd, enn sjaldnar þeg
in.
— En fannst þér ekki gaman að
fá gesti?
— Ja, kannski var það ekki síður
hann bóndi minn, segir Guðfinna
hlýlega. Hann var gestaglaðlur mað-
ur, hann bóndi minn. Enda var
hann hálfbróðir Einars eldra Sæmund
sens, skógarvarðarins glaðlynda. En
þú mátt ekki skrifa svo um mig og
mitt starf, að þess sé ekki getið, að
bóndi minn lét mig aldrei skorta
neitt, hvorki til hnífs né skeiðar.
Hann var einstakur aðdráttarmaðu-r.
— Bjugguð þið lengi í heiðinni?
— f fimm ár. Síðan fluttumst við
niður í sveit og bjuggum lengst á
Teigi í Vopnafirði. Fyrst sem leigu-
liðar, en svo gátum við keypt jörð
ina. Öll börnin okkar fengu að alast
upp heima.
Hún segir þetta þannig, að ég
finn, að hún hefur orðið að leggja
talsvert á sig til þess að koma hópn-
um upp.
— Voru þau mörg?
— Níu.
Framhald á 862. síðu.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
847