Tíminn Sunnudagsblað - 19.09.1965, Page 14

Ferjan á Vestmannasundi viS bryggju viS Eyrargjá.
þótt honum tiaíi kannski verið hvim
leið mæigi um atriði, sem virðast
þykja alveg sjálfsögð í landi hans.
Frá Vestmannahöfn liggur vegur
inn í sneiðin im upp fjallið sunnan
við voginn, ''nz komið er upp fyrir
brúnir í þ iu 'hundruð metra hæð
eða því sem næst. Þar uppi er yfir
leitt gróið iaad, allvíða mýrkennt,
og þó að upp ir standi holt og klapp
ir, er jarðvegur sums staðar allþykk-
ur á sjálfu fjallinu, jafnvel allt að
því þrír metiar. Þarna eru hér og
þar einkenniiegar grjótrústir á böl-
um, sem eru grænni og gróðurrík-
ari en landið í kring, og var sums
staðar örskammt á milli þessara bala.
Þetta er minjar um einn þáttinn í
lífsbaráttu Færeyinga. Þama uppi
voru svarðarmýrar þeirra. Mórinn var
skorinn milli voranna og sláttar,
þurrkaður í grennd við mógrafirn
ar, en síðan settur í hlaða eða byrgi
uppi á fjalli. Hann var ekki fluttur
heim fyrr en á vetrum, og var þá
annaðhvort, að menn reiddu hann á
hestum eða báru hann í kláf
um, torvleypum, á baki sér til sjávar
eða byggða. Staðhættir í Færeyjum
ollu því, að Færeyingar voru þraut
seigari flestum öðrum við burð. Flest
var borið í laupum, og var burðaról
in látin hvíla á enninu ofanverðu. Er
burðartækni Færeyinga öll hin merki
legasta. Rústirnar, sem við sáum á
grasbölunum við veginn, voru leifar
af hinum gömlu svarðarbyrgjum
þeirra, sem áttu mótekju þarna á
fjallinu.
Þegar farið hefur verið eftir fjail
inu suður á móts við Fútaklett, eru
langir og miklir sneiðingar niður
fjallshlíðina. Meðan við miðjar hlíð
ar taka við slægjulönd ‘Kvívíkinga.
Gulnað hey lá í bröttum brekkum
aila leið niður undir sjó, og hvar
vetna var fólk að snúa í sólskininu.
Yfirleitt voru það þó konur og börn,
sem voru í heyvinnunni, enda þorri
karlmanna á fiskibátum eða síldar
skipum, ýmist heima fyrir eða við
Grænland. Sums staðar voru kýr í
tjóðri, og sátu stundum hjá þeim lítil
börn. Ekki voru rifgarðar í flekkj
unum eins og við eigum að venjast,
þar sem handverkfæri eru notuð,
heldur gekk hver og einn á skákina
og bylti heyinu eins og hentast
þótti. Ef til vill er þessi aðferð
haganlegri í slíku brattlendi. Orfin
færeysku eru líka allt öðru vísi en
tíðkaðist hér — mikiu styttri. Slík
um orfum verður betur komið við,
þegar slegið er upp fyrir sig í brekk
um.
Á sumum skákunum voru hesjur,
og hékk heyið þar á vírum, sem
strengdir höfðu verið á staura.
Horfði stauraröðin beint á brekk
una. Heyið virtist orðið nálega þurrt,
enda bar liturinn á því vitni um
það, að ekki var seinna vænna. Mikið
er fengið, þegar heyið hefur náð að
þoma, en þó ekki allt. Það þarf þrek
til þess að koma því upp að vegin
um, svo að unnt sé að flytja það
heim. En kvenfólkið virtist ekki víla
það fyrir sér heyburðinn, þótt brekk
an risi því í fang. Ég sá unglings
stúlku koma með lauslega bundna
sátu á öxl sér og snara henni niður
með vegarbrúnina. Það eflir þrek
og þol, þegarxum tvennt er að velja:
Að takast á við erfiðleikana eða
leggja upp laupana.
VI.
Kvívík er lítil byggð við þröngan
vog og svipur hennar mjög sérkenni
legur. Húsin standa í brekkum við
lækinn, sem rennur út í voginn —
mörg í hlöðnum grunni og með bik
aða timburveggi og torfþak. Undir
torfþekjum færeyskra húsa er skar-
að barkartróð, næfrar, og var börk
ur til þeirra nota fluttur þangað frá
Noregi á þeim árum, er slíkar þekj
ur voru gerðar. Öll er þessi byggð
hin þekkilegasta.
Rétt ofan við flæðarmállið í botni
Grindadráp — mynd af málverki Sámals Mykiness, þekktg listmálara i Fær-
eyjum.
8i>4
T f M I N N — SUNNUDAGSBLA®