Tíminn Sunnudagsblað - 19.09.1965, Blaðsíða 17

píað gegnum puntstrá. Þetta eru sem
sagt mestu híalínsstúlkur, leikandi
listir, sem mýflugum einum eru ætl
andi.
Uppi á fjallinu fyrir botni Kald-
baksfjarðar eru hvassar fjallseggjar
og sunnan undir þeim djúpar hvilftir.
Þar heitir Mannfallsdalur, og herma
gamlar sagnir, að þar hafi verið háð
mannskæð orrusta. Þegar dómkirkj-
an á biskupssetrinu i Kirkjubæ var
í smíðum, lagði biskupmn þunga
skatta og kvaðir á bændur. Gerðu
þeir, sem bjuggu um sunnanverðar
Færeyjar, að lokum uppreisn, en
norðanmenn veittu biskupi lið. Drógu
báðir aðilar saman her manns og
laust sveitunum saman i Mannfalls
dal, þar sem sunnanmenn lutu í
lægra haldi að því sinni.
Mjörkadalur er litlu sunnar, beint
niður undan Sandfelli, þar sem rat
sjárhlemmarnir gnæfa. Þar er lang
ur og lágur skáli með grænu torf
þaki rétt við veginn. Þetta er fylgi
fé ratsjárstöðvarinnar, bækistöð
danskrar liðsveitar.
Þarna blasa við í hásuðri svonefnd
Steðjafjöll. Norðan við þau er ekið
eftir hrygg, sem út af hallar til
beggja átta — austur til Kaldbaks
fjarðar og vestur til Vogafjarðar og
Hestsfjarðar. Sé numið staðar og vik
ið lítið eitt frá veginum, sést niður
í litla byggð í kreppu hárra fjalla
skammt ofan við sjóinn. Þetta er
Nyrðridalur — einþriggja smábyggða
á sæbrattri vesturströnd Straumeyjar
á miilii Leyna og Velbastaðar. Óvand
aður slóði var ruddur af þjóðvegin
um niður í þessa byggð. En ekki
sýndist mér hann fær nema traustum
ökutækjum og eitthvað keimlíkur
leiðinni úr Gilsfirðinum upp á Steina
dalsheiði, þótt ekki sé hann meðfram
gill, svo að ég nefni eitthvað, sem
allmargir lesendur blaðsins munu
kannast við.
Nú fara fjöllin heldur lækkandi.
Landið er gróið að miklu leyti, og
allvíða má sjá fáeinar gæsir kjagandi
í brekkum og höllum við veginn.
Þetta eru aligæsir, sem farið hefur
verið með í sumargöngu upp á há
lendið, svo að þær troði ekki og
bíti heimalöndin, sem hvarvetna eru
af skornum skammti. Þegar haustar
að, sækja eigendurnir gæsir sínar á
fjallið og færa þær til byggða. Sauð
fé bregður einnig fyrir, og það er
eftirtektarvert, hve margt af því er
flekkótt og höttótt eða einhvern veg
inn skræpótt. Það mun öllu smærra
en sauðfé hér á landi, og er það
sjálfsagt afleiðing þess, hve mjög það
yerður að bjarga sér á útigangi.
Slægjulönd eru svo lítil og öli rækt
un torveld, að ekki er unnt að afl$
heyja handa mörgu fé. Færeyingar
eiga því um það tvennt að velja —
að leggja sauðfjárbúskaplnn að mestu
niður eða treysta 6 *vetrarbeitina. En
Færeyskt sauðfé í haganum að vorlagl.
sú umbót hefur verið gerð, að hús
hafa .verið reist handa fénu til þess
að liggja við á vetrum. Fyrr meir
voru engin skýli til handa því, og
varð þá oft fellir, ef hart var í ári,
líkt og hérlendis.
Það var tekið að halla degi, er
við ókum niður með Húsareyni,
hæðarkúpu ofan við Þórshöfn. Höf
uðstaður Færeyja blasti við, og ein
hver fór að raula Sunnukvöld á
plantasjunni, færeyskt lag, sem alloft
hefur heyrzt í útvarpinu hér. Hér var
sem sé „plantasjan" dimmgrænn
barrviðarlundur, á aðra hönd.
Við vorum komnir á leiðarenda.
Þarna beið Þórshöfn okkar, vinalegur
bær, sem óðum er að taka stakka-
skiptum.
Hér ríkti sýnilega önn: Hús i smíð-
um í úthverfunum, bifreiðar á götun-
um, skip við brj'ggjur og á siglingu
úti á Nólseyjarfirði. Dagar hins hæg-
streyma lífs í Færeyjum eru taldir.
Og bráðym þurrkast margt út af
því, er gaf landi og þjóð sérkennileg-
an svip. En vonandi verða Færey-
ingar þó á verði og láta ekki flaum
tímans tortíma þjóðlegum erfðum,
er samlagazt geta hinum nýju lífs-
háttum.
Telknlng af færeyskrl rétt með grjótgörðuni tll aðhalds vlð Innrekstur.
857
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ