Tíminn Sunnudagsblað - 19.09.1965, Page 18

Arthur Omre
Bannsettur klárínn
Konan leit gremjulega í kringum
sig 1 salnum, laut höfði. Hún var
lágróma og mjóróma.
— Hærra, hrópaði dómarinn.
Hún leit snöggt á hann, skelfd í
bragði. Dökkir, hrokknir lokkarnir
hreyfðust. Þeir glitruðu í sólar-
geislanum, sem féli skáhallt inn um
háan, bogadreginn glugga.
Frú nokkur á fjórða bekk laut
að sessunaut sínum, slátrara bæjar-
ins, og hvíslaði:
— Manneskjan er bara lagleg.
Slátrarinn lyfti hendinni, bar hana
fyrir munn sér Og hvíslaði á móti:
— Já, sakborningurinn er nú held-
ur ekki sem verstur — af karlmanni
að vera.
Frúin renndi augunum til manns-
ins, er sat hreyfingarlaus í sakborn-
ingastúkunni. Hún kinkaði kolli til
samþykkis og siðan hélt hún áfram
að hlusta á skýringar stúlkunnar.
— Jæja, ja, ég kom sem sagt frá
bænum. Eg var þreytt og settist á
vegarbrúnina til þess að hvíla mig.
Það var nákvæmlega þar, sem skóg-
urinn byrjar, alveg við vegamótin.
Þá kom Bóas gangandi, langt á eftir
hestinum og vagninum . . .
Nú leit unga konan allt í einu
upp. skelfd á svip.
— Hesturinm, hrópaði hún.
— Hvað er það með hestinn?
spurðidómarinn.
— Ó, hesturinn. Já, þessi foli vill
hvergi vera nema heima. Nú er hann
búinn að vera hjá Murphy í heilan
mánuð. Ég er handviss um, að hann
er alveg óður.
— Hestinum líður sjálfsagt vel hjá
Murphy. Haldið þér það ekki, Murp-
hy? Ungfrúin getur verið róleg
vegna hestsins. Ekki satt, Murphy?
Stórvaxinn maður á fimmta bekk
reis á fæfcur.sótrauður af bræði.
— Yðar hágöfgi, herra dómari,
sagði hann með þrumandi rödd. Ég
vona. að allir hér í kring um mig
geti borið vitni um, að ég kann að
fara með hesta. -Hestinum líður eins
vel og honum getur liðið. Hann fær
hreyfingu við léttan akstur fimm eða
sex tíma daglega, og hann fær betra
fóður en hann hefur fengið hingað
til. Það þori ég að veðja um, hverju
sem vera skal, jafnvel heilli viskí-
flösku. En svo heimskan klár hef
ég aldrei fyir þekkt. Hann setur aft-
urfætuma beint upp í loftið, strax
og hann sér mig og hneggjar og
hrín eins og asni. Hann eys og prjón-
ar. Og aldrei hef ég( þó svo mikið
sem danglað í drógina’
Unga konan rak upp óp.
— Þama getið þið séð og heyrt,
folinn kvelst af heimþrá.
— Hestinum líður vel, sagði dóm-
arinn. — Gerið svo vel að halda
áfram. Það er ekki um hestinn, sem
þér þurfið að tala. Nú, Bóas kom
gangandi — sem sagt. Áfram nú . . .
— Já, hann kom gangandi á eftir
hestinum ..
— Ég vil ekki heyra eitt orð um
hestinn framar, kallaði dómarinn.
— Nei, en . . . Jæja Bóas kom gang
andi, nam staðar og horfði á mig.
Ég bað hann að fara leiðar sinnar
og sfcanda ekki þama glápandi. En
þá fór hann að tala og sinntí engu
því, sem ég sagði. Hann sagðist þurfa
á hjálp að halda á heimili sínu, þama
upp frá. Hann kvaðst einmitt vera á
ferð þeirra erinda að útyega sér
kvenmannshjálp. Svo hefði hann
hitt mig, og ég gæti vel verið -hjá
honum. Já, og svo fór ég með hon-
um, því að ég var bæði þreytt og
svöng, og ég hugsaði sem svo, að
ég gæti vel verið þarna upp frá hjá
honum í nokkra daga. — Ég átti
þá engan vísan samastað að fara í,
bættí hún við í hálfum hljóðum.
Síðan stóð hún kyrr og horfði nið-
ur fyrir sig.
— Gerið svo vel að halda áfram,
sagði dómarinn.
— Já, já, jæja . . . Ég var þarna
heilan mánuð. Það var gott að vera
þar, en einmanalegt. Og svo sagðist
ég ekki vilja vera þar lengur. Ég
vildi fara aftur til bæjarins. En ég
fékk ekki leyfi til þess að fara. Hann
hólt mér þar í þrjú ár. — Já, það
gerði hann.
— Með valdi eða hvað?
— Já, með valdi.
— Hvernig gat það átt sér stað?
Ekki hefur hann getað gætt yðar
stöðugt?
— Hann missti sjaldan sjónar af
mér. Þegar einhver kom, lokaði hann
mig inni í bólstruðu herbergi uppi á
lofti. Hann hafði útbúið svona fóðr-
að herbergi til þess að loka mig inni
í því. Það komu sjaldan gestír þama
upp eftír, og hamn bauð þeim aldrei
inn í húsið. Hann sá til fólks löngu
áður en það kom, og hundurinn gelti
líka, áður en við sáum til gesta, og
hesturinn hneggjaði líka í hvert ein-
asfca skiptl. Þessi hesfcur ...
— Ég vll ekfci heyra eitt orð um
hestinn meira, æpti dómarinn og
barði með hamrinum í borðð, svo að
áheyrendur kipptust við í sætunum.
— Nei, nei, en . . . Jæja, Bóas
lokaði mig inni, þegar hann fór í
aðdráttarferðir, og það gerði hann
einu sinni í hverjum mánuð. Það
voru fimmtán kílómetrar í gegnum
skóginn. — Ég svaf líka þarna uppi
á hverri nótfcu.
— Var hann ruddalegur? Barði
hann yður?
— Nei, nei, hann var mér góður,
en ég var samt ambátt.
Sækjandi hripaði í ákafa athuga-
semdir á spássíur sínar.
— Þurftuð þér að vinna mikið?
— Nei, ég hreinsaði húsið, þvoði
þvotta og matreiddi. Hitt annaðist
hann sjálfur — hirti skepnumar.
Hann hugsaði vel um þær, einkum
hestinn. Hann var nærri því eins og
maður. Já, . . . — Hún laut höfði
ofurlítið og bætti við í hálfurn hljóð-
um: — Á kvöldin sátum við stundum
úti á tröppunum eða inni í stofunni.
Hann las hátt fyrir mig eða lék á
gítar.
— Hum, einmitt það. Leikur hann
á gítar?
Dálítill kliður heyrðist frá áheyr-
endabekkjunum. Fólkið hreyfði sig,
sumir litu við og brostu.
— Já, já, hann gerir það vel. Það
var svo fallegt, sem hann spilaði, og
hann las líka fallegar sögur. Ég sat
oft ög einatt hálfgrátandi — það var
svo fallegt, sem hann var að lesa.
Og eins var það, þegar hann lók á
gítarinn. Og hesturinn bæði brosti og
hló, þegar Bóas spilaði.
— Hló hesturinn?
— Já, það er heilagur sannleikur
Hann bretti upp flipanum og lyfti
höfðinu, þegar hann spilaði eitthvað,
sem honum þótti gaman að. Og svo
fór hann að rugga sér til og stíga
dansspor. En stundum stríddi Bóas
hestinum og spilaði eitthvað, sem
honum féil illa, og þá jós hann og
prjónaði og sló með afturfótunum
og var fjúkandi reiður.
Nú heyrðist þrumandi rödd frá
fimmta bekfc:
— Ja, það veit sá, sem allt veit, að
þessu get ég vel trúað.
— Afsakið, Murphy, ef þér sparið
yður ekM þessar athugasemdir, þá
er ekki óhugsandi, að hinn sterki
frændi yðar, sem stendur þama við
dymar í einkennisbúningi, verði
neyddur til að hjálpa yður út úr saln-
um. Ég vek í síðasta skipti athygli á,
að þetta er réttarsalur, en ekki hesta-
markaður. Það fer að verða hrossa-
lykt hér inni.
Murphy reis upp af fimmta bekk,
gekfc eldrauður af reiði til dyra og
hrópaði af öllum kröftum — og þeir
votu ekkert smáræði:
— Herra, dómari! Þessu ligg ég
ekki undir. Þetta °er I fyrsta sinn,
858
T f B I N N — SUNNUDAGSBLAÐ