Tíminn Sunnudagsblað - 15.01.1967, Page 8

stuðJa að því, að þeir, sem Jífi
halda, fái notið þess.
Fólk verður að aumingjum, ef það
hreyfir sig ekki.
— Getur hreyfing verið lækning
við gigtarkvillum?
— Hún er Jjað í mörgum tilvik-
um, en það er nokkuð einstaklings-
bundið. Til dæmis, ef maður hefur
hreyfingarhindrun í lið, þá er ým-
ist, að honum er ráðlagt að hreyfa
liðinn eða honum bannað að
hreyfa liðinn. Stundum er liður-
inn jafnvel settur í gifs. Þetta er
einnig misjafnt eftir þjóðum. Á
Norðurlöndum er talið nauðsynlegt
í sambandi við liðakvilla að hreyfa
Jiðinn. Fólk er látið hreyfa hann
aJJan daginn, lon og don. í sumum
öðrum löndum er aftur á móti
lögð áherzla á algert hreyfingar-
leysi. Fólk er lagt inn á sjúkrahús,
bundið um liðinn eða hann settur
í gifs. Árangur er mjög líkur í báð-
um tilvikum.
— Hver mundi algengasti kvillinn
hér á landi?
— Það eru verkjakvillar í mjó-
hrygg og herðum. Liðahlaup, vöðva-
bólgur, þursabit og þar fram eftir
götunum. Fólk reynir of lítið á
hryggvöðvana, og mjóhrýggurinn,
sem er viðkvæmasti hluti líkamans
fyrir gigtarkvillum, þolir því enga
verulega áreynslu, til dæmis miklar
setur eða átak.
KVEÐJA,
send
Benedikt
frá Hofteigi
Þig að mæra einsætt er,
Austfirðingar snjallur,
og reyna í Ijóði að þakka þér,
þó að sértu ei aHur.
Þú mátt bera höfuð hátt,
Ilallgríms vænsti arfi,
jókstu frægra feðra þátt
fræða nýju starfi.
Austfirzk Hulda um indælt vor
þig eitt slnn fann í haga,
iffðan urðu öll þín spor
austfirzk smalasaga.
Fagurstuðlað strengjaspil
hún stiUti í gjgju hjá þér,
sfðan alitaf af og til
ómar berast frá þér.
Hýreyg inn í sögusal,
svo hún drenginn leiddi
— Sækja konur hingað fremur
en karlar?
— Nei, alls ekki, þetta blandast
í líkum hlutföllum.
-— Kemur mikið af ungu fólki?
— ískyggilega mikið þykir mér.
Unga fólkið hreyfir sig ekki nægi-
lega mikið, og afleiðingarnar eru
ekki lengi að koma í Ijós.
— Er mikil aðsókn?
— Mjög mikil, en við getum allt-
af bætt við. Það má alltaf finna
smugu. Og ég held, að allir geti haft
eitthvert gagn af þessu. Við skulum
bara athuga eitt. Lækningin skiptir
að vísu meginmáli, en sálræn hress-
ing er einnig mikilvægt atriði, aukn
ing á andlegri vellíðan. Hingað kem
ur tíðum fólk, sem hefur lengi
þjáðst af slæmum kvillum og feng-
ið allskonar meðferð. Þetta fólk
er oft langt niðri. Á stofunni hjá
okkur ríkir glaðværð, að minnsta
kosti reynum við að hafa það svo,
og það er næstum því Lygilegt, hvað
fólk getur lifnað við, orðið lífsgiað-
ara á stofunni. Það er þetta, sem
gefur starfinu mest gildi ,að mínu
dómi. Niðurbrotnir menn, sem hafa
glatað allri lífslöngun, koma nokkr
um sinnum til meðferðar, og innan
tíðar hafa þeir tekið gleði sína og
gert sér ljóst, að gott skap og
bjartsýni eru skæðustu óvinir gigt-
arskrattans.
jöm.
og um margan dulardal
í draumi og vöku seyddi.
Þar í skóla varð þitt val,
vel þú námið ræktir.
Þú fékkst þar líka fullan mal,
fleiri grasanægtir.
Verka þinna víðlent svið
vel það mátti sanna,
að oft er þörf um þjóðlífs svið
að þreyta, leita, kanna.
Meðan tungan uppi er
og einhver sagnagróður
íslenzk fræði unna þér
eins og barnið móður.
Þú hefur margt úr þjóðarsál
þýtt og fært í letur.
Enginn skrifar íslenzkt mál
eins og þú — eða betur.
Skær þinn gáfnaeldur er,
andans sjón og minni.
Saga gamla þakkar þér
þrálát ástakynni.
Á fyrsta vetrardag 1966.
Jónas A. Helgason, Hlið.
í SEFANDA-
BYGGÐINNI
Einhvern veginn finnst okkur
talsvert vanta á fullkomnun þess
fugls, sem stéllaus er. Það eru
kannski ýkjur að segja seföndin
stéllausa, en stélið á henni er að
minnsta kosti ósköp vesaldarlegt,
og langt er bilið á milli hennar
og páfuglsins í því efni. Dálítið
er það líka ankannalegt, að hún
e. engu betur til gangs fallin en
kínverskar konur hér fyrr á tím-
um á meðan fætur þeirra voru
reyrðir í bernsku, svo að þeir
yrðu nógu nettir. Þetta stafar þó
ekki af því, að sefendur hafi fall-
ið í þá freistni að misbjóða líkama
sínum, enda eru fætur þeirra
breiðir vel og þarflegustu þing á
hinum votu vegum, er þeim eru
kærastir. Hitt kemur til, að þeir
eru vaxnir beint aftur úr búknum
og þar með stuttir í hlutfalli við
skrokkiengdina, og fyrir þær sak
ir eru þeir ekki rétt góðir gang-
limir.
Nú kunna þeir, sem ekki þekkja
sefönd, að gera sér í hugarlund,
að þessi fugl sé heldur óglæsileg-
ur. En það er nú öðru nær. Sef-
öndin er verulega fallegur fugi,
einkum á sumrin, þegar hún ger-
ir okkur þann sóma að gista land
okkar. Og einu sinni var það, að
ungar meyjar (og raunar gamlar
h'ka) tóku upp hártízku, sem í
fljótu bragði hefði mátt virðast
stæling á höfuðbúnaði sefandar-
innar. Það var fyrir röskum þriðj-
ungi aldar, þegar drengjakollur-
inn svokallaði heillaði kvenþjóð-
ina. Seföndin ber sem sé svarian
koll á sumrin, Ijómandi snotra
fjaðraihettu, og undir honum
gullna og mógula skúfa, allt frá
nefrótum og aftur um auga og
hnakka. Þessir skúfar eru svo úr
garði gerðir, að þá getur öndin
ýft eða lagt niður að vild. Og ekki
spillir, hvernig hún er eygð: Aug-
un blóðrauð.
Það væri snubbótt, ef fugl með
slíkan höfuðbúnað væri bara
myglugrár á belginn. Enda dett-
ur seföndinni ekki í hug að láta
sjá sig öðru vísi en prúðbúna að
sumarlagi. Bakið er dökkt og háls
inn að aftan, en viða Ijósgráir jaðr
ar, líkt og kögur sé. En framan
á hálsi og allt aftur á síður
32
1 f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ