Tíminn Sunnudagsblað - 15.01.1967, Side 19

sagði Þorfinnur okkur, að þar
hefði lítið þurft að heyja, féð hefði
gengið sjálfala að mestu í Kollu-
múlanum. En stundum hefði kom-
ið stór skörð í bústofninn, þegar
vetur voru harðir. Nú gengur ekk-
ert fé úti í Kollumúla, nema óvilj-
andi sé. Aftur á móti una hreindýr
sér þar dável allan ársins hring.
Það stóðst á endum, að við luk-
um kaffinu og Óskar var að leggja
af stað. Við kvöddum því hin gest-
risnu Geithellnahjón, og þau ósk-
uðu okkur góðrar ferðar. Þar sem
vegurinn beygir inn að Kambseli,
námum við staðar og biðum fylgd-
armannsins. Hann köm skömmu
síðar, akandi í ljósbrúnum jeppa,
grannur og kviklegur maður, enda
talinn ódrepandi göngugarpur.
Fullu nafni heitir hann Óskar Guð-
laugsson og á heima í Hærukolls-
nesi í Álftafirði.
Hann var látinn fara i „útsýnis-
jeppann," og héldum við nú átta
inn Geithellnadal. Við ókum norð-
an Geithellnadalsár. Vegur er slark
fær inn að Kambseli, sem er innsti
bærinn í dalnum, en er innar kem-
ur, eru þetta einungis ruðningar,
sem Álftfirðingar aka, þegar þeir
fara í leitir. Ruðningarnir eru
beggja vegna árinnar. Þegar kom-
ið var um átta km. frá Kambseli,
fórum við yfir ána. Hún var ekki
mjög vatnsmikil, en þó allströng.
Þarna inn frá er Geithellnadalur
grösugur og víða kjarrivaxinn, og
er þar auðsýnilega gott sauðland.
Hérna inni í dalnum voru líka eitt
sinn tveir bæir, sem hétu Þormóðs
hvammar og Hvannavellir, en frá
þeim síðarnefnda fluttust þeir feðg
ar, Sigfús og Jón, í Víðidal um
1883. En nú minna aðeins dökk-
grænar tættur á þessa bæi.
Brátt þrengdist dalurinn, og lá
vegruðningurinn víðast fast með
ánni, sem fellur þar víða í fögrum
fossum og þröngum giljum. Þetta
er ákaflega fögur á, og ekki þætti
mér ósennilegt, að þar mætti reisa
vatnsaflstöð. Þarna eru og falleg-
ir hyljir og veiðilegir. Þó mun eng
in silungsveiði vera í ánni svona
innarlega.
Víða á leiðinni inn dalinn var
skroppið út til að mynda og skoða
umhverfið. Við tíndum líka ber,
því af þeim var nóg. Veðrið var orð
ið bjart og gott og eiginlega enn
fegurra, eftir skúrirnar, og ilmur
kjarrsins var áfengur. Það var
freistandi að fleygja sér niður og
láta þar fyrir berast. En áfram
skyldi haldið, því að vegna ýmissa
ástæðna gátum við ekki verið leng
ur en fram á sunnudagskvöícl í
þessari för. Og jepparnir héldu
rymjandi áfram förinni með hina
átta ferðalanga lengra og lengra
inn dalinn eftir hinum mjóu ruðn-
ingum — brattar brekkur og niður
í djúpa lækjarfarvegi. Sums stað-
ar hafði runnið úr ruðningnum,
og varð að fara þar með ýtrustu
varfærni. Við og við nósluðum við
í suðusúkkulaði, því að það er
staðgott nesti i fjallaferðum.
Loks vorum við komnir ínn á
allhátt hraun, og þar sást enginn
ruðningur. Hingað og ekki lengra
höfðu Álftfirðingar farið á sinum
ökutækjum. En við vorum minnug
ir orða Þorfinns á Geithellnum og
ætluðum okkur lengra. Við stig-
um því út úr jeppunum og athug-
uðum, hvort ekki væri unnt að
komast lengra. Og við nánari at-
hugun var það hægt. Við gáfum
því okkar ágætu bílstjórum rnerki.
Með þessu móti komumst við nm
tvo kílómetra í viðbót. Þá kom-
um við að dálitlum ási, og lokaði
hann leiðinni. Óskar sagði, að þar
héti Ytri-Gapi. Bílstjórarnir
slökktu á vélunum.
Klukkan var að verða sjö, er
við stigum út. Hingað hafði enginn
bifreið komizt fyrr og mér varð
enn á ný hugsað til Þorfinns á
Geithellum. í lyngbrekku utan í
ásnum fengum við okkur bress-
ingu — kaffi, mjólk, maltöl, brauð.
Á meðan var kortið grandskoðað
og gerð ferðaáætlun. Síðan var far
ið að axla farangurinn. Hann var
allmikill og sennilega óþarflega
mikill, en við minntumst máltækis
ins „að enginn kann sig i góðu
veðn heiman að búa “ Og var nú
lagt af stað á tveim jafnfljótum.
Þegar upp á ásinn kom, urðu fyr-
ir okkur greiðfærar fjárgötur, og
við þræddum þær. Við gengum
í halarófu. Á vinstri hönd okkar
voru Hrossatindar en á hægri
Sunnutindur og Þrándarjökull,
sem er 1248 metra hár. Óskar
sagði hann hafa verið talsvert
stærri áður fyrr og hefði hann náð
fram á svokallaðar Fossbrýr, sem
nú voru drjúgan spöl frá jöklinum.
Niður Fossbrýrnar falla margir og
fagrir fossar.
Við áttum fyrst fyrir höndum
að ganga um þriggja kilómetra
leið inn að svonefndum Fossi.
(mér fundust fremur fátækleg sum
örnefnin í Álftafirðinum), en það-
an átti að halda á brattann og
ganga á Háás, sem skilur að (.eit-
hellnadal og Víðidal. Við fórum
okkur fremur hægt, því að löng
leið og allbrött var fram undan,
en við óvanir löngum fjallgóngum.
Brátt sáum við „Fossinn,“ sem
steyptist ofan svart berg. Þetta var
allhár foss og tígulegur og fannst
mér snautlegt, að hann skyldi ekki
heita annað en Foss. Voru brátt
Giorgi de Chirico;
Ljóð
L(f, líf, endalaus óráðinn draumur, hve marga gátu
hefur þú fram borna, hlátur, skúraskinl
Súlnagöng sólbjört, sofnar myndastyttur,
rauðir verksmiðjustrompar, seiðmögnuð firrðin blá.
Og gátur skólans, fangahúss og bragga;
eimlestin blæs um nótt undir frosinni hvelfing.
Og stjörnur himins —
ávallt óþekkt: vakna
á nýjum morgni, hafa að baki draum sinn,
óljóst hugboð, myrka völuspá.
Baldur Óskarsson þýddi.
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
43