Tíminn Sunnudagsblað - 02.04.1967, Blaðsíða 3

*. £:#»
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
267
Marga kann að hryiia við froskinum, sem húkir á
stéttinni í rigningunni. Hann er hárlaus, kaldur við-
komu og líkt og slepjaður. Þó er froskurinn betri
en enginn í baráttunni við skaðleg skorkvikindi í
garðinum.
Froskanna verður lítið vart á daginn. En þeir fara á flakk,
þegar rökkva tekur. Oft eru þeir í námunda við híbýli manna,
þótt þeir sjáist sjaldan. Nótt eftir nótt fara þeir fram og
aftur um garðana í leit að sniglum, möðkum og lúsum.
Lesmál: Arne Broman. Teikningar: Charlie Bood.
Froskarnir eru mjög vanafastir. Vor
eftir vor varð krökkt af þeim á nýjum
akvegi. Við athugun kom í Ijós, að þar
hafði áður verið pollur, þar sem frosk.
ar höfðust við.
Á vorin er víða mikil mergð froska
I tjörnum og pollum. Taldir hafa
verið hundrað og fjörutíu froskar á
svæði, sem var tuttugu metrar á
hvorn veg.
í votviðrum eru froskar oft á veið-
um á grasflötum. Ánamaðka éta þeir
af góðri lyst. Sleppi maðkurinn að
einhverju leyti niður í holu sína,
verður reipdráttur mikill.
Að flugum læðast froskarnir af mikilli
varúð. En tærnar á afturfótunum titra
af veiðihug. Allt i einu slöngvar froskur-
inn út úr sér langri og slímugri tung-
unni, og þá á flugan sér ekki undan-
komu auðið.
Iffiliilí
Ráðizt hundur eða
köttur á frosk,
hniprar hann sig saman, setur rass-
inn upp í loftið og belgir sig út.
Sumar tegundir froska geta lika
g°fið frá sér óþægilega lykt, er oft
verður þeim til bjargar.
Hingað til lands hafa verið fluttir
froskar, en þeir hafa ekki aukið kyn
sitt. í Sviþjóð eru þeir allt norður
á Lappland, þar sem frost eru geysi-
hörð. Þar grafa þeir sig í jörð á
haustin.