Tíminn Sunnudagsblað - 02.04.1967, Qupperneq 14

ur hefur meðfæddan hæfileika að
njóta myndlistar, og þessi hæfi
leiki þroskast síðan náttúrlega
eftir aðstæðum. Sumir hafa hvorki
tíma né aðstöðu til þess að skoða
myndir, og því er þroskinn eðli-
lega mismikill.
Það er alls ekki eins mikill
vandi að njóta myndlistar og list
málarar prédika yfir samborgur
um sínum. Ef orð kollega minna
væru tekin bókstaflega, þyrfti
stundum að standa á höfði fyrir
framan listaverkin þeirra, svo
„myndlistar" yrði notið til fulln
ustu. Þú hefur því miður tekið orð
þeirra bókstaflega.
Þegar við njótum fegurðar i
náttúrunni, horfum við blátt áfram
á fegurðina. Vilji maður njóta feg
urðar í málverki, er þá ekki nóg
að horfa á það eins og horft er
á fallegt landslag.
Ég slæ úr pípu minni og er
hugsi. Sverrir kveikir sér í sígar
ettu.
—Þetta er trúlega rétt, segi
ég loks. En einhver myndhöggvari
tjáði mér um daginn, að ég öðl-
aðist ekki vit á myndlist fyrr en
eftir tíu ára strangt listnám í gróð
urreit heimsborganna.
— Ja, hvur djöfullinn. Svo
rambar þú í tíu ár á söfn og lista
háskóla, allt frá Grikklandi, norð
ur til Hafnar og austur í Moskvu,
og gleymir að skoða það, sem
skiptir mestu, til dæmis færeyska
list.
Nú er mikið talað um það á
meðal listamanna, að nauðsynlegt
sé að fylgjast með nýjungum í list
um. Listamennirnir spana svo til
Parísar, London eða jafnvel New
York. En hver er kominn til þess
að segja, að nýjungar sé að finna
í þessum borgum. Gæti það ekki
allt eins verið á Grænlandi eða
jafnvel hér á Vesturgötunni.
Það væri lveg voðalegt, ef
þessi myndhöggvari segði satt. Þá
væri enginn maður fær um að
njóta myndlistar, dæma hana og
meta. Ég segi um mig, að ég hef
aldrei ferðast vítt og breitt um
heiminn, kem víst aldrei til með
að gera það, og samt þori ég að
mála. En kannski á það ekkert
skylt við myndlist, þetta, sem ég
vinn að daginn út og daginn inn.
Þessi þeytingur á listamönnum
er talsverður misskilningur. Þeir,
sem hafa náð langt í listum, hafa
yfirleitt þrengt að sér eftir að
þeir náðu vissum aldri, segjum
þrítugsaldri. Þessir menn hafa
jafnvel hætt að fara út úr göt
unni sinni. Þeir vildu gera eitt
hvað upp á eigin spýtur. Þeir
vildu ekki apa verk annarra. Þeir
leituðu fanga í eigin hug, óg þá
þótti þeim skyndilega þarflaust
að æða eins og engisprettur yfir
öll menningarlönd veraldar.
Sverrir blæs frá sér bláum reykj
arstrók og fylgir honum eftir með
augunum, þar sem hann leggst ut-
an í svart herbergisloftið.
—Ég skal segja þér, að hugs-
anagangur flestra íslenzkra lista-
manna er eitt af undrum veraldar,
hið áttunda. Það er næstum grát-
broslegt að kynnast honum.
Einn af kollegum mínum gerði
mig alveg orðlausan um daginn.
Ég held, að ég verði það ekki oft,
en í þetta skipti lá við að ég stam
aði. Að vísu var þetta ungur mál-
ari og eflaust ekki mjög lífsreynd
ur, en mér stendur hjartanlega á
sama. Hann vék sér sisvona að mér
og spurði spekingslega: Jááá, jááá,
hvernig er það, Sverrir, notarðu
enn þá sömu tilfinningar og þú
varst með á síðustu sýningunni
þinni?
Mér varð svo mikið um þetta,
að ég vissi ekki í fyrstunni, hverju
svara skyldi. Sömu tilfinningar. Ég
reyndi auðvitað að stama upp úr
mér svari: Ja, ég get eiginlega
lítið annað sagt en jú. Þetta er
nú orðið svo fjári slæmt með mig,
að ég er farinn að baksa með
mínar eigin tilfinningar. Ég reyndi
að burðást með þær á síðustu sýn
ingunni og geri það raunar enn,
eða reyni það að minnsta kosti.
Þetta er að sjálfsögðu ekki til
samræmis við ykkur biblíu, en ég
læt mig samt hafa það, þó það
sé stundum helvíti leiðinlegt að
drattast með sjálfan sig á bakinu.
Ég vildi svo sem gjarnan hafa
aðra og skemmtilegri félaga, en
ég kann ekki lengur við að nota
tilfinningar annarra manna. Annað
hvort hef ég mínar eigin tilfinning
ar eða hætti þessu alveg. Ég varð
svo alvarlegur, þegar ég fór yfir
þrítugsaldurinn, að mér þótti ekki
hægt að vera með stráksskap leng
ur.
— Mér hefur stundum heyrzt
á hinum róttækustu, að listin
ætti ekkert skylt við tilfinningar.
— Mikil ósköp, tilfinningar.
Þær eru bölvað moð og rusl í aug-
um þessara manna. — Þessir lista-
menn ættu að skammast sín fyrir
hiS éttunda.
278
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ