Tíminn Sunnudagsblað - 28.05.1967, Qupperneq 17

HANS BENDER:
Dúfurnar í Ossóvíni
Liðsforinginn var sísoltinn. Stæði
ihann ekki með finguíinn á byssu-
gikknum, var hann að háma í sig
brauð með alls konar áleggi eða
troða í sig kjöti og fleski.
En sólgnastur var hann í dúfur.
Brygði fyrir dúfu á húsþaki í ein-
hverju þorpinu, sem leið okkar lá
í gegnum, linnti hann ekki látum
fyrr en búið var að skjóta hana.
Mér fannst gaman að þessu. Ég
var með riffil með sjónauka, og
ég missti aldrei marks. Kúlurnar
í rifflum fótgönguliðsins voru of
stórar til þess að skjóta með þeim
fugla — fiðrið tættist af þeim og
það lá við, að þeir sundruðust.
Ég var þjónn og vikapiltur liðs-
foringjans, og ég varð auðvitað
líka að steikja dúfurnar. Við það
hafði ég mínar aðferðir. Ég reitti
þær og tók innan úr þeim. Síðan
bræddi ég smjör í potti og lét
þær ofan í það og sáldraði yfir þær
salti og pipar og saxaðri steinselju,
ef einhvers staðar var grænmetis-
beð í 'nánd. Innan tíu mín. var dúf-
an farin að steikjast, og þá sneri
— Ég skal fúslega viðurkenna,
að örninn getur valdið tjóni í varp-
löndum, sérstaklega með því að
fæla fuglinn, þegar hann sveimar
yfir varpinu, en ég neita því harð-
lega, að örninn taki unga og egg.
Éf bændur hirða varpið vel, setja
upp hræður og annað því um líkt,
kemur örnin ekki nærri því. Örn-
inn er bleyða, vita huglaus, og
leikur einn að fæla hann frá varp-
stöðvum. Væri nóg að hleypa af
nokkrum púðurskotum, og örn-
inn léti ekki sjá sig framar. Með
þessum hætti geta bændur varið
varpið fyrir erninum. Það er glæp-
samlegt athæfi að eyða honum.
— Hvert telur þú vera bezta ráð-
ið til. að vernda arnarstofninn?
— Mér hefur helzt komið til
hugar, að ríkið greiddi verðlaun
þeim bændum, sem eiga land með
arnarhreiðri, ef þar hefur komizt
ungi til flugs. Þetta tel ég vera
eðlilegustu lausnina. Ríkið borgi
viðkomandi bónda tíu þúsund krón
ur eða svo. — Nútíminn er nú
einu sinni svo í háttum, að það
eitt er virt, sem telja má til hlunn-
inda, og því verðum við að meta
arnarhreiður til hlunninda, svo
bændur taki örninn í sátt.
jöm.
ég henni í pottinum. Að tuttugu
mínútum liðnum var hún orðin
brún á báðum hliðum, og gufan
í pottinum var tekin að lyfta iok-
inu. Þá lét ég hana á disk og færði
liðsforingjanum hana. Pottinn
þurrkaði ég svo innan með brauð-
bita, sem ég át sjálfur.
Það varð mannfall mikið í Sev-
astópól þegar fyrstu dagana. Við
vorum tólf eftir, þegar hershöfð-
inginn sendi okkur yfir á hina
ströndina. Við stigum af vögnun-
um í þorpi, sem hét Ossóvíni. At-
hygli okkar beindist að einu hús-
anna við aðalgötu bæjarins. Iíúð-
urnar voru einstaklega hreinar, og
þar sem rúður eru hreinar, þar er
einnig þrifið fólk. Ég virti alltaf
fyrst fyrir mér gluggarúðurnar,
þegar ég leitaði að verustað handa
okkur, mér og liðsforingjanum.
Liðsforinginn starði líka sem dá-
leiddur á þetta hús.
— Líttu á, sagði hann og benti
með priki sínu upp á þakið.
Þar sátu um tuttugu pattaraleg-
ar dúfur,
— Við verðum hér, sagði hann
við mig. Og við hina sagði hann:
Þið ryðjizt inn einhvers staðar
hérna 1 nágrenninu.
Við vorum í rússneskum tvíeyk-
isvagni. Við námum staðar við
garðshliðið, hentum hjölum okkar
á stíginn og skálmuðum inn um
hliðið. Húsið var á vinstri hönd, en
trjágarður með rósarunnum, kar-
töflubeðum og laukareit til hinn-
ar handarinnar. Við gangstíginn
var eldstó og þar hafði þurrkaðri
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ