Tíminn Sunnudagsblað - 08.10.1967, Síða 19

HILLINGAR
SMÁSAGA EFTIR FRIÐJÓN STEFÁNSSON
íslenzkur farmaður í London.
Hann hafði ekki orðið samferða
skipsfélögum sínum í land frem-
ur en endranær. Samt drakk hann
tvö staup af víni með hásetunum
frammi í hásetaklefa, áður en
hann fór frá borði. Þeir héldu að
honum meira víni, en hann vildi
ekki drekka meira, drakk aldrei
mikið. Samt nægðu þessi tvö
staup Til þess að ýta við hugar-
heimi hans. Það var venjulega
þannig. Stundum varð hann ang-
urvær, beizkur, jafnvel sorg-
mæddur. En ekki alltaf. Þá gat
hent, að hann yrði skyndilega
staddur í annarri veröld — ver-
öld dagdraumanna.
Hann fór úr lestinni skammt
frá Trafalgartorgi og gekk upp 1
sólskinið. Þarna var margt af fólki
á gangi, og fjögur risastór Ijón
lágu þarna fram á lappir sínar
og virtust beina sjónum að gos-
brunninum á miðju torginu. Og
stytta af hermanni með alvæpni,
sitjandi klofvega á hrossi. Að
sjálfsögðu. í þessu landi — eins
og raunar mörgum öðrum — virt-
ist hafa ríkt mikii ástríða til þess
að koma upp styttum af herfor-
ingjum, konungum eða öðrum
pótintátum, oftari hverju ríðandi
á hrossum. Maðurinn hafði andúð
á þessum styttum. Og svo þykj-
ast menn vilja frið í heiminum!
hugsaði hann. Hvort þeim væri
ekki nær að nota sprengiefnið,
sem þeir framleiddu til mann-
drápa, til þess að sprengja í loft
upp þessar fáránlegu styttur af
oddvitum og boðberum mann-
drápa og tortímingar!
(Já, og Gróa hafði svikið hann
1 tryggðum, til þess að ganga til
fylgis við atvinnumanndrápara!)
Hann gekk fram hjá hóp af
unglingum, sem lögregluþjónn
var að reka ofan af einu hinna
stóru Ijóna, þar sem þeir höfðu
verið að klifra. Það var óhemju
mergð af dúfum þarna, og sumir
höfðu það sér til dundurs að gefa
þeim korn eða brauðmola.
Já, það var Sankti Pálskirkjan,
hin fræga Sankti P^lskirkja.
Hann var búinn að ákveða að
skoða hana.
Einn skipsfélaga hans hélt því
fram, að í gömlum kirkjum eins
og Sankti Pálskirkjunni yrði ekki
komizt hjá því að verða fyrir ann-
arlegum, andlegum áhrifum. Ekki
að hann væri trúmaður, sagði
skipsfélaginn, nei, nei. En það
væri hin alvarlega hugsanastarf-
semi, sem þarna hefði farið fram,
er lifði áfram í andrúmsloftinu,
rafmagnaði það og héldi áfram
að vera í þessu tómi, máske til
eilífðar. í þessum gömlu kirkj-
um hefði nefnilega margur spek-
ingurinn hugsað og hugsað fast.
Og hugsanir svo fremi þær gætu
kaEazt þvi nafni, dæju^ekki —
ekki fremur en efrii, sém einu
sinni væri til, yrði að engu.
Það gæti breytzt, en aldrei orðið
að engu, sagði hann.
Orð skipsfélagans festust hon-
um 1 minni og hann vildi gera
tilraun til þess að ganga úr skugga
um, hvort nokkuð væri hæft i
þeim.
Hópur ferðamanna frá Skandi-
navíu var staddur í kirkjunni,
þegar hann kom þangað. Leið-
sögumaðurinn þuldi yfir þeim
sögu kirkjunnar. Og að lokum
fræddi hann þá um, að í síðustu
styrjöld hefði þýzk sprengja fall-
ið í gegnum þak kirkjunnar og
ofan á gólf rétt framan við há-
altarið, en ekki sprungið. Krafta-
verk? Erfitt að segja. Enda þótt
vissulega kæmi fyrir, að sprengj-
ur spryngju ekki, þá var það-afar
sjaldgæft.
Hann gekk einn sér um kirkj-
una. Ef til vill var það ímyndun
eða hjátrú, en honum fannst þetta
sama og skipsfélaginn hafði verið
að reyna að lýsa Allt þangað til
hann var á leiðinni út og kom
auga á litla höggmynd í marmara
af engli, sem er að rétta her-
manni sverð. Þá hvarf þetta allt
úr vitund hans eins og dögg fyrir
sólu, næstum hann yrði gramur.
hér?
Þeirri nugmynd skaut upp hjá
honum, að ef til vill ætti þetta
að vera táknrænt, en ekki skilj-
ast bókstafiega En. hann gerði
ekkert með þá hugmynd, heldur
stikaði út úi kirkjunni, út á sól-
heita gangstéttina fyrir utan. Það
var molluheitt og hann tók að
svipast um eftir bjórkrá, og að
sjálfsögðu var hún ekki langt und-
an. Þar inni var öldaunn og flugna
sveimur i lofti. Hann benti á flösk-
ur með dönskum bjór í neðstu
hillunni innan við afgreiðsluborð-
ið. Barmaðurinn lézt ekki skilja
hann og skákaði fyrir hann ensk-
um bjór. Kom ekki til mála.
Hann hélt áfram að benda á
danska bjórinn — fékk hann að
lokum. Þetta var sterkur bjór.
Maðurinn drakk hann í fáum teyg-
um, fannst sér verða gott af hon-
um og datt í hug að fá sér aðra
flösku. Hætti við það. Betra að
drekka hana seinna í annarri krá.
Handan götunnar blasti við hon-
um Old Bailey (The Central
Criminal Court, surmounted by
the famous figure of Justice,
eins og hann h'afði lesið nýlega
undir mynd af þessu stórhýsj í
myndabók frá London). Nú sá
hann letrað stórum stöfum fram-
an -á byggingunni: „Defend the
children of the poor and punish
the wrongdoer." Það skildist hon-
um, að þýddi: Verndið börn hinna
fátæku og refsið þeim, sem rangt
gerir. j
Ekkert minna! Skyldi þeim
ekki hafa gleymzt með tilliti til ;
barnanna, að fara eftir þessum i
fyrirmælum, þegar þeir háðu ópi-
umstríð við Kínverja eða herjuðu
á Búana? En ef tii vill stóð nú
til hjá þeim að fara að haga sér |
samkvæmt fyrirmælum letursins. i
Hver veit? Batnandi mönnum er
bezt að lifa. Og þegar hann minnt-
ist í huganum hernámsáranna á
fósturjörð sinni, stóðu brezku her-
mennirnir, þiátt fyrir allt, i ei
lítið meiri birtu en þeir banda-
rísku. Enda hafði hann ekki verið
brezkur sá, sem vélaði hana Gróu
frá honum.
Um stund hafði hann flotið með
umferðarstraumnum, án þess að
gera sér grein fyrir, hvert hann
fór, og rankaði við sér, þegar
hann var aftur kominn að Trafalg-
artorginu. En það var allt í lagi,
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
883