Tíminn Sunnudagsblað - 08.10.1967, Page 21

ar, finnist þér þú hafa yfir ein-
hverju að kvarta, þá talafSu við
brytann. Hann er nú danskur,
svo að kannske skilur hann þig.
Yfirmateveinninn brosti að orðum
sínum, sem honum fannst sjáif-
um vera fyndni Svo var hanr
farinn.
Þú verður að láta hendur standí
fram úr ermum! Að segja þettr
við hann, sem vann langmest al
þeim þremur! Hann var kominn
á fremsta hlunn með að æða ?
eftir yfirmani sínum og ausa úr
sér skömmum yfir hann — reyna
það. En — nei Honum tókst að
átta sig á því, að það væri með
öllu þýðingarlaust. Betra að knýja
sjálfan sig til að vera rólegan
hugsa málið. sætta sig við stað
reyndirnar, að svo miklu leyti.
sem það væri hægt. Og alla jafn-
an var það hægt. Ekki satt? En
það tók hann langan tíma að kom
ast í jafnvægi. Samt tókst það
Smátt og smátt gekk á uppþvott
inn, og hann setti upp kartöflur
og byrjaði að steikja lúðuna
✓' \'
★
. . . . Ég greiði einungis atkvæði
eftir sannfæringu minni, sagði
hann ákveðinn.
En þú ert þingmaður flokksins
og það veltur allt á atkvæði þínu.
-Enginn mannlegur máttur fær
mig til þess að greiða atkvæði
gegn því, sem ég veit af ákveð-
inni sannfæringu minni, að er
rétt og þ.jóðinni fyrir beztu.
En ef þú stendur ekki með okk-
ur, þá er flokkurinn búinn að
vera. Stjórnin fallin!
Þótt svo væri
Heyrðu vinur, ef þú ferð að
minum vilja í þessu máli, þá skal
ég sjá um, að þú eigir glæsiiega
framtíð. Þú getur fengið, hvað
sem þú vilt.
Mútan er sterk. Því verður víst
ekki neitað En ég skal segja þér.
hún hefur engin áhrif á mig,
snertir mig ekki. Ég hef þaui-
hugsað þetta mál og gefið þér
endanlegt svar mitt. Það er gagns
laust fyrir okkur að ræða þetta
frekar.
Jæja. Þú um það. En ef þú held
ur, að þú verðir látinn fara fram
aftur, þá skjátlast þér. Og það
gæti orðið ýmislegt fleira, sem
gengi úrskeiðis fyrir þér, ef þú
ætlar að halda áfram þessari
þrjózku.
Hótanir snerta mig ekki heldur
Sá, sem afneitar mútunni. verður
að geta þolað þær.
........Svo var yfirmatsveinn-
inn aftur kominn á vettvang.
Hann tók að skoða lúðuna, bæði
það, sem byrjað var á að steikja,
og einnig hitt, sem ekki var byrj-
að á. Tautaði eitthvað, sem ekki
heyrðist. Og svo undarlega brá
við, að aðstoðarmatsveinninn hafði
engan áhuga á að heyra, hvað
hann tautaði. Fyrir hugarsjón
um hans birtist aftur myndin, þai
sem hann stóð á hafnarbakkanum
og útbýtti 10 punda seðlum eins
og spilum til fátækra barna og
tötralinga og kinkaði kolli til
Gróu eins og það skipti hann ekki
afar miklu máli að rekast á hana
þarna. Og hver var þarna i
mannþrönginni annar en yfirmat-
sveinninn gapandi af undrun —
þessi sérgóði, heimski hrokagikk-
ur, sem aldrei myndi láta frá sér
Framhald af 882. siðu.
ætti, og í þokkabót fjórmenning-
ur við mig að skyldleika
Haldið heim
Þriggja vikna dvöl á Hveravöll-
um er lokið. Nokkur tregi fylgir
því að yfirgefa þennan stað. Ó-
byggðin nær tökum á þeim, sem
þar dvelur. En skyldustörfin bíða
við skrifborðið undir þaki, svo
gerólik því, sem gerist í tjaldi
eða skúr.
Flosi hefur orðið sér úti um
aðra ráðskonu, og er hún væntan-
leg. Stefán Bjarnason hefur dval-
ið efra um tíma og ætlar heim um
leið og ég. Okkur kemur saman
um, að ekki sé gaman að fara með
Ferðafélagsbilnum, hann komi svo
víða við. Nilli er fús að aka okk-
ur niður að Gullfossi, ef við kom-
umst þaðan. Ég hringi til Reykja-
víkur og geri ráðstafanir tiljoess
að sonur minn komi austur" að
Gullfossi á bíl mínurn. Þá er það
í lagi. Ég get steikt í ofni skiln-
aðarmáltiðina, og svo kemur Guð-
björg og tekur við. Mér lízt vel
á Guðbjörgu, hún er hlý í við-
móti, enda reyndist hún þeim
smiðum vel.
Sunnudagsmorguninn reikum
við út í hraun og skoðum hella,
sem Stefán Bjarnason veit deili á.
Við horfum glaðhlakkaleg á eftir
túskilding, án þess að hafa ein-
hvern ávinning af því! Ja, hvern-
ig átti hann að skilja þetta ....
— Ég kem svo aftur til þess
að búa til súpuna, heyrðist frá yfir-
matsveininum á leið út úr eld-
húsinu. Við þessu þurfti ekkert
svar. En svo minntist hann þess,
að þriðji stýrimaður átti frívakt,
og var nýbúinn að taka upp viskí-
‘'lösku. Og það yrðu víst fáir i
mat i kvöld. svo að hann .bætti
við:
— Heyrðu, þú getur nú annars
sem bezt klárað súpuna líka. Þú
veizt hvað á að vera í henni, er
það ekki?
Aðstoðarmatsveinninn kinkaði
kolli. Og um leið og yfirmaður
hans hvarf út um dyrnar, tókst
honum aftur að kalla fram áður-
séða mynd al heimskulegum, gap
andi undrunarsvip hans í fólks-
mers'ðinni á hafnarhakkanum.
bil Ferðaféiagsins. ÍMú getum við
þó fengið hádegismatinn áður en
við förum. Guðbjörg hefur til
reiðu indæla máltíð, -og við snæð-
um og ferðbúumst síðan. Með
okkur er í för Ragnheiður, systir
Ingibjargar, hún hefur dvalizt á
Hveravöllum nokkra daga.
Ég er að draga það í efa, að
skrjóðurinn komist alla leið. Nilli
telur mig vanmeta sinn ágæta far
kost, en ég segi, að þann bíl
muni ég fyrst lofa að kvöldi.
Við höldum at stað. Gutti fer
líka. Hann ætlar að aka til skipt-
is við Nilla. Þeir fara greitt. Ekki
erum við komin nema niður undir
brúna á Svartá, þegar springur á
hjóli. Engum bregður við svoleið-
is smámuni, þó enn verði að hafa
sama hátt og áður um skipf-.ngu.
Það gengur furðufljótt. Menn eru
víst vanir svona vinnubrögðum.
Hjólið er komið á sinn stað, og
þeysa þeir nú áfram, svo sem líf
væri að leysa, þó er Bláfellsháls
ekki greiðfær frekar en venju-
lega.
Stefán blunJar í bílnum. Hann
hrekkur upp og segir, að sig hafi
verið að dreyma hesta. Það
er fyrir þvi, að þú þarft að nota
postulahestana, eins og síðast, segi
ég hlæjandi. Ekki trúir Nilli nein-
um hrakspám. „Ekkert kom fyrir
MEÐ TIMBURMENN Á KILI —
T I M I IM N - SllNNUDAGSBLAfc
885