Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1968, Síða 15

um og þeirra systra. Guðný dó af
harmi, þrjátíu og tveggja ára göm-
ul, og orti, sem kunnugt er, „End-
urminningin er svo glögg um allt
það, sem i Klömbrum skeði. . . .“,
sem birtist fyrst í Fjölni á sínum
tíma.
Ekki urðu síður söguleg ástamál
systur hennar, Kristrúnar, sem trú
lofuð var Baldvini Einarssyni, sem
síðan brást henni. í íslenzkum ör-
lagaþáttum hefur Sverrir Krist-
jánsson sagnfræðingur skrifað
mjög skemmtilega um þau við-
skipti og hið „diplómatiska“ upp-
sagnarbréf Baldvins. Kristrún grét
sig skakka í andliti, svo harmaði'
hún Baldvin. Hún giftist góðum
manni og bjó með honum langan
aldur og eignaðist börn og buru.
En þegar hún var spurð á gamals
aldri, hvað henni hefði þótt
vænzt um í lífinu, klappaði hún
á lítinn kistil og sagði: „Það er
nú hér í þessum kistli“ — en það
voru bróf Baldvins.
„Hvernig voru þessar frægu syst
ur skyldar þér?“
„Þetta voru föðursystur ömmu
minnar í móðurætt. Konur í föð-
urætt minni lifðu mér vitanlega
flestar í friðsömum hjónaböndum
til hárrar elli. Föðurmóðir mín,
Þuríður á Svarfhóli, var ljósmóð-
ir, mikil ágætiskona, en afi minn
var tuttugu árum eldri en hún.
Vissi ég aldrei til að milli
þeirra væri orði haggað, þó þau
væru ólík um margt, hann íhalds-
samari, sem eðlilegt var, en hún
næm á nýjungar.
Einhvern tíma, þegar hann kom
úr kaupstað, stóð sjaldséður hlut-
ur á hlaðinu — eldavél.
„Hver á þetta?“ spurði hann.
„Ég“, svaraði hún.
„Og hver á að borga?“
„Það tölum við um, Björn minn,
þegar við erum háttuð í bvöld“,
svaraði hún og l'eiddi hann ljúf-
lega í bæinn.
Þegar Anna hefur sagt mér
þessa sögu, berst talið að Borgar-
nesi, þar sem hún lifði bernsku
sína eins og fugl undir heiðbláum
himni.
„Mér finnst Borgarnes vera feg-
ursta kauptún landsins", segir hún.
„Yndislegur fjallahringurinn nær
frá Snæfellsjökli um Baulu, og
Fanntófell til Skarðsheiðar, en
framan við nestána er Brákarey. Nú
heíur hún verið eyðilögð með
byggingum, en þá var hún vaxin
bláklösuðum umfeðmingi, sem við
héldum, að ætti rætur að rekja til
baunapoka, sem rifnaði við upp-
skipun endur fyrir löngu. Við
hnýttum blómsveiga, klifruðum og
sungum allan daginn.
Einu sinni í viku kom sjálft
ævintýri Kfsins siglandi í líki póst-
bátsins frá Reykjavik. Við krakk-
arnir tylltum okkur á snasirnar
yfir höfninni eins og í stúkusæti
sjónleikahúss og gleyptum með
augunum ysinn á skipsfjöl.
Alltaf var eitthvað spennandi að
sjá, en hámarki náði hrifningin við
komu ísabellu hinnar fögru og
apa- og slöngutemjarans, móður
hennar.
Mamman sýndi dýrin og ísabella
hélt hljómleika og kveikti í karl-
mönnunum, hvar sem hún kom.
Hugsunin um hana bjargaði einu
sinni heilli skipshöfn úr sjávar*
háska. Það hafði komið leki að
bátnum þeirra, og þreytan var að
sigra þá við austurinn, þegar einn
rankaði við sér: Ausið þið, strák-
ar, nú er ísabella gð spila í Gamla
biói. —
Þeir lifnuðu við og fóru að
hamast eins og brjálaðir menn og
komust úr allri hættu.
í Borgarnes kom líka Ingimund-
ur fiðla, ef ég man rétt.
Þetta var mikill menningarstað-
ur. Pabbí var sýslumaður, en i
svona góðu plássi var ekki verið
að brjóta lögin, og læsti þar enginn
maður húsi sínu. Það var því nóg-
ur tími til að skemmta okkur
krökkunum. Mamma, Þóra Leopold-
ína, vildi allt fyrir okkur gera. Þeg-
ar við stálpuðumst og fórum að
vera i Reykjavík til náms á vet-
urna, fórum við heim í jólafrí með
hóp af kunningjum. Þú mátt trúa,
að þá var giatt á hjalla!
Og Júlíus móðurfaðir, fyrrver-
andi héraðslæknir í Húnavatns-
sýslu, var ekki síður barngóður og
fann alltaf upp á einhverju nýju til
að skemmta okkur krökkunum. Ég
man alltaf, hvað hann skreytti jóla-
bögglana okkar skpmmtilega-
Þriðja jóladag var brúðkaupsdag-
ur þeirra ömmu, og þá var haldin
stærsta veizla ársins: Dúkað borð
fyrir alla fjölskylduna meðan bæði
lifðu, og þrjú eða fjögur glös við
hvern disk, því auðvitað var sér-
stök víntegund með hverjum rétti.
Börnin fengu jafnmörg glös, en
léttari veigar. Og afi og amma
Framhald á 238. síðu.
Úr útlánsdeíldinnt.
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
231