Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1968, Side 17

öftast van það karlmaðurinn, fínn
og göfngur í sjálfu sér, sem skorti
ástríðuþrótt gagnvart himum brenn
andi tilfinningaofsa konunnar.
Þetta birtást okkur greinilega í
„Mánuði í sveitinni". Nataija Pet-
rovna er glæsileg kona uim fertuigt,
giift tignum gósseiganda, sem rek-
ur laudbúnaðinn af viti og atorfku.
Stúdentinn er ráðinn til þess að
kenna tíu ára syni þeirra þýzku.
GlæsMieiki frúarinnar, ásamt ó-
skiligreiniiegri ástleitni, vefuir
smám saman stúdentinum í dún-
mjúkt ástríðunet hennar, svo að
hann sikynjar hvorki né metur
ástir ungu stúlkunnar á heimilinu.
Hjá Turgemjev endar ekki svona
saga á hneyksl'i, heldur göfug-
mannlegri sjálifsafneitun karlimann
anna í leifenum.
í raunweruieiikanum sér maður
nú efnaða-r konur, sem keyp-t ha-f-a
sér unigan fylgisvein til félagsskap
a-r á þeim stöðum og undir þeim
torimgum-stæðum, er komur njóta
ekiki lífsins til fuls einar.
Mánuður í sveitinni getur gefið
okkur tdiefni til að hugsa og ræða
um mamnlífið í aOiri þess dýpt og
viðfeðmi, og til þess að slaka á
um stund, horfum við á gaimanléik
inn „Sinntu Amalíu“ eftir Frakk-
-ann Geonges Feydeau. Hér er ekkd
um að ræða dýpt hins rússneskia
meistaira, beldur franska lýsingu
á siðum, en ek'ki sálum. Við sjá-
um, hver-nig fólkið flækáist í s-ínu
eigin netd, e-n flækjan er ekki svo
alvariLeig, að hún dragi refisingu á
eftir sér. Við getum v-aria stiHt
okkur uim að hlæja að spjátrungs-
legum embættismanninum, sem
skrik-ar fótuir á bananahýði á gang
stéttdmmi, en hvorki fin-num til með
imamninuim, viirðum hanm né fyri-r-
iiíturn. Hann kemur okkur aðeins
við se-m skople-g pe-rsóna. Sjónlieiiki
af þessari tegund sýn-a fiest leik-
hús, þegar fjárha-gurinn er siæm-
ur.
Á stríðsárunum, þegar Danir
voru þrúgaðir af hernámi og
öðrum áhyggjum, leituðu þeir
í ríkum rnæld manniegis ljóss á
svið-i leiikhúsanna. Á þeim tím-a
kom upp Nýja sviðið, keimlíkt
Litla sviiðinu í Reykjavík, en raun-
-ar ailis ekki lítiJJ. Á þessu sviði
sáum við tvo einþáttunga — „Kóm
edíu í myrtkrimu“ og „Hvíta lygi“.
ísle-ndinigar, sem kynnu að hafa
isvaMtdnm áhuga á duirænuim fyr-
irbrigðuim og spádómum, mynd-u
una sér ailvel við Hvitu lygina,
en mörgum koma á óvart heiðar-
ledk-i spák'onunnar. Hinu ber ekki
að me-ita, að hið óvænta, sem ekki
gerist í hversda'gsleguim veruleika
daganna á líka rétt á sér í leik-
húsi kvöldsins.
„Komedía í mö'rkri" er stór-
furðuíeg á að horfa. Hún er eins
og mannlegt eðli og daglegt við-
brögð hafi verið svipt hinu slétta
og fellda yfirborði, sem við eig-
uim oftast að mæta, og afhjúpað
leiki manneðlið nú írem-ur laus-
um hala í húmi nætuirinn-ar. Höf-
uindur beggja einþáttunganna er
Engliend'inigurinn Peter Shaffer,
sem ungur að árum hefur umnið
sér m-iklia frægð í leiklistariheim-
inum.
Við yfirgef'Uim nú hið heiðurs-
krýnda Konungiega leikhús og
hölduim í Nýja leikhúsið á Vestur-
brú, se-m raun-air er ekki nýtt íeng-
ur.
í þessu leiiMiúsá hittuim við gaim!
an kunningja, seni sé' Edward Al-
bee, sem ísle-nzkir 'leíkMsgestir
þekkja að öllu góðu. Leikfélag
Reykjavíkur sýndi fyrir nokkrum
árum „Sögu úr dýragarðinum“ eft
ir hamn, og seinna kom Þjóðleik-
húsið með „Hver er hræddur við
Virginíu Woolf?“
Nýj-a leikhús'ið sýnir „Ótraust
jafnvægi“ eftir þen-nan ágæta höf-
und. Við kynmumst því nú á svið-
imu, sem við þekkjum úr raun-
veruleikan-um, að sumt fólk verð-
ur að leggja mikið á sig vegna
óheppitegra ættingja, og eins h-inu,
hversu eridtt er að vena v-inur, þeg
ar krafdzt er r-aunveru!egra fórna.
Kummimgsskapur í klúbbnum þekk
ir ekM altaf þær kröfur, sem
gera þarf til vináttu. Það er ekki
sama að koma til vdima-r síns og
vera hjá honum.
„Ótraust jafnvægi“ er umhugs-
umarvert á tímum, þegar æ minni
kröfur eru gerðar tdi vinéttu, hver
og einn virðist í aukmuim mæld
reyna að vera sjálfum sér nógur,
og einmanaleikinn eýkst að sama
skapi og reynt er að kaupa og
selja aiia mannlega hjáilpsem-i og
umhyggju fyrir öðrum.
Síðasit en ekki síat sjáum við
„Krítarhrimg í Kákasus" eftir stór-
snil'ingiinn Bert Brecht.
Margt má skrifa og hefur ver-
ið skrifað um snildina, en óhætt
m-um vera að segja með full-
komnu öryggi, að henni vallda að-
eins miiklir gáfumenn, og þegar
hiún riis hæst, virðast eirfið kjör
Fórnfúsa fóstran í Krítarhringnum.
og inrnri barátta höfunda h-a-fa
reynzt vera haldbezta ívafið í uppi
stöðuna.
Bert Brecht var mi-kinn h-luta
sta-rfsævi'nnar á flótta undam naz-
istum. „Krítarhringur í Kákasius"
mun hafa verið samin á árunu-m
1934—1944, þegar veldi Hitlers
rei-s hæst og riðaði að lokum tl
f-alis.
Krítarhrin'gurinn hefði eins vel
getað he-itið Sagan um mæðumar
tvær. Þeir, sem halda, að það veki
altaf sa-nna móðurást að fæða
bam, vita betur, þegar þeir hafa
séð þetita le-ikrit. Við kynnumst,
auk hinnar holdlegu móður, ann-
arrd konu, sem tekur barndð, er
sfkiffið hefur verið eftir í reiðuteysi,
Framhatd á 235. siðu.
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
233