Tíminn Sunnudagsblað - 29.09.1968, Side 3

^.:-4
ggg&’*n
Gjóðurinn er einn vígalegustu fugla í Svíþjóð. Væng-
hafiö er mikið, háifur annar metri, og fuglinn allur
tignarlegur. Ránfugl verður hann þó ekki kallaður.
Hann lifir eingöngu á fiski og snertir aldrei héra né
smáfugi.
Þegar ísinn á vötnunum fer að hlána, birtist gjóðurinn
skyndilega. Hann er þá að koma sunnan úr hitabeltis
löndum Afríku, þar sem hann hefur vetursetu. Ferðin er
löng, en norræna sumarið kallar gjóðinn til sín. Og hann
kemur snemma.
Hreiður gerir gjóðurinn sér efst í
gamalli eik. Dyngja hækkar sífellt,
því að gjóðurinn notar sama hreiðr
ið ár eftir ár. Og gjóðar verða ærið
gamlir, jafnvel 150 ára.
Gjóðurinn aflar sér efniviðar í dyngju
sina af mikilli atorku. Hann flýgur af
öllu afli og þunga á þurrar og feysknar
trjágreinar og brýtur þær þannig í
sundur.
Klær gjóðsins eru sterkar og augun
hvöss. Hvort tveggja er honum
lifsnauðsyn. Fæðu sina sækir hann
í fiskivötnin, og yfir þeim sveimar
hann löngum þöndum vængjum.
Komi hann auga á fisk, steypir hann
sér yfir hann og læsir í hann beitt-
um klónum. Honum heppnast veið-
in í svo sem f jórða hvert sinn. Hann
bjargast við þann afla með hyski
sitt.
v'-4
Sagt er, að gjóðar drukkni stundum,
er þeir ráðast á geddur, sem eru þeim
ofurefli. Aldrei hefur þó fundizt gadda
með dauðan gjóð á baki, fastan í
klónum. Og líklega verða slík slys ekki.
Með veiði sína í klónum flýgur gjóð
urinn heim í dyngju sína. Missi hann
fisk yfir landi, hirðir hann ekkl
meira um hann. Gleðan, granni
gjóðsins, nýtur góðs af þvf.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
747